ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Τα τραίνα που φύγαν...

Tα κομματικά συνέδρια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συντεταγμένη πρόσκρουση μιας κάποτε ευγενικής ορμής, στα εμπόδια του κενού. Άλμα στο αόρατο. Μια φαινομενικά χαρούμενη σύναξη, σε συνθήκες ωστόσο, πένθιμης επισημότητας, για όσους έχουν μάτια και βλέπουν πέρα από την πλάνη των συστημάτων. Στελέχη που διαδέχονται αλλήλους, πυρετωδώς στο βήμα και πολλοί με ένα βλέμμα φωτεινό και ψεύτικο, αρκετό όμως, ώστε να καταλαβαίνεις ότι στέκονται απέναντι στους ανθρώπους και τον εαυτό τους, χωρίς πεποιθήσεις.

Το περασμένο μήνα, στο 2ο Συνέδριο του ΣυΡιζΑ, βρέθηκαν άνθρωποι από διαφορετικές κοίτες, αλλά, με κοινό προορισμό να φτάσουν στις εκβολές μιας αλήθειας που γνώριζαν κατά βάθος ότι δεν πρέπει να ομολογήσουν ποτέ μεταξύ τους. Η περιγραφή ταιριάζει μόνο σε τροχαία δυστυχήματα. Δυο μόλις χρόνια στην εξουσία, ήταν αρκετά, ώστε ο ΣυΡιζΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα σοσιαλδημοκρατικών σιδερικών μετά τη σφοδρή, μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα και την διάλυση κάθε αυταπάτης.

Στα θύματα συγκαταλέγεται η ίδια Αριστερά και οι ιδέες της, που πλήρωσε συχνά με το αίμα της αλλά, που έχει πάψει πλέον να διαθέτει την παλιά γοητεία. Η βίαιη προσαρμογή και η εγκατάλειψη όλων των δεσμεύσεων για χάρη της εξουσίας, έχουν μετατρέψει αυτό το «αδιαβάθμητο είδος» πολιτικών, σε στυγνούς υπολογιστές της επόμενης μέρας.

Αυτή η κατάσταση όμως, οδηγεί σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχουν ερωτήσεις και απαντήσεις σε έναν χώρο χωρίς ορίζοντα. Το γνώριζαν κατά βάθος αυτό οι σύνεδροι και γι΄ αυτό ελάχιστοι προχώρησαν πέρα από ένα λελογισμένο στάδιο ανησυχίας. Οι υπόλοιποι απλώς απέφυγαν την αυτοκριτική. Τι να πεις, άλλωστε, όταν έχεις διαψεύσει όλες σου τις διακηρύξεις;

Προσεύχεσαι και ελπίζεις ότι ακόμα δε χάθηκαν όλα, σε μια πηχτή ατμόσφαιρα βασανιστικών ενοχών, όπου το μοναδικό καταφύγιο είναι η αυτοσυγχώρεση και οι βολικές ψυχολογικές υπεραναπληρώσεις...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Νοεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 859