14.7.19

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Το θέμα, όπως πάντα, είναι: «τώρα τι λες»...


ODOS | newspaper of Kastoria
ΟΔΟΣ 4.4.2019 | 980


Ο πολιτικός διάλογος στη χώρα διεξάγεται με όρους αρένας. Και ο τρόπος που η πολιτική τάξη εκδιπλώνει την πρωτογενή της ενέργεια, φανερώνει και τα όρια του δυναμισμού της. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κατάκοποι. Διαφορετικά στις δημοσκοπήσεις δεν θα ’βγαινε πρωθυπουργός ο «Κανένας»…

Μην έχοντας να προτείνει τίποτε καλύτερο, ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης, σε έναν ρόλο που δεν τον ευνοεί, οργώνει τα χωριά και τις πόλεις της Μακεδονίας, σαν να ήταν υποψήφιος περιφερειάρχης και προσπαθεί να χτίσει την άνοδό του στην εξουσία, πάνω στην Συμφωνία των Πρεσπών με την οποία επί της ουσίας το κόμμα του συμφωνεί. Αν ρωτήσεις απεναντίας δέκα τυχαίους διαβάτες για το οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ, το πιθανότερο είναι να ανασηκώσουν και οι δέκα αμήχανα τους ώμους. Το είπε άλλωστε προ ημερών κι ίδιος ο Κυριάκος σε διεθνές ακροατήριο: «ο Τσίπρας πρέπει να φύγει γιατί κούρασε». Οπότε στις κάλπες, με βάση την λογική του, οι πολίτες ψηφίζουν την επόμενη κόπωση…

Κι από την άλλη, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, έχοντας ανακαλύψει την πρόσκαιρη γοητεία του πρόθυμου -εκείνου δηλαδή που έχει δανεικό φως και ενδύεται το χλωμό κύρος των προστατών του- περιφέρει αμέριμνα τα γαλανόλευκα ράκη στα σαλόνια της διεθνούς διπλωματίας, εκεί όπου κάθε φιλοφρόνηση πληρώνεται ακριβά στο ταμείο με σκληρές εθνικές υποχωρήσεις. Ε, και κατά καιρούς, όταν το ενδιαφέρον ατονεί, οι δικοί του, ρίχνουν στους «δημοσιογράφους υπηρεσίας» και κάνα πρόχειρο σκάνδαλο (δεν έχουν δα και λίγα στην πλάτη τους Ν.Δ. και ΠαΣοΚ, μόνο τα λεφτά που χρωστάνε είναι 250 εκ. ευρώ...), αλλά με τρόπο ευτελή, φθηνό, που να ικανοποιεί τις ανάγκες της πολιτικής κλειδαρότρυπας και όχι το επιτακτικό αίτημα για απόδοση Δικαιοσύνης. Αρκεί να κρατάμε σε ηθική ομηρεία τον αντίπαλο...

Τι θα μπορούσε αλήθεια στο κλίμα αυτό να μας κρατήσει σε συνθήκες ιστορικής έντασης; Το ερώτημα αφορά μόνο όσους, έξω από τις δοσοληψίες με το κομματικό σύστημα που διαμορφώνουν αυτήν την ανυπόφορη μαζική ψυχολογία, είναι σε θέση να αντιληφθούν πως η Ελλάδα δεν είναι ένα άθροισμα ευδαιμονιστικών επιδιώξεων, αλλά, ένα Έθνος απειλούμενο ευθέως με ιστορική αποδρομή. Δεν ωφελεί όθεν, η σημαία στο μπαλκόνι στις εθνικές επετείους. Αυτήν την υψώνουν ακόμα και οι ιδεολογικοί επίγονοι των ναζήδων, οι χρυσαυγίτες- και δεν τους την χαρίζουμε βεβαίως!..

Πρέπει να σκεφθούμε όμως, τι ακριβώς και τι περισσότερο είμαστε, αν όχι μια φθίνουσα δημογραφικά, ιστορική περίπτωση. Στο κοινωνικό σώμα δυσκολεύεται κανείς να εντοπίσει εκείνες τις «αγιάτρευτες» εσωτερικές αντιφάσεις, που θα πυροδοτούσαν ζωτικές εξάρσεις και μια εγερτήρια ικμάδα που τροφοδοτούσε καίριες προβολές και μια επεκτατική στο μέλλον ορμή. Έχουμε στόχους έξω απ’ τα σύνορά μας; Ή βολευόμαστε με τον μύθο «η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε» που αποπνέει παραίτηση;

Για να μην πηγαίνουμε μακριά -αν και κατά τον… «εθνάρχη» Καραμανλή, έπεφτε μακριά: Θα στείλουμε πολεμικά αεροσκάφη μόνιμα στην Κύπρο ως πρώτο βήμα αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής; Θα υπερασπιστούμε την Ελληνική μειονότητα στην Βόρειο Ήπειρο; Θα οργανώσουμε μια ικανή στρατιά με επιθετικό προσανατολισμό στην Θράκη, έτοιμη σε ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη να εισβάλει στα εδάφη της Ανδριανούπολης τα οποία, ενώ τα κερδίσαμε στο πεδίο της μάχης τα παραχωρήσαμε ατιμωτικά στην Τουρκία σαν πολεμικές αποζημιώσεις για το ΄22 στη Λωζάνη; Άλλως, γιατί ξοδεύουμε τόσα για την Εθνική Άμυνα; Για να παζαρεύει μυστικά με την Τουρκία η πολιτική ηγεσία την συνεκμετάλλευση και ουσιαστικά την διχοτόμηση του Αιγαίου; Ή για να δεχόμαστε τις προσβλητικές θωπείες του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ; Το δόγμα της αποτροπής, έχει σιδερένιους κανόνες. Δεν εδράζεται σε έναν έωλο βολονταρισμό.

Οι ηχηρές πλην όμως κωμικές εθνικές αυταρέσκειες, οι ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις και ο ανούσιος δημόσιος θόρυβος καθυστερούν την συγκρότηση μιας νέας συλλογικής μυθολογίας και αναβάλλουν διαρκώς την συνειδητοποίηση απλών πραγμάτων. Είμαστε έτοιμοι για νέες ιστορικές προκλήσεις;

Χρειαζόμαστε επειγόντως κάποιες μεταρρυθμιστικές λύσεις που θα προκαλούσαν αίσθημα ανάτασης και θα τόνωναν τον τρόπο που συλλογικά υπάρχουμε. Χωροταξικό σχεδιασμό λόγου χάρη και διαχείριση υδάτων και ανακύκλωση σκουπιδιών –πρακτικά πράγματα ούτως ειπείν…-στην κατά τα άλλα όμορφη Πατρίδα μας που ντρέπεσαι να περπατείς στην ασχήμια της, φορολογικό σύστημα με απλούς κανόνες ώστε να μην πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι πάντα τα βάρη, (το 19% των φυσικών προσώπων, καταβάλλουμε το 90% των φόρων), Παιδεία απαλλαγμένη από τους άθλιους πειραματισμούς κάθε καταθλιπτικού, δραστική περιστολή της φαρμακευτικής δαπάνης, (σ.σ: έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία, ενώ το Δημόσιο είναι ολιγοψώνιο, να μην διεκδικεί εκπτώσεις από τους προμηθευτές!) λειτουργικό, στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο Σύστημα Υγείας (σ.σ: ο Έλληνας «Γιατρός της χρονιάς» στην Ευρώπη, Ανάργυρος Μαργιόλης είπε μόλις προχθές: «έχουμε 70.000 γιατρούς. Χρειαζόμαστε 27.000. Και από αυτούς οι 8.000 πρέπει να είναι οικογενειακοί ώστε να αλλάξει το πρότυπο». Παρεμπιπτόντως, ο Γερμανός υπουργός Υγείας μας ευχαρίστησε πέρυσι για τους καταρτισμένους γιατρούς που εργάζονται πλέον εκεί με ελληνικά έξοδα και στηρίζουν το ΕΣΥ και το εθνικό προϊόν της πατρίδας του…).

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε λύσει αιματηρά πολλά από τα λογιστικά μας προβλήματα, αλλά, κανένα από όλα τα υπόλοιπα που αφορούν το παραγωγικό υπόδειγμα της χώρας και συντηρούν τις βαριές συνθήκες εξάρτησης. Χώρα που είναι σε προγράμματα εποπτείας δεν έχει καμιά εθνική αξιοπρέπεια. Δεν φαίνεται να μας χαλάει όμως αυτό… Μας καλύπτουν τα μοχθηρά σχόλια για τον «σακάτη Σόϊμπλε». Η έλλειψη σεβασμού όμως στον αντίπαλο, μαρτυρά την δική μας απογοητευτική ποιότητα. Ένα ανήμπορο και άγονο μένος…

Είναι ανάγκη βεβαίως να τυποποιείται εδώ το ελαιόλαδο, με το οποίο θα… κατακλύσουμε κάποτε τους Κινέζους και να ενισχύσουμε τον πρωτογενή τομέα με προϊόντα έγκυρης ταυτότητας. Στο μεταξύ, η Ελλάδα, εκτός από αμφίβολης ποιότητας δημόσια έργα, κυρίως χρειάζεται βαριά βιομηχανία. Είναι διαφορετικό να δίνει το 1% του ΑΕΠ ο Τουρισμός (σ.σ: ειρήσθω, με αυτά τα άθλια μεροκάματα και αυτόν τον τρόπο της οργανωμένης αρπαχτής, ενώ τα περισσότερα λεφτά, επειδή τα συμβόλαια κλείνονται, όπως κλείνονται εκτός συνόρων, μένουν και εκτός Ελλάδος) και άλλο το 1% η βαριά βιομηχανία, τα Ναυπηγεία, η βιομηχανία όπλων και η αξιοποίηση του υπεδάφους από ελληνικές επιχειρήσεις.

 Αυτό όμως απαιτεί σκληρή δουλειά κι όχι βολική αναμονή στον προθάλαμο της εξουσίας που ετοιμάζεται να αντικαταστήσει τους προηγούμενους με φτηνά τεχνάσματα και χωρίς σχέδιο. Να δούμε την αλήθεια κατάματα. Επιδοτούμενη ελευθερία δεν υπάρχει. Η χώρα οφείλει να απαλλαγεί από τον παρασιτικό καταναλωτισμό για να εξοικονομήσει επενδυτικά κεφάλαια, αναγνωρίζοντας την επιτακτική ανάγκη για εκπαίδευση, τεχνογνωσία και παραγωγικότητα. Μόνο από την καθιέρωση της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που θα καταργούσε το απίστευτο χαρτομάνι στο Δημόσιο, σύμφωνα με σχετική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το κοινό ταμείο θα εξοικονομούσε γύρω στο μισό δισ. ετησίως. Λογαριάστε πόσες περιττές δαπάνες θα μειώνονταν με έναν κρατικό μηχανισμό -από τον τελευταίο βλαχοδήμαρχο μέχρι τον κορυφαίο δικαστή- που δεν θα εξυπηρετούσε τα μικροσυμφέροντα της ισχυρά οργανωμένης πελατείας και με πολιτικά κόμματα βεβαίως που θα λειτουργούσαν δημοκρατικά και όχι υπακούοντας στην ενός ανδρός αρχή.

Αν είναι λοιπόν να χαθούμε, ας συμβεί αυτό χωρίς προσχήματα. Στην αιθρία. Μην ψάχνουμε ξένες πλάτες να φορτώσουμε την ευθύνη μας. Ετοιμάζονται κάποιοι να γιορτάσουν το 2021, τα 200 χρόνια της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Φενάκη. Η χώρα, τείνει να γίνει δορυφόρος της Τουρκίας. (σ.σ: Να το ξανασκεφτούν όσοι αποφάσισαν να είναι η τιμώμενη χώρα στην ΔΕΘ). Μιλάμε για δύο μόλις ιστορικούς αιώνες –τσιγαρόχαρτα είναι αυτά στην ιστορική πορεία– όπου το ελληνικό Κράτος, ανίκανο να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα, συρρικνώθηκε στα σημερινά του όρια, χωρίς καν την δυνατότητα πλέον να εγγυηθεί τα υφιστάμενα σύνορα. Εκτός αν κάποιοι νομίζουν ότι η πλήρης υποταγή στο ΝΑΤΟ και στις πολυεθνικές της ενέργειας, θα αφήσει την εθνική περίμετρο άθικτη.

Την μέριμνα για την Πατρίδα, την μεταποιήσαμε σε όρους καταναλωτικούς. Και την υποβιβάσαμε στον μέσο όρο μιας κούφιας γενικής ευημερίας όπου η κορυφαία αποστολή της πολιτικής τάξης είναι να εγγυάται την διατήρηση αυτής της πλαδαρότητας. Δεν είναι αξιοπρεπής όμως όποιος ζει με δανεικά και δεν παράγει όσα καταναλώνει. Η χώρα, συνελόντι ειπείν, θα πρέπει επειγόντως τώρα να κερδίσει χρόνο, προτού να απωλέσει κι άλλο εθνικό έδαφος.



Φωτογραφία: Στιγμιότυπο από τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, της ομογένειας της Νέας Υόρκης, για την επέτειο της ανεξαρτησίας της Ελλάδος.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Απριλίου 2019, αρ. φύλλου 980

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ