ΟΔΟΣ: Εδώ παπάς, εκεί παπάς· πού είναι ο παπάς;

ΟΔΟΣ 15.11.2018 | 960

Ημέρες πια, μετά την κατ’ αρχήν συμφωνία «κορυφής» μεταξύ των πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα και αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου, που με πρόσχημα την «θρησκευτική» «ουδετερότητα» του κράτους (εν όψει της συνταγματικής αναθεώρησης) ανακοίνωσαν ριζικές λύσεις για όλα τα εκκρεμή ζητήματα. Λύσεις που βρέθηκαν  σε μια και μοναδική συνάντηση, ενώ λογικά αναμενόταν «μαραθώνιοι» διαπραγματεύσεων, σε μια συνάντηση που διήρκεσε ελάχιστα -όσο ένα απογευματινό τέϊο- και η αναστάτωση που προκλήθηκε, δεν έχει κοπάσει.

Η εισαγωγική αναφορά σε μαραθώνιους (διαπραγματεύσεων) επιλέχθηκε λόγω επικαιρότητας και επιτυχίας του πραγματικού αυθεντικού Μαραθωνίου της περασμένης Κυριακής 11 Νοεμβρίου. Επιλέχθηκε μεταξύ περισσότερων διαθέσιμων αναφορών που ταιριάζουν σημειολογικά και συνειρμικά στην συνάντηση.

Ταιριάζουν περισσότερο με αφορμή κυρίως τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις των δύο (πρωθυπουργού και αρχιεπισκόπου) αμέσως μετά την συνάντησή τους, που επιβλήθηκε με πρόσχημα να λυθεί η παρεξήγηση. Αντί για τον Μαραθώνιο, θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλες κατάλληλες (και ακατάλληλες) πρόσφορες ομοιότητες, ακόμη και με αφορμή την επέτειο της 11ης Νοεμβρίου για την απελευθέρωση της Καστοριάς από τον οθωμανικό ζυγό που εορτάσθηκε την περασμένη Κυριακή.

Μιας και μόνιμο είναι το αξίωμα της αριστερής ιστορικής ανάγνωσης, ότι δηλαδή ο ανώτατος ορθόδοξος κλήρος του καταρρέοντος Βυζαντίου, για να μην απωλέσει τα προνόμια που απολάμβανε, καθώς και την εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία, αν μη τι άλλο –συνεργάστηκε αρμονικά με τον Πορθητή και όλους τους σουλτάνους που ακολούθησαν, με το Διβάνιο και την Υψηλή Πύλη, ασφαλώς η είδηση ότι μια αριστερή κυβέρνηση και ένας αρχιεπίσκοπος τα βρήκαν σε όλα, αποτελεί από μόνη της πειρασμό.

Και πώς να μην σκανδαλίζει, δεδομένου ότι η Αριστερά υποστηρίζει πώς αμέσως μετά την Άλωση, αυτό για το οποίο πρωτίστως μερίμνησαν, είναι να τοποθετήσουν στην θέση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τον Γεώργιο Σχολάριο, ένα φανατικό ανθενωτικό και πολέμιο της Δύσης. Που εξ αντικειμένου έγινε προνομιακός συνομιλητής του Μωάμεθ του Β’ και τέθηκε υπό την προστασία του.

Υπήρχαν πάντως και ανταλλάγματα: Ο πατριάρχης συμφωνήθηκε να είναι «αναίτιος» και «αφορολόγητος», «τέλους» και «δόσεων ελεύθερος»· το ίδιο προβλέφθηκε και για τους μελλοντικούς πατριάρχες «εις τον αιώνα» των αιώνων. Απαλλάχθηκαν από την φορολογία και οι επίσκοποι που υπάγονται στη δικαιοδοσία του. Υπήρξαν βέβαια και άλλα ανταλλάγματα, απ’ αυτά που συνέβαλαν στην διατήρηση της συνείδησης του Γένους. Όλα αυτά όμως είναι ζητήματα της ιστορικής ανάλυσης και σκέψης και γι’ αυτό ο συνειρμός, οι ομοιότητες τηρουμένων των αναλογιών, να αδικούν τις αναλογίες.

Το ίδιο συμπτωματικά στο προηγούμενο κύριο άρθρο της εφημερίδας ("Προεκλογική οσμή"), αναφέρθηκε ότι στην φαρέτρα της κυβέρνησης στον χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι τις εκλογές θα αξιοποιηθούν, ταχυδακτυλουργίες, διορισμοί, διασπορά φόβου στους δημοσίους υπαλλήλους. Και να που οι ανακοινώσεις για προσλήψεις 10.000 έως 36.000 νέων υπαλλήλων, και την μετατροπή της χώρας σε μια τεράστια κρατική μηχανή, με την ιδιωτική οικονομία να επιφορτίζεται με φόρους, έρχεται να αποδείξει το κλίμα. Στα "φέϊκ νιους" (fake news) της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση απαντά με ΦΕΚ. Φύλλα της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως δηλαδή, με χιλιάδες προσλήψεις. Δια της νομίμου οδού ασφαλώς όλες και παντελώς ανεπίληπτες.

Συμπτωματικά και πάλι, για την τύχη της εκκλησιαστικής περιουσίας μέσα από την «λύση» των δύο (κ.κ. Τσίπρα και Ιερώνυμου), νωπή και (πάντα) άδηλη στην εξέλιξη και κατάληξή της είναι η προσπάθεια της Ιεράς Μονής Μαυριωτίσσης, Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου, να οικειοποιηθεί το γνωστό χρυσοπληρωμένο δημοτικό κτήριο του εστιατορίου της περιοχής, με αφορμή τις προσωρινές εγγραφές του Κτηματολογίου σχετικά με την κυριότητα της οικοπεδικής έκτασης.νΙ

Και αυτό επειδή ελάχιστα εβδομαδιαία φύλλα προηγουμένως, και πάλι στο κύριο άρθρο της ΟΔΟΥ, σημειωνόταν προφητικά ότι η απόπειρα παρουσίασης του εστιατορίου ως... βακουφίου, εκτός από αμφιλεγόμενης σοβαρότητας κατασκευή, προϋποθέτει αυξημένο κίνδυνο να κακοπέσει το δημοτικό εστιατόριο-ταβέρνα ως μοναστηριακό ακίνητο. Διότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί προκαταβολικά την τύχη της εκκλησιαστικής περιουσίας [σχετικά "εδώ"].

ΟΔΟΣ 15.11.2018 | 960 | σ.3

Και να, μερικές μόλις εβδομάδες μετά, η ανακοίνωση των πρωθυπουργού και αρχιεπισκόπου, για κατάργηση και αποβολή των 10.000 περίπου ιερέων από την δύναμη του «δημοσιοϋπαλληλικού» ελληνικού αρχιπελάγους της (με ταυτόχρονη αποδέσμευση 10.000 θέσεων στον δημόσιο τομέα), και η πληρωμή του μισθού τους στο εξής με κρατική επιδότηση (!), από ένα ταμείο κοινής (Δημοσίου-Εκκλησίας) εκμετάλλευσης της εκκλησιαστικής περιουσίας, συνιστά εξέλιξη που επαληθεύει το πώς θα καταλήξει το δημοτικό κτήριο της Μαυριώτισσας, εάν ο Δήμος Καστοριάς δεν το διεκδικήσει με κάθε νόμιμο μέσο. Συμπεριλαμβανόμενης της επανακατάληψής του.

Αλλά και το πώς κινδυνεύει ενδεχομένως να καταλήξει ο ιστορικός, θρησκευτικός και κυριολεκτικός πλούτος των εικόνων και θησαυρών των εκκλησιών της Καστοριάς, που εξακολουθούν να αγνοούνται εν μέσω «λαμπρών» εγκαινίων μετά μουσικής, εδεσμάτων και υψηλών καλεσμένων, της επανέκθεσης του βυζαντινού μουσείου Καστοριάς την περασμένη εβδομάδα [σχετικά "εδώ"].

Καθώς μάλιστα η απώλεια της ιδιότητας του δημοσίου υπαλλήλου, με βάση την «ιστορική» συμφωνία κορυφής, ανακοινώθηκε να εφαρμοστεί για τους απλούς ιερείς μόνο και όχι για τους υψηλά αμειβόμενους επισκόπους, μητροπολίτες (κ.ο.κ.) όλοι οι συνειρμοί που αναφέρθηκαν – ύστερα και από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν ιδίως από τους κόλπους της ίδιας της Εκκλησίας– είναι αναπόφευκτοι:

Το ηλεκτροσόκ προκαλείται από το γεγονός ότι σε περίπτωση εφαρμογής της συμφωνίας, οι απλοί ιερείς θα είναι πλέον απόλυτα εξαρτημένοι από τις προσωπικές διαθέσεις του εκάστοτε Μητροπολίτη. Αλλά και από το γεγονός ότι εν όψει της άμεσης εξάρτησης της μισθοδοσίας των ιερέων από την εκάστοτε κυβέρνηση, –χωρίς όμως τις «εγγυήσεις» της ιδιότητας που απολαμβάνει ο δημόσιος υπάλληλος– οι δεσμοί Κράτους και Εκκλησίας δεν πρόκειται να χαλαρώσουν.

Αντίθετα, ενώ μέχρι τώρα το κράτος ήταν πολιτικά εξαρτημένο από τις διαθέσεις των τοπικών επισκοπών και μητροπολιτών, τώρα θα συμβεί το αντίστροφο: θα είναι δηλαδή η Εκκλησία εξαρτημένη και υποτελής στο Κράτος. Που αν κακοπέσει στα χέρια ακατάλληλων και ανθρώπων χωρίς φραγμούς, κρατώντας την στρόφιγγα των μισθών των ιερέων και συνεπώς τις σχέσεις αυτών με τους επισκόπους, θα μπορούν να την γυρίζουν κατάλληλα. Οι δεσμοί και θεσμοί θα γίνουν δεσμά.

Με συνοπτικές λοιπόν διαδικασίες, η κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα καταργούσε τις παρελάσεις ως αναχρονιστικό και υπερσυντηρητικό κατάλοιπο, που θα καταργούσε κάθε σχέση και εξάρτηση με την Εκκλησία, με το απλό ταχυδακτυλουργικό κόλπο του γνωστού στους παλιότερους παπαπατζή, πρωθυπουργός και αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, όχι μόνο οδήγησαν ενώπιον τετελεσμένων τον κλήρο, και βεβαίως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως και τις αυτόνομες εκκλησίες περιοχών της Ελλάδος, αλλά έπιασαν στον ύπνο την Νέα Δημοκρατία του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Διότι με τις πρώτες αντιδράσεις έσπευσε το κόμμα αυτό να επικροτήσει την συμφωνία. Μια συμφωνία με την οποία ο κ. Αλέξης Τσίπρας, κάνοντας παραβολικό θαύμα της Κανά, λίγο αργότερα ανακοίνωσε την δημιουργία περίπου 36.000 θέσεων για πρόσληψη στο Δημόσιο, στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Και ενώ όλα αυτά τα θέματα, ήταν εκκρεμή και ανοικτά, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και εν δυνάμει επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Κυριάκος Μητσοτάκης που παρέστη στην Καστοριά περιτριγυρισμένος από διαφόρους, μερικοί εκ των οποίων τίποτε το θετικό δεν παραπέμπουν στην πρόσφατη τοπική ιστορία, όχι μόνο βρέθηκε στις εκδηλώσεις για την 11η Νοεμβρίου, αλλά επιπλέον τοποθετήθηκε με τρόπο που επιβεβαιώνει –για την ώρα– την αναφορά του κύριου άρθρου του προηγούμενου φύλλου ότι, η Καστοριά ως περίπου αυτονόητα αφοσιωμένη στην κεντροδεξιά, προεκλογικά δεν θα κερδίσει τίποτε, ούτε καν στο επίπεδο των απλών υποσχέσεων.

Ακόμη και από την Νέα Δημοκρατία. Από ένα κόμμα, που ενδεικτικά έπρεπε να αγνοήσει τα πληθυσμιακά προσχήματα, και εν όψει των εκλογών του 2019, να εμπιστευθεί την υποψηφιότητα για περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας σε κάποιον που δεν θα κατάγεται αναγκαστικά από την Κοζάνη. Πόσο μάλλον που ο κ. Γ. Κασαπίδης, στον οποίο απευθύνεται η Ν.Δ. για να κερδίσει την Περιφέρεια, όχι μόνο δεν είναι άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, αλλά βουλευτής Κοζάνης, αποκλειστικά και μόνο.

Οι ενθάδε αναφορές του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι το όραμα του για την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας έχει επίκεντρο αποκλειστικά την Κοζάνη, δεν κρύβονται από τις γενικότητες μιας αόριστης απάντησής του σε σχετικές ερωτήσεις, όπως ότι «Η Δυτική Μακεδονία έχει μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες, έχει τη δυνατότητα να παραμείνει ενεργειακό κέντρο της χώρας, κάνοντας όμως μια σταδιακή μετάβαση από τις παλιές παραδοσιακές μορφές ενέργειας σε νέες μορφές ενέργειας. Έχει την δυνατότητα να αναπτύξει σημαντικά τον πρωτογενή της τομέα, τα αγροτικά της προϊόντα, την ορεινή της κτηνοτροφία και βέβαια ν’ αναδείξει και τον τουριστικό της πλούτο δώδεκα μήνες το χρόνο σε συνδυασμό με την εξαιρετικά πλούσια πολιτιστική της κληρονομιά».

ΟΔΟΣ 15.11.2018 | 960 | σ.4

Και ενώ ο ΣυΡιζΑ με τον κ Αλέξη Τσίπρα με τις 36.000 προσλήψεις, τους 10.000 ιερείς-ομήρους, τους εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους τρομοκρατημένους από την επέλαση του τυχόν νικητή «Κούλη», υπόσχονται να μιμηθούν όσα γίνονται σε Βενεζουέλα και Κούβα, όπου ο Νικολά Μαδούρο ανακοινώνει μέρα παρά μέρα αυξήσεις στους μισθούς και απολαβές στον δημόσιο τομέα, η Νέα Δημοκρατία, στην πρώτη μεγάλη ευκαιρία που της δόθηκε να ανακοινώσει κάτι θετικό για την Καστοριά, δεν εξήγγειλε απολύτως τίποτε! Παρά μόνο την υποστήριξή της σε υποψηφιότητες, με κριτήριο το ότι ήταν βουλευτές το 2004 – χρόνο εκλογής του ίδιου του προέδρου της Ν.Δ., που μοιάζει πάντως να είναι εγκλωβισμένος στις ισορροπίες μεταξύ λαϊκής δεξιάς και φιλελεύθερης.

Για την αποφυγή κάθε παρανόησης, η ΟΔΟΣ δεν υποστηρίζει τις «στενές» σχέσεις μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Ούτε την διατήρηση του σημερινού status quo που επιδρούν αρνητικά στην ποιότητα της Δημοκρατίας. Πολλές από στις στρεβλώσεις της σημερινής κατάστασης και την αδυναμία της Ελληνικής Δημοκρατίας να εξελιχθεί σε ένα δυτικοευρωπαϊκό μοντέλο, οφείλονται στις ανάρμοστες σχέσεις και τα συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας. Που τελικά πλήττουν περισσότερο την τελευταία.

Ωστόσο, είναι άλλο θέμα η αναζήτηση λύσεων που θα οδηγούσαν σε ένα βελούδινο διαζύγιο, κάτι που αποτελεί καθήκον των αρμοδίων να προτείνουν τις λύσεις. Και άλλο είναι το ζήτημα ότι στο πλαίσιο της δήθεν λύσης, που ανακοίνωσε περιχαρής και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών, θεσμοθετείται πλέον και τυπικά ένα κανονικό κράτος εν κράτει, υποτελές, δοσιλογικό, υπόλογο εξαρτημένο.

Όπως είναι αδιανόητο, σε κάθε σύγχρονο και χωρίς παρωπίδες άνθρωπο του 2018, να υποθέσει ότι τελικά την λύση στις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας την έδωσε ο παπατζής. Ο κλασσικός των πανηγυριών. Εδώ παπάς, εκεί παπάς· πού είναι τελικά ο παπάς;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Νοεμβρίου 2018, αρ. φύλλου 960