5.9.18

ΟΔΟΣ: Ιούδας


ΟΔΟΣ 5.4.2018 | 930

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και η κορύφωση της εβδομάδας των Παθών, ανεξάρτητα από την αμιγώς θρησκευτική βάση, προσφέρει συμβολικά βέβαια, κατάλληλη ευκαιρία για συνειρμούς. Kαι περισυλλογή. Για όλα τα ζητήματα και ειδικά τα εθνικά θέματα.

Όχι βέβαια μόνο για τα ελληνοτουρκικά μέτωπα. Σε αυτά, κυρίαρχη θέση διατηρούν η παρατεινόμενη κράτηση των δύο ελλήνων στρατιωτικών και η κλιμακούμενη ένταση. Παράλληλα οι εξελίξεις στην Τουρκία και οι αποκαλύψεις για τον ολοφάνερο ρόλο της Ρωσίας, πληθαίνουν. Απόδειξη του ρόλου αυτού, η ανταλλαγή πυκνών και θερμών επισκέψεων μεταξύ των προέδρων των δύο κρατών. Και η υπογραφή συμφωνιών που προϋποθέτουν στενή συμμαχία στρατηγικού χαρακτήρα σε βάθος χρονικού ορίζοντα.

Ίσως, όλα αυτά τα πραγματικά γεγονότα που ακόμη εξελίσσονται, αποδειχθούν στο εγγύς μέλλον διδακτικά. Ίσως δηλαδή, αποτελέσουν μια ακόμη ευκαιρία που θα δοθεί στους νεοέλληνες. Ώστε να αναθεωρήσουν τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις τους. Ιδίως σχετικά με την αξία του Δυτικού κόσμου. Και τις αερολογίες για ορθόδοξα τόξα.

Ίσως αρχίσουν να διακρίνουν (επιτέλους) την αιώνια υπονόμευση της χώρας από όλους σχεδόν ανεξαιρέτως τους ομόδοξους «αδελφούς». Ποιος λησμονεί ότι στο Άγιο Όρος, πριν περίπου ένα χρόνο, παρά τρίχα αποφεύχθηκαν δράματα λατρείας και δεν έκοψαν φλέβες αφοσίωσης ορισμένοι (και ορισμένες) για την επίσκεψη του Βλαδιμήρου Πούτιν.

Προσφέρει πάντως η Μεγάλη Πέμπτη – όπως και η Μεγάλη Εβδομάδα- μια ευκαιρία για σκέψεις γύρω από το θέμα της Μακεδονίας. Η υπόθεση βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή μετά την έναρξη των νέων διαπραγματεύσεων. Όμως η ιστορία αυτή παρουσιάζει σημαντικά κενά. Ανεξήγητα θέματα.

Με τις Παμμακεδονικές οργανώσεις να έχουν ήδη απευθύνει απειλητικές εξωδίκους στα αρμόδια πολιτειακά και κυβερνητικά όργανα όπως και τους βουλευτές εντός Ελλάδος, προειδοποιώντας όσους σκέπτονται να υπερψηφίσουν συμβιβαστική λύση με τα Σκόπια που να περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» για τέλεση σοβαρών ποινικών αδικημάτων. Και τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος να διατρέχει τα Βαλκάνια (Σκόπια, Τίρανα) και όχι μόνο, σε αναζήτηση διαύλων συνεννόησης. Χωρίς αμφιβολία, αυτό από μόνο του, δεν είναι προκαταβολικά κακό. Ειδικά αν δεν έχει κακό αποτέλεσμα για τα μακρόπνοα συμφέροντα της Ελλάδος στην περιοχή και την ακεραιότητά της. Εδαφική και όχι μόνο.

Έτσι η Καστοριά, στο υπογάστριο της Ελλάδος, κάπου μεταξύ Ηπείρου, Αλβανίας και Φλώρινας, στην αρχαία «Άνω Μακεδονία», με όλη αυτή την ιστορία της, παλιά αλλά και πρόσφατη, μένει πάντα στο επίκεντρο. Στο προσκήνιο εξελίξεων του κοντινού μέλλοντος, ύστερα από 2,5 δεκαετίες ανεξέλεγκτης δράσης προπαγανδιστικών μηχανισμών στο πλαίσιο της πολιτιστικής δήθεν αλληλεπίδρασης. Που αποδεικνύεται απολύτως μονόπλευρη σε βάρος της περιοχής. Μπορεί να αποτελεί επανάληψη, αλλά δεν βλάπτει να υπενθυμίζεται η ιστορική ευθύνη της χρονικής συγκυρίας. Χριστούγεννα, καρναβάλια και καλοκαίρι η περιοχή κατακλύζεται και οι αρμόδιοι σφυρίζουν αδιάφορα. Αν δεν χορεύουν κι όλας.

Η Καστοριά έχει πλευριστεί από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των Σκοπίων και δεν την αφήνουν ήσυχη. Και τα Σκόπια έχουν αποθρασυνθεί τόσο πολύ, εξ αιτίας της διείσδυσής τους σε αισθητικό και πολιτιστικό επίπεδο στην ευρύτερη περιοχή, ώστε έχουν πιστέψει στα σοβαρά την κοσμοϊστορική αποστολή τους.

Μεγάλη Πέμπτη λοιπόν, με τα πολιτικά κόμματα διαιρεμένα και σε αυτό το θέμα, παρά το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός δείχνει σύμπνοια. Κάποια απ’ αυτά τάσσονται ευθέως και ανοικτά υπέρ ενός πλήρους συμβιβασμού. Χωρίς πολλούς-πολλούς όρους. Όπως για παράδειγμα ο ΣυΡιζΑ, που με αφορμή (ή πρόσχημα) το ονοματολογικό των Σκοπίων, επιδίωξε να καθορίσει την ατζέντα στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Και να πετύχει να ξεχαστούν οι Έλληνες από τα πραγματικά εσωτερικά προβλήματά τους.

Ο ΣυΡιζΑ ανέλαβε την κυβερνητική πρωτοβουλία (και ευθύνη), να ανασύρει στην κορυφή της ελληνικής διπλωματίας, το μείζον αυτό και ακανθώδες ζήτημα. Το οποίο στην συνέχεια συμπληρώθηκε με την σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών από τους Τούρκους, στην περιοχή του Έβρου. Σ’ αυτό το σημείο χάθηκε και ο έλεγχος της κατάστασης –αν υπήρχε. Φαίνεται να απωλέσθηκε η κυριαρχία επί των εξελίξεων και της επικαιρότητας, με την κυβέρνηση να μην διατηρεί πλέον την πρωτοβουλία.

Έκτοτε, η ελληνική εξωτερική πολιτική δείχνει να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Ή να σφυρίζει αδιάφορα, σαν να μη συμβαίνει κάτι. Για παράδειγμα, η παράλειψη της βουλευτή Καστοριάς με τον ΣυΡιζΑ κυρίας Ολυμπίας Τελιγιορίδου να υποστηρίξει τα συλλαλητήρια για το θέμα των Σκοπίων, (ίσως να) έχει κάποια εξήγηση. Δεν δικαιολογείται ωστόσο η απουσία της από τις λιγοστές μαζικές πρωτοβουλίες στην Καστοριά για το θέμα των δύο στρατιωτικών. Είναι εντελώς ανόητο να τρέχουν οι βουλευτές πίσω από κάθε ευκαιρία προβολής και συμμετοχής τους στο τοπικό «γίγνεσθαι» σε βασιλόπιτες, εκθέσεις, χορούς και εγκαίνια και να αποφεύγουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Ωστόσο, παρά τις απρόβλεπτες δυσκολίες, ο ΣυΡιζΑ εξακολουθεί να νομίζει ότι επιβάλλει την γραμμή του στην ελληνική κοινωνία. Η οποία εξακολουθεί να μην αντιδρά δυναμικά, αλλά να ανέχεται παθητικά την κατάσταση, όπως σε κάθε μέτρο των τελευταίων ετών. Συμψηφίζει προθέσεις, ελπίδες δίκαια και άδικα, επικαλούμενος το φθηνό επιχείρημα ότι το όνομα «Μακεδονία» υπάρχει στην τιτλοφορία των Σκοπίων ως κρατιδίου από την εποχή του Τίτο. Και με ένα ακόμη πιο ρηχό και λαϊκιστικό επιχείρημα ότι το όνομα «Μακεδονία» υπάρχει αυτούσιο και ολόκληρο και στην ονομασία της προσωρινής αναγνώρισης του γειτονικού κράτους, στο πλαίσιο της ενδιάμεσης συμφωνίας, πριν 25 περίπου χρόνια, ως FYRoM.

Μόνο που τους «διαφεύγει» το γεγονός, πώς η προσωρινή ονομασία δεν είναι περγαμηνή, ούτε επίσημος τίτλος για κάποιο copyright. Αποτελεί περιστασιακό προσδιορισμό ανεξάρτητης πολιτειακής οντότητας, για τις ανάγκες της διεθνούς αναγνώρισης της γειτονικής χώρας, ως κράτους πλέον. Και ότι, ακριβώς αντίθετα, και μόνο που υπάρχει το «πρώην» και «γιουγκοσλαβική», επιτρέπει την προσδοκία ακόμη και για την ολοκληρωτική απάλειψη του ονόματος «Μακεδονία».

Στον αντίποδα του ΣυΡιζΑ, άλλο τόσο –αν όχι περισσότερο λαϊκίστικα– η Νέα Δημοκρατία, έχει συνειδητοποιήσει, ότι το θέμα είναι θαυμάσιο και προσφέρεται για καταχρηστική πολιτική εκμετάλλευση εκ μέρους της κυβέρνησης. Και ότι με αφορμή το ζήτημα, που δείχνει να αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα και τις «διαλλακτικές» απόψεις κορυφαίων στελεχών της (όπως της κ. Ντόρα Μπακογιάννη), δεν είναι κατάλληλος καιρός να αποδυναμωθεί το καταγραφόμενο σε δημοσκοπήσεις προβάδισμα του κόμματος σε βόρειο και νότιο Ελλάδα.

Έχοντας γίνει αντιληπτά όλα αυτά, καθώς και ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να περιορίσει την πολιτική πρωτοβουλία σε θέματα που δεν αφορούν την ζοφερή οικονομική και κοινωνική κατάσταση, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανέκρουσε πρύμνα. Οχυρώθηκε σε θέσεις, μάλλον συντηρητικές, που συχνά, δεν είναι καν ειλικρινείς. Δεν απηχούν προσωπικές αντιλήψεις πολλών από τα υψηλόβαθμα στελέχη της και για τον λόγο αυτό δεν βοηθούν. Η φράση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας «δεν θα διχάσω τους Έλληνες για να ενώσω τα Σκόπια», είναι εύγλωττη.

Πάντως και πάλι στην εσωτερική πολιτική σκηνή, πρωτοπόρος και υπέρμαχος πάσης αδιαλλαξίας παραμένει το Κόμμα του κ. Βασίλη Λεβέντη. Με τον ίδιο, να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και ήδη, άτυπα μεν αλλά σαφώς να έχει «προειδοποιήσει» τον ίδιο τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με κομψές απειλές. Να έχει κάνει δηλαδή αυτό που οι Παμμακεδονικές οργανώσεις, ήδη έχουν πράξει με τις εξωδίκους τους.

Τα άλλα πάλι κόμματα, της κεντροαεριστεράς, ΠαΣοΚ, Ποτάμι, Δημοκρατική Αριστερά κ.ο.κ., μοιάζουν να κάνουν ασκήσεις θάρρους βασικά. Χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει την τελική τους στάση μπροστά στο ενδεχόμενο να τους τεθεί αμείλικτο το ερώτημα – δίλημμα για την ονομασία του γειτονικού κράτους, και να χρειαστεί να αποκαλύψουν ότι είναι σε θέση να κάνουν ακόμη και επώδυνες θυσίες για να μετάσχουν μετεκλογικά σε διακυβέρνηση με προοδευτικό «πρόσημο». Είναι λοιπόν βέβαιο ότι το «Μακεδονικό», θα αποτελέσει μείζον προεκλογικό ζήτημα. Ενδεχομένως και τον λόγο για την πρόωρη διάλυση της Βουλής.

Όλα «καλά» ως εδώ; Υπό μια έννοια «ναι», εάν είναι ποτέ δυνατό να επιχειρηματολογηθεί στα σοβαρά, ότι είναι θεμιτό να προσφέρονται τα εθνικά θέμα βορά στον λαϊκισμό και τις προεκλογικές σκοπιμότητες των κομμάτων στην πορεία προς τις κάλπες. Εάν μπορεί κανείς να συμφωνήσει, ότι ειδικά το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, μεμονωμένο και χωρίς το ουσιαστικό πρόβλημα που είναι η προπαγάνδα, ο αλυτρωτισμός και η εχθρότητα, μπορεί να αποτελεί στοιχείο προεκλογικού αγώνα. Ώστε να κληθούν οι πολίτες να επιλέξουν σε κάλπη διπολικά, μεταξύ ονομαστικά συντηρητικής και επαγγελματικά προοδευτικής κλίμακας. Και να αναμετρηθούν οι πολιτικές δυνάμεις από κοινού, με ολίγη Novartis, αναθεώρηση του Συντάγματος και έξοδο από τα μνημόνια τον Αύγουστο.

Με τα δεδομένα αυτά, το πολιτικό σκηνικό στην Καστοριά, μοιάζει μεταβατικό και ασταθές. Οι νυν αλλά και οι επίδοξοι βουλευτές, σύντομα θα χρειαστεί να αποσαφηνίσουν την στάση τους για όλα τα ανοικτά ζητήματα της χώρας και την Καστοριά πιο ειδικά. Η αναπτυξιακή προοπτική, αλλά και φαινομενικά άσχετα προβλήματα, όπως η λειτουργία πανεπιστημιακής σχολής στην Καστοριά, είναι συνδεδεμένα με το συνολικό πολιτικό διακύβευμα.

Όμως όσο περνούν οι εβδομάδες, τόσο αρχίζει να διαφαίνεται ότι το κυβερνητικό σχέδιο δεν εξαντλείται μόνο σ’ αυτά. Διότι η σημερινή κυβέρνηση, στην πρωτοφανή αυτή συγκυρία, κατέχει κυρίαρχο ρόλο και στους δύο πόλους της αντίφασης. Να είναι μαζί Άβελ και Κάϊν. Από την μια πλευρά ο ΣυΡιζΑ, να δεσπόζει στην τάση για την «προοδευτική» άποψη της σύνθετης ονομασίας, Ώστε να πετύχει συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων. Που φαίνεται να τους αρέσει να αναμασούν το επιχείρημα ότι τα Σκόπια βαπτίσθηκαν «Μακεδονία» από πολλές δεκαετίες προηγουμένως· και ότι το «παιγνίδι είναι χαμένο» και πρέπει να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια. Όπως και ότι είναι προτιμότερος ένας «έντιμος» συμβιβασμός. Ακόμη και χωρίς ουσιαστικές υποχωρήσεις εκ μέρους του γειτονικού κράτους, που αντιθέτως με ό,τι αρχικά διαφάνηκε, δείχνει να ανασυντάσσει τις αδιάλλακτες τάσεις του.

Και ενώ το ίδιο δεν αναγνωρίζει στους πολίτες του, αλβανικής εθνότητας σε ποσοστό 25% να έχουν επίσημη την αλβανική γλώσσα, παρά ταύτα, θεωρεί ότι δικαιούται μέσω του συντάγματος των Σκοπίων και της αλυτρωτικής προπαγάνδας, να διαδηλώνει στο εσωτερικό και εξωτερικό ότι πνίγεται στα όριά του, ότι θέλει να αποσπάσει την Καστοριά, την Φλώρινα, την Κοζάνη, την Έδεσσα και την Θεσσαλονίκη, την Χαλκιδική (κ.ο.κ.) δηλαδή τα εδάφη της Μακεδονίας. Και «εκπλήσσεται» που υπάρχουν στην Ελλάδα ακόμη πολλοί που δεν τρώνε το κουτόχορτό τους.

Στον άλλο της βραχίονα, στον Άβελ (ή στον Κάϊν: εξαρτάται από ποια οπτική γωνία ερμηνεύει κανείς), ή ίδια η κυβέρνηση, από την πλευρά όπου στο ιδιόρρυθμο τραπουλόχαρτο, δεσπόζει η φιγούρα των ΑνΕλ. Η συγκυβέρνηση παρουσιάζει την εικόνα του «εδώ παπάς - εκεί παπάς». Έτσι μόλις μερικές ημέρες πριν, ύστερα από ασαφείς αμφιταλαντεύσεις σε ηγετικό κλιμάκιο, ο πρόεδρος του κόμματος αυτού και ταυτόχρονα υπουργός Εθνικής Αμύνης, ξεκαθάρισε την στάση του.

Κρατώντας στο ένα χέρι τον πατριωτισμό τύπου στολής παραλλαγής μάχιμου και αγέρωχων λόγων και στο άλλο την απειλή ότι θα εμποδίσει κάθε πρόταση για χρήση της ονομασίας της Μακεδονίας, εάν περιλαμβάνει το όνομα, ακόμη και ως συστατικό, με λίγα λόγια ότι θα εμποδίσει την ίδια την κυβέρνηση στην οποία μετέχει και η οποία διαπραγματεύεται και ήδη συζητεί στα Σκόπια, για σύνθετη ονομασία, αποκάλυψε ένα ακόμη πολιτικό παραλογισμό: Να απειλεί δηλαδή η Κυβέρνηση ότι θα ρίξει την Κυβέρνηση.

Ώστε να παρουσιάζεται ποιο σαφής η αντίφαση, ακόμη και από αυτήν του δημοψηφίσματος του 2015. Όταν το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ (σε όλα). Όμως μέσα σε όλο αυτό το αλλόκοτο σκηνικό, φαίνεται να υπάρχει ένας βαθύτερος σχεδιασμός: Εάν καταρρεύσει η κυβερνητική σύμπραξη, θα μπορούν οι έλληνες ψηφοφόροι να ανταμείψουν το κόμμα των ΑνΕλ για την πατριωτική του στάση, παραβλέποντας τις ευθύνες και την φθορά του από την συγκυβέρνηση.

Διότι δημοσκοπικά, τουλάχιστον ως την περίοδο που οι ΑνΕλ στύλωσαν τα πόδια, προέκυπτε ότι το κόμμα αυτό κινδυνεύει άμεσα με εκλογικό καταποντισμό. Όμως με όλα αυτά, ενδέχεται να εξασφαλίσει το φιλί της ζωής. Που όχι μόνο, θα επιτρέψει να επιβιώσει πολιτικά το κόμμα αυτό και να εκλέξει μερικούς βουλευτές, αλλά να συνεχίσει να ενσαρκώνει αυτό που το δημιούργησε, δηλαδή την λαϊκιστική δεξιά αυτού του είδους, που τα δίνει όλα και τα κάνει όλα, αρκεί να υπάρχουν τα προσχήματα. Στα τέσσερα, στα πέντε στα δεκαπέντε, αρκεί να μετέχουν στην κυβέρνηση και να είναι άφαντοι.

Είναι λοιπόν σχέδιο το αναμενόμενο ναυάγιο των ελληνοσκοπιανών διαπραγματεύσεων; Σχέδιο σατανικό; Ανέξοδο; Αδύναμο; Αδύνατο; Κινηματογραφικό; Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο σίγουρος για τίποτε.

Μέρες που είναι με τον Ιούδα ακόμη να περιφέρεται, πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς.



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ την Μεγάλη Πέμπτη, 5 Απριλίου 2018, αρ. φύλλου 930



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ