18.11.19

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Παγκόσμια Ημέρα Γραμματισμού

8 Σεπτεμβρίου

Δεν ανήκω σε αυτούς που παίρνουν σβάρνα τις παγκόσμιες ημέρες ούτε ασχολούμαι με όλες τους αδιακρίτως. Λόγω της δουλειάς μου, όμως, αξιοποιώ όσες από αυτές πιστεύω πως συντελούν στην πρόοδο των μαθητών μου ή όσες μας βοηθούν όλους να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

8 Σεπτεμβρίου, Διεθνής Ημέρα για την εξάλειψη του Αναλφαβητισμού, έλεγε το σχετικό ημερολόγιο της Unesco κι εγώ την αντιπαρερχόμουν ως τώρα, θεωρώντας πως η Ημέρα αφορά άλλους τόπους κι όχι εμάς που έχουμε υποχρεωτική εκπαίδευση και, άρα, θεωρητικά τουλάχιστον, πρόβλημα αναλφαβητισμού δεν έχουμε.

Φέτος, όμως, δεν την προσπέρασα τη μέρα. Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που είδα το μήνυμά της. Όχι επειδή μιλούσε για την Παγκόσμια Ημέρα Γραμματισμού, αλλά εξαιτίας των προγραμματισμένων για την Αθήνα τουλάχιστον εκδηλώσεων …προς τιμήν του γραμματισμού, ενός σχετικά πρόσφατου όρου, που πολλά και διάφορα περιλαμβάνει, ενός όρου που από το ρήμα «γραμματίζω» φαίνεται να προέρχεται, που διδάσκω κάποιον γράμματα σημαίνει, άρα σχετίζεται αμεσότατα με τη δουλειά του δασκάλου και τον χώρο του σχολείου.

«Διαβάζουμε παρέα» είναι το φετινό σύνθημα της Ημέρας και …παρασύνθημα: «Το Διαβάζοντας μεγαλώνω γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Γραμματισμού με μεγαλόφωνες αναγνώσεις παιδικών βιβλίων κάτω από τα δέντρα»-υπέροχο δεν είναι; Είναι από αυτές τις προκλήσεις που σε ξεσηκώνουν, σπρώχνοντάς σε να συμμετάσχεις οπωσδήποτε, να νιώσεις κι εσύ αυτή τη χαρά! Καμία σημασία δεν έχει πως δεν λάβαμε σχετική εγκύκλιο στα σχολειά μας (η ημερομηνία δεν έχει τόση σημασία, θέληση να υπάρχει κι ο εορτασμός μεταφέρεται άνετα λίγο αργότερα).

Ολοφάνερα η δράση υπηρετεί τους σκοπούς της Εκπ/σης και οι εικόνες που φανταζόμαστε πως θα προκύψουν όπου υλοποιηθεί η δράση μάς γεμίζουν προσδοκίες και χαρά από τα πριν. Κοινό εξασφαλισμένο τα σχολεία έχουν, είναι οι καλοπροαίρετοι μαθητές μας, δέντρα τα τυχερά σαν το δικό μας σχολείο έχουν, άφθονα παιδικά βιβλία, δόξα τω Θεώ, κυκλοφορούν, το μόνο που απομένει είναι η απόφαση.

Αυτή παίρνεται πανεύκολα∙ σου φτάνει να διαβάσεις πως «περισσότεροι από 100 εθελοντές αναγνώστες θα ζωντανέψουν με τη φωνή τους όμορφα παιδικά βιβλία, για να τα χαρούν οι μικροί και οι μεγάλοι που θα βρεθούν στην παρέα τους». Και είναι αυτοί οι εθελοντές αναγνώστες συγγραφείς, εικονογράφοι, δάσκαλοι, βιβλιοθηκονόμοι κ. ά. Άνθρωποι, που όλοι τους ένα κοινό χαρακτηριστικό έχουν, την αγάπη τους στο βιβλίο και τη θέλησή τους να διασφαλιστεί το δικαίωμα των παιδιών στην ανάγνωση και τη γνώση. Κι όπου δέντρα δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχει η θέληση, ας αξιοποιηθεί το γρασίδι. Κι αν ούτε αυτό υπάρχει κάπου κοντά, η δράση θα γίνει σε φιλόξενα αμφιθέατρα-το να γίνει μετράει κυρίως, όχι τόσο το πού.

Όσοι πιστοί, λοιπόν, αποφασίστε το, φτιάξτε προσδοκίες, προβλέψτε εικόνες και υλοποιήστε το! Θυμηθείτε πως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, για τους οποίους είμαστε τόσο περήφανοι, ήταν οπαδοί της μεγαλόφωνης ανάγνωσης, ας τους μιμηθούμε αυτή τη φορά! Άλλωστε, όπως γράφει η κ. Σ. Τσιφλίδου, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Δ.Σ. του Διεπιστημονικού Σωματείου «Διαβάζοντας Μεγαλώνω», πολύ ταιριάζει με μας τους Έλληνες, αφού «το βιβλίο δεν είχε προορισμό του να το διαβάσει κάποιος, αλλά να το ακούσει».

Διαβάζοντας, λοιπόν, το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της με τίτλο «Αναγνώστες από κούνια: Μεγαλώνοντας ευτυχισμένα παιδιά», ευτυχώς είχα να θυμηθώ εκείνη την Κυριακή πριν από πολλά χρόνια που στις 10 το βράδυ είχα την τύχη να ακούσω τον σπουδαίο μας Κώστα Γεωργουσόπουλο να διαβάζει την Αγριόχηνα του Πολ Γκάλικο, την οποία έκτοτε αγάπησα πολύ. Κοντά στην Αγριόχηνα, θυμήθηκα τις πάμπολλες βραδιές όπου άκουγα με μανία ραδιοφωνικό θέατρο-μια μυσταγωγία ήταν για μένα.

Θυμήθηκα όμως και τη μικρή μου μαθήτρια που, στο ερώτημα που τους θέσαμε «Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή με τη μαμά;», απάντησε «Όταν ξαπλώνουμε αγκαλιά στον καναπέ και μου διαβάζει βιβλία» και μας το ζωγράφισε. Τελείως ξεχωριστή απάντηση, αφού τα περισσότερα παιδιά για τον καναπέ όπου βλέπουν τηλεόραση είπαν και αυτό ζωγράφισαν.

Συγχωρέστε με για τη διάκριση που κάνω, αλλά η ανάγνωση ενός βιβλίου κάνει τον χρόνο ποιοτικό, η τηλεόραση όχι πάντα. Ακόμα, μεταξύ πολλών άλλων ωφελειών, «η μεγαλόφωνη ανάγνωση δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση κι έναν ενίοτε απαράμιλλο δεσμό ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα» και αυτό είναι κάτι που και ποιος γονιός ή δάσκαλος ή και παππούς ακόμα δε θα ‘θελε να του συμβεί και να τον χαράξει βαθιά μες στην ψυχή του παιδιού ή του μαθητή ή του εγγονιού του, δε συμφωνείτε;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Σεπτεμβρίου 2019, αρ. φύλλου 1000.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ