28.10.19

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Καθώς υποχωρεί η μεθεόρτια μέθη…


ODOS | efimerida tis Kastorias
ΟΔΟΣ 25.7.2019 | 996

Φάνηκε να περνά απαρατήρητο, ή τουλάχιστον να μην σχολιάστηκε όσο εμφατικά θα του άξιζε, το γεγονός ότι στους μεγάλους ηττημένους της εκλογικής μάχης ήταν η διατεταγμένη δημοσιογραφία και οι φαινομενικά λαμπεροί εκπρόσωποι αυτού του ανυπόληπτου είδους, ορισμένοι από τους οποίους μάλιστα, εκτέθηκαν (κυριολεκτικά όμως…) στην λαϊκή δοκιμασία και «κοσμούν» σήμερα χάρη στους ευεργέτες τους τα έδρανα της Βουλής.

Για ποιους χτυπά η καμπάνα; Μα, για τους Ομίλους Μαρινάκη και Αλαφούζου, οι οποίοι «διέπρεψαν» και πάλι στην υπερβολή, την διάχυση εμπάθειας και μίσους, τα εμπύρετα δημοσιεύματα και σχόλια, τις φτηνές και χυδαίες αξιολογικές κρίσεις, την κακοποίηση της αλήθειας, την αποσιώπηση γεγονότων και την οπαδική μεταφορά με κάθε μέσο του δόγματος, ότι η πολιτική είναι η συνέχιση του ποδοσφαίρου με άλλα μέσα.

Οι φανατισμένοι κήρυκες της «επιστροφής στην κανονικότητα» που δήλωναν με ιερή αγανάκτηση προσβεβλημένοι από την αισθητική του ΣυΡιζΑ, έμειναν ξεκρέμαστοι από το ήθος που επέδειξε η απερχόμενη κυβέρνηση παραδίδοντας με πολιτική ευπρέπεια τα πρωτεία. Στον «Σκάϊ», όπως και στα άλλοτε μετριοπαθή «Νέα» μάλιστα, αρκετοί εξανέστησαν με την ατμόσφαιρα πολιτικού πολιτισμού στις βραχείες τελετές παραλαβής-παράδοσης των υπουργείων -θυμίζουν εκείνες τις ώρες μικρές πλατείες Κλαυθμώνος…- και χαρακτήριζαν απαράδεκτη την στάση των υπουργών της ΝΔ θεωρώντας ότι έπρεπε να επιμείνουν στο αφόρητα παληομοδίτικο «δυστυχώς παραλάβαμε χάος»!

Κάποιοι χύνοντας δηλητήριο ανακάλυψαν ότι το Μαξίμου «ήταν μέσα στη μπίχλα» από τα τσιγάρα. (σ.σ: εξ ιδίας πείρας, η συντριπτική πλειοψηφία όσων εργάζονταν εκεί μέσα με πρώτον τον κ. Τσίπρα, ήσαν άκαπνοι και με λεπτές διατροφικές συνήθειες…). Ένας μάλιστα το τερμάτισε, καταγγέλλοντας ότι στα υπόγεια του Μαξίμου «κερνούσαν χασίς τους ανταποκριτές Ξένου Τύπου οι οποίοι μετά τους έγλυφαν τα παπούτσια»!..

Αυτή η αηδιαστική δημοσιογραφία υπερασπίστηκε παντί τρόπω την επάνοδο ενός συστήματος στην εξουσία, όχι επειδή πολιτικά προτείνει κάτι διαφορετικό, αλλά, επειδή στο δικό του Πρυτανείο σιτίζεται και βγάζει το παντεσπάνι της… Έφτασε στο τέλος στην κατάντια, να υποδεικνύει και τι είδους αξιωματική αντιπολίτευση χρειάζεται ο τόπος, καλλιεργώντας συστηματικά την εικόνα ενός καταρρέοντος υπό το βάρος των ανομημάτων του ΣυΡιζΑ στον οποίον θα άξιζε η εκλογική συντριβή και η ισόβια πολιτική καταδίκη.

Ο αποχαυνωμένος «κοσμάκης» όμως παρόλα αυτά, δεν τσίμπησε. Ήταν αλλού. Ελάχιστοι γοητεύονται στις μέρες μας από τις σειρήνες του παραληρηματικού διχασμού και της φουρκισμένης πόλωσης. Οι πολίτες έχουν σοβαρές βιοτικές μέριμνες, αντιμετωπίζουν ασήκωτα προβλήματα, νοιώθουν ότι με το τρίτο Μνημόνιο έκλεισε ένας κύκλος προσδοκιών και σήμανε το τέλος μιας εποχής που ο άνεμος κουβαλούσε μονάχα ευχές. Εκφράστηκε χωρίς αμφιβολία αυτό το κλίμα στην κάλπη.

Οι ψηφοφόροι έδωσαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτό που ζητούσε, μια καθαρή νίκη αυτοδυναμίας, αλλά, ταυτόχρονα πρόσφεραν μια δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα προκειμένου να ανασυνταχθεί και -ποιος ξέρει;- να επανέλθει από την πολιτική έρημο, κομίζοντας αυτήν τη φορά κάτι περισσότερο συγκροτημένο και βέβαιο.

Χαιρετίζεται από τις φίλιες στη ΝΔ δυνάμεις το γεγονός ότι οι νέοι υπουργοί έπεσαν εξαρχής με τα μούτρα στη δουλειά. Το ζητούμενο ωστόσο πάντα σχετίζεται με την ποιότητα του κυβερνητικού έργου και κυρίως με το θεμελιώδες κριτήριο του εθνικού συμφέροντος. Κακά τα ψέμματα χρειάζεται να διανύσουμε ακόμα μεγάλη απόσταση ώστε να εγκαταλείψουν τα πολιτικά κόμματα την ιδιοκτησιακή αντίληψη του κράτους και τους παραμορφωτικούς φακούς της ιδιοτέλειας και του φανατισμού.

Όσοι δημοσιογραφικοί αστέρες της σχολής που αναφέρθηκε εισαγωγικά κορυβαντιούσαν -και δικαίως!- για την περίπτωση της τέως Προέδρου του Αρείου Πάγου Βασιλικής Θάνου που τοποθετήθηκε σύμβουλος του κ. Τσίπρα, αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τώρα την τοποθέτηση του επίσης Αρεοπαγίτη Δημήτρη Κράνη, ικανού αναμφισβήτητα, στο πόστο του υφυπουργού Δικαιοσύνης. Που πήγε αλήθεια η πρόταση της ΝΔ ότι οι ανώτατοι δικαστές θα πρέπει να τίθενται υποχρεωτικά σε καθεστώς πολιτικής αγρανάπαυσης επί τριετία;

Υπάρχουν δείγματα γραφής αποθαρρυντικά. Υφυπουργός στα Δημόσια Έργα ορίστηκε ο Δημήτρης Οικονόμου, πρώην σύμβουλος της Lamda Development στις διαπραγματεύσεις με το Δημόσιο για την επένδυση στο Ελληνικό. Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο εδώ;

Η πρώτη πράξη του γνωστού και μη εξαιρετέου υπουργού Εργασίας Νίκου Βρούτση ο οποίος μακέλεψε μισθούς και συντάξεις, ήταν να καταργήσει τον ΑΜΚΑ που δόθηκε στους μετανάστες προκειμένου να μην πεθαίνουν στους δρόμους. Δεν είχε άλλες επείγουσες προτεραιότητες; Συναφώς επ΄ αυτού, γιατί έπρεπε να καταργηθεί το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής; Και πως θα αντιμετωπίσει το οξύτατο πρόβλημα η ένδοξη Αστυνομία μας;

Η πρώτη επίσης πράξη της νεοφώτιστης υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως είναι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου με ένα απλό τηλεφώνημα οιουδήποτε πολίτη! Είναι λογική αυτή; Φαντάζεται κανείς τις παρενέργειες; Και γιατί δεν ξεκινά από τις καθηγητικές συντεχνίες που με ορμητήριο, όπως είναι ο όρος του συρμού, τα ΑΕΙ λυμαίνονται τα κοινοτικά κονδύλια; Λιγότερη γραφειοκρατία στη λήψη αποφάσεων για την είσοδο αστυνομικών στους χώρους μήπως θα έλυνε το πρόβλημα;

Ο αφοπλιστικά ατάλαντος υπουργός Μεταφορών Κωστής Χατζηδάκης, ένας άνθρωπος που το πλέον αναγνωρίσιμο προσόν του είναι η διαχρονική αφοσίωση στην Οικογένεια Μητσοτάκη, ελεεινολογεί τη ΔΕΗ και την ώρα που υποτίθεται βάζει μπρος για να την (ξε)πουλήσει, όπως έκανε και με την Ολυμπιακή όπου κατάργησε έναν προβληματικό μεν, αλλά, εθνικό αερομεταφορέα για να δημιουργήσει στη θέση του ένα πανίσχυρο ιδιωτικό μονοπώλιο, δηλώνει δημόσια ότι η επιχείρηση «δεν έχει λεφτά ούτε για κολώνες»! Αυτά δεν τα κάνει ούτε καν ο χειρότερος μικροπωλητής πέριξ της Ομόνοιας...

Υπάρχουν και νεότερα φυντάνια που έρχονται εκκωφαντικά στο φως της ημέρας λάμποντας με το φωτοστέφανο της άδολης ευήθειας στην κεφαλή τους, όπως η χαριτόβρυτος υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου που κατέταξε την αντιδικτατορική μνήμη και συνακόλουθα τους βασανισθέντες αγωνιστές, στους ψυχικώς νοσούντες! Δεν θα’ πρεπε να γνωρίζει ότι ήρωες, όπως οι Μουστακλής, Παναγούλης, Οπρόπουλος, Μήνης, Χαραλαμπόπουλος (ενδεικτική μόνο η αναφορά) ΔΕΝ ανήκαν στην Αριστερά (έντιμοι στρατιωτικοί οι περισσότεροι…) κι ότι ήσαν φλογεροί πατριώτες που πλήρωσαν με μαύρο αίμα τα λύτρα τους στην Ιστορία; Είμαστε μικρή χώρα για να ξεχνάμε τέτοια φωτεινά ονόματα θαρρώ…

Μια από τις πρώτες εντολές του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στους υπουργούς του, ήταν να σταματήσει η πρόσληψη συγγενών και φίλων. Και έσπευσε πρώτος να την παραβεί, διορίζοντας διευθυντή του Γραφείου του, τον γιο της αδελφής του Κατερίνας, Γρηγόρη Δημητριάδη… Κατά τα άλλα, ενόχλησε σφόδρα η Liberation που διαπίστωσε πως η Οικογενειοκρατία καλά κρατεί στην Ελλάδα.

Και ασφαλώς, δεν είναι παρήγορο σημάδι ότι ο πρωθυπουργός, εκτός από την ΕΥΠ, ανέλαβε τον έλεγχο του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ) και της ΕΡΤ, την ώρα που διασαλπίζει την ανάγκη για μια σύγχρονη και ανεξάρτητη τηλεόραση. Οι προφανείς συμβολισμοί δεν θίγουν τώρα κανενός την αισθητική;

Και τι έχουν να πούνε άραγε οι… Μακεδοναμύντορες γνωρίζοντας ότι από το τηλεγράφημα του ΑΠΕ για την συνομιλία του πρωθυπουργού με την Τερέζα Μέϊ εξαφανίστηκε περιέργως πως η παράγραφος όπου η Βρετανίδα ομόλογός του, δήλωνε ικανοποιημένη με την δέσμευση του κ. Μητσοτάκη ότι θα σεβαστεί και θα τηρήσει την Συμφωνία των Πρεσπών; Προφανώς, ό,τι λένε οι χαροκαμένοι στο Μάτι οι οποίοι ζητούσαν δικαιολογημένα την κεφαλή επί πίνακι του Κ. Τσουβάλα. Ο τέως ταξίαρχος της ΕΛ.ΑΣ που δήλωνε στη σύσκεψη της ντροπής σε σκηνοθεσία και σενάριο του κ. Τσίπρα «είμαι υπερήφανος για την Αστυνομία» όταν είχαν χαθεί 102 ψυχές και η ΝΔ συμμεριζόταν την γενική κατακραυγή, αναβαθμίζεται σήμερα σε Γ.Γ του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Έκατσε η στραβή στη βάρδια του λοιπόν κι όλα καλώς καμωμένα…

Και βέβαια, τελευταία, πλην όμως, κορυφαία διαπίστωση: πως γίνηκε και σε ένα πολυπληθές και διόλου ευέλικτο, όπως υποσχόταν ο πρωθυπουργός, υπουργικό σχήμα 51 μελών μπόρεσαν να χωρέσουν μόλις πέντε γυναίκες; «Σοβαρά μιλάτε;» τον ρώτησε έκπληκτη ακόμα και η δημοσιογράφος του BBC που προσφέρθηκε να τις βρει ή ίδια οικειοθελώς!..

Η μικρή αυτή σύνοψη δεν αποτελεί επίδειξη κακοπιστίας. Όσοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι διατηρούν ακόμα τον αυτοσεβασμό τους και τηρούν έστω ψήγματα της επαγγελματικής δεοντολογίας γνωρίζουν κάθε φορά που βρίσκεται η ακριβής τους θέση, γνωρίζοντας επίσης -και από πρώτο χέρι, πράγμα που δεν χρειάζεται να αφορά κανέναν άλλον βεβαίως- ποιο το παρεπόμενο κόστος.

Φωτογραφία: William Kentridge (1955-), Η ελπίδα συννεφιασμένη από κάρβουνο, 2014, (λεπτομέρεια) ιδιωτική συλλογή.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Ιουλίου 2019, αρ. φύλλου 996


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ