Το σχολικό κτήριο ήταν επιβλητικό και πανέμορφο. Το καμάρι της πόλης. Όχι βέβαια και του μαθητικού πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες αίθουσες δεν ήταν δυνατόν να ζεσταθούν με τις ξυλόσομπες, και το κρύο έμπαινε από παντού.
Ούτε και ο σύλλογος διδασκόντων περνούσε καλύτερα. Οι μόνοι που το απολάμβαναν ήταν οι "μάγκες" μαθητές των μεγάλων τάξεων, που συχνά κατέφευγαν στα υπόγεια, και από τις χαραμάδες -τι χαραμάδες, αυλακιές ολόκληρες- στα πατώματα, βίγλιζαν προς τα επάνω, μπας και διακρίνουν τα απόκρυφα των εξεταζόμενων μαθητριών!
Ο σύλλογος διδασκόντων αποτελούνταν από μερικούς καθηγητές και πολύ λιγότερες καθηγήτριες. Το κλίμα γνωστό και συνηθισμένο. Απρόσιτοι οι διδάσκοντες, συνεσταλμένοι και φοβισμένοι οι διδασκόμενοι. Με εξαιρέσεις, όπως παντού άλλωστε, στον κανόνα.
Τέτοια εξαίρεση και ο φιλόλογος της ιστορίας μας. Νέος ακόμη, καταρτισμένος στο αντικείμενό του, ανοιχτός σε απορίες των μαθητών, είχε κερδίσει τη συμπάθεια όλου του μικρόκοσμου του οκτατάξιου γυμνασίου. Αυστηρός στην κρίση, αλλά δίκαιος, με οικογένεια ήδη, παιδιά στο δημοτικό, συχνά ερχόταν σε αντίθεση με την άκαμπτη στάση των συναδέλφων του απέναντι στις αταξίες των εφήβων.
Φώναζε όλα τα παιδιά με το βαφτιστικό τους, πράγμα πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής, και μάλιστα της επαρχίας. Ακόμη και τους " μάγκες" ανεχόταν χωρίς να δυσανασχετεί. Προσπαθούσε δε να τους πλησιάσει και να τους βοηθήσει να συνετιστούν και να προκόψουν.
Υπήρχε και ένας " μάγκας", πολύ βαρύς, που έκανε τη ζωή των καθηγητών δύσκολη. Διασκέδαζε όμως όλους τους μαθητές με τα καμώματά του. Ο Γιώργης, δεν έχανε ευκαιρία να μην προκαλέσει φασαρία στην τάξη, να μην διακόψει τη ροή του μαθήματος... Αλλά η αδυναμία του ήταν οι χαραμάδες του πατώματος. Συχνά-πυκνά κατέφευγε στα άδυτα του κάτω κόσμου, κι από εκεί απολάμβανε την όποια θέα του προσφερόταν.
Είχε και μία άλλη αδυναμία ο Γιώργης: Παρείχε προστασία στους αδύναμους και κατατρεγμένους συμμαθητές. Ο Δημήτρης ήταν στην πιο δύσκολη θέση, πραγματικά κατατρεγμένος. Τον κορόϊδευαν οι άλλοι για τον τρόπο που μιλούσε. Κάτι επάνω του δεν ήταν και πολύ ανδροπρεπές. Δημητρούλα τον φώναζαν μερικοί θρασείς, ο Γιώργης γινόταν τότε έξαλλος. Εύσωμος καθώς ήταν, έπεφτε και ξύλο...
Ο Δημήτρης, μικροκαμωμένος, δειλός και συνεσταλμένος, είχε έλθει πριν ένα χρόνο από το χωριό και απέφευγε την συναναστροφή με τους άλλους. Κάτι άρπαξε κάποια φορά το αυτί του φιλόλογου, και πλησίασε στην αρχή τον Γιώργη, στη συνέχεια τον Δημήτρη για να μάθει τι συμβαίνει... Είπε μερικά μέσες άκρες ο Γιώργης, απέφυγε τον καθηγητή ο Δημήτρης. Τι να του έλεγε άλλωστε; Μήπως ήξερε και ο ίδιος τι του συνέβαινε; Αυτός άρχισε να τον πλησιάζει, να δείχνει ενδιαφέρον. Ήθελε οπωσδήποτε να βοηθήσει το μαθητή του, να τον κάνει να του ξανοιχτεί.
Μια μέρα, μετά από λίγο καιρό, τον κάλεσε να πάει στο γραφείο το απόγευμα, να συζητήσουν ορισμένα πράγματα... Χείρα βοηθείας του πρότεινε, και ο Δημήτρης δέχτηκε τελικά, αν και κάπως φοβισμένα.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, άδειο και κρύο μέσα στο χειμώνα το σχολικό κτήριο. Ο Γιώργης κάτι είχε πληροφορηθεί για τη συνάντηση. Του το είχε ψιθυρίσει ο Δημήτρης στο διάλειμμα, και μια και δυο, πήρε θέση στις χαραμάδες κάτω από το γραφείο των διδασκόντων.
Όταν άκουσε τα κλάματα του Δημήτρη και τα βογγητά του καθηγητή δεν κρατήθηκε, ανέβηκε δυο -δυο τα σκαλοπάτια και μαύρισε στο ξύλο τον φιλόλογο.
Ο Γιώργης αποβλήθηκε δια παντός από όλα τα σχολεία και ο Δημήτρης τιμωρήθηκε με αλλαγή περιβάλλοντος...
Σχέδιο: Margot Werner Galow (1902-1984) - ΟΔΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.