28.7.17

ΚΟΣΜΑ ΡΕΚΑΡΗ: Οι αξίες του Ανταμώματος και η συνάντηση μετά 68 χρόνια


ΟΔΟΣ 9.2.2017 | 872

Μετά από πολλά χρόνια και χωρίς να περιμένεις, βρίσκεις στο γραμματοκιβώτιό σου φάκελο που περικλείει πρόσκληση με την οποία σε καλούν να πάρεις μέρος στο “Αντάμωμα” που θα γίνει στην ιδιαίτερή σου πατρίδα. Το πρώτο μέλημα είναι να το σκεφτείς, να το μελετήσεις και αν το θεωρήσεις ότι είναι κάτι από το οποίο θα ωφεληθεί το σύνολο, θα πάρεις μέρος στο κάλεσμα της πρόσκλησης. Παίρνοντας μέρος οι απόδημοι Νεστορίτες στην εκδήλωση αυτή, γιατί και οι ίδιοι ήταν πρώην κάτοικοι του χωριού, κάτοικοι οι οποίοι για κάποιο λόγο, η για κάποια αιτία, βρέθηκαν πολύ μακριά από την πατρίδα, τους συγγενείς, τους φίλους, και μακριά από το χωριό τους. Αν και δεν είναι τόσο εύκολο να πεις «Ναι», θεωρούνται τυχεροί αυτοί που μπόρεσαν και τους δόθηκε η ευκαιρία να πάρουν μέρος σ’ αυτήν την αναμνηστική εκδήλωση.

Πήραμε την απόφαση με την σύζυγο να παραβρεθούμε, πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά και ότι θα έχει μεγάλη σημασία για όσους θα παραβρεθούν στο πενθήμερο των εκδηλώσεων. Προσωπικά πίστευα ότι οι οργανωτές, κατά την διάρκεια των συναντήσεων, θα παρουσίαζαν δύο τρία συγκεκριμένα και ενδιαφέροντα θέματα τα οποία θα μπορούσαν να συζητηθούν για το καλό όλων μας, για το καλό του χωριού, για το καλό του τόπου. Πίστευα πως κάτι θα μπορούσε να συζητηθεί λαμβάνοντας μέρος όχι μόνο οι πρώην και νυν άρχοντες του δήμου, αλλά να έρθουν όλοι με προτάσεις και με καλές ιδέες, τις οποίες προτάσεις και ιδέες θα μπορούσαμε να τις συζητήσουμε, να τις αξιοποιήσουμε να τις αλληλοπαντρέψουμε, και αργότερα να τις υλοποιήσουμε. Κάτι τέτοιο σ’ αυτήν την μοναδική ευκαιρία που μας δόθηκε δεν την εκμεταλλευτήκαμε.

Χρειάζονταν να γίνει μελέτη, χρειάζονταν υπομονή για θετικά αποτελέσματα που στο τέλος θα προέκυπταν από την συνάντηση αυτή. Ίσως μας γεννηθεί και το ερώτημα. Και ποία είναι αυτά «τα θετικά αποτελέσματα»; Εδώ δεν μιλάμε για οικονομικά και προσωπικά συμφέροντα, η για προσωπικές οφειλές, γιατί με το να πάρεις την απόφαση, να κάνεις ένα πολύωρο υπερπόντιο ταξίδι, με την πρώτη κίνηση έχεις μπει στο κόκκινο. Επομένως θα έπρεπε να γίνει μια μελετημένη ανασκόπηση για το χωριό, για τον όμορφο αυτόν τόπο που εμείς αφήσαμε πριν από πολλά χρόνια. Και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι μαζί για την πατρίδα, τον τόπο που γνωρίσαμε στα πρώτα μας βήματα; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για την ανθρώπινη αλληλοεκτίμηση, τους συγγενείς και φίλους που τους αφήσαμε πίσω, περισσότερο από μισό αιώνα; «Όλοι μαζί μπορούσαμε». Πήγαμε απροετοίμαστοι και με σκοπό να μη ακούσουμε άλλους αν είχαν κάτι να πουν, ή αν έχουν ιδέες και προτάσεις.

Σήμερα ο κόσμος με την τεχνολογία είναι πολύ μικρότερος από ό,τι τον γνωρίζουμε. Είναι θέματα που μπορούσαν να συζητηθούν, γιατί σε πολύ μικρό διάστημα έχεις γνωριστεί με πρόσωπα και άτομα που και αυτά με την ανταπόκρισή τους και την αλληλοεκτίμηση, σου έχουν γίνει μέρος της καθημερινής ζωής με τον χρόνο που βρίσκεσαι μαζί τους. Θα ήθελα να αναφερθώ στα συγγενικά πρόσωπα που σου φέρνουν χαρά και πιο κοντά στο παρελθόν. Οι φίλοι και όλοι συγγενείς ξεχωρίζουν σε τέτοιες συναντήσεις, ανοίγοντας δρόμους για απρόσμενες και καινούριες συναντήσεις.

Πριν αναφερθώ σ’ αυτές τις συναντήσεις θα προσπαθήσω να περιγράψω με λίγα λόγια το “Αντάμωμα” του περασμένου καλοκαιρού  το οποίο πραγματοποιήθηκε με «επιτυχία» και  μ’ ευχές και να επαναληφθεί στο μέλλον. Εδώ θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Κώστα Σουλτανίδη για τις προσπάθειές του να παρουσιάσει το καλύτερο, ενώ οι άρχοντες του χωριού μετά τις ομιλίες τους έφυγαν (για διακοπές), όπως ο δειλός πλοίαρχος που εγκαταλείπει το πλοίο, όταν το πλήρωμα και επιβάτες βρίσκονται σε δυσκολία και το καράβι βυθίζεται. Όταν το χωριό πανηγυρίζει και οι άρχοντες το εγκαταλείπουν, φαίνεται σαν τον καπετάνιο που εγκαταλείπει το καράβι στην μεγάλη τρικυμία και τον άμεσο κίνδυνο.

Την ημέρα της εκδήλωσης, η οποία έγινε στην πολυτελή αίθουσα του ξενοδοχείου Pavlos Afkos Grammos με τελετάρχη τον πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Νεστορίου, κ. Κώστα Σουλτανίδη, έκανε το παν για να παρουσιάσει κάτι το ωραίο. Δίνοντας τον λόγο στον αντιπεριφερειάρχη Καστοριάς κ. Σωτήριο Αδαμόπουλο και στην συνέχεια στον δήμαρχο Νεστορίου κ Πασχάλη Γκέτσιο και τον Παναγιώτη Λειβεριάδη, (ο οποίος είναι από την Αυστραλία και φίλος Νεστοριτών). Οι ομιλίες στράφηκαν γύρω από την αξία της συνάντησης. Συνεχίζοντας ο κ Κώστας Σουλτανίδης, εξύμνησε αυτούς που ως μετανάστες έχουν κάνει προσφορές και δωρεές στο δήμο Νεστορίου. Μας παρουσίασε το χορευτικό του χωριού και άλλα χορευτικά της περιφέρειας. Οι επισκέπτες έμειναν κατενθουσιασμένοι και χόρεψαν μέχρι αργά τα μεσάνυχτα.

Τις επόμενες μέρες έγιναν επισκέψεις στο αξιόλογο αρχαιολογικό μουσείο του Άργους Ορεστικού, στο επίσης αξιόλογο Ενυδρείο Καστοριάς, στο Σπήλαιο του Δράκου, στο μοναστήρι της Τσούκας το οποίο χρονολογείται από το δωδέκατο αιώνα, στον Πάρκο Συμφιλίωσης όπου και οι δικές μου αναμνήσεις είναι άσχημες και πικρές για την εποχή εκείνη. «Όχι πολύ μακριά από τον Πάρκο Συμφιλίωσης, στα δέκα έξι μου χρόνια, είδα (ήμουν παρών) τρομακτικές μάχες και πολλά που συνέβησαν». Με επιμέλεια του ιστορικού καθηγητή Ραϋμόνδου Αλβανού μας έφερε πίσω σε μία εποχή που μας έχει άφησε βαθιές πληγές, οι οποίες δεν έχουν κλείσει, γιατί ορισμένοι μέχρι και σήμερα πιστεύουν ότι αυτοί είναι οι μόνοι πατριώτες.

Το ξενοδοχείο Grammos είχε γίνει το σπίτι μας και κάθε πρωί έπρεπε ν’ απολαύσω από το ωραίο μπαλκόνι, όχι μόνο τον καθαρό αέρα, αλλά και την 180ο μοίρες θέα. Φυσικά δεν ήμουν ο μόνος, που απολάμβανα το ωραίο τοπίο κάθε πρωί. Πατέρας και κόρη ήταν εκεί κάθε πρωί. Βγαίνοντας ένα πρωί στο μπαλκόνι και για να μη φανώ αδιάκριτος, καλημέρισα στ’ αγγλικά τους ξένους και φυσικά αυτό ήταν που μας άνοιξε το δρόμο για μία συζήτηση που μας έφερε πολλά χρόνια πίσω. Μου είπε ο Λεωνίδας (αυτό ήταν και το όνομά του, γιατί δεν έχασε ποτέ την ελληνική του ταυτότητα), ότι η καταγωγή του είναι απ’ αυτό εδώ το χωριό και ονομάζεται Λεωνίδας Ζήκος. Μου είπε ότι λείπει από το χωριό από το 1947. Σπούδασε μαθηματικά, και χρημάτισε καθηγητής πανεπιστημίου. Σήμερα μένει στην Τσεχοσλοβακία και κάθε χρόνο επισκέπτεται το χωριό που του το στέρησαν άλλοι. Ειρωνεία! Όταν τον ρώτησα «και πως βρέθηκες στην Τσεχοσλοβακία;», σιωπή για λίγη ώρα…


Το ζεύγος Κοσμά Ρεκάρη (αριστερά και δεξιά) ο καθηγητής κ. Λεωνίδας Ζήκος από την τέως Τσεχοσλοβακία, νυν Τσεχία και Σλοβακία, με την κόρη του. 

«Σεπτέμβριος 1947, ήμουν πολύ μικρός με την οικογένειά μου και με άλλα μικρά παιδιά, οι τότε αρχές, μας βάλανε σ’ ένα φορτηγό, μας πήγαν στην Μεσοποταμία, και από εκεί στις Κομνηνάδες. Τελικά μας διώξανε πέρα από τα ελληνικά σύνορα». Και ενώ το πρόσωπο του Λεωνίδα έδειχνε αθεράπευτη πικρία, μέσα μου πάλευα με τον εαυτόν μου και περίμενα ο Λεωνίδας να τελειώσει. Γιατί, πολύ καθαρά θυμόμουν αυτό το φορτηγό, θυμόμουν αυτό το δράμα. Και να πώς το θυμάμαι αυτό το περαστικό: Το μεσημέρι πήγαινα το φαγητό του πατέρα μου και αυτήν την συγκεκριμένη μέρα είδα ένα φορτηγό να κατηφορίζει τον δρόμο. Ήταν γεμάτο με γυναικόπαιδα και παρατήρησα ένα νεαρό τον οποίο ήξερα με το παρατσούκλι Μπέτσε. Ήταν γύρω στα 17-19 του χρόνια. Κρεμασμένος στο φορτηγό και κλαίγοντας φώναζε, χωρίς βέβαια να τον ακούει κανείς «κλάψτε μας, κλάψτε μας, δεν θα μας ξανά δείτε», αλλά και όλοι οι άλλοι έκλαιγαν και μοιρολογούσαν από πίσω. Πράγματι δεν τον (τους) ξαναείδαμε, γιατί ο Μπέτσες είχε επιστρατευτεί από τους «αντίθετους», και μετά λίγο καιρό σκοτώθηκε απ’ αυτούς που τον βάλανε στο φορτηγό και τον διώξανε πέρα από τα σύνορα.

Τα μάτια μου είχαν υγραθεί και αφού είπαμε και πολλά άλλα, τον ρώτησα αν θυμάται το οκτωτάξιο δημοτικό σχολείο στον απέναντι τόπο του ξενοδοχείου. «Ναι θυμάμαι», ήταν η απάντηση. «Θυμάμαι και την δασκάλα. Ήταν η Ελεούσα».

Να που και εδώ συμφωνήσαμε, γιατί πριν από 68 χρόνια πηγαίναμε στο ίδιο δημοτικό σχολείο, στην ίδια τάξη, είχαμε την ίδια δασκάλα και συναντιόμαστε μετά από 68 χρόνια. Ανταλλάξαμε διευθύνσεις για να έρθουμε σε επικοινωνία, και δεν πιστεύω να περάσουν άλλα 68 χρόνια για να ξανασυναντηθούμε. Ο Λεωνίδας σπούδασε μαθηματικά και υπήρξε καθηγητής μαθηματικών πανεπιστημίου.


Ο κ. Λεωνίδας Ζήκος, ο κ. Δημήτριος Ράδος (που κι αυτός εκδιώχθηκε το 1947, αλλά πολύ σύντομα επέστρεψε στην Ελλάδα) και ο κ. Κοσμάς Ρεκάρης.

Ο Δημήτρης είναι ένας άλλος συνομήλικος και συμμαθητής μας ο οποίος είχε γνωριστεί νωρίτερα με τον Λεωνίδα, μας είπε ότι στο φορτηγό αυτό βρέθηκε και ο ίδιος με την οικογένειά του. Τυχερός πολύ. Σύντομα επέστρεψε στην Ελλάδα, ενώ η υπόλοιπη οικογένειά του δεν επέστρεψε ποτέ. Με την προστασία της βασίλισσας και την βοήθεια στις τεχνικές σχολές της βασίλισσας  του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει ηλεκτρολόγος. Και οι τρεις μας είμαστε της ίδιας ηλικίας.

Η διαμονή μας στο χωριό ήταν ευχάριστη και οι καλοί μας συγγενείς, φίλοι και τα κορίτσια που μόχθησαν να τα γνωρίσω μέσω του Facebok, μας έχουν κάνει να χαρούμε αφάνταστα. Ήταν οι τακτικοί μας επισκέπτες που μέχρι και αργά το βράδυ περνούσαμε τις μέρες μας και τις βραδιές με το να διηγιόμαστε για τα περασμένα χρόνια, τις ευχάριστες και δυσάρεστες ιστορίες. Κάναμε υπολογισμούς γι’ αυτούς που δεν βρίσκονταν μαζί μας από την τελευταία φορά που είχαμε επισκεφτεί το χωριό.

Όλα έχουν ένα τέλος. Έτσι ήρθε και η μέρα της αναχώρησης. Στο ξενοδοχείο το τελευταίο βράδυ, για μία στιγμή βρεθήκαμε όλοι μας σιωπηλοί και με κόκκινα μάτια, μετά από πολύωρη κουβέντα έπρεπε να δώσουμε τα χέρια και να μας ευχηθούν «καλώς σας ταξίδι», αλλά κανείς από όσους βρίσκονταν μαζί μας δε έκανε το βήμα ή την αρχή να κινηθεί γιατί σ’ όλους μας τα μάτια ήταν κόκκινα. Αργότερα μείναμε μόνοι μας γιατί έπρεπε να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες. Το πρωί η δική μας μέρα θα είναι δυσκολότερη.

Το πρωί, πριν έρθει το ταξί, όλοι πάλι είχαν έρθει, όλοι τους ήταν με λυπημένα πρόσωπα. Πλησίασαν το ταξί με υγρά μάτια ενώ του Χρήστου τα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και στα εκατό μέτρα ο κατήφορος και η στροφή μας απομόνωσε από την οπτική επαφή. Ποιος είδε, ποιος ξέρει αν θα ξανασυναντηθούμε και αν… Και πού θα είναι;

Στην σύζυγό μου και σε μένα, θα μείνουν μέσα στην μνήμη μας το θερμό καλωσόρισμα που είχαμε, τα υγρά μάτια όλων, το δάκρυ που κύλησε στα μάγουλα του Χρήστου την στιγμή που αγκαλιαστήκαμε και είπαμε «Καλή Αντάμωση».

Και σαν επίλογο όταν μετά από λίγες μέρες επιστρέφοντας στην Μελβούρνη, ο μόλις τεσσάρων χρόνων εγγονός φόρεσε το μπλε μπλουζάκι, δώρο από την πατρίδα που έγραφε “Αθήνα”, εξηγώντας του η θεία του ότι σημαίνει την καταγωγή του παππού και της γιαγιάς, με την γροθιά του χτύπησε το στήθος του λέγοντας. “That’s from where I came from to”. Αυτό ήταν για εμάς και η μεγάλη πληρωμή του ταξιδιού μας.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Φεβρουαρίου 2017, αρ. φύλλου 872


* * *


O σύλλογος Άργους Ορεστικού «Ορεστιάς» και Περιχώρων Μελβούρνης, δώρισε $1 εκατομμύριο στην Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης





Δωρεά ύψους ενός εκατομμυρίου δολαρίων προς την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης έκανε ο σύλλογος Άργους Ορεστικού Βικτώριας «Ορεστιάς» και Περιχώρων, αναγνωρίζοντας το έργο και την προσφορά της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας στην Ομογένεια.

Η απόφαση του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου -όπως αναφέρει σε ανάρτησή της η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης-Βικτώριας, ακολούθησε την πώληση του κτηρίου του στο Όκλι, ενώ οφείλεται και στο γεγονός ότι οι ελληνικοί οργανισμοί στην Αυστραλία βρίσκονται σε περίοδο παρακμής, καθώς αδυνατούν να προσελκύσουν τις νέες γενιές και πιστεύουν ότι σύντομα κλείνει ο κύκλος τους.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε επίσης και η αναγνώριση του έργου που επιτελεί το σημερινό διοικητικό συμβούλιο της κοινότητας για την ανάδειξη του ελληνισμού και το «καλό όλης της παροικίας, το οποίο με τα έργα του κέρδισε την εμπιστοσύνη όλων».

«[...] θα ήθελα να εκφράσω τα συγχαρητήρια του διοικητικού συμβουλίου και των μελών της Ενωσής μας προς το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας για όλες τις προσπάθειες που καταβάλλει για την προώθηση και ανάδειξη του ελληνισμού,» τονίζει ο πρόεδρος της Ένωσης κ. Λεωνίδας Ουζούνης, προσθέτοντας ότι «με τα έργα του κέρδισε την εμπιστοσύνη όλης της ελληνικής παροικίας και βέβαια και του δικού μας συλλόγου και γι’ αυτό και του προσφέρουμε $1 εκατομμύριο εκ μέρους του συλλόγου μας».

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της κοινότητας κ. Βασίλης Παπαστεργιάδης εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τον σύλλογο «για τη γενναιόδωρη δωρεά του», τονίζοντας ότι με την απόφασή τους θέτουν το μέλλον του ελληνισμού της Μελβούρνης υπεράνω εαυτών γράφοντας ιστορία στο χώρο της ελληνικής διασποράς», τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «η ιστορία θυμάται εκείνους που είναι τολμηροί και αποφασιστικοί. Το μέλλον ποτέ δεν ήταν πιο λαμπρό για όλους τους Έλληνες στη Μελβούρνη».

Ο Σύλλογος Άργος Ορεστικό & Περιχώρων ιδρύθηκε το 1954. Με τα χρόνια γνώρισε μεγάλη υποστήριξη και ευημερία, έτσι ώστε το 1994, χάρη στη γενναιοδωρία και τις προσπάθειες ομογενών όπως του Νίκου Σικαβίτσα (πρόεδρος), Τζιμ Μέγα (γραμματέας) και του Κώστα Σίσκου (ταμίας), του Βαγγέλη Σπύρου και πολλών άλλων μελών, υπήρξε αρκετή υποστήριξη για να προχωρήσουν με την αγορά και τις εκτεταμένες ανακαινίσεις του νέου κτηρίου της Ένωσης στο Hughesdale, Oakleigh.

Ο γραμματέας του συλλόγου Τζιμ Μέγας, δήλωσε: «Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους πρώτους Αργίτες που ήρθαν στη Μελβούρνη και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Άργος Ορεστικού και Περιχώρων το 1954. Από τότε, ο αδελφός μου και εγώ είχαμε μια συνεχή συμμετοχή στον οργανισμό σε διάφορους ρόλους και θέσεις. Η οικογένειά μου ήταν εκεί για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι σημαντικό που ήταν εκεί από την αρχή και πραγματική ευλογία που εξακολουθεί να είναι εδώ σήμερα. Είναι μεγάλη χαρά ότι μπορούμε να ανακοινώσουμε τη δωρεά μας στην Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτώριας και πιστεύουμε ότι θα τους βοηθήσει στο πολύ σημαντικό ταξίδι τους να αγκαλιάσουν την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά μας και στο μέλλον να εξασφαλίσουν ότι η κληρονομιά μας δεν θα ξεχαστεί, αλλά και θα ευημερήσει και στις επόμενες γενιές.

Ο ταμίας της Ένωσης Κώστας Σίσκος δήλωσε: "Ήρθα σε αυτή την όμορφη χώρα μόνος μου σε νεαρή ηλικία το 1962 ως ειδικευμένος ξυλουργός, μη γνωρίζοντας κανέναν, αλλά σύντομα συμμετείχα στο σύλλογο συναντώντας άλλους συμπατριώτες μου. Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε σχηματίσει μεγάλες φιλίες που τους θεωρώ οικογένεια. Ήταν μαζί με αυτή τη νέα οικογένειά μου που χτίσαμε και συμβάλαμε στην επιτυχία του συλλόγου. Είμαι ενθουσιασμένος και ευχαριστημένος ότι όλες οι προσπάθειες και η κληρονομιά μας θα συνεχιστεί και θα ευημερεί".

Ο Χάρης Πάτρας τόνισε από την πλευρά του: "Ως κάποιος που έχει ασχοληθεί με την ελληνική κοινότητα από έφηβος, και με πάθος και επιθυμία για τη διατήρηση του ελληνικού πνεύματος, είμαι τόσο περήφανος για αυτούς τους μετανάστες ήρωες, ο οποίοι ήρθαν σε αυτή τη χώρα με μια βαλίτσα και όχι μόνο έχουν καταφέρει για να είναι επιτυχημένοι ως άτομα και σε μεγάλο βαθμό συμβάλλουν σε αυτή την όμορφη χώρα που σήμερα ονομάζουμε σπίτι, αλλά μας έδωσαν επίσης τα θεμέλια για την ευημερία του ελληνικού πολιτισμού μας και στο μέλλον. Προσωπικά θεωρώ ότι η απόφασή τους να υποστηρίξουν την κοινότητα δεν είναι μόνο πρωτοποριακή αλλά σοφή και διορατική ".

Ο Χρήστος Σικαβίτσας δήλωσε: "Έχοντας μεγαλώσει περιβαλλόμενος από πολλούς Αργίτες για ένα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας και με βαριά τη συμμετοχή του πατέρα μου στον οργανισμό, αισθάνομαι μόνο αγάπη και θαυμασμό για την ιστορία τους. Είμαι τόσο πολύ περήφανος να συνδέομαι και να ασχολούμαι τόσο με το σύλλογο όσο και με την Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτώριας και τα ατομικά επιτεύγματά τους. Η προνοητικότητα που φαίνεται από την πρωτοβουλία αυτή θα ανοίξει το δρόμο για μεγαλύτερη ευημερία για όλους μας. Μια ανιδιοτελή δωρεά με γνώμονα μόνο την αγάπη για τον πολιτισμό μας, την κληρονομιά και τη θρησκεία μας, καθώς και ένα τεράστιο ενδιαφέρον για το μέλλον μας ως Έλληνες. Πολλοί άνθρωποι ήταν ένα μέρος της ιστορίας του Συλλόγου στη Βικτώρια από το 1954. Ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς. Τέλος ένα ευχαριστώ στον πατέρα μου Νικόλαο Σικαβίτσα για την αφοσίωσή του στον οργανισμό και την πίστη του στην στην κοινότητα".

Αναδημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ από τον Νέο Κόσμο Αυστραλίας, 
στις 9 Φεβρουαρίου 2017, αρ. φύλλου 872

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ