27.3.12

ΟΔΟΣ: Μία πόλη αδιόρθωτη


ΟΔΟΣ 625 | 19-1-2012

Η είδηση ότι κατά την διάρκεια της εορταστικής περιόδου -αυτή την φορά- άγνωστοι εισέβαλαν και λεηλάτησαν το σχολικό κτήριο της πλατείας Κουμπελίδικης (όπου στεγαζόταν το 1ο γυμνάσιο) το οποίο προοριζόταν για την στέγαση του τμήματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, προβλήθηκε κατά κόρον την π. βδομάδα.

Το «νέο» θεωρήθηκε αντικειμενικά μποναμάς για να γεμίσει τις πρώτες ημέρες και νύχτες της μετακαρναβαλλίστικης Καστοριάς. Αδιάφορες όπως ήταν από τοπική επικαιρότητα και ουσιαστικά ενδιαφέροντα, ήταν φυσικό, ένα τέτοιο γεγονός, να είναι μάνα εξ ουρανού για να γεμίσει τον άφθονο ραδιοτηλεοπτικό χρόνο αυτής της περιόδου. Βοηθά από μόνο του στην έξαψη της φαντασίας, την κατ’ οίκον καλλιέργεια του αστυνομικού δαιμονίου για αρχαρίους, την καταπολέμηση της ανίας, αλλά και στην ειλικρινή έκφραση του ασφαλούς θρήνου: Ούτως ή άλλως, κανένα αναπάντεχο καλό (όπως τυχόν απόφαση για λειτουργία της σχολής) δεν πρόκειται να διαταράξει την ασφάλεια και την μακαριότητα της χαμένης υπόθεσης της Σχολής. Διότι κατά κανόνα το τίποτε δεν κινδυνεύει από τίποτε.

Άλλωστε, μετά τις πρωτοφανείς αποκαλύψεις για διενέργεια λαθραίας αρχαιολογικής ανασκαφής στον Λιμναίο Οικισμό του Δισπηλιού, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με πιθανή εμπλοκή μηχανημάτων και αξιωματούχων του Δήμου Καστοριάς, με συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα, η νέα λεηλασία είχε όλα τα συστατικά για μια ομαλή προσαρμογή στην πραγματικότητα: Μιζέρεια, αποτυχία, καταστροφές, προσωρινότητα και προπαντός τους «αγνώστους».

Διότι αν οι δράστες ήταν «γνωστοί», τότε η παρουσίαση της είδησης και η ανάλυσή του θα γίνονταν σε μετριοπαθείς τόνους. Μιας και έχει αποδειχθεί ότι στην Καστοριά, όταν συμβαίνουν τρανταχτά γεγονότα, αλλά από γνωστούς αθώους ή ενόχους -έστω και στον βαθμό της ισχυρής ένδειξης- τότε η κριτική αυτοφιμώνεται. Ακούγονται τα «ίσως», «μήπως» «θα δούμε», ο δήθεν σεβασμός στα προσωπικά δεδομένα, καθώς και τα μεγαλόστομα ότι θα πέσει άπλετο φως.

Όπως συμβαίνει εδώ και εβδομάδες με την λαθρανασκαφή στον αρχαιολογικό χώρο του Λιμναίου Οικισμού στο Δισπηλιό, υπόθεση για την οποία διάχυτη είναι η εντύπωση ότι τελικός στόχος του Δήμου Καστοριάς είναι να κερδηθεί χρόνος και να μοιραστεί ξανά η τράπουλα, ή να διώξει από τα χέρια του τις καυτές πατάτες. Έπρεπε τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας να γεμίσουν οι δρόμοι με (προβοκατόρικες;) προκηρύξεις, οι οποίες στην μια πλευρά τους ανέγραφαν την φράση «Ο ΧΡΥΣΟΘΗΡΑΣ» για να ανάψουν κάπως τα αίματα.

Και έπρεπε να πραγματοποιηθεί το δημοτικό συμβούλιο Καστοριάς το βράδυ της π. Τρίτης, σε μια απίστευτη συγκρουσιακή ατμόσφαιρα, να εμφανιστεί ως πρόσωπο κλειδί ο φύλακας του Λιμναίου Οικισμού ζητώντας ως πολίτης παραιτήσεις -προφανώς επειδή αντιλαμβάνεται προσπάθεια αδρανοποίησης της έρευνας- για να ξεσπάσει πόλεμος ύβρεων (συνηθισμένο πλέον στον Δήμο Καστοριάς) απειλών, ακόμη και απειλής βίας. Αλλά και υπαινιγμούς εκ μέρους του δημάρχου Καστοριάς που απευθύνονταν σε υψηλά ιστάμενους, οι οποίες απλά μεθερμηνευόμενοι, σημαίνουν «αν μιλήσεις, θα μιλήσω».  Ο οποίος εδώ και έναν μήνα, αντί να ζητήσει ΕΔΕ για την λαθρανασκαφή, προειδοποίησε σύμφωνα με μαρτυρίες με ΕΔΕ τον φύλακα του Λιμναίου Οικισμού, που είναι υπάλληλος του υπουργείου Πολιτισμού.

Στο δεύτερο έτος της θητείας της η δημοτική πλειοψηφία εισέρχεται σοβαρά τραυματισμένη, και μάλιστα σε μια περίοδο από την οποία ίσως βγουν χαμένοι περισσότερα πρόσωπα, και προπαντός η Καστοριά. Το χειρότερο είναι ότι κατέστησαν μέρος του προβλήματος, όχι μόνο ο ή οι εμπλεκόμενοι αντιδήμαρχοι, αλλά σχεδόν στο σύνολό της η πλειοψηφία, και προπαντός οι αξιωματούχοι, μηδέ του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου εξαιρουμένου, ο οποίος θα έπρεπε να τηρήσει μια μορφή ουδετερότητας. Στην προσπάθεια κάποιων να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, εντύπωση προκάλεσε τον γεγονός ότι επιχείρησαν να εμπλέξουν και την Περιφερειακή Ενότητα Καστοριάς για τις δραστηριότητες αυτές, πλην όμως η ακαριαία –σώφρων- διάψευση του αντιπεριφερειάρχη κ. Δημ. Σαββόπουλου προσδιόρισε τα όρια των ευθυνών.

Το θέμα έχει ακόμη συνέχεια, και η εφημερίδα αυτή προφανώς θα επανέλθει. Για την ιστορία, τέτοια απλά πράγματα προσπαθεί η ΟΔΟΣ να διατυπώσει με την κριτική της προς τον Δήμο Καστοριάς τους τελευταίους μήνες. Να σταματήσουν ενέργειες ή παραλείψεις που τροφοδοτούν ίντρικες και κρίσεις, και -αν δεν είναι ήδη πολύ αργά- να ασχοληθούν με κανένα έργο που έχει ανάγκη ο τόπος. Και να πού οδηγείται η κατάσταση απ’ αυτούς που εκτός από αλάθητοι, αισθάνονται επιπλέον ότι περιβάλλονται και από ασυλία.

Κατά τα λοιπά, το βέβαιο είναι ότι εν όψει της ραγδαίας κλιμάκωσης μιας κατάστασης, που ενδέχεται να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις, δίνεται η εντύπωση ότι κάποιοι ήδη εύχονται να γυρνούσε πίσω ο χρόνος, ή να αραχνιάσει το θέμα. Όπως ακριβώς αραχνιάζει το συγκεκριμένο σχολικό κτήριο της πλατείας Κουμπελίδικης, για την ανακαίνιση και προετοιμασία του οποίου, με προσπάθειες που καταβλήθηκαν από την άλλοτε νομαρχία Καστοριάς, και συγκεκριμένα επί του κ. Κ. Λιάντση, δαπανήθηκαν τεράστια χρηματικά ποσά. Ώστε στο τέλος, όχι μόνο να μην λειτουργήσει ποτέ η Σχολή, όχι μόνο να έχει ερημώσει ακόμη περισσότερο το παλιό κέντρο της πόλης, αλλά και να έχει στοιχειώσει ακόμη ένα κτήριο στην καρδιά της Καστοριάς. Και να γίνει έτσι στόχος των αγνώστων που θέλησαν να το «περιποιηθούν» λεληλατώντας το, όπως ακριβώς καταλεηλατήθηκαν άλλα δημοτικά και δημόσια κτήρια (Πνευματικό κέντρο, Ξενία, Τερζάκεια, κ.ο.κ. σε μια μακρά σειρά άλλων).

Η περιπέτεια της Αρχιτεκτονικής Σχολής που δεν έγινε ποτέ -και είναι απολύτως αμφίβολο αν θα λειτουργήσει ποτέ στο μεσοπρόθεσμο μέλλον- δεν έχει διδάξει κανένα και τίποτε. Η εφημερίδα ΟΔΟΣ για μια μακρά χρονική περίοδο, προβλέποντας ότι η απονεύρωση του παλιού κέντρου της Καστοριάς θα οδηγούσε στην αναπόφευκτη απόλυτη παρακμή του -όπως και έγινε- χωρίς καμμιά ανακαίνιση της πλατείας Ομόνοιας να μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση, προσπάθησε με την αρθρογραφία της να πείσει τους τότε υπεύθυνους να λάβουν σε κατάλληλη στιγμή τις κρίσιμες αποφάσεις, χωρίς χρονοτριβές και παλινωδίες.

Απέναντι σε όσους συνειδητοποιούσαν την απόλυτη αναγκαιότητα της Σχολής, συμπαρατάχθηκαν οι πολέμιοί της. Με διάφορα προσχήματα, κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες, αλλά και ορισμένα ΜΜΕ ενθάρρυναν αντιδράσεις, αν δεν τορπίλλιζαν κιόλας την προσπάθεια. Και όλα αυτά για τον βαθύτερο λόγο, ότι δεν αναγνωρίζουν στην πόλη και το παλιό της κέντρο, την συμβολή τους στην διαμόρφωση του αστικού και οικονομικού περιβάλλοντος της σημερινής Καστοριάς. Πάσχουν κοινώς από ένα είδος αντιδραστικής αλλεργίας προς την Καστοριά, έστω κι’ αν δεν το παραδέχονται δημοσίως. Σ’ αυτή την νοοτροπία ανήκει και η προσπάθεια εκφυλισμού των τοπικών παραδόσεων.

Και να που τώρα, τώρα που το ανακαινισμένο κτήριο της Σχολής «φάντασμα» λεηλατήθηκε και υπέστη εκτεταμένες καταστροφές, προστρέχουν πρόθυμοι στο σχετικό ανέξοδο μοιρολόϊ γι’ αυτό που δεν είχαμε και δεν χάσαμε.

Όμως σε μια πόλη αδιόρθωτη, που δεν μπορεί ούτε την σκάλα (γέφυρα) του Σταυρού να αντικαταστήσει, μια πόλη στην οποία αυτοί που πολεμούσαν την προσπάθεια για την λειτουργία της Σχολής, επικαλούμενοι κίνδυνο καταστροφής της Κουμπελίδικης, από διαδηλωτές φοιτητές του μέλλοντος, όχι μόνο δεν ελέγχθηκαν κοινωνικά για την επιπόλαιότητα και τον λαϊκισμό τους, αλλ’ αντίθετα επιβραβεύθηκαν με ανάληψη αξιωμάτων και τίτλων χωρίς καν να έχουν αναθεωρήσει την τότε στάση τους, το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην Σχολή θα ήταν κάποτε να λειτουργήσει. Και να περιβάλλεται από αστικό και μνημειακό τοπίο σε ακμή και ανάπτυξη. Με νέους ανθρώπους, καθηγητές και φοιτητές, ώστε να αποτελεί η περιοχή πνευματικό φάρο στο πιο παλιό σημείο της Καστοριάς. Αντ’ αυτών, η πάνω ζώνη της πόλης, άρχισε να συγκεντρώνει νυκτερινά κέντρα διασκέδασης ειδικών απαιτήσεων.

Κι΄ όμως, είναι η ίδια πόλη την οποία, αυτοί που με τις πράξεις τους υποβαθμίζουν, προσφωνούν αμετροεπώς… «αρχόντισσα». Ασμένως και ανερυθρίαστα σε βαθμό που η λέξη ακούγεται πλέον ως ρετσινιά. Εννοώντας προφανώς, ότι οι άρχοντες της είναι οι ίδιοι.
Τώρα θα έχουν και ένα ακόμη λεηλατημένο κάστρο να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εκτός κι’ αν έχουν και για την υπόθεση του σχολικού κτηρίου λαγό στην τσέπη τους.



 Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 19 Ιανουαρίου 2012, αρ. φύλλου 625


Σχετικά κείμενα:  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ