ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΕΜΑΝΗ: Λουκάς Παπαδήμος

Πριν -από τρία χρόνια, στις 10 Νοεμβρίου 2008, δημοσίευσα το πρώτο κείμενό μου στην Εστία των Αθηνών. Τίτλος: Γεννά ελπίδες η εκλογή Ομπάμα. Το είχα γράψει το πρωί στις 7 της εκλογής του. Οι ομιλίες του ιδίου του Ομπάμα και του αντιπάλου του Μακειν μου είχαν φανεί τότε μνημειώδεις. Τις μέρες αυτές, Νοέμβριος 2011, μετά από ένα δεκαπενθήμερο αγωνίας, κάτι ανάλογο συνέβη και στην Ελλάδα. Το παρακολούθησα από πολύ κοντά σαν ενεργός πολίτης που αγαπά την πατρίδα του. Γεννά ελπίδες η εκλογή του νέου μας πρωθυπουργού; Για το Έθνος μας, τους κατοίκους του, την Ευρώπη;
Η εκλογή του Λουκά Παπαδήμου, με τις άτυπες διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από το πολιτικό κατεστημένο, άφησε τελικά στους περισσότερους μια γεύση ικανοποίησης. Μια ανάσα ελπίδας, έστω και αργά. Δεν πήγαινε άλλο. Η χώρα έπεφτε στο κενό. Οι ευθύνες χτυπούσαν δεξιά και αριστερά. Χτυπούσαν τους απλούς ανθρώπους και ακόμη περισσότερο τους ηγέτες τους. Η μεσαία τάξις, ειδικά του ιδιωτικού τομέα, έχει συντριβεί από τον δήθεν ¨σοσιαλισμό¨ της τελευταίας διετίας. Το κράτος έχει δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Λάθη επί λαθών.
Ένιωσα την ανάγκη να ανατρέξω στην πρόσφατη σχετικά ιστορία μας. Δεν είναι σωστό να μας νοιάζει η Αμερική ή η Ευρώπη και μείς να σφυρίζουμε αδιάφορα, ενώ είμαστε οι ίδιοι μέρος αν όχι όλο το πρόβλημα. Τι έχω μαζέψει, είπα, 300-400 βιβλία που αναφέρονται στα τελευταία 50-60 χρόνια. Για μια ώρα ανάγκης. Η ανάγκη αυτή ήρθε λοιπόν. Κλείσθηκα στο σπίτι και άρχισα να ρίχνω βιαστικές ματιές. Ανατρίχιασα με τις ομοιότητες και τις πολιτικές ηλιθιότητες της εποχής του 1944- αργά και τον εμφύλιο σπαραγμό που ακολούθησε, για να ‘μαστε σήμερα ελεύθεροι. Τα γεγονότα του 1963, του 1965-1967, τα ¨στρατιωτικά χρόνια¨ του 1967-1974. Την στέρηση της ελευθερίας μας. Την εθνική καταστροφή που ακολούθησε με θύμα τη Κύπρο. Την μεταπολίτευση που κρατά μέχρι σήμερα.
Αλλά αυτό σημαίνει και ιστορία. Είναι αγώνας για κάτι καλλίτερο. Αγώνες που καταγράφονται και γίνονται αντικείμενο μελέτης με τα χρόνια. Για να μην επαναλαμβάνουμε λάθη και σφάλματα του παρελθόντος που παρασύρουν ανθρώπους ή και έθνη ακόμη στον όλεθρο. Αγώνες για κάτι καλλίτερο και όχι αγώνες που καταστρέφουν, προκαλούν μίση και διχασμούς και αθλιότητες τύπου Δεκεμβριανών του 1944, του 2008, ή γεγονότα τύπου πλατείας Συντάγματος του 2011.
Φθάνουμε στο σήμερα. Με δυσκολία. Πάλι τα ίδια. Οι λίγοι εναντίον των πολλών. Θύματα και θύτες στο χείλος του γκρεμού. Ο νέος μας πρωθυπουργός δείχνει τουλάχιστον πιο δικός μας από ότι νομίζαμε. Πιο ικανός. Δεν δακρύσαμε με την εκλογή του, όπως κάναμε με τον Ομπάμα, σαν τον Jesse Jackson στο Chicago τότε. Πήραμε όμως βαθειά αναπνοή. Η οπερέττα έδειχνε να χει τελειώσει. Το κακό είχε παραγίνει για πολιτισμένη χώρα. Με την αναρχία προ των πυλών και αγανακτισμένους πολίτες να ψάχνουν τρόπους για να εκφραστούν. Με τους παγκόσμιους δημοσιογράφους (αλλά και πολύ σημαντικούς δικούς μας) να κυνηγούν την ευκαιρία να μας διασύρουν στο εξωτερικό και εσωτερικό.
Τελικά αποφασίσθηκαν εκλογές αν και τα φάρμακα και οι θεραπείες δεν πιάνουν πάντα. Αν πάλι δεν κάνουμε τίποτα ο ασθενής απλά πεθαίνει. Όπως και να έχει με την εκλογή του Λουκά Παπαδήμου φαίνεται ότι, η φτερωτή ελπίδα δείχνει να ξαναγυρίζει στον ώμο του κάθε Έλληνα, εκτός από ορισμένες ψυχιατρικές περιπτώσεις ¨ ασθενών¨, που είχαν και έχουν πρόβλημα με την κοινωνία που ζουν. Δικαίωμά τους, αρκεί να σέβονται την συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων τους που ζουν στην ίδια πατρίδα. Τους βασικούς κανόνες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού.
Γεννά ελπίδες η εκλογή Παπαδήμου ή όχι: Ασφαλώς και γεννά. Φθάσαμε να ζούμε για μια ελπίδα. Για μια προσπάθεια ο πρωθυπουργός της Ελλάδος να μας φέρει πάλι κοντά στον πολιτισμένο κόσμο, με κρυστάλλινες αποφάσεις, ικανότητα και αλήθειες που έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Να μας φέρει πιο κοντά σε μια Ευρώπη και τους ηγέτες της που μαζί με τη Ρωσία είναι η μεγαλύτερη οικονομική και πολιτιστική δύναμη του σημερινού κόσμου. Να μας ξανακάνει υπερήφανους που είμαστε Έλληνες.
Η ιστορία μας κρατά χιλιάδες χρόνια. Δεν μας φοβίζουν πέντε απατεώνες και τρείς ποδοσφαιρο-περίεργοι. Ο Λουκάς Παπαδήμος έχει δουλέψει στο κέντρο της Ευρώπης, έχει φοιτήσει και διδάξει στα καλλίτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και υπήρξε πολυβραβευμένος μαθητής του Κολλεγίου Αθηνών σε δύσκολες εποχές. Αυτά φθάνουν και παραφθάνουν για αρχή μαζί με την ευχή μας το τέλος της προσπάθειάς του να είναι ακόμη καλλίτερο.
Στο παλιό μου άρθρο πριν τρία χρόνια για τον Ομπάμα είχα γράψει: «Η σημερινή ημέρα ανήκει σε όλους τους πολίτες του κόσμου και δείχνει να είναι μεγάλη. Η ελπίδα δεν κάνει φυλετικές διακρίσεις ή άλλες. Ανήκει και αυτή σε όλους». Η δική μας σημερινή ημέρα με τον Λουκά Παπαδήμο στο πηδάλιο του έθνους ανήκει και αυτή σε όλους τους Έλληνες. Δε κάνουμε συγκρίσεις ηγετών γιατί δεν έχει νόημα. Οι άξιοι άνθρωποι αξίζουν όλοι το ίδιο. Οι ευθύνες τους απλώς είναι πολύ διαφορετικές. Η τύχη της Ελλάδος έχει διαλέξει σήμερα τον άνθρωπό της για να μας βοηθήσει. Ας σταθούμε κοντά του.