17.4.18

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Μαύρα Νερά…



Kλείνοντας 15 χρόνια χειμερινός κολυμβητής, είναι λογικό να΄ χω τη στενοχώρια μου που θ΄ αγναντεύω τώρα άπραγος τη θάλασσα κάτω στο Καλαμάκι.

Την ίδια δυστυχία υποθέτω θα νοιώθουν και οι παλαιότεροι από μένα- υπάρχουν κάτι προσωπικότητες σεβάσμιες εκεί κάτω που είναι 40 και βάλε χρόνια στο σπορ- αυτές οι ιδιαίτερες φυλές των χειμερινών εραστών της θάλασσας που πιάνουν δικαιωματικά τον χώρο τους, όταν φεύγουν οι ζέστες του καλοκαιριού και πηγαίνει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του για να βγάλει όπως- όπως τον χειμώνα.

Είναι φάρα ιδιότροπη οι χειμερινοί. Έχει ζηλωτές της υγιεινής διαβίωσης που θέλουνε να απωθήσουν όσο γίνεται μακρύτερα το μοιραίο συναπάντημα, παθόντες από χρόνια σκελετικά ζητήματα, μοναχικούς, ακόμα και σαλεμένους που κοιμούνται με όλα τα ράκη τους τα βράδυα εκεί γύρω χωρίς να τους πειράζει κανείς, γυναίκες με κλονισμένη αυταρέσκεια που βρίσκουν στα κρύα νερά ξανά την αυτοπεποίθησή τους (η σάρκα σφίγγει απίστευτα από τον Νοέμβρη και μετά), νευροπαθείς, αποφασιστικούς μεσήλικους που δεν αντέχουν να κλείνονται στους τέσσερις τοίχους και να χάνουν το συνταξιοδοτημένο μυαλό τους μπροστά στην εμπορική βλακεία της Μενεγάκη, ηλικιωμένους που σταυροκοπιούνται δια παν ενδεχόμενο προτού να πάρουν την πρώτη κρυάδα- μετά συνηθίζεις κι η αίσθηση είναι υπέροχη-, καυχησιάρηδες ταβλαδόρους, χαλαρούς φραπετζήδες, αποσταθεροποιημένους για τα καλά που μονομαχούν ακατάληπτα με τους εσωτερικούς δαίμονές τους σπαθίζοντας εχθρικά τον άνεμο, μπαϊλντισμένα στελέχη επιχειρήσεων και πεφορτισμένους δημοσιογράφους, αδιευκρίνιστα αργόσχολους, ανθρώπους αμήχανους που ψάχνονται, γυναίκες και άνδρες γενικώς που ψάχνονται χωρίς να ξέρουν πώς να γλυτώσουν από τις ανυπόφορες διατυπώσεις μέχρι να τα λύσει όλα το αλκοόλ, ομοφυλόφιλους, μεροκαματιάρηδες του σεξ -κυρίως μελαχροινά ξενάκια- που τους εξυπηρετούν, πότες και μπατίρηδες ξενύχτες που δεν έχουν ούτε ρέστα για ξενοδοχείο και τη βγάζουνε χύμα στην αμμουδιά, μικροκαμωμένες αλλά επιτήδειες ασιάτισσες που κάνουν μασάζ για 7 ευρώ την ώρα, αλάνια και κωλοπαιδοπαρέες, ερασιτέχνες μουσικούς, χασικλήδες που την πίνουν ήσυχα χωρίς να ενοχλούν κανέναν, εραστές της κακιάς ώρας που ξέπεσαν σε λάθος μέρος και πολλούς γενικώς που υποκαθιστούν ακραίες πράξεις με κάτι πιο συμβατικό, όπως μια βουτιά στη θάλασσα καταχείμωνο.

Πολλοί από αυτούς, απελευθερωμένοι από τον ημερήσιο καταναγκασμό, κουβαλάνε στην παραλία κάτι φροντισμένο από το σπίτι, περιποιημένα μεζεδάκια τουτέστιν και λίγο ούζο, έχουνε τις παρέες τους, μοιράζονται πράγματα και αισθήματα- μικροκαλοσύνες και μικροκακίες εννοείται, οι κλίμακες δεν ευνοούν την υπερβολή- φλερτάρουν ασύστολα και παίζουνε ακατάπαυστα ρακέτες μέχρι να ιδρώσουν και να ρίξουν μετά μια ευεργετική βουτιά στα κρύα νερά, προτού γυρίσουνε σπίτι μέχρι αύριο. Απ΄ έξω ο κόσμος τους κοιτάζει με δέος κι ανατριχιάζει, αγνοώντας πόσο ζεστή είναι η θάλασσα ακόμη και μέχρι τον Δεκέμβρη.

Ύστερα, και μέχρι την Άνοιξη, αρχίζει το πραγματικό κρύο κι η «δουλειά» είναι για τους αληθινούς μάγκες, όπως εκείνη τη φορά στην Αθήνα που πριν από λίγα χρόνια χιόνιζε πυκνά και μετρηθήκαμε στην παραλία μόλις εφτά άτομα.

Ανήκω σε κάμποσες από τις παραπάνω «φυλές», αλλά, πήγα βασικά, επειδή από κάποια στιγμή και μετά άρχισα να σέρνω το αριστερό μου πόδι. Το σέρνω και τώρα μέσα μου που βλέπω να μας εκθρονίζει αναπάντεχα το μαζούτ που αποσυντίθεται μπροστά στα άλλοτε «δικά μας» νερά, λες και καραδοκούσε ένας μνησίκακος Θεός και μας πήρε μέσα από τα χέρια μας μοχθηρά, την πιο φθηνή μας διασκέδαση.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Οκτωβρίου 2017, αρ. φύλλου 907

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ