14.4.18

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: 28η Οκτωβρίου 2017



«Μας εξύπνησαν δια να μας πάρουν την Ήπειρον, τα Ιωάννινα, τα νησιά, δια να μας διορίσουν δούλους των και να κατακλέψουν τον τόπον. Και –κατά λάθος, εσημαιοστόλισαν τα μπαλκόνια μας και εμάζεψαν δάφνας από τους κήπους και μας εκάλεσαν εις συναγερμόν και μας έστειλαν παράφρονας εκ χαράς εις τους δρόμους…
Την ώραν που μας εξύπνησαν, εστάθη η υφήλιος όλη απέναντί των και ανέμενε να μας νικήσουν δια να τους φτύση: «Μα, δεν εντρέπεσθε; Κράτος σαρανταπέντε εκατομμυρίων, μηχανοκίνητον, πάνοπλον; Με την Ελλάδα… Δεν αισθάνεσθε ότι θα είναι στίγμα η νίκη σας και του μικρού αυτού Λαού η υποταγή, όνειδός σας;…». Και τώρα … Τώρα, μετά την ήτταν των, παρουσιάζονται πτωχά τα παγκόσμια αποθέματα σιέλου… Δικτάτωρ! Συκοφάντης, ψεύστης, φονεύς, δεν αφήκεν δόλον και ρυπαρίαν και έγκλημα το οποίον να μη διέπραξε κατά της Ελλάδος. Την μίαν ημέραν παρείχε περί της φιλίας του εγγράφους διαβεβαιώσεις και την άλλην εσκηνοθέτει ο ίδιος αφορμάς παραπόνων. Το πρωί έπνιγεν προ της Παναγίας της Τήνου την «Έλλην» και το βράδυ εσταυροκοπείτο και έλεγεν ότι την έχουν πνίξη οι Άγγλοι. Έστελλε το απόγευμα ένα ανθυπασπιστήν εις τα σύνορα δια να μας πη, προκειμένου περί μίας δήθεν συμπλοκής, «ότι πρέπει να τα σκεπάσωμε» και εξαπέλυε έναν αγύρτην τα ξημερώματα δια να μας ζητήση εντός τριών ωρών την Ελλάδα… Μέχρι της τελευταίας στιγμής κατά την οποίαν ήλθαν και μας εζήτησαν την Ελλάδα, μέχρι της στιγμής κατά την οποίαν μας ετέθη το δίλημμα, βάρβαρον και τραχύ: Ή πόλεμος ή δουλεία, είχομεν κάνει το παν δια να ζήσωμεν εν ειρήνη μαζί των. Εις την γωνίαν αυτής της γης όπου μας έταξε προ τριών χιλιάδων ετών ο Θεός, ηθελήσαμεν, μετά τόσας δοκιμασίας και τόσους αγώνας, να ησυχάσωμεν, να στηρίξωμεν τα σπίτια μας, να καλλιεργήσωμεν τους αγρούς μας, ν’ αναθρέψωμεν τα παιδιά μας. Ηθελήσαμεν να ζήσωμεν μακράν της μάχης των ισχυρών, μακράν από τους καπνούς του πολέμου, επειδή είχομεν πληρώση ημείς εις σάρκα και αίμα και χρήμα πολύ και τας μάχας και τους καπνούς. Δι’ αυτό εζήσαμεν ώρας υπομονής και υποχωρήσεων… Και μας εξύπνησαν εις τας τρεις το πρωί. Δια να μας πάρουν την Ελλάδα;… Όχι. Δια να ζήσωμεν την ημέραν την χθεσινήν. Δια να μας δώσουν την χθεσινήν ευτυχίαν, δια να χαρίσουν εις τας ψυχάς μας την απερίγραπτον, την αμύθητον χθεσινήν αγαλλίασιν…Εκεί, εις το μακρινόν νησί του Αιγαίου επιστρέφει η Υπέρμαχος Στρατηγός… Η θύρα είναι κλειστή και η Παναγία περνά. Θα σταθή εκεί εμπρός εις το Ιερό, να ζητήση την προστασίαν των ουρανών δια τους Νεκρούς, δια τους ορφανούς του πολέμου. Θα υψώση τα χέρια Της δια ν’ απαλύνη των τραυμάτων τους πόνους, με το μειδίαμά Της θα στειρεύση τα δάκρυα, με το βλέμμα Της θα παρηγορήση. Και, έπειτα, θα καθίση κατάκοπος: Είχε αυτές τις ημέρες δουλειά, πολλή δουλειά η Παναγία εις τα βουνά της Ηπείρου… Γ.Α.Β.»


Πρόκειται για απόσπασμα από το πρωτοσέλιδο άρθρο του Γεωργίου Α. Βλάχου για την απελευθέρωση της Κορυτσάς, στην εφ. Καθημερινή της 23/ 11/1940 -το βρήκαμε στο έξοχο βιβλίο της Σταματίας Καραγεωργίου «Ο ξύλινος σταυρός» των εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη».
Εξαιρετική η γραφή του, γι’ αυτό και το επιλέξαμε για τη φετινή επέτειο. Θέλαμε με αυτό να τονίσουμε πόσο λείπουν τέτοιες πένες σήμερα κι ας έχουν περισσέψει οι δημοσιογράφοι κι ας λειτουργούν σχολές δημοσιογραφίας όπου διδάσκουν μεγάλα ονόματα του χώρου, που δεν είναι σίγουρο πως είναι αληθινά σπουδαίοι-αλήθεια, πόσες από τις ειδήσεις που τα δελτία των Μ.Μ.Ε. περιέχουν είναι πραγματικά ειδήσεις κι όχι νέα ασήμαντα και τελείως δευτερεύοντα και πόσοι από τους δημοσιογράφους που μάλλον παρουσιαστές είναι, αφού δεν γράφουν αυτά που παρουσιάζουν έχουν μια κάποια συναίσθηση πως στα ΜΜΕ δεν ισχύει μόνο ο κανόνας “προσφέρω αυτό που το κοινό ζητάει”, μα πως ισχύει κι ο κανόνας “με αυτό που προσφέρω διαμορφώνω το γούστο του κοινού, με άλλα λόγια του λαού” (χωρίς αυτό να απαλείφει την ατομική ευθύνη του κάθε δημοσιογράφου και του καθενός από εμάς που το περίφημο κοινό αποτελούμε). Κι ακόμη πόσοι από αυτούς συναισθάνονται τη ζημιά που προκαλούν κακοποιώντας τη γλώσσα και αποτελώντας έτσι ένα λαθεμένο πρότυπο χρήσης της προπαντός στα Ελληνόπουλα;

41, λοιπόν, δημοσιογράφοι πήγαν τότε πολεμικοί απεσταλμένοι των αθηναϊκών και μακεδονικών εφημερίδων στο αλβανικό μέτωπο. 41 ξεχωριστοί δημοσιογράφοι που στις ανταποκρίσεις τους από τις μάχες τονίζουν ένα πράγμα, αναφέρουν μία λέξη μαγική: το φρόνημα. «Χάρις στο φρόνημα κερδήθηκε ο άνισος πόλεμος απέναντι στις τεθωρακισμένες μεραρχίες του Μουσολίνι, από τον γυμνό ελληνικό στρατό μέσα στην παγωνιά «που ζεσταινόταν από μέσα», είχε ψυχή. (σημ. δική μου: Αλήθεια, εσείς τι πιστεύετε; Υπάρχει στην εποχή μας το θαυματουργό φρόνημα μες στις ψυχές των Ελλήνων; Αν υπήρχε, θα γίνονταν και θαύματα σαν αυτό το Έπους του ’40). Στην επέτειο των δύσκολων καιρών αρκεί να βάλουμε τη Σημαία, αυτή που συμβολίζει το φρόνημα, στο παράθυρο, στο μπαλκόνι, στην καρδιά μας. Ελάχιστη οφειλή σε αυτούς που πολέμησαν «σαν Έλληνες», με υψηλό φρόνημα, για να μείνουμε ελεύθεροι και υπόλογοι μπροστά στις εθνικές επετείους» έγραφε πριν από 4 χρόνια στην Καθημερινή η δημοσιογράφος Ελένη Μπίστικα, ενώ ο Πανεπιστημιακός κ. Δημήτρης Σωτηρόπουλος επισημαίνει πως «ο ελληνικός στρατός απαρτιζόταν ούτως ή άλλως από παιδιά της υπαίθρου, σκληραγωγημένα εκ φύσεως, συνήθως εξοικειωμένα με τις σκληρές συνθήκες του βουνού, καθώς και με τη σπάνη της τροφής ή και με το κρύο και τις ατέλειωτες πορείες σε κακοτράχαλα μέρη. Οι Έλληνες έφεδροι αξιωματικοί, μορφωμένα παιδιά, που είχαν ανατραφεί στις ποικίλες συλλογικότητες του μεσοπολέμου, μπορούσαν να συνεννοηθούν και να επιβληθούν στα αγροτόπαιδα που είχαν στον λόχο τους, γιατί οι τοπικές κουλτούρες ήταν εκείνες της «τιμής και της ντροπής». Οι ιεραρχίες λειτουργούσαν ακόμη καλά. (…)Τελικά ο ελληνικός στρατός έφθασε να υπερτερεί του ιταλικού κυρίως διότι θεσμοί, ελίτ και κοινωνία ήξεραν να ανταποκριθούν στην πρόκληση χωρίς μεμψιμοιρίες και με την ευθύνη και το καθήκον που αναλογούσε στον καθένα τους».

Και είναι αυτή, η τελευταία επισήμανση του Καθηγητή, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε σχετικά με μας τους σημερινούς Έλληνες, που, καθώς δεν έχουμε πόλεμο, πρέπει να δείχνουμε έναν άλλου είδους πατριωτισμό, έναν πατριωτισμό τον οποίο έχει μεγάλη ανάγκη η ταλαίπωρη Πατρίδα μας και δεν είναι άλλος από το να υπακούμε στους νόμους της Πατρίδας και όλοι μας, από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο άρχοντα –προπαντός αυτόν- να μην αποτελούμε απόδειξη ατράνταχτη πως στην Ελλάδα οι νόμοι υπάρχουν για να μην εφαρμόζονται και πως έχουμε μια τελείως ιδιότυπη δημοκρατία που μόνο δημοκρατία δεν είναι. Γιατί η δημοκρατία, ναι, είναι το καλύτερο πολίτευμα, αλλά χρειάζεται υπεύθυνους πολίτες για να ευδοκιμήσει. Η φράση-οδηγός αναφέρθηκε πριν από λίγο: «οι Έλληνες το ’40 ανταποκρίθηκαν χωρίς μεμψιμοιρίες και με την ευθύνη και το καθήκον που αναλογούσε στον καθένα τους», άρα εδώ είναι το κλειδί, που μόνο μυστικό δεν είναι. Γιατί μόνο όταν ο καθένας από μας αντιμετωπίσει με ευθύνη τις απαιτήσεις κάθε χώρου όπου ζει και κινείται , μόνο τότε θα μπορούμε να έχουμε σοβαρές ελπίδες πως θα έρθει η ακμή που όλοι ευχόμαστε και περιμένουμε χωρίς όμως να παλεύουμε γι’ αυτήν με σοβαρότητα κι όπως της αξίζει...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Οκτωβρίου 2017, αρ. φύλλου 907

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ