Γεννήθηκαν και οι δυο μας ποιητές την ίδια χρονιά, το 1859, ο Παλαμάς στην αρχή (Ιανουάριο), ο Δροσίνης στο τέλος της (Δεκέμβριο). Έτσι εξηγείται ο κοινός εορτασμός των δυο τους, 160 χρόνια μετά τη γέννησή τους.
Οι δυο ποιητές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό ακόμη: το Μεσολόγγι. Είναι η πόλη απ’ όπου κατάγεται ο Δροσίνης, η πόλη απ’ όπου κατάγεται κι ο Παλαμάς και όπου μεγαλώνει μετά τα έξι του χρόνια, οπότε χάνει τους γονείς του.
Μα το τρίτο, το πιο δυνατό χαρακτηριστικό που τους ενώνει, είναι η δυνατή τους φιλία. Αυτός είναι ο δυνατός συνδετικός κρίκος που τους ενώνει σε ολόκληρη τη ζωή τους. Η φιλία κι η αφθονία τους.
Καθένας τους διαγράφει τη δική του πορεία, εμπνέεται και δημιουργεί, γράφει τα ποιήματά του και ταυτόχρονα αγαπάει τον άλλον, τον στηρίζει, τον επαινεί, χαίρεται με τη χαρά και την επιτυχία του και αυτό, το τελευταίο, είναι κατά την ταπεινή γνώμη μου ο ορισμός και της αφθονίας και της ακακίας.
«Θάρθει καιρός, παιδί μου, που θα ψάχνετε άνθρωπο να μοιραστείτε τη χαρά σας και δε θα βρίσκετε», μου έλεγε πολυαγαπημένο μου πρόσωπο που φοβάμαι πως επαληθεύεται ολοένα και περισσότερο. Σήμερα το αγκάθι του φθόνου δηλητηριάζει τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων που η συνεργασία τους θα μπορούσε και θαύματα ακόμη να κάνει.
Σήμερα ο φθόνος που γίνεται η πρώτη ύλη για ανέκδοτα που, όχι γέλιο, μα ανατριχίλα προκαλούν μόνο καλό δε φέρνει στον τόπο μας και τους ανθρώπους του.
Αντί, λοιπόν, να πούμε κι άλλα πάνω σ’ ένα θέμα που λίγο-πολύ το γνωρίζουμε όλοι, προτιμούμε να παραθέσουμε το ποίημα που καθένας από τους δύο ποιητές τους οποίους συνεορτάζουμε φέτος έγραψε για τον άλλον και θα καταλάβουμε καλύτερα:
Ο Κωστής Παλαμάς
στον Γεώργιο Δροσίνη
● Στον Δροσίνη
(στέλνοντάς του το βιβλίο των "Πεντασύλλαβων")
Πώς αλλιώς
να σε πω; Ο συνοδοιπόρος,
χαίρε, ο πιο γερός, ο πιο παλιός
για τ' ανέβασμα στου Τραγουδιού
τ' Αγιονόρος.
Με το γέλασμα του παιγνιδιού
με το γνοιάσιμο του κόπου
δουλεμένο το βιβλίο μου καρτερεί
τη ματιά σου, θρέμμα ανθρώπου
που δεν είναι στη ζωή του μια στιγμή,
μια χαρά στην ύπαρξή του, δίχως
να ταράζη του τη σκέψη ο στίχος.
* * *
Και να πώς απαντάει ο Γ.Δροσίνης:
● Απόκριση στον Παλαμά
Συνοδοιπόροι ναι, μαζί κινήσαμε
στης Τέχνης το γλυκοξημέρωμα — όμως
με του καιρού το πέρασμα, χαράχτηκε
του καθενός μας χωριστός ο δρόμος:
Εσύ το Ωραίο μες στα μεγάλα ζήτησες
κι' εγώ στα ταπεινά κι' απορριμμένα,
και δούλεψες τον μπρούντζο
και το μάρμαρο
κι' άφησες τον πηλό της γης σ' εμένα.
Στις αλπικές χιονοκορφές ανέβηκες
και στάθηκα στις λιόφωτες ραχούλες∙
αρχόντισσες και ρήγισσες οι Μούσες σου
κι' εμένα ψαροπούλες
και βοσκούλες.
Εσύ στης δάφνης
τ' ακροκλώναρα άπλωσες
κι εγώ σε κάθε χόρτο και βοτάνι∙
στεφάνι έχεις φορέσει από
δαφνόφυλλα -
λίγο θυμάρι του βουνού μου φτάνει.
Γεώργιος Δροσίνης
Επιλέγω να σταματήσω εδώ, γιατί πιστεύω πως περισσότερα είτε γνωρίζετε ήδη είτε μπορείτε να μάθετε, διαβάζοντας τα βιογραφικά τους. Ένα μικρό αφιέρωμα απλώς θέλησα να κάνω, με αφορμή την Ημέρα της Ποίησης, που σ’ όλο τον κόσμο γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου∙ ένα αφιέρωμα που μια απλή αφορμή για εμβάθυνση είναι. Ή μια σκυτάλη που άλλα χέρια ψάχνει για να προχωρήσει παραπέρα και πιο μακριά…
ΥΓ: «Ο Παλαμάς είχε μεγαλύτερη επιρροή από 10 πρωθυπουργούς» είχε πει ο Μίκης Θεοδωράκης -το θυμηθήκαμε διαβάζοντας την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά (εφ. Καθημερινή 10/3/2019), που άρχιζε με το παρακάτω απόσπασμα του John Williams:
«Ο νόμος δεν μπορεί να στηρίξει το πνεύμα, ούτε να γεννήσει την επιθυμία της αρετής. Αυτή είναι δουλειά του ποιητή ή του φιλοσόφου, που πείθουν επειδή ακριβώς δεν έχουν τη δύναμη να επιβάλουν. Η δύναμη που έχει η εξουσία δεν μπορεί να νομοθετήσει ενάντια στα πάθη της ανθρώπινης καρδιάς, όσο κι αν τα πάθη αυτά απειλούν να καταλύσουν την τάξη», ενώ παρακάτω ο κ. Γιανναράς συμπληρώνει:
«[...] Ο νόμος δεν μπορεί να γεννήσει δυναμική σχέσεων κοινωνίας ούτε οι αετονύχηδες opinion makers μέτρα που να εκτιμούν την ποιότητα. Γι’ αυτό και μια κοινωνία που θέλει να σωθεί από τον εφιάλτη του εκχυδαϊσμού, τη λοιμική του αμοραλισμού και μηδενισμού, τιμά και φροντίζει τον δάσκαλο περισσότερο από τον δικαστή ή τον αστυνόμο, τον μεγάλο ποιητή περισσότερο από τον βουλευτή»...
Φωτογραφία: Γεώργιος Ροϊλός (1867-1928), Οι ποιητές (1919), Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός». Από αριστερά: Γ. Στρατήγης, Γ. Δροσίνης, I. Πολέμης, K. Παλαμάς , Γ. Σουρής και Προβελέγγιος.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Μαρτίου 2019, αρ. φύλλου 978
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.