Το βράδυ των εκλογών τα στελέχη του ΣυΡιζΑ αναδιπλώθηκαν σε μια διπλή ζώνη άμυνας υποστηρίζοντας ότι: α) το κόμμα τους δεν υπέστη στρατηγική ήττα, όπως επεδίωκαν οι πολιτικοί αντίπαλοι και β) ο ΣυΡιζΑ είναι ο ηγεμονικός φορέας, πέριξ του οποίου συγκροτείται στη χώρα η Κεντροαριστερά.
Τίποτε από τα δύο δεν είναι δεδομένο. Υπό την συνδρομή ορισμένων προϋποθέσεων, οι οποίες δεν είναι διόλου απίθανο να εμφανιστούν, ο ΣυΡιζΑ απειλείται με μια ήττα μεγαλύτερων διαστάσεων σε έναν μήνα από σήμερα, που θα θέσει ταυτόχρονα σε αμφισβήτηση την προοπτική να εκφράσει αυθεντικά τον κεντροαριστερό άξονα.
Οι ζωτικές εφεδρείες στους όμορους χώρους έχουν στερέψει: ΚΚΕ και ΠαΣοΚ, περιχαρακώνονται, έστω στα χαμηλά ποσοστά τους, σαφές δείγμα ότι η πολιτική τους πρόταση είναι χαμηλού βεληνεκούς, ΑνΕλ και Ποτάμι γυρίζουν σπίτι, ενώ για τα τη ΝΔ δεν το συζητάμε… Εκτός απροόπτου τα στεγανά της θα ενισχυθούν. Την ίδια στιγμή η μεγάλη δεξαμενή των αναποφάσιστων, θα πρέπει να πειστεί από μια νέα γοητεία για να εγκαταλείψει την απραξία της και να μετακινηθεί μαζικά προς τον ΣυΡιζΑ.
Οι λόγοι της βαρειάς ήττας, έχουν εξαντλητικά καταγραφεί. Θα μπορούσε εύκολα να συμφωνήσει κανείς με όλους, από την Οικονομία έως τις Πρέσπες, εκτός ίσως από την απλουστευτική αναγωγή της εκλογικής υποχώρησης σε επικοινωνιακές αστοχίες. Η ανάγκη για ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις είναι απολύτως κατανοητή όταν αναζητεί κανείς παρηγορητικό έρεισμα. Δεν αρκεί όμως για να εξηγήσει την θεαματική ανεπάρκεια στην άσκηση πολιτικής και κυβερνητικής διαχείρισης και την απουσία ενός συνεκτικού εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την δεινή κρίση.
Κατέστη βαθμηδόν ο ΣυΡιζΑ, για θυμίσουμε τον Γεώργιο («Γέρο») Παπανδρέου, «η χλεύη των ηττημένων». Και κατάφερε χάρη στις ομολογημένες του αυταπάτες, τη βολονταριστική προσέγγιση ενός σύνθετου διεθνούς περιβάλλοντος που δεν συγχωρεί ερασιτεχνισμούς και τις εμμονές του κλειστού ηγετικού κύκλου που είχαν αναπτυχθεί στις ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες των πνιγηρών κομματικών διαδρόμων χωρίς δοκιμασία σε ρεαλιστικό έδαφος να «ξεπλύνει» το βαρύ πολιτικό παρελθόν του παλαιού κομματικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία.
Όλοι αυτοί, επί της κεφαλής των οποίων λάμπει το φωτοστέφανο της ανικανότητας και της ιδιοτέλειας, μαινόμενοι μέσα στους αφρούς της αποτυχίας τους, διεκδίκησαν τη δικαίωσή τους για όσα τα προηγούμενα χρόνια τους καταλόγιζε ο ΣυΡιζΑ (και φυσικά και οι πολίτες) και του άνοιξαν τον δρόμο στην εξουσία.
Πολιτικές ανθυπομετριότητες που είχαν κόψει πειθήνια μισθούς και συντάξεις και είχαν οδηγήσει τη χώρα σε βαρειά ομηρία, χαίρονταν με τις αποτυχίες και τους ταπεινωτικούς συμβιβασμούς του ΣυΡιζΑ, επειδή υπολόγιζαν κυνικά πως αυτό τους αποκαθιστούσε ηθικά στα μάτια των Ελλήνων, χωρίς να σκοτίζονται ιδιαίτερα ότι οι επιζήμιες συνέπειες των επιλογών Τσίπρα, εκτελωνίζονταν ακέραιες στην έρημη χώρα.
Σε πολιτικό επίπεδο, αυτή ήταν η χειρότερη υπηρεσία που μπορούσε να προσφέρει αυτή η αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση. Επέτρεψε να νομιμοποιηθεί χωρίς κοινωνική αντίσταση η διαβρωτική αντίληψη πως «όλοι το ίδιο είναι» που σκόρπισε απογοήτευση στους πολίτες και δυσφήμισε την Αριστερά προκαλώντας καταστροφικό ρήγμα στους δύο πυλώνες που την συνέχουν: τον Πατριωτισμό και την Αλληλεγγύη.
ΣυΡιζΑ και ΝΔ, (με την συνδρομή του ΚινΑλ για να είμαστε δίκαιοι όπως και μεγάλου τμήματος από «τα πάνω ράφια» της δημοσιογραφίας), επιδόθηκαν σε μια πρωτοφανή λασπομαχία που καταρράκωσε το δημόσιο ήθος, ανέδειξε ευτελείς στάσεις και καταξίωσε σε πρωταγωνιστικό ρόλο την αναίδεια, την ναρκισσιστική έπαρση και την έλλειψη κάθε σεβασμού στον αντίπαλο.
Προς τι τόση απουσία καλού γούστου; Μα για να επινοηθούν διαφορές και να αλλοιωθεί τεχνηέντως η ουσία. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, αγωνίζονται στην ίδια πλευρά του γηπέδου, έχοντας αποδεχθεί τον ρόλο ανυπόληπτου αχθοφόρου των αποσκευών της κυρίας Βελκουλέσκου και του ΔΝΤ το οποίο εν παρόδω, αναγνωρίζει εκ των υστέρων ότι οι δανειστές μετέτρεψαν την Ελλάδα σε πειραματόζωο επιβάλλοντας υπέρμετρα εξοντωτική λιτότητα. Η χώρα θα παραμείνει αποικία χρέους μέχρι το 2060, έχοντας μάλιστα συνυπογράψει και ένα οιονεί, Γεωπολιτικό αυτή τη φορά Μνημόνιο με τις ΗΠΑ. Παρόλα αυτά, ΣυΡιζΑ και ΝΔ σκιαμαχούν στις κλίμακες των στείρων διατυπώσεων.
Η ιστορική διαφορά ωστόσο, μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, έγκειται στην επιλογή των ταξικών συμφερόντων που φέρνουν στο προσκήνιο. Όχι απαραιτήτως με το (απολύτως επιβεβλημένο και αποδεκτό ή τουλάχιστον αδιάφορο και για τους καλλιεργημένους Δεξιούς) Σύμφωνο Συμβίωσης το οποίο εκμεταλλεύθηκε ο ΣυΡιζΑ για να σύρει την διαχωριστική γραμμή από τη ΝΔ.
ιατί, όταν προέκυψε ζήτημα χωρισμού Εκκλησίας - Κράτους, πάγιο αίτημα της κανονικής Αριστεράς, κατέθεσε τα όπλα…
Αναζητείται ακόμα ένα στιβαρό οικονομικό πρόγραμμα που θα μεριμνά για τους άνεργους, τη νέα γενιά, τους αποσυνάγωγους των απόκοσμων Μνημονίων, την παραγωγική συγκρότηση της χώρας και την αντιμετώπιση απειλητικών κινδύνων στην εθνική περίμετρο, μαζί με το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό και την δημογραφική καχεξία που απειλεί να αφανίσει το Γένος.
Ένα πρόγραμμα, δηλαδή που δεν θα πέφτει σαν μπόρα στις πλάτες των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων για να διασφαλίζει αιματηρά υπερπλεονάσματα από τα οποία συντηρείται μια αδιέξοδη και αντιπαραγωγική επιδοματική πολιτική.
Θα αντιπαρατεθούν πολιτικά/ οικονομικά προγράμματα, ιδεολογικές επιλογές και μεταρρυθμιστικές προτάσεις τις λίγες επόμενες εβδομάδες; Δεν έγινε μέχρι χθες. Γιατί να συμβεί τώρα; Οπότε, καλού-κακού ας πάρουμε βαθειές ανάσες. Ιδίως αν κρίνουμε από τις πολεμικές ιαχές στον ΣυΡιζΑ και τις πρώιμες ενδείξεις αλαζονείας στη ΝΔ- παρά τις αυστηρές συστάσεις της ηγεσίας- σε συνδυασμό με την δυναμική επανεμφάνιση κάποιων θλιβερών πολιτικών περιπτώσεων –χωρίς να εξαιρείται η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος…-που επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη ολάκερο το απειλητικό οπλοστάσιο του ΔΝΤ και των δανειστών…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Μαΐου 2019, αρ. φύλλου 988
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.