22.4.17

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ο καταλυτικός ρόλος της κερκίδας


ΟΔΟΣ  3.11.2016 | 858

“Τα παιδιά στην κερκίδα / είναι η μόνη ελπίδα / πρωινός ουρανός” 

Χρόνια τώρα, εμείς οι δάσκαλοι τουλάχιστον, το έχουμε καταλάβει, γιατί το ζούμε στα σχολεία. Μιλώ για τον στο άψε σβήσε σχηματισμό κερκίδας, που κάθε άλλο παρά πυροσβεστικό χαρακτήρα έχει, της κερκίδας που τόσο εύκολα μετατρέπεται σε όχλο ορμητικό σαν τον όχλο που φώναζε «Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν!» και δεν ησύχαζε μέχρι να δει τον Χριστό σταυρωμένο…

Την κερκίδα, ευτυχώς, στο Σχολείο μας τη ζούμε σπάνια∙ ευτυχέστατα κι είμαστε πολύ τυχεροί γι’ αυτό. Και μακάρι να ΄ναι έτσι για πάντα!

Μα, τις λίγες φορές που το ‘ζησα, η εμπειρία ήταν τραυματική. Τόσο που θυμάμαι πως μια φορά, πριν από 5 ή 6 χρόνια, καθισμένοι στη μοκέτα της τάξης, μετά από κάποιο επεισόδιο στο διάλειμμα και συζητώντας γι’ αυτό, ένιωσα την ανάγκη να τονίσω στα παιδιά πόσο σπουδαίο θα ήταν κάποιος τρίτος, παρεμβαίνοντας, να κατάφερνε να σταματήσει τον όποιο καβγά ανάμεσα σε παιδιά του Σχολείου∙ πάντα κι όχι μόνο μία φορά.

Πάνω στη συζήτηση τότε ένας λεπτοκαμωμένος, αλλά άριστος μαθητής μου, ο Ηλίας, πήρε τον λόγο κι είπε πως οι δικοί του γονείς δεν του επιτρέπουν να εμπλέκεται σε τέτοια επεισόδια. Δεν θυμάμαι, αλλά υποθέτω τι είπα φωναχτά, δίνοντας όμως ταυτόχρονα πολύ δίκιο στους γονείς του, που ένιωθαν την ανάγκη να προφυλάξουν το παιδί τους, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν δημιουργούσε προβλήματα στους άλλους.

Πέρασαν χρόνια κι ο Ηλίας έχει γίνει ένα όμορφο, πάντα χαμογελαστό παλικαράκι κι εξακολουθεί να είναι ένας άριστος μαθητής. Ένιωσα, μάλιστα, εξαιρετικά όμορφα όταν πρόσφατα έμαθα πως είναι ένας καταλύτης∙ πως έχει γίνει ο καταλύτης που υπερασπίζεται την αλήθεια και το δίκιο με ευγένεια, μα τελείως άφοβα, βάζοντας έτσι τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Κι αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο ίδιο το παιδί, μα και στους γονείς του γι’ αυτήν τη σημαντικότατη εξέλιξή του, την τόσα πολλά υποσχόμενη…

Κι είναι ο Ηλίας ο λόγος που όλες αυτές τις μέρες στριφογυρίζει στον νου μου ο λόγος του Ιησού «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται» και γίνεται ευχή για το παιδί, που το αξίζει με το παραπάνω...

Μα οι χαρές σ’ αυτήν τη ζωή δεν κρατάνε πολύ. Γρήγορα ήρθε η παρακάτω φριχτή είδηση από τη Γερμανία: «Προσφυγόπουλο αυτοκτόνησε πηδώντας στο κενό. Οι ντόπιοι του φώναζαν "πέσε" και το βιντεοσκοπούσαν», αλλά λίγο πιο κάτω ξεκαθαρίζεται ακόμη περισσότερο ο φριχτός ρόλος των γύρω, αφού το παιδί αυτοκτόνησε τελικά εξαιτίας της δικής τους παρότρυνσης:

«17χρονος πρόσφυγας από την Σομαλία πήδηξε από παράθυρο και αυτοκτόνησε ύστερα από την παρότρυνση ντόπιων οι οποίοι σύμφωνα με τα τοπικά ΜΜΕ του φώναζαν "πήδα"!» κι ας είπε (εκ των υστέρων δυστυχώς) ο διαχειριστής του τοπικού κέντρου υγείας πως ο ανήλικος πρόσφυγας δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση λόγω όσων είχε περάσει. Τι τα θες; Τι τους ενδιέφερε τους γύρω η ψυχολογική κατάσταση του παιδιού; Άλλωστε δεν ήταν συμπατριώτης τους, προσφυγόπουλο ήτανε. Και οι Γερμανοί, όπως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, δεν υποδέχτηκαν με ανοιχτή αγκαλιά τους πρόσφυγες, ίσα ίσα. Ακόμα θυμόμαστε την εικονολήπτρια στην Ουγγαρία και την τρικλοποδιά που έβαλε σε πρόσφυγα που έτρεχε μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά του κι έπεσαν κάτω οι δυο τους -τέτοια ευαισθησία…

Κι από τη Γερμανία στα δικά μας και στη δίκη για τον αδικοχαμένο Βαγγέλη Γιακουμάκη, που ο θάνατός του μας συγκλόνισε όλους. Σε ένα μόνο σημείο θα σταθώ: στο γεγονός ότι ήρθε από τη Βραζιλία για να καταθέσει και να φωτίσει με τα όσα ξέρει τη σκοτεινή αυτή υπόθεση ο Νίκος Δάβρης, πρώην σπουδαστής της Γαλακτοκομικής Σχολής στα Γιάννενα.

Όταν, λοιπόν, η πρόεδρος της έδρας ρώτησε τον Νίκο Δάβρη πώς αποφάσισε να φύγει από τη Βραζιλία για να έρθει στο δικαστήριο εκείνος απάντησε: «Ένιωθα τύψεις για όλα όσα θα μπορούσα να κάνω για τον Βαγγέλη και δεν έκανα. Είμαι άνθρωπος, όχι όπως κάποιοι άλλοι που είναι θηρία και τέρατα».

Ε, λοιπόν, το παλικάρι έχει πολύ δίκιο. Γιατί πράγματι θα έπρεπε να νιώθει τύψεις όποιος προτιμάει τη σιωπή, όταν ένας και μόνο λόγος του θα μπορούσε να σώσει πολλά, ακόμα και μια ζωή. Κι ακόμα θα έπρεπε να νιώθει τύψεις όποιος κλείνει το στόμα του όταν κάποιος δίπλα του αδικείται. Σ’ αυτόν αφιερώνουμε τα λόγια που από λάθος αποδίδονται στον Μπρεχτ:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…

Και δυστυχώς είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι που προτιμούν τη σιωπή από την αλήθεια έχουν περισσέψει επικίνδυνα. Γιατί οι όμοιοι με τους Γερμανούς που παρακινούσαν το προσφυγάκι να πηδήξει στο κενό, αντί να το σώσουν, θέλω να πιστεύω πως είναι ακόμη λίγοι. Κι όλοι μας θα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας να γίνουν ακόμα λιγότεροι. Αν θέλουμε να λεγόμαστε, μα προπαντός και να είμαστε άνθρωποι…

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Ηλία Άλτα, στον Νίκο Δάβρη και σ’ όσους τους μοιάζουν… 


Φωτογραφία: Καταυλισμός προσφύγων στην επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Νοεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 858

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ