2.7.19

ΜΗΝΑ ΚΩΣΤΑΡΑ: Είμαστε όλοι σκλάβοι


ODOS | newspaper of Kastoria
ΟΔΟΣ 21.3.2019 | 978

Μια φορά και έναν καιρό...



Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με το πέρασμα των αιώνων, το μόνο που αλλάζει μορφή είναι η σκλαβιά μας. Κι όμως στο βάθος του τούνελ υπάρχει φως.

Όπως όλα τα θηλαστικά, έτσι και ο άνθρωπος, απαρχής της δημιουργίας του, ήθελε να εξερευνήσει, να κυριαρχήσει στο περιβάλλον του και να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Στην αρχή κυνήγησε, ψάρεψε και έτρωγε ότι του προσέφερε η γη. Κάποια στιγμή όμως συνέβη κάτι εξωπραγματικό και συνάμα τρομερό. Συνειδητοποίησε την έννοια του θανάτου, της απώλειας. Και έτσι γεννήθηκε ο φόβος! Τότε, ξεκινήσει λοιπόν μια ιλαροτραγωδία αλλά και μια δυνατότητα για το ανθρώπινο είδος.

Όταν φοβόμαστε τον θάνατο, τον τραυματισμό ή την φυλάκιση μας τότε γινόμαστε εύκολα εκμεταλλεύσιμοι άρα και «πολύτιμοι» με τέτοιο τρόπο που καμιά άλλη πρώτη υλη στον πλανήτη δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Οι σημαντικότεροι πόροι, δεν είναι οι φυσικοί πόροι, τα εργαλεία, τα ζώα ή η γη αλλά οι άλλοι άνθρωποι. Ναι, ναι… καλά διαβάσατε! Μπορείς να τρομάξεις ένα ζώο στιγμιαία, χτυπώντας το αλλά δεν μπορείς να το τρομοκρατήσεις με την απώλεια της ελευθερίας του...με βασανισμό ή φυλάκιση στο μέλλον, γιατί τα ζώα έχουν ελάχιστη αίσθηση του αύριο. Δεν είναι δυνατόν να απειλήσεις ένα πρόβατο ή μια αγελάδα με το περίστροφο στον κρόταφο για να σου παράγει παραπάνω γάλα, ούτε να τρομοκρατήσεις μια αχλαδιά με αλυσοπρίονο για να σου προσφέρει περισσότερους καρπούς ή να κρατήσεις μια μολότοφ μπροστά σε ένα χωράφι με σιτάρι και να το απειλείς να το κάψεις αν δεν σου παρέχει επιπλέον σοδειά. Μπορεί, να μην μπορείς να απειλήσεις μια κότα για σου δώσει παραπάνω αυγά αλλά μπορείς να απειλήσεις ένα άνθρωπο να σου δώσει τα δικά του… «αυγά».

Αυτή η «κτηνοτροφική καλλιέργεια ανθρώπων» έχει γίνει το πιο επικερδές και καταστροφικό επάγγελμα στην ανθρωπινή ιστορία και τώρα φτάνει στο απόγειο της καταστροφικής δύναμης του. Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τις ανθρώπινες κοινωνίες με λογική, παρά μόνον αν τις δούμε γι’ αυτό που πραγματικά είναι.

Τι είμαστε λοιπόν; Μια συστοιχία από αγροκτήματα, όπου άνθρωποι κτηνοτρόφοι έχουν άλλους ανθρώπους (ζωντανά) στην ιδιοκτησία τους.  Δεν είναι εύκολο κάνεις να αντιληφθεί την κατάσταση, γιατί οι κυβερνήσεις θολώνουν τα νερά παρέχοντας υγειονομική περίθαλψη, σύστημα ύδρευσης, οδικούς άξονες, σύστημα εκπαίδευσης κτλ. Κάποιοι άλλοι φαντάζονται ότι υπάρχει καλή πρόθεση για όλες αυτές τις υποδομές. Και επειδή μας παρέχονται ορισμένες ελευθερίες μερικοί εικάζουν ότι οι κυβερνήσεις προστατεύουν τις ελευθερίες μας. Δυστυχώς πλανώνται πλάνην οικτράν.

Οι αγρότες φυτεύουν τους σπόρους σε μια απόσταση για να έχουν το μέγιστο της καρποφορίας και κάποια ζώα τα αφήνουν σε μεγαλύτερους σταύλους και λιβάδια για να παράγουν περισσότερο γάλα και κρέας. Στην Ελλάδα στο δικό μας φορολογικό αγρόκτημα ο κτηνοτρόφος μας παρέχει κάποιες ελευθερίες όχι γιατί νοιάζεται για τα δικαιώματα μας, αλλά γιατί θέλει να αυξήσει τα κέρδη του. Μήπως, αρχίζει κάπως να διαφαίνεται η πραγματική φυλακή μέσα στην οποία γεννηθήκαμε;

Τέσσερις ήταν οι κύριες φάσεις στην κτηνοτροφία των ανθρώπων: Στην πρώτη φάση, η αρχαία Αίγυπτος χρησιμοποίησε άμεσο και βάναυσο ανθρώπινο εξαναγκασμό. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχονταν τα ανθρώπινα σώματα αλλά η δημιουργική παραγωγικότητα του ανθρώπινου μυαλού δεν μπορούσε να δαμαστεί με το μαστίγιο και τις αλυσίδες. Οι σκλάβοι απαιτούσαν τεραστία χρηματικά ποσά και ανθρώπινο δυναμικό για τον έλεγχο τους και παρ’ αυτά παρέμεναν αντιπαραγωγικοί.


Η δεύτερη φάση είναι το ρωμαϊκό μοντέλο, στο όποιο παρεχόταν στους σκλάβους περιορισμένες ελευθερίες. Ελευθερία για εφευρέσεις και δημιουργία με αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγικότητας. Οπότε είχαμε αύξηση του παραγόμενου πλούτου και κατ’ επέκταση του φορολογικού εισοδήματος της ρωμαϊκής κυβέρνησης. Και αυτό οδήγησε στην δημιουργία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αλλά επειδή η εξουσία διαφθείρει και η απολυτή εξουσία διαφθείρει απόλυτα, οι ιθύνοντες (κάτι αυτοκράτορες Antonious Commodus, Venizelus Grekilus, Alexius Prodotus κάτι πατρίκιοι Collus Aplitus και κάτι σύγκλητοι Pοulimenus Xeftilus) κατέστρεψαν τις ίδιες οικονομικές ελευθερίες από τις οποίες αντλούσε δύναμη η αυτοκρατορία και κατέρρευσε.

Μετά την κατάρρευση της Ρώμης, το φεουδαρχικό μοντέλο εισήγαγε μια καινοτομία, αναγνώρισε την ιδιοκτησία στα ζώα αλλά επέβαλε την φορολόγησή τους. Αντί να είναι οι ίδιοι αντικείμενο ιδιοκτησίας, οι αγρότες καλλιεργούσαν τα χωράφια αρκεί να πλήρωναν τους τοπικούς άρχοντες. Το μοντέλο αυτό κατέρρευσε εξαιτίας της διαρκούς υποδιαίρεσης της παραγωγικής γης και καταστράφηκε κατά την διάρκεια του κινήματος της αναδιανομής. Όταν η γη επανενώθηκε, εκατοντάδες χιλιάδες χωρικοί εκδιώχτηκαν από την πατρική τους γη επειδή νέες αγροτικές τεχνικές έκαναν της μεγαλύτερες φάρμες πιο αποδοτικές με λιγότερους εργάτες.

Η αυξημένη παραγωγικότητα των μεσαιωνικών χρονών έδωσε το πλεόνασμα τροφής που απαιτούνταν για την επέκταση των πόλεων η όποια με την σειρά της δημιούργησε το σύγχρονο «δημοκρατικό» μοντέλο της ανθρώπινης ιδιοκτησίας. Καθώς οι εκτοπισμένοι χωρικοί συνέρρεαν μαζικά στις πόλεις δημιουργήθηκε ένα τεράστιο πλεόνασμα από φτηνά εργατικά χέρια στη διάθεση των εκκολαπτόμενων βιομηχάνων. Η άρχουσα τάξη των «ανθρώπινων κτηνοτρόφων» δεν άργησε να καταλάβει ότι θα μπορούσαν να πλουτίσουν περισσότερο επιτρέποντας τα «ζωντανά τους να διαλέξουν το επάγγελμα τους. Στο «δημοκρατικό» μοντέλο, η άμεση ιδιοκτησία των δούλων έχει αντικατασταθεί από το πρότυπο της Μαφίας. Η Μαφία σπάνια έχει υπό την άμεση ιδιοκτησία της επιχειρήσεις. Αντιθέτως στέλνει μια φορά τον μηνά «τα καλά παιδιά» για να ελαφρύνουν τους ιδιοκτήτες από το βάρος των εισπράξεων.

Σήμερα λοιπόν μας επιτρέπεται να διαλέξουμε το επάγγελμα που μας κάνει πιο παραγωγικούς αυξάνοντας έτσι και τους φόρους που πληρώνουμε στα αφεντικά. Οι λιγοστές ελευθερίες διατηρούνται διότι είναι επικερδείς για τους ιδιοκτήτες. Η μεγάλη πρόκληση για το «δημοκρατικό» μοντέλο είναι το γεγονός ότι η ανάπτυξη του πλούτου και της ελευθερίας απειλεί τους «κτηνοτρόφους». Οι εξουσιαστές αρχικά επωφελούνται από την τύποις ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου και εργασίας. Αλλά καθώς τα «ζωντανά» τους συνηθίζουν τις ελευθερίες και τον πλούτο τους αρχίζουν να αναρωτιούνται, γιατί άραγε να χρειάζονται εξουσιαστές. Μεγάλο πρόβλημα και σ’ αυτό το μοντέλο. Ε... δεν είπε κανείς ότι η ανθρώπινη κτηνοτροφία είναι εύκολη υπόθεση.

Για να κρατήσουν λοιπόν τα «ζωντανά» στον περίβολο (γνωστό στην χώρα και ως μαντρί) με ασφάλεια οι εξουσιαστές εφαρμόζουν μια διαδικασία που αποτελείται από τρία σταδία:  Το πρώτο είναι η πλύση εγκεφάλου των νέων, μέσα από την αποκαλούμενη «δημόσια εκπαίδευση». Καθώς αυξανόταν ο πλούτος των δημοκρατικών χωρών η δημόσια εκπαίδευση έγινε υποχρεωτική, προκειμένου να ελέγχονται οι σκέψεις και οι ψυχές του κοπαδιού. Μιας που αναφέραμε την εκπαίδευση, παραθέτω ένα σύνθημα που διάβασα σε ένα τοίχο σχολειού «το σύστημα της διδασκαλίας… είναι η διδασκαλία του συστήματος».

Το δεύτερο είναι να στρέψουν τους πολίτες, τον έναν εναντία στον άλλον, μέσα από την δημιουργία «ζωντανών» που είναι εξαρτώμενα (κομματική νομενκλατούρα, κομματικούς στρατούς, πάσης φύσεως οπαδούς κ.ά.) Είναι πολύ δύσκολο να επιβληθεί κανείς στους ανθρώπους σήμερα με την άσκηση βίας και αν ακόμα αυτό επιτευχθεί τότε είναι εξαιρετικά αντιπαραγωγικό όπως έχουμε δει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα από την Χιλή μέχρι την Β. Κορέα. Οι άνθρωποι δεν αναπαράγονται σωστά ούτε είναι παραγωγικοί όταν βρίσκονται υπό άμεση αιχμαλωσία. Αν όμως πιστέψουν ότι είναι ελεύθεροι τότε παράγουν περισσότερα για τους αφέντες τους. Και ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσει κανείς αυτήν τη ψευδαίσθηση της ελευθερίας είναι να τοποθετήσει κάποια από τα «ζωντανά» στην μισθοδοσία ( ελληνιστι - payroll ) του «κτηνοτρόφου». Οι αγελάδες που θα γίνουν απολύτως εξαρτημένες από την υπάρχουσα ιεραρχία θα επιτίθενται σε οπουδήποτε άλλη αγελάδα αντιτίθεται στην βία, την υποκρισία και την ανηθικότητα της ανθρώπινης ιδιοκτησίας.

Η ελευθερία είναι υποδούλωση και η υποδούλωση ελευθερία. Αν καταφέρεις να κανείς τις αγελάδες η μια να επιτίθεται στην άλλη κάθε φορά που κάποια αναφέρει την πραγματικότητα της κατάστασης τους τότε ο έλεγχος γίνεται ανέξοδα. Εκείνες οι αγελάδες που είναι εξαρτημένες από τα κλεμμένα πλούτη του «κτηνοτρόφου» θα αντιταxθούν βίαια σε οποιοδήποτε αμφισβητήσει την ηθική της ανθρώπινης ιδιοκτησίας και η τάξη των διανοουμενων και των καλλιτεχνών, μονίμως εξαρτώμενη από τους «κτηνοτρόφους» θα απαντήσει με ευφράδεια σε όποιον διεκδικήσει την ελευθερία του: «θα βλάψεις τις άλλες αγελάδες». Έτσι τα «ζωντανά» παραμένουν φυλακισμένα, μεταβιβάζοντας την ηθική ευθύνη από την καταστροφικότατα του βιαίου συστήματος των εξουσιαστών σε εκείνους που απαιτούν πραγματική ελευθερία.

Η τρίτη φάση είναι να επινοούν διαρκώς εξωτερικές απειλές, έτσι ώστε το φοβισμένο κοπάδι να αποζητά την προστασία που του παρέχουν οι κτηνοτρόφοι του. Αυτό το σύστημα της «ανθρώπινης κτηνοτροφίας» πλησιάζει στο τέλος του. Οι τρομακτικές αποτυχίες των σύγχρονων δυτικών οικονομικών συστημάτων έχουν συμβεί, όχι «παρά» αλλά «εξαιτίας» των οικονομικών ελευθεριών του παρελθόντος. Η μαζική αύξηση του πλούτου της δύσης κατά των 19ο αιώνα ήταν αποτέλεσμα των οικονομικών ελευθεριών. Και αυτός ο αυξανόμενος πλούτος ήταν που τροφοδότησε την ισχύ και το μέγεθος των κρατών. Κάθε φορά που το κοπάδι γίνεται πιο παραγωγικό υπάρχει παράλληλη αύξηση των κτηνοτρόφων και των εξαρτώμενων. Η ανάπτυξη του κράτους είναι πάντα αναλογική των προϋπαρχόντων οικονομικών ελευθεριών. Οι οικονομικές ελευθερίες παράγουν πλούτο και ο πλούτος δημιουργεί περισσότερους κλέφτες και πολιτικά «παράσιτα», των οποίων η απληστία καταστρέφει τις οικονομικές ελευθερίες. Η ελευθερία δηλαδή προκαλεί μεταστάσεις στο καρκίνωμα του κράτους. Η κυβέρνηση που ξεκινά η μικρότερη καταλήγει πάντα η μεγαλύτερη.

Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βιώσιμη και εναλλακτική λύση πλην μιας πραγματικά ελεύθερης και ειρηνικής κοινωνίας. Μια κοινωνία χωρίς πολιτικούς εξουσιαστές, χωρίς «ανθρώπινη ιδιοκτησία», χωρίς τη βία της φορολόγησης και του αυταρχικού κράτους. Μια κοινωνία που από μονεταριστική, χρηματοπιστωτική θα μεταμορφωθεί σε ουμανιστική-ανθρωπιστική. Το να είναι κανείς πραγματικά ελεύθερος είναι ταυτόχρονα πολύ εύκολο και πολύ δύσκολο. Αποφεύγουμε να αντικρύσουμε την υποδούλωση μας επειδή είναι τόσο επώδυνο να την κοιτάξουμε κατάματα. Προσεγγίζουμε την ασταμάτητη βία του ετοιμοθάνατου συστήματος μας με υπεκφυγές επειδή φοβόμαστε τις επιθέσεις των συγκρατούμενων μας στο κοπάδι. Όμως είμαστε αιχμάλωτοι μόνο σε κλούβια που αρνούμαστε να δούμε. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους! Μόνο αν αντικρύσουμε την «κτηνοτροφική μονάδα» θα καταφέρουμε να φύγουμε από αυτήν. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερος δούλος από αυτόν που νομίζει ότι είναι ελεύθερος»,  είχε αναφέρει ο Πλάτων και αναδιατύπωσε ο Γκαίτε.



Φωτογραφία: Αθήνα, 28 Ιουλίου 2011 - Milos Bicanski

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Μαρτίου 2019, αρ. φύλλου 978


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ