Αγαπητή ΟΔΟΣ,
Δεν πέρασε μια εβδομάδα από την τελευταία φορά που επικοινώνησα και σου εξέφρασα την ανησυχία, όπως θέλω να πιστεύω, μεγάλης μερίδας κόσμου για τις προθέσεις αυτής της κυβερνητικής σύμπραξης δύο φαινομενικά αντίθετων κομμάτων. Ακόμη και στις πρακτικές που αρέσκονται τα μέλη της. Που με τις πράξεις τους δείχνουν να πλήττουν την αστική δημοκρατία και να την μετατρέπουν σε ένα ιδιόρρυθμο καθεστώς. Αυτό που πολλοί τολμούν να αποκαλούν «Μαδουροποίηση της Ελλάδας».
Και ως δια μαγείας ήρθε η μήνυση του υπ. Άμυνας Π. Καμμένου για να επιβεβαιώσει τα της περασμένης εβδομάδας. Μήνυση προς τον εκδότη και τους δημοσιογράφους μιας εφημερίδας. Και δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το περιεχόμενο της δημοσίευσης που ώθησε τον υπουργό Άμυνας να προέβη σε αυτήν την πρωτοφανή κίνηση. Είναι η γενικότερη στάση της συγκυβέρνησης απέναντι στην κριτική και στην ελευθερία του Τύπου.
Από την αρχή της θητείας της (με την δίωξη του υπ. Εξωτερικών Ν. Κοτζιά σε άλλο ΜΜΕ), τα στελέχη της ήθελαν με κάθε μέσο και πρακτική τον έλεγχο του Τύπου και γενικότερα των ΜΜΕ. Που όλα αυτά τείνουν να φτάσουν σε σημείο φίμωσης μέσω «τρομοκράτησης» των μέσων που την ενοχλούν. Που πρώτοι στην Ευρώπη το έπραξαν οι της οικογένειας Λεπέν της Γαλλίας. Και που το ακροδεξιό κόμμα της Γαλλίας «Εθνικό Μέτωπο» αποτελεί το αντίστοιχο κόμμα με αυτό των ΑνΕλ -σύμφωνα με δηλώσεις της ίδιας της Μαρί Λεπέν. Και που ποτέ δεν σχολιάστηκαν (πόσο δε που ποτέ δεν καταδικάστηκαν) από τον πρόεδρο των ΑνΕλ. Δίνοντας το δικαίωμα στους επικριτές του να θεωρούν ως μήνυμα αποδοχής της συγκεκριμένης πολιτικής αντιστοίχισης.
Πριν βέβαια την δίωξη της εφημερίδας, συνέβησαν κι άλλα πολλά κωμικά και μη. Τόσο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής όσο και στης τοπικής. Στα της κεντρικής πολιτικής σκηνής δεν θα μπορούσε να μην σχολιαστεί η στάση του πρωθυπουργού κατά την διάρκεια της καθιερωμένης φωτογράφισης των ευρωπαίων ηγετών στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Για πολλούς δικαιολογημένα πρόκειται για στάση που δηλώνει αγένεια προς τους υπολοίπους αρχηγούς κρατών.
Για άλλους βέβαια είναι ένα είδος συμπεριφοράς που δεν φαίνεται να μπορεί να το διορθώσει ο έλληνας πρωθυπουργός. Καλό θα ήταν να μην ξεχνούν οι αναγνώστες σου αγαπητή ΟΔΟΣ, πως στην φετινή ΔΕΘ τον κ. Τσίπρα παρατήρησε ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ όταν επισκέφτηκε το περίπτερο της τιμώμενης χώρας καθώς επίσης και τον Οκτώβριο του ’15 κατά την επίσκεψη του τέως προέδρου της Γαλλίας κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Γαλλίας. Από τα προηγούμενα καταλαβαίνει κανείς, αυτού του είδους η αμηχανία αποτελεί στάση ζωής του ίδιου και συνεπώς του κόμματός του. Πολλοί θεωρούν πως πρόκειται για πρόβλημα παιδείας.
Και μιας ο λόγος για την παιδεία, δεν θα μπορούσε να περάσει στα «ψιλά» η παράδοση του πορίσματος Παρασκευόπουλου στον υπ. Παιδείας Γαβρόγλου. Και που αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά πως «...η βία στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να καταπολεμηθεί...».
Σωστά διάβασες αγαπητή ΟΔΟΣ. Αυτό έγραψε ο κ. Παρασκεύοπουλος και οι συνεργάτες του στο πόρισμα που από κοινού συνυπέγραψαν. Και όταν αναφέρεται ο όρος «βία» δεν εννοεί μόνο την πρόκληση σωματικών βλαβών από αυτόνομες ιδεολογικές ομάδες γκάνγκστερς. Συμπεριλαμβάνει και τη διακίνηση ναρκωτικών και τις καταλήψεις των σχολών.
Τα περισσότερα περιστατικά «βίας» -όσοι έχουν την ατυχία να φοιτήσουν στα ελληνικά πανεπιστήμια μπορούν να το επιβεβαιώσουν- προέρχονται από ιδεολόγους (!) της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ακροδεξιούς και διαφόρους -μελλοντικούς- ποινικούς. Και όλα αυτά τα περιστατικά δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει το κράτος σύμφωνα με το συγκεκριμένο πόρισμα.
Ή ακόμα χειρότερα θα πρέπει τα καταγγελθέντα περιστατικά να εμπίπτουν σ’ ορισμένες δικλείδες ώστε να επιχειρήσει η αστυνομία (!) χωρίς να μπορούν να επεμβαίνουν αυτεπάγγελτα. Και αν δεν μπορεί να καταστείλει το κράτος κάθε μορφή βίας -απ’ όπου κι αν προέρχεται- τότε ποιος μπορεί να επιβάλει τον νόμο και την τάξη στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα;
Και μιας ο λόγος περί βίας, σύσσωμα καταδικάστηκε από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και του κυβερνητικού συνασπισμού, η επίθεση που δέχτηκε ο βουλευτής του ΣυΡιζΑ κ. Κωνσταντινέα, που είχε ως αποτέλεσμα τον ξυλοδαρμό του τελευταίου. Η απόλυτη σήψη του εκλογικού σώματος, θα προσέθετα. Ή μέρος αυτού για την απόλυτη ακρίβεια.
Και να φανταστείς αγαπητή ΟΔΟΣ, πως αυτά τα άτομα που τολμούν να σηκώσουν το χέρι τους σε όποιον τολμά να πιστεύει στην διαφορετικότητα (ιδεολογική, σεξουαλική κοκ), είναι πολίτες που φέρουν τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά με εκείνους που ξυλοκόπησαν τους «γερμανοτσολιάδες» Κωστή Χατζηδάκη, Γιώργο Κουμουτσάκο, Θεόδωρο Πάγκαλο κ.ά. Τότε όμως, ο ΣυΡιζΑ και τα στελέχη του δεν καταδίκαζαν «την βία και την επίθεση στην Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό». Δικαιολογούσαν την βία γιατί προερχόταν από την δίκαιη οργή και αγανάκτηση των πολιτών!
Μάλιστα, πολλοί απ’ αυτούς παρακινούσαν σε βία μέσω των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης όταν υπέπεφταν στην αντίληψη τους μέλη των πρώτων μνημονιακών κυβερνήσεων (βλ. Σοφία Μανδηλαρά, νεολαία ΣυΡιζΑ και αρθρογράφος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το 2011). Κάτι παρόμοιο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως έκανε και ο υπουργός Πολάκης στον καθηγητή Συνολάκη. Προέτρεψε σε βία με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Με αφορμή το περιστατικό βίας στον βουλευτή Κωνσταντινέα, δεν θα μπορούσε να μην γίνει αναφορά και στο περιστατικό βίας -που κατέληξε στον θάνατο του «δράστη» (;) – σε κοσμηματοπωλείο των Αθηνών. Με θύμα αυτήν την φόρα έναν ακτιβιστή, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που μέχρι αυτήν την ώρα και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και αμφιλεγόμενη πνευματική διαύγεια βρέθηκε εντός του κοσμηματοπωλείου. Τον άγριο ξυλοδαρμό του οι περισσότεροι τον είδανε μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβει ο πολλά βαρύς Έλληνας που φωνάζει για λαϊκά δικαστήρια και απόδοση κατηγοριών από τον «κριτή λαό» πως όλα αυτά δημιουργούν το αίσθημα της αυτοδικίας. Μια κοινωνία με δεδομένο το αίσθημα της αυτοδικίας, δεν έχει κανένα μέλλον. Πόσο δε, όταν μέρος της κοινωνίας προσπαθεί να «ηρωποιήσει» το θύμα.
Και εκείνοι θα πρέπει να καταλάβουν, πως αντί για πιθανό θύμα ληστείας, έγινε θύμα αυτοδικίας. Και όλοι μαζί να καταλάβουν και να επικεντρωθούν στην λέξη «αυτοδικία». Και να γνωρίζουν άπαντες, πως αν επικρατήσει αυτό στο μυαλό των Ελλήνων και πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις οι αυτοδικίες, τότε θα μιλήσουμε και επίσημα για δικαστική εκτροπή.
Ας διερωτηθούμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ας απαντήσουμε σ’ ένα τόσο απλό ερώτημα: τι είδους Αστυνομία θέλουμε; Παρεμβατική και ενεργητική (όπου κρίνει ότι χρειάζεται); Ή το αστυνομικό σώμα ρε ρόλο θεατή; Επιτέλους, όλοι μας, ανεξάρτητου ιδεολογικού χώρου θα πρέπει να απαντήσουμε στο παραπάνω και να καταλήξουμε. Για την ασφάλεια όλων των πολιτών. Και όχι μεμονωμένων ιδεολογικών σχηματισμών.
Ιωάννης Σκόρδας
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27 Σεπτεμβρίου 2018, αρ. φύλλου 953
ΜΟΝΟΝ έξω απο τις συγκεντρώσεις του Μαδουρ-Αλέξη ... επικρατούν ... η Αστυνομία ΚΑΙ οι συλλήψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήα υ τ ό χ θ ω ν