του πολιτικού προσωπικού της
Ο σκλάβος μνήσκει πάντα σκλάβος του όποιανου κυρίου, εξόν αν μπορέση μ ό ν ο ς του να λυτρωθεί. Κι αν δεν μπορέση, τότε από μια σκλαβιά περνάει σ’ άλλη, ώσπου να φτάση στο τελευταίο σκαλοπάτι της κατάντιας του. Και αυτή είναι η ζωή του∙ κάλλιο να ξεψυχούσε. Μα στη γη απάνω πάντα θα υπάρχουν σκλάβοι και ελεύτεροι.
Ίων Δραγούμης, Σαμοθράκη
Όταν ένας πατέρας προσλαμβάνει ένα προγυμναστή προκειμένου να βοηθήσει το παιδί του που εμφανίζει αδυναμία στα μαθηματικά ή σε οποιοδήποτε άλλο μάθημα και μετά από ένα χρόνο ενισχυτικής διδασκαλίας, το παιδί του αποτυγχάνει στις εξετάσεις μένοντας στάσιμο ή μετεξεταστέο, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι δε θα επαναπροσλάβει τον εν λόγω καθηγητή, διότι απέτυχε στο έργο του και δε βοήθησε το παιδί του. Βεβαίως σε μια χώρα όπου η δημόσια εκπαίδευση – όπως και οι περισσότεροι θεσμοί – βρίσκεται υπό διάλυση και πολλοί εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν το σχολείο ως πάρεργο και ως κέντρο αλίευσης πελατών, είναι πιθανόν ο πατέρας εκείνος να μη βρεθεί ποτέ στη θέση αυτή, διότι θα έχει προηγουμένως υποχρεωθεί να προσλάβει ως προγυμναστή τον ίδιο τον καθηγητή του παιδιού του στο ημερήσιο δημόσιο σχολείο. Σε μια χώρα που είναι όλα υπό κατάρρευση, οι γονείς συνήθως σιωπούν σε τέτοια φαινόμενα ή συχνά συναινούν, αν μη και τα υποθάλπουν και υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που φτάνουν στα έσχατα όρια ηθικής κατάπτωσης, μισθώνοντας διαμερίσματα πέριξ του σχολείου ή χρησιμοποιούν και αυτές ακόμη τις αίθουσες του σχολείου μετά τη λήξη των μαθημάτων, για να ασκήσουν την έκνομη παραπαιδεία τους. Την ίδια ώρα φωτισμένοι καθηγητές αναλαμβάνουν τη δωρεάν παροχή φροντιστηρίων στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης. Το μόνο που μένει είναι να ενεργοποιηθεί κάποια δημόσια υπηρεσία και να τους διώξει, επειδή απαγορεύεται η δωρεάν παροχή υπηρεσιών. Σε αυτό τον τόπο συνυπάρχουν άγγελοι και διάβολοι. Αλλά αυτή η χώρα είναι βαριά ασθενής και όπως κινούνται σήμερα τα πράγματα, μάλλον δεν υπάρχει καμιά ελπίδα βελτίωσης.
Η παραπάνω αναφορά στην εκπαίδευση δεν είχε μονάχα αλληγορικό χαρακτήρα, παραπέμποντας στην πολιτική κατάπτωση και στο χείριστο πολιτικό υλικό της Ελλάδας. Η εκπαίδευση είναι ο καθρέφτης και ο πνευματικός σιτοβολώνας ενός λαού. Όταν σε μια χώρα η εκπαιδευτική διαδικασία εκπίπτει, τότε αυτή η χώρα δεν έχει μέλλον. Και δυστυχώς η εκπαίδευση στην Ελλάδα ζει τραγικές μέρες.
Κατ’ ανάλογη θεώρηση με την παιδεία, θα μπορούσε κάποιος να δώσει το παράδειγμα του ασθενούς εκείνου, ο οποίος ακολουθεί συγκεκριμένη σκληρή θεραπεία κι ύστερα από δυο έτη διαπιστώνει ότι η κατάσταση της υγείας του είναι σε χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο ήταν προτού αρχίσει η θεραπεία. Σε αυτή την περίπτωση είναι βέβαιο ότι ο ασθενής αυτός θα αναζητήσει άλλο θεράποντα για να τον βοηθήσει. Δε θα παραθέσω βεβαίως τα χάλια του υγειονομικού συστήματος αυτής της χώρας, διότι έχει τόσα μελανά σημεία, που μάλλον κι αυτά δεν διορθώνονται. Φαινόμενα όπως αυτό των αποκλειστικών νοσοκόμων δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε στις τριτοκοσμικές χώρες – και πάντως δεν υπάρχουν ούτε στη Βουλγαρία… Το κακό είναι ότι στη δικιά μας περίπτωση είναι η ίδια η χώρα που ασθενεί βαριά. Η Ελλάδα είναι ο μικρός βαριά ασθενής της Ευρώπης… Κι ελπίζω ότι δεν θα έρθει η στιγμή που κάποιοι θα διαπιστώσουν πως «η εγχείρησις επέτυχε, αλλ’ ο ασθενής απέθανε».
Ωσαύτως θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε την κατάσταση της χώρας με εκείνη ενός υπέρβαρου, ο οποίος αναζητά λύση στο πρόβλημα μέσω διαιτολόγου. Μετά από εξαντλητική δίαιτα δυο χρόνων, ο υπέρβαρος αυτός, αντί να χάσει, παίρνει βάρος. Κάπως έτσι συμβαίνει και με την Ελλάδα: δυο χρόνια μετα τη συνταγή και παρά την εξαντλητική καταπόνηση του λαού – τμήματα του οποίου έφτασαν στα όρια του υποσιτισμού, το χρέος αυξάνεται παράλληλα με την απογοήτευση του πλήθους – έτσι απλά. Και το έλλειμμα δυστυχώς δεν λέει να μειωθεί ουσιαστικά.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν ήμουν στη σημερινή ηλικία των παιδιών μου, τη δύστυχη ετούτη χώρα κυβερνούσαν πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα που την κυβερνούν και σήμερα. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να φτάσουν τα παιδιά μου στη δικιά μου ηλικία, προκειμένου να αποχαιρετήσουν τους ίδιους αυτούς πολιτικούς, με μια εξόδιο ακολουθία τελεσθείσα δημοσία δαπάνη, ώστε να απελευθερωθεί αυτή η γη από τα πολιτικά δεσμά της.
Η βασανισμένη ετούτη πατρίδα κυβερνάται επί περισσότερα από τριανταπέντε χρόνια από τους ίδιους ανθρώπους που την οδήγησαν σε ετούτη την δραματική κατάσταση. Κι εκείνοι απτόητοι συνεχίζουν να παραμένουν γαντζωμένοι στην εξουσία, ως ιδιοκτήτες προβληματικής επιχείρησης που δε θέλουν να αποδεχτούν την αποτυχία τους και το ότι οδήγησαν τη χώρα ένα σκαλοπάτι πριν τον όλεθρο.
Αν μπορούσε κάποιος να δει αντικειμενικά και εξ αποστάσεως την κατάντια που βιώνει η Ελλάδα σήμερα, θα την αντιπαρέβαλε με σκηνή αρχαίου δράματος. Έχω την αίσθηση όμως ότι κάπου εδώ η παράσταση πρέπει να πάρει ένα τέλος και ο θίασος να αποχωρήσει σύσσωμος. Πρέπει να πέσει η αυλαία του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού.
Αν στη σύγχρονη Δημοκρατία μας υπήρχε ο θεσμός του εξοστρακισμού, δε θα προλάβαιναν οι πολίτες να αποστέλλουν σε ισόβιο υπερορία τους κυβερνήτες τους και δε θα έφταναν τα θραύσματα των αγγείων για να γράψουν τα ονόματα όλων εκείνων των ζώντων αγγείων. Αλλά η Δημοκρατία μας ασθενεί κι αυτή μαζί με τη χώρα που καταρρέει. Η ελληνική Δημοκρατία είναι άρρωστη σαν την πατρίδα.
Βλέπω ένθεν και ένθεν, όλα εκείνα τα πρόσωπα, τα οποία θυμάμαι από παιδί, να προσπαθούν να παραμείνουν αμετακίνητα στη θέση τους και τρομάζω. Κορυφαίοι του χορού ή μάλλον φιγούρες κακοπαιγμένου θεάτρου σκιών και μαριονέτες, οι φαιοί κυβερνώντες – κύρια αιτία του προβλήματος – υποψιασμένοι τα μελλούμενα βλέποντας τις δημοσκοπήσεις, άδραξαν την ευκαιρία της κυβέρνησης συνεργασίας και επιδιώκουν πάση θυσία να επιμηκύνουν τη διάρκεια της, αντιλαμβανόμενοι πως έρχεται το τέλος του πολιτικού τους χώρου και της προσωπικής τους πολιτικής σταδιοδρομίας. Προφανώς ελπίζουν επί ματαίω σε θαύματα.
Αν η χώρα δεν αντιμετώπιζε τόσο τραγικές στιγμές, θα μπορούσα να βλέπω τους πολιτικούς πολιτικάντηδες με τα τερτίπια και τα καμώματα τους και να γελώ. Μα η εικόνα τους, με τη σκέψη πως κατάφεραν να φέρουν τη χώρα στο σημερινό σημείο, μου προκαλεί πόνο στο στομάχι. Άσημοι ως χτες, ανασυρθέντες στην επιφάνεια χάρη στην ευεργεσία του πρώην πρωθυπουργού, στρέφονται σήμερα εναντίον του, «πουλώντας» στα παζάρια και στα φόρα τα πολλά «προσόντα» τους, απευθυνόμενοι σ’ ένα πονεμένο λαό, που νομίζουν πως ακόμη τρώει «κουτόχορτο». Μοιάζουν με τα ποντίκια που προσπαθούν να ξεφύγουν καθώς το καράβι βουλιάζει. Κι από την άλλη όχθη, εξίσου πολιτικάντηδες, οι Βένετοι των σύγχρονων καιρών, αφού χρησιμοποίησαν την «αντιμνημονιακή» γραμμή ως τραπουλόχαρτο, για να κερδίσουν την εύνοια του πλήθους, χάνονται τώρα σε ιδεολογικά διλήμματα και σε εσωτερικές αναταράξεις, πιστεύοντας κι αυτοί με τη σειρά τους πως το «κουτόχορτο» αυτής της γης είναι ατελείωτο. Κάποιοι φαίνεται ότι μπερδεύουν το λαό με τον όχλο και το κοπάδι.
Ελπίζω ότι σε προσεχή σκηνή, κάποιοι θα επιστρέψουν στα ΑΕΙ, όπου θα μπορούσαν να αναπτύξουν τη νομική ή άλλη επιστήμη, εμπλουτίζοντας την με τις εμπειρίες τους από την πολιτική, η παρουσία τους στην οποία ελάχιστα συνεισέφερε προς όφελος του έθνους. Διότι ήρθε η ώρα. Κάποιοι άλλοι, περισσότεροι αυτοί, αλλά εξίσου ανωφελείς, ως οι κώνωπες, θα προσπαθήσουν για πρώτη φορά στη ζωή τους να κάνουν κάτι χρήσιμο και παραγωγικό: να αναζητήσουν εργασία. Ο λαός και η χώρα χρειάζονται καινούρια, φρέσκα και ξεκούραστα πρόσωπα, απαλλασσόμενοι από όλους αυτούς που αρκετά κούρασαν αυτό τον τόπο με τις άκρατες και ακατάσχετες φιλοδοξίες τους, επιμένοντας να ταλανίζουν το λαό «για το καλό του», επί δύο, τρεις ή και περισσότερες δεκαετίες. Καθώς τώρα όλος ο «θίασος» βρίσκεται επί σκηνής, έχει φτάσει η ώρα της Εξόδου…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 622
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.