ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: "Η επιστροφή του βασιλιά Γιγαντόκαρδου"

Σοφία Γραμμόζη-Σωπίκη
εκδ. Σαΐτης | ISBN13: 9789604873616

Ένα παιδικό βιβλίο χαριτωμένο κι όμορφα εικονογραφημένο φτιάχτηκε πολύ πρόσφατα για έναν πολύ σπουδαίο λόγο: για να πείσει τα παιδιά, αλλά και τους γονείς τους, που και οι ίδιοι, μεγαλώνοντας, ήρθαν σ’ επαφή με τα φαστφουντάδικα και, αναλόγως με τον βαθμό αντίστασης των δικών τους γονιών, τα αγάπησαν άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Στη γενιά των παππούδων των σημερινών παιδιών, βλέπετε, δεν υπήρχε η ευκολία του αγορασμένου γρήγορου φαγητού, οπότε δεν υπήρχε καν η δυνατότητα της λάθος επιλογής. Η μάνα ήταν εκεί, μες στην κουζίνα, μαγείρευε για τους αγαπημένους της έχοντάς τους μέσα στον νου και την καρδιά της, όσο κι αν κουραζόταν, όσο χρόνο από τη ζωή της κι αν χρειαζόταν να ξοδέψει για να τους ευχαριστήσει… Και αν πάμε ακόμα πιο πίσω, τα πράγματα ήταν ακόμα δυσκολότερα: η μάνα, πριν ξεκινήσει το μαγείρεμα, έπρεπε να ανάψει φωτιά με τα ξύλα, να κουβαλήσει νερό από τη βρύση μια που τρεχούμενο νερό δεν υπήρχε μες στο σπίτι, άρα η κούραση όσο πιο πίσω πάμε τόσο μεγαλύτερη ήταν.

Λένε πως στο μέλλον, απώτερο ή εγγύς ποιος ξέρει, θα χορταίνουμε μ’ ένα χάπι. Έτσι λένε… Και αυτό είναι, θαρρείς, ο αντίποδας της υπερβολικής προβολής του θέματος της διατροφής μας στις μέρες μας μέσω των πολλών τηλεοπτικών εκπομπών με θέμα τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική -στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανάλι χωρίς τη δική του εκπομπή και τον δικό του σεφ. Σχολαστικισμό θα τη χαρακτηρίζαμε αυτή την υπερβολική ενασχόλησή μας με την τροφή μας και μας οδηγεί στο εσφαλμένο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος δεν τρώει για να ζει, αλλά ζει για να τρώει. Μα και το χάπι, μια «Θεός φυλάξοι» λύση είναι…

Ο άνθρωπος, όμως, είναι αυτό που τρώει, λέμε συχνά και αυτό είναι μια πραγματικά μεγάλη αλήθεια που αναφέρεται και στο πόσο, αλλά και στο τι. Ζούμε πολλές πρωτοφανείς καταστάσεις γύρω από την τροφή του ανθρώπου κι έχουμε φτάσει σε διαμαρτυρίες κατά της ανεξέλεγκτης κρεοφαγίας, διαμαρτυρίες κατά των μεταλλαγμένων τροφίμων, ακόμη και στον χωρισμό των ανθρώπων σε ομάδες ανάλογα με το τι τρώνε ή το τι δεν τρώνε…

Έρχεται λοιπόν το βιβλίο της Σ. Γραμμόζη σ’ αυτή την μπερδεμένη εποχή και απευθύνεται στα παιδιά, που η πλειονότητα των ενηλίκων υποτιμά, θεωρώντας τα ανώριμα και συνεπώς αδύναμα να καταλάβουν κάτι πιο προχωρημένο, μ’ ένα θέμα σαν αυτό που θέτει το βιβλίο, που πιάνει το πρόβλημα της διατροφής των παιδιών μας από πιο βαθιά, από τη ρίζα του. Προσωπικά ένιωσα πως η συγγραφέας συστήνει στα παιδιά ένα είδος κιβωτού του Νώε, μιας κιβωτού που αυτή τη φορά διασώζει τους πολύτιμους σπόρους μας, όπως η κιβωτός της Π. Διαθήκης διέσωσε τα επίσης πολύτιμα ζευγάρια των ζώων. Θυμήθηκα τον αγώνα ανθρώπων της γης που ευχαριστημένοι από τις ντομάτες που απολάμβαναν το καλοκαίρι φύλαγαν τους σπόρους τους για να εξασφαλίσουν τη συγκεκριμένη ποικιλία για πάντα. Και μπορεί οι συγκεκριμένοι καλλιεργητές λαχανικών να έφυγαν ή να μεγάλωσαν τόσο που δεν μπόρεσαν πια να ξανασχοληθούν με την αγαπημένο τους κήπο, έμειναν όμως οι σπόροι τους πολύτιμη παρακαταθήκη στους νεότερους της οικογένειάς τους: να απολαμβάνουν τρώγοντας γεύσεις που θυμίζουν έντονα τα πρόσωπα εκείνων που τους τις σύστησαν. Έμειναν οι σπόροι της ευγνωμοσύνης και της τρυφερότητας, της τρυφερότητας και της ευγνωμοσύνης…

Στο καλογραμμένο αυτό παιδικό βιβλίο των καλαίσθητων εκδόσεων Σαΐτης συγκρούονται η έτοιμη τροφή με την άλλη, τη μαγειρεμένη με κόπο κι αγάπη. Μετά από μια ξεχωριστή περιπέτεια, εικονογραφημένη όμορφα από τη Λέλα Στρούτση, αναδεικνύεται νικήτρια η παραδοσιακή κι αξεπέραστη διατροφή που περιέχει τα υπέροχα προϊόντα της μάνας γης μας: αυτά που μαγειρεμένα γίνονται μια πανδαισία διαφορετικών γεύσεων, ζωηρών χρωμάτων, γνώριμων αρωμάτων. Μα το σπουδαιότερο δώρο που προσφέρουν σε όποιον ξέρει να τα απολαμβάνει με σοφία είναι η σιδερένια υγεία, το πιο πολυπόθητο αγαθό του σημερινού ανθρώπου, η ζωή του οποίου μοιάζει να κρέμεται από μια κλωστή∙ του ανθρώπου, που δεν επιτρέπεται να μη γνωρίζει πως η κακή διατροφή είναι ένας από τους πιο σοβαρούς παράγοντες σοβαρού κλονισμού της υγείας του, η οποία φυσικά και καθόλου δεν είναι δεδομένη. Οπότε στο χέρι μας είναι να παλέψουμε να τη θωρακίσουμε και να την εξασφαλίσουμε, όσο περνάει απ’ το χέρι μας τουλάχιστον…

Η κ. Γραμμόζη νιώθουμε πως έγραψε το βιβλίο αυτό για να εξηγήσει στα παιδιά αυτό το τόσο σημαντικό ζήτημα και να τα βοηθήσει με τον τρόπο της να καταλάβουν, προσφέροντας στους γονείς που έχουν τη διάθεση να παλέψουν ώστε τα παιδιά τους να αποκτήσουν σωστές διατροφικές συνήθειες ένα χέρι βοήθειας. Ας το αξιοποιήσουν και καλή επιτυχία στο έργο τους, που ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι!...

ΥΓ: «Διαβάζω διαρκώς όχι μόνο ό,τι έχει σχέση με τη γαστρονομία. Διαβάζω Ιστορία, αναζητώ την προέλευση, τις ρίζες. Σκαλίζω στο παρελθόν για να βρω τους σπόρους του μέλλοντος» έλεγε πρόσφατα διάσημος Ισπανός μάγειρας. Μας το θύμισε έντονα το βιβλίο σου, αγαπημένη μας Σοφία! Μακάρι να μαθαίναμε στα παιδιά μας να αναζητούν τη ρίζα όλων των πραγμάτων, φτάνοντας ως τους σπόρους που κρύβουν τα βαθύτερα μυστικά τους! Θα τα είχαμε μετατρέψει σε πραγματικούς φιλόσοφους και ας κυριαρχεί παντού γύρω τους η ρηχότητα που δείχνει πως τα πάντα σκεπάζει…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Μαρτίου 2019, αρ. φύλλου 976