19.3.12

Derek Walcott

Καμία όπερα με χρυσοποίκιλτες κολώνες,
ούτε καθίσματα στο χρώμα
του κρασιού, καμία Πηνελόπη δεν ερευνά τα θεωρεία
με λεπτεπίλεπτα γυαλιά,
και ο ακούραστος τενόρος καμία έκσταση δεν φανερώνει, ούτε γλυκά
ούτε κρασί την ώρα του διαλείμματος, κανένα ύψος,
κανένα βάθος
και τα βιολιά που κλαίνε με λυγμούς όλα μαζί
κανένα μέγαρο της όπερας,
μουσείο κανένα, κανένα θέατρο της προκοπής,
κανένα κέντρο πολιτιστικό
-και τι άλλο; Μονάχα οι τεράστιες πύλες απ’ τα σύννεφα
όταν βυθίζεται ο δίσκος κατά την έξοδο και είσοδό μας,
μόνο τα εκκωφαντικά τα πάρκα
με τ’ άλματα του πλήθους,
και τους ομιλητές που φωνασκούν. Μονάχα κτήρια
κυβερνητικά κάτω στο λιμάνι
και ένα άλλο κρουαζιερόπλοιο
μεγάλο σαν πρωτεύουσα, μόνο γαλάζιο τζάμι
και τσιμέντο.
Κανένα αριστούργημα τεράστιων διαστάσεων
για να λατρέψουμε.
Σε τέτοιου είδους κοινοτοπίες ξοδεύτηκε η ζωή
μέσα στο φως,
και όμως υπάρχουν μέρες, όταν κάθε γωνιά του δρόμου μετατρέπεται
σε μία έκπληξη ηλιόλουστη, μια ζωγραφιά ή μία φράση,
τα κανό τραβηγμένα δίπλα στην αγορά,
το γαλανό του λιμανιού,
οι παράγκες. Τόσα πολλά να γίνουνε ακόμη,
και όλα είναι καυχησιές.


Derek Walcott
Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1992. Γεννήθηκε στις Αντίλλες το 1930. Το ποίημα γράφτηκε για το Τρινιντάτ.

Μετάφραση: Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 621

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ