9.4.17

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Τη νύχτα που απογειώθηκαν οι επιθυμίες



Τριάντα πέντε χρόνια από τότε που το ΠαΣοΚ πήρε την εξουσία, γίναμε όλοι αρκετά σοφότεροι ώστε να γνωρίζουμε ότι το μέλλον, μας την είχε στημένη στη γωνία για να μας πετσοκόψει.

Όμως, ήταν ωραία εκείνη η ατέλειωτη, όπως έμοιαζε μέσα στη λυτρωτική χαρά της, νύχτα τον Οκτώβρη του 1981!.. Οι άνθρωποι που ανέμιζαν μεθυσμένοι κι αφοπλιστικά αθώοι στους δρόμους πράσινες και κόκκινες σημαίες, έρχονταν από μακρινές λύπες και τα σκότη μισού αιώνα κι ένοιωθαν δικαιωμένοι που βγαίναν επιτέλους στο ξέφωτο και για πρώτη φορά, ένοιωθες συγκινητικά ότι, τους άξιζε κι αυτούς ένα μερτικό σ’ αυτόν τον αφιλόξενο και άδικο ουρανό που τους είχε από χρόνια αποστρέψει το βλέμμα. Μοιάζαν σαν να νικούσαν τον θάνατο. Και σαν να χάραζε μια εποχή νέων εμπνεύσεων.

Αυτοί που ξέραν, όμως- πάντοτε υπάρχουν αυτοί οι λίγοι ανυπόφορα στωικοί που στραβώνουν και δεν συμμερίζονται τη γενική παραφορά- κρατούσαν ατάραχοι την ψυχραιμία τους, κουνώντας μελαγχολικά το κεφάλι. Δεν ήταν ότι φοβόντουσαν μήπως προδώσουνε τη δυστυχία τους. Ήταν ότι βλέπανε τις επερχόμενες ήττες. Αλλά σε στιγμές συλλογικής ευδαιμονίας, ποιος ακούει τους "χολερικούς ματζίρηδες"…

Ακόμα και ο «Ριζοσπάστης» χαιρέτιζε γενναιόδωρα τότε, την ελπιδοφόρα πολιτική «Αλλαγή», ένα σύνθημα που, ανάμεσα στα πολλά, απαλλοτρίωσε εκείνο το ριζοσπαστικό ΠαΣοΚ (σ.σ: πολύ περισσότερο «αριστερό» ας παραδεχθούμε, για τα γούστα του χλιαρού σήμερα ΣυΡιζΑ…) από το ΚΚΕ, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου, υποσχόταν πάνω στη μέθη της νίκης του, στον ιστορικό ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος, Χαρίλαο Φλωράκη, που ακόμα άχνιζαν τα ρούχα του από την πολιτική παρανομία- χωρίς ποτέ βέβαια να τηρήσει τη δέσμευσή του- «το πρωί της Δευτέρας Χαρίλαε, θα σου τηλεφωνήσω για να σχηματίσουμε το πρώτο αριστερό υπουργικό συμβούλιο»…

Το ΠαΣοΚ, είναι αλήθεια- επειδή αυτά ήσαν ώριμα αιτήματα σε μια κουρασμένη από τη βία της αναχρονιστικής Δεξιάς, κοινωνία- ευτύχησε να αποκαταστήσει πολυετείς ιστορικές αδικίες, φέρνοντας στο προσκήνιο κοινωνικές τάξεις που στα μετεμφυλιακά ερέβη, ήταν αποκλεισμένες, εξαιτίας του μένους των νικητών και «βράζανε» αμίλητες, μέσα στο αίμα και στην ηθική αίγλη που προξενεί η βαριά κι ασήκωτη βαναυσότητα.

Το συνόψισε μοναδικά ένας γεροναυτικός και το είδα με τα μάτια μου, στο βιβλίο συλλυπητηρίων που είχε ανοίξει για τον θάνατο του Ανδρέα, με τα συγκλονιστικά λόγια: «Σ΄ ευχαριστώ Καπετάνιε! Γιατί ύψωσες τους ταπεινούς από την σκόνη…».

Πολύ πριν επικρατήσει η απωθητική νοοτροπία της αρπαχτής, της ενοχικής ρητορείας του "δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε", των άκαρπων επιδοτήσεων και των "πολιτιστικών κέντρων" κι αφότου οι πλαστικές σημαίες δεν έδιναν πια μεροκάματο, το ΠαΣοΚ, για να είμαστε δίκαιοι, άφησε κάποιο έργο στην Ύπαιθρο και στα αστικά κέντρα και τόνωσε την αξιοπρέπεια των καταφρονεμένων. Απλώς στη συνέχεια και μάλλον αναπάντεχα νωρίτερα από όσο θα περίμενε κανείς, παραδόθηκε στα ολέθρια θέλγητρα της εξουσίας κι έχασε την μοναδική ευκαιρία να αλλάξει τη χώρα, περνώντας στο τέλος τον κόσμο από το ταμείο. Ένα νεύμα αν έκανε ο οξυδερκής, αλλά, άνισος Ανδρέας, θα φουντάριζαν τότε οι άνθρωποι στο κενό. Τους έδωσε αντ΄ αυτού, δανεικά λεφτά, προβλέποντας την ίδια ώρα ότι το χρέος θα γονατίσει τη χώρα...

Διχάστηκαν μετά οι Έλληνες από την αντιπαραγωγική αναμέτρηση του «φωτός με το σκότος» που καθιέρωσε ο θηριώδης δικομματισμός ΝΔ και ΠαΣοΚ, εκτίσαμε όλοι μαζί την ποινή μας στο ψεύδος και τη βόλεψη, όπου χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι βγήκανε στην αποστρατεία μόλις στα 45 τους και με αδικαιολόγητα εφάπαξ και χάσαμε την ευκαιρία να γίνουμε «κανονική χώρα» και, στο μεταξύ, χάλασε κι η ψυχή μας, μέσα στο ζόφο της αμέριμνης κατανάλωσης χωρίς αύριο που δεν άφησε τίποτε όρθιο και διαμόρφωσε ένα αναιδές ήθος, όπου στη ζωή τα πάντα έρχονται εύκολα, αρκεί να έχει κανείς τις σωστές άκρες.

Στις στάχτες αυτές, χοντρικά, τριγυρνάμε μοναχικοί σαν επικηρυγμένοι και με απόγνωση σήμερα. Μοιράστηκε το χρήμα σε λίγους κι οι πολλοί, παρατημένα νήπια στην εξώπορτα της Ιστορίας, σκιαγραφούν τώρα κύκλους στην κόλαση, χωρίς καινούργιους Θεούς και δίχως αυτογνωσία, που θα μας επέτρεπε να βγούμε έξω από αυτήν την παθολογία, μπας και κάνουμε ξανά τη ζωή μας ένα γόνιμο και φιλόξενο έδαφος.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Οκτωβρίου 2016, αρ. φύλλου 856

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ