26.9.18

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Μια ακόμη ιστορία από τις μαύρες σελίδες της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού



Ο Γιάννης Αμαραντίδης είναι μια ξεχωριστή περίπτωση Ποντίου: από τη μια, συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά του καλού Πόντιου, είναι δηλαδή έξυπνος, ανήσυχος, δημιουργικός, διαμορφώνει το τοπίο γύρω του, κι από την άλλη, αναζητώντας τις ρίζες και την Ιστορία τη δική του, της οικογένειάς του, του Ποντιακού Ελληνισμού, έχει πραγματοποιήσει πολλά ταξίδια στη γενέθλια γη των τιμημένων προγόνων του, αυτή τη γη που οι Πόντιοι ορκιζόμαστε να ξεραθεί το λαρύγγι μας αν ποτέ την ξεχάσουμε. Όμως, επειδή δε γίνεται να την ξεχάσουμε ούτε εμείς ούτε ο Γιάννης φυσικά, του ευχόμαστε να μπορέσει να ταξιδέψει ξανά και ξανά ως εκεί και να μας μεταφέρει πληροφορίες, αλλά και συναισθήματα πολύτιμα, αντίδοτα της λησμονιάς που υπηρετούν την αλήθεια, που αυτό ακριβώς είναι, η μη λήθη.

Ο Γιάννης ο Αμάραντος, ο αεί θάλλων, παρουσίασε το βιβλίο του στην Καστοριά, αλλά έτυχε να λείπω και, κρατώντας το στο προσκεφάλι μου, το είχα στο πρόγραμμα, μόλις τώρα όμως μπόρεσα να το ανοίξω. Το άνοιξα και δεν μπορούσα να το κλείσω γιατί ο συγγραφέας του είναι δεινός αφηγητής της ιστορίας των προγόνων του. «Θανατικά Ανάσματα σα σχιόνια τ’ Ερζερουμή» είναι ο τίτλος του κι από κάτω διευκρινίζεται αμέσως πως είναι αληθινή ιστορία, μια ακόμη από αυτές που συνθέτουν το παζλ της Γενοκτονίας και ενωνόμενες μεταξύ τους δίνουν τη γενική εικόνα του φοβερού αυτού γεγονότος, που όμως δεν κατάφερε να αφανίσει το Γένος των Ποντίων. Το λέω παζλ, μόνο για τα συναρμολογούμενα κομμάτια του, όχι γιατί προκαλεί ερωτηματικά, αφού δεν προκαλεί. Το ξέρουμε όλοι καλά πώς να μας ξεπαστρέψουν από τον τόπο που ήθελαν να ‘ναι δικός τους, αυτό ήθελαν και το πέτυχαν με φριχτό τρόπο. Και μοιάζει τόσο επίκαιρο αυτό το θέμα φέτος, μετά τη φυλάκιση των δύο αξιωματικών μας και μετά τις τόσες παραβιάσεις στο Αιγαίο, που ολόκληρα σενάρια φανταστικά πλάθουν για να τις στηρίξουν κι ας μη στηρίζονται πουθενά, σε κανένα λογικό έρεισμα.

Ο Γιάννης ο Αμάραντος, λοιπόν, έγραψε ένα πολύ καλό βιβλίο και τον συγχαίρουμε γι’ αυτό! Για το γεγονός πως άκουγε τη φριχτή ιστορία του ήρωα παππού του από τον ίδιο και την αποδίδει με τόσες και τόσο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και με τρόπο συναρπαστικό. Τον συγχαίρουμε και για τα γενικότερα ιστορικά ντοκουμέντα που παραθέτει στα σημεία όπου χρειάζεται και μας ενημερώνει ακόμα καλύτερα για τη γενική εικόνα. Προσωπικά τον ευχαριστώ από το βάθος της καρδιάς μου για τα κομμάτια τα γραμμένα στα ποντιακά, ένιωσα μεγάλη χαρά που τα καταλάβαινα χωρίς να διαβάζω, όχι τη μετάφραση -δεν είναι μετάφραση από τα αρχαία ελληνικά στη γλώσσα που μιλάμε-, αλλά τη μεταφορά στη σημερινή ελληνική γλώσσα! Χαίρομαι που τα καταλαβαίνω και μακάρι να μπορούσα με την ίδια άνεση να τα μιλούσα κιόλας! Δεν τα μιλώ τέλεια, αλλά το επιχειρώ κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία, γιατί τα Ποντιακά μαζί με τα τσακώνικα είναι οι πιο κοντινές στην αρχαιοελληνική διάλεκτοι και γι’ αυτό δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεχαστούν και να χαθούν.

Λοιπόν, Γιάννη μου Αμάραντε, το βιβλίο που έγραψες πρέπει να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες κι όχι μόνο από τους Πόντιους, για να μάθουν (αν δεν έχουν μάθει ήδη) και για να ξέρουν. Η Ιστορία των Ποντίων αφορά όλους τους Έλληνες, γιατί κομμάτι πολύπαθο του Ελληνισμού είναι οι Πόντιοι, αλλά οι γηγενείς δεν το γνώριζαν εξαρχής και κάτι άλλο τους περνούσαν και ήταν πολύ άδικο, αφού με αυτόν τον τρόπο «Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος» τους έκαναν να τραγουδάνε με μεγάλη πίκρα και με πολύ παράπονο.




Γιάννη μας Αμάραντε, σ’ ευχαριστούμε, τέλος, που μας βοηθάς να μην ξεχνάμε. Σ’ ευχαριστούμε όμως και για την ελπίδα μέσα στον τρομερό χαλασμό, στην ελπίδα με τ’ όνομα Κεμάλ. Δεν εννοούμε φυσικά τον Μουσταφά Κεμάλ, την αιτία του αφανισμού, αλλά έναν άλλο Κεμάλ, που σαν πραγματικός φύλακας άγγελος βοηθούσε τους Έλληνες που περνούσαν φοβερά κι αβάσταχτα μαρτύρια, αφού δεν μπορούσε να τους σώσει, μολονότι πολύ το ήθελε η καρδιά του. Αντιγράφω μια μικρή παράγραφο από το βιβλίο: «Αφού ευχαριστήσαμε εκατό φορές τον Κεμάλ, βλέπουμε με μεγάλη έκπληξη να βγάζει από την τσέπη της χλαίνης το Ευαγγέλιο, αλλά και το Κοράνι. Μας λέει ότι όποιος πιστεύει αληθινά σε αυτά τα ιερά βιβλία δεν σκοτώνει ανθρώπους. Αυτά μας είπε και μας ευχήθηκε χρόνια πολλά και καλή μας νύχτα».

Και για να σας προλάβω: όχι, ο Γιάννης δεν αθωώνει τους Τούρκους, μέσω του ενός και των λίγων που βοήθησαν τους Έλληνες τότε, κάθε άλλο μάλιστα! Την αλήθεια γράφει και την ευγνωμοσύνη του ευεργετηθέντος εκφράζει, όπως πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος. Οι εξαιρέσεις δεν φτιάχνουν τον κανόνα, οι εξαιρέσεις δείχνουν σε όλους τι ακριβώς σημαίνει Ανθρωπιά και Άνθρωπος και πόσο αντίθετα είναι αυτά από τον φανατισμό και τους φανατικούς. Οι πάσης φύσεως φανατισμοί αιματοκυλούν την ανθρωπότητα και αυτούς πρέπει να αποφεύγουμε όλοι, αν αγαπάμε τον άνθρωπο πρώτα και μετά τις πάσης φύσεως πατρίδες, ποδοσφαιρικές ομάδες, κόμματα…

Πάντοτε μέσα στο κακό ανθίζει ένα λουλούδι σαν τον Κεμάλ κι ο καθένας από μας οφείλει να παλεύει να μην επαναληφθούν σελίδες της Ιστορίας σαν τη μαύρη της Γενοκτονίας των Ποντίων και να φροντίζει για την ειρήνη του κόσμου με κάθε τρόπο. Αν θέλει αν λέγεται Άνθρωπος…


Φωτογραφία: 
Η Αργυρούπολη (Γκιουμούσχανε-Gümüşhane) στην Μαύρη Θάλασσα.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Μαΐου 2018, αρ. φύλλου 936


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ