14.3.12

ΝΙΚΟΥ ΜΕΡΤΖΑΝΙΔΗ: Άτιτλο

Διάφανες είναι οι ψυχές
κι ο τοίχος αδιαπέραστος.
Ευάλωτες είναι οι ψυχές
κι οι λέξεις,
φωνές μετέωρες,
ούτε που πρόφτασαν
να ειπωθούν,
έμειναν εκεί μέσα,
ταξιδεύοντας σ ΄ ένα όνειρο
που έμεινε α… α… αταξίδευτο…
όταν η ψυχή και το μυαλό
εναγωνίως ισορροπούν,
ως ένα εκκρεμές,
πότε από εδώ
και πότε από εκεί,
στην τρέλα,
και σ ΄ αυτό που λέμε λογική…
κι όταν
το σώμα ακονίζεται
στον πόνο των μυών,
και στου ιδρώτα τις ραγδαίες στάλες,
τότε, καταλαβαίνεις
τι θα πει,
αρμονικά να συνυπάρχουν,
η σκέψη και η πράξη,
το όνειρο μαζί και η αλήθεια,
η εμπιστοσύνη και η αυτοσυντήρηση,
 η αξιοπρέπεια.
Τότε, νοιώθεις ζωντανός.
Υπάρχεις .
Κι αξίζει γι ‘ αυτό να ζεις.

Κρυώνουν, αυτοί
που είναι άδειες οι ψυχές τους,
 Εκείνοι που είναι μόνοι,
Όσοι αναίτια πληγώθηκαν
 και τριγυρνούν,
χωρίς αρχή και τέλος,
 δίχως σκοπό,
 στους λαβυρίνθους
του μυαλού, της ψυχής τους.
Κρυώνουν κι αναζητούν
την ηρεμία, τη γαλήνη
 την ζεστασιά,
 στα μάτια,
στο άγγιγμα του σώματος,
 της ψυχής
στην τρυφερότητα που πλανιέται
σε επικοινωνούντα μηνύματα.

 Μια μικρή κίνηση
 ένα τόσο δα,
 κλικ,
από δω ή από κει
 κι αμέσως,
χάνεσαι στη σκοτοδίνη
των συναισθημάτων,
 ή ,
 ανασύρεσαι
από ένα βάλτο βαθύ,
στη λάμψη του ονείρου…


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 629.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ