ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Από την εκπαιδευτική επικαιρότητα, ή αλλιώς, «Και διηγώντας τα να κλαις»…

1.Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Πρύτανης του Παν/μίου Μακεδονίας υποδέχτηκε τους φοιτητές με έναν όρκο αριστείας. Το κάνουμε κι εμείς στο δημοτικό, μας το έχουν συστήσει στα σεμινάρια, το συμβόλαιο τιμής, όπου οι μαθητές, μετά από διαλογική συζήτηση συμφωνούν να τηρούν κάποιους κανόνες. Ή, έστω, να προσπαθούν να τους τηρούν.
Φαίνεται πως ο Υπουργός δεν ξέρει κάτι γι’ αυτό, κι έτσι ξέσπασε, αποκαλώντας «αρλούμπες» κάτι αντίστοιχο που έκανε ο Πρύτανης, ο οποίος, απορημένος για την υπουργική αντίδραση, παραδέχτηκε πως το αντέγραψαν από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Αχ, καημένε Πρύτανη, τι το ‘θελες το Χάρβαρντ; Δεν ήξερες πως τη χειροτέρεψες τη θέση σου, αφού σ’ εμάς εδώ, στους …προοδευτικούς συγκεκριμένα, αρέσουν τα ΑΕΙ όπου βρίσκει άσυλο κάθε ανομία, παρανομία, απόκλιση από την κανονικότητα, γενικά κάθε μη κανονικότητα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που τα προτιμούμε ακόμη και κλειστά, παρά να παρέμβουν οι αρμόδιοι και να ξεκαθαρίσουν το για πολλούς λόγους προτιμώμενο θολό τοπίο; Και τι έγινε που χάνονται μαθήματα; Εδώ είναι Ελλάδα και μας αρέσει πολύ να κάνουμε καταλήψεις ακόμα και για …την τυρόπιτα που δεν βγαίνει σε σχήμα στρόγγυλο και, γενικά, έχουμε γίνει πια –το ‘χουμε κατοχυρώσει αυτό το προσόν- ο λαός της βίαιης αντίδρασης δια ασήμαντον ή και ανύπαρκτον αφορμήν…
Πρωταρχική σημασία έχει να αντιδρούμε, όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Ακόμη ή κυρίως ο λόγος. Δεν είμαστε εμείς σαν τ’ αμερικανάκια που υπακούνε. Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει, άρα ζήτω η αντίδραση για την αντίδραση! Και μη φοβάστε τίποτε! Πρώτον γιατί στον τόπο μας μπορεί να μην τιμάται η αριστεία (η κατάπτυστη), τιμάται όμως η αντίδραση. Κι έπειτα υπάρχουν πάντοτε οι αλληλέγγυοι. Αντίδρασε εσύ, ακόμη και βίαια, και δε θα μείνεις μόνος. Εδώ και στον Κουφοντίνα συμπαραστέκονται επώνυμοι και ανώνυμοι αλληλέγγυοι, σε σένα δε θα το κάνουν;

2. Απέβαλε ο Σύλλογος καθηγητών Λυκείου στο Ηράκλειο της Κρήτης τον μαθητή που, την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, σκαρφάλωσε σε στύλο φωτισμού για να αναρτήσει τη σημαία. Καινούριο ήταν το σχολείο, νεόχτιστο, και του ‘λειπε η σημαία, μολονότι σε κάθε δημόσια υπηρεσία πρέπει να υπάρχει. Τη ζητούσαν τα παιδιά εδώ και 4 χρόνια, αλλά δεν τοποθετήθηκε ποτέ. Φαίνεται πως ήταν πολύ δύσκολο να μπει. Έτσι, το αγόρι, μολονότι καλός μαθητής και ήσυχο παιδί, απλώς απέδειξε σε όλους πως δεν ήταν και τόσο δύσκολο να έχουν σημαία. Και τιμωρήθηκε («για την ριψοκίνδυνη πράξη του»)αυτός για την παράλειψη των καθηγητών του. Άλλωστε πάντα την πληρώνει ο πιο αδύναμος κρίκος, που, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν το παιδί-ποιος άλλος;.

3.Εδώ, όμως, συνέβη μια εξαιρετική εξαίρεση: την άλλη μέρα οι συμμαθητές του τιμωρηθέντος παιδιού ανέλαβαν δράση: κρέμασαν όχι μία ούτε δύο, αλλά δέκα μεγάλες σημαίες σε διάφορα σημεία, για να υπογραμμίσουν την ορθότητα της πράξης που προκάλεσε την τιμωρία. Και αμέσως μετά την πρωινή προσευχή (παρεμπιπτόντως είναι η μόνη στιγμή που το σχολείο υπάρχει ως ένα ενιαίο σύνολο, άρα η τυχόν κατάργησή της θα οδηγούσε στο ερμητικότερο κλείσιμο κάθε τάξης μες στους τέσσερις τοίχους της, να μην ξέρει η μία τάξη τι κάνει η άλλη και το κυριότερο να μην νιώσει ποτέ ένα σχολείο ως ενιαία οντότητα με τη δική της ξεχωριστή ταυτότητα και το δικό της μοναδικό ήθος), οι μαθητές του συγκεκριμένου σχολείου, κρατώντας από μία μικρή σημαία στα χέρια, έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο. Με τη δική τους πρωτοβουλία και χωρίς την καθοδήγηση των καθηγητών τους. Δείχνοντας έτσι σε όλους μας πως υπάρχουν κάποια παιδιά που ξέρουν ν’ αντιδρούν αλλιώτικα: όχι ακολουθώντας τον κανόνα της δια της βίας και των καταστροφών αντίδρασης, αλλά της δημιουργικής αντίδρασης∙ αυτής που θέλει τα νιάτα να βλέπουν τις παραλείψεις των μεγάλων και, αντί να τις πολλαπλασιάζουν αντιγράφοντας το σκάρτο, να παίρνουν υγιείς πρωτοβουλίες και να δείχνουν τον δρόμο και τον τρόπο τον σωστό.
Να τον δείχνουν, όχι μόνο στους συνομηλίκους και στους μικρότερούς τους, αλλά και σ’ εμάς τους μεγάλους, που έχουμε προ πολλού ξεφύγει.
Μπράβο στα παιδιά! Και, μέρες Πολυτεχνείου καθώς είναι, ακόμα περισσότερα μπράβο που ξέρουν να εξεγείρονται για το σωστό και το δίκιο, που δείχνουν πως ξέρουν να το διεκδικούν με ωραίους, αξιομίμητους και αξιοζήλευτους τρόπους. Αυτά τα παιδιά ζωντανεύουν μέσα μας την ελπίδα πως, όσο θα υπάρχουν τέτοιες προχωρημένες και ξεχωριστές αντιδράσεις, η Ελλάδα δεν θα σβήσει και δεν θα χαθεί. Γιατί μόνο εμείς μπορούμε να τη σώσουμε∙ εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος εκτός από εμάς, ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση πριν να είναι πια πολύ αργά…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Νοεμβρίου 2017, αρ. φύλλου 911