11.7.17

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Για τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, που πολύ συζητήθηκε φέτος…


Το ερώτημα «εργάσιμη ή αργία η 30ή Ιανουαρίου για τα σχολεία;» (χωρίς μάλιστα να ‘χει πέσει Σάββατο ή Κυριακή) κόντεψε να μας παλαβώσει και να μας κάνει να ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε και αυτά που έχουμε ζήσει.

Κοντεύοντας να κλείσω 35 χρόνια υπηρεσίας στην Α/θμια Εκπαίδευση, θυμάμαι τον τρόπο που γιορτάζαμε τη μέρα αυτή ως πρόσφατα: εκκλησιασμός με το Σχολείο, ό,τι μέρα κι αν τύχαινε. Μάλιστα η σχετική με τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες εγκύκλιος προβλέπει κάθε χρόνο σημαιοφόρο και παραστάτες και για τη μέρα των Τριών Ιεραρχών, πράγμα που βασίζεται στο δεδομένο πως το Σχολείο εκκλησιάζεται κανονικά τη μέρα αυτή και μάλιστα με τη σημαία.

Στο δικό μας χωριό, λοιπόν, το Μαυροχώρι, όλα αυτά τα χρόνια, κανονικά και με τον νόμο εκκλησιαζόμαστε κάθε χρόνο τη μέρα αυτή. Άλλωστε, ξέραμε και ξέρουμε πως γιορτάζουμε μαζί με τους Τρεις Ιεράρχες και οι μαθητές κι οι δάσκαλοι και τα σχολεία και τα βιβλία και φυσικά τα γράμματα. Αυτό λένε τα βιβλία, αυτό λέει προπαντός η ιερή μας Παράδοση. Γίνεται, λοιπόν, να γιορτάζουμε και να μην πηγαίνουμε στην εκκλησία; Γίνεται να ‘χουμε τη γιορτή μας και να μένουμε σπίτι μας, σαν να μη γιορτάζουμε;

Τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα κατά τη γνώμη μου. Ζητώ συγγνώμη από αυτούς που στενοχωρώ διατυπώνοντας ξεκάθαρα τη γνώμη μου, ξέρω πως έχω το δικαίωμα να εκφράζω τη σκέψη μου ελεύθερα, ξέρω όμως και πως κάποιες φορές όπως αυτή ενοχλώ. Αλλά αυτό δε μ’ εμποδίζει να το κάνω.

Εκεί που το πράγμα άρχισε σχετικά πρόσφατα να μπερδεύεται ήταν όταν η γιορτή των Τριών Ιεραρχών και των σχολείων έπεφτε Σάββατο ή Κυριακή. Τότε ερχόταν σε σύγκρουση το καθήκον με το δικαίωμα. Και νικούσε πότε το ένα και πότε το άλλο αναλόγως. Σε κάποιες περιπτώσεις (πιο πρόσφατα) εκκλησιαζόμασταν την προηγούμενη εργάσιμη μέρα, χωρίς όμως να ακούμε στη Θ. Λειτουργία τα γράμματα των Τριών Ιεραρχών, αλλά αυτό ποσώς μας ενδιέφερε.

Δεν ξέρω πόσο συχνά συνέβαινε να πέφτει η μέρα αυτή Σάββατο ή Κυριακή, αλλά πριν καθιερωθεί(;) να εκκλησιαζόμαστε σε άλλη μέρα, δειλά στην αρχή, πιο έντονα στη συνέχεια άρχισε να εκδηλώνεται μια δυσφορία. Όμως πάντα υπάρχει ο τρόπος, όταν υπάρχει η καλή θέληση. Μπορούσε και μπορεί να βρεθεί η φόρμουλα, όταν υπήρχε και υπάρχει συνεννόηση και καλή συνεργασία. ΄

Γιατί δεν ήταν μόνο αυτή η γιορτή που έπεφτε πότε πότε Σάββατο ή Κυριακή. Το ίδιο συνέβαινε και με την 28η Οκτωβρίου και με την 25η Μαρτίου, που, δεν ξέρω αν έχουν χαρακτηριστεί αργίες για τα σχολεία, ξέρω όμως πως δε γίνεται να γιορταστούν δίχως τα σχολεία. Εκεί πώς βρίσκεται ο τρόπος; Αλλά φαίνεται πως η γιορτή των Τριών Ιεραρχών ή είναι η γιορτή που περισσότερο προκαλεί ή είναι το εύκολο θύμα.

Αλλά για εμάς εδώ στο Μαυροχώρι (κι όχι μόνο για μας φυσικά) υπάρχει κι ένα άλλο θέμα∙ πριν από περίπου 35 χρόνια, ξεκινώντας τη σταδιοδρομία μας, βρήκαμε και μια ακόμη σπουδαία παράδοση: τη μέρα των Τριών Ιεραρχών, παρουσία όλου του Σχολείου, κάναμε το μνημόσυνο των ευεργετών του Σχολείου μας και αυτό ήταν άλλο ένα ιερό μας χρέος.

Συνεχίζοντας την παράδοση, πετυχαίνουμε με τον τρόπο αυτόν κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: εκτός από τη συγκίνηση της προσευχής για τις ψυχές των ανθρώπων που έβαλαν στη ζωή τους το εμείς πάνω από το εγώ, καλλιεργείται έτσι τελείως αβίαστα στα παιδιά (που έβλεπαν έστω) και το ακριβό και σπάνιο και ιερό συναίσθημα της ευγνωμοσύνης.

Συμβαίνει μάλιστα να γνωρίζω πως στο άλλοτε ελληνικό Μοναστήρι, τα Βιτώλια, τα μνημόσυνα των ευεργετών των σχολείων γίνονταν την Κυριακή της Ορθοδοξίας κι είναι πολύ συγκινητικό που και σήμερα ακόμη, εκατό χρόνια μετά, οι σύλλογοι των Μοναστηριωτών, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη και στη Φλώρινα (όπου εγκαταστάθηκαν μετά το 1912 οι περισσότεροι Μοναστηριώτες), εξακολουθούν να έχουν τη μεγαλύτερη γιορτή τους κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας! Αυτό θα πει αδιάκοπη συνέχεια κι αυτό θα πει πέρασμα της σκυτάλης σε άξια χέρια! Αυτό κάνουν οι άξιοι συνεχιστές, ακόμη κι όταν υπάρχει κάποιο κόστος, ιδίως όταν υπάρχει κόστος!

Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει, πολλά έχουν χαθεί. Πολλά από αυτά, αν όχι όλα, έχουν χαθεί εξαιτίας του θριάμβου των δικαιωμάτων έναντι του χρέους. Δρέπουμε πια τους καρπούς αυτού του θριάμβου και είναι αυτοί οι καρποί όλα τα παράξενα που συμβαίνουν στις μέρες μας. Ένα από αυτά και η συζήτηση περί αργίας της γιορτής των Τριών Ιεραρχών, της γιορτής μας, που κατά τους συνδικαλιστές γιορτάζεται καλύτερα όταν είμαστε ο καθένας στο σπίτι του! Τόσο καλά!

Δεν θα προσθέσω τίποτε άλλο. Ήδη ξέρω πως έχω πυροδοτήσει αρνητικά σχόλια εις βάρος μου. Όχι πως δεν μ’ ενδιαφέρει, αλλά η σιωπή θα με έπνιγε. Βλέπετε, τελειώνω σιγά σιγά με την Εκπαίδευση και κάποια πράγματα που ζω με στενοχωρούν αφάνταστα. Ένα από αυτά και η φετινή έντονη συζήτηση αν είναι ή δεν είναι αργία η γιορτή των Τριών Ιεραρχών χωρίς μάλιστα να πέφτει Σάββατο ή Κυριακή! Δίχως να λύσουμε αυτό, πώς να προχωρήσουμε σε συζήτηση για το πώς θα γιορτάζαμε τη μέρα αυτή καλύτερα στα σχολειά μας, με ποιον τρόπο. Χώρια το άλλο θέμα που έχει σχέση με την έκφραση ευγνωμοσύνης στους ευεργέτες των σχολείων μας, που σε κάποια μέρη συνηθιζόταν και ίσως συνηθίζεται τη μέρα αυτή.

Την έκφραση με τα μνημόσυνα εννοώ κι όχι με άλλον τρόπο. Γιατί οι ευεργέτες είναι πεθαμένοι πια, καθώς, έτσι που θάψαμε την ευγνωμοσύνη, πού να βρεις ευεργέτη ζωντανό στις μέρες μας…



ΥΓ 1: Και για να μη θεωρηθεί πως δεν τα λέω όλα, ναι, το ξέρω πως από το 2007 και μετά η 30ή Σεπτεμβρίου κάθε έτους έχει καθιερωθεί ως «Ημέρα Εθνικής Μνήμης των Εθνικών μας Ευεργετών»∙ εμείς, άλλωστε, κάνουμε εκδήλωση κάθε χρόνο στο Σχολείο μας κι έχουμε αποδείξεις γι’ αυτό. Επειδή μάλιστα η μέρα αυτή δεν συνδυάζεται με κάποιον εκκλησιασμό, μεταφέρεται πανεύκολα σε μιαν άλλη μέρα. Γιατί ο εκκλησιασμός εμποδίζει ή δυσκολεύει τη μεταφορά, οπότε το καλύτερο είναι τον καταργήσουμε για να ησυχάσουμε. Και να αναπαυθούμε, κερδίζοντας μία ακόμη μέρα αργίας, τραγουδώντας όλοι χαρούμενα το γνωστό τραγουδάκι «Κυριακή, γιορτή και σκόλη/να ‘ταν η βδομάδα όλη». Που καλό θα ‘ταν να το διδάξουμε και στους μαθητές μας και να το τραγουδάμε όλοι μαζί με πολλή χαρά!
ΥΓ 2: Για την αποφυγή μιας ακόμη παρεξήγησης: Το κείμενο αυτό γράφτηκε μονάχα εξαιτίας της μεγάλης συζήτησης που έγινε γι’ αυτή καθαυτή τη γιορτή και θα γραφόταν έτσι ακριβώς ακόμη κι αν δεν είχε χαθεί ούτε μία διδακτική ώρα εξαιτίας της κακοκαιρίας. Δεν με απασχόλησε δηλαδή η ακόμα μία μέρα αργίας, αλλά η συγκεκριμένη ημέρα αργίας, σύμφωνα με τους εκπαιδευτικούς που αυτό υποστηρίζουν.
Παραμονή των Τριών Ιεραρχών
την ευλογία και την ευχή τους να ‘χουμε όλοι μας!
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Φεβρουαρίου 2017, αρ. φύλλου 871


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ