ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ από τα Χριστούγεννα έλαβα ως δώρο ένα βιβλίο, το οποίο, ευτυχώς, κατάφερα να διαβάσω. Με κράτησε ξάγρυπνη μια ολόκληρη νύχτα, όχι μόνο γιατί ανυπομονούσα να μάθω το τέλος, αλλά πιο πολύ γιατί το διάβασμά του με κατέκλυσε με σκέψεις που μου προκάλεσαν μια ιδιαίτερη ένταση. Ο τίτλος του «Έρωτας υπό διωγμό» της Σούλας Ροδοπούλου, εκδ. Αγγελάκη. Αυτό που πιο πολύ με συγκλόνισε ήταν πως η ιστορία του βιβλίου ξεκινάει από ένα αληθινό γεγονός που συνέβη στην Αθήνα το 1923. Αλλά, πιστέψτε με, από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα σε θέματα όπως αυτό της ανύπαντρης μητέρας. Κι ας έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας. Φοβάμαι μάλιστα πως ούτε και θα αλλάξουν τα πράγματα, όσα χρόνια κι αν περάσουν ακόμα…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ κάτι μωρά που από αγέννητα ακόμα δεν τα περιμένει κανείς. Έρχονται τόσο ξαφνικά κι αναπάντεχα που «ανεπιθύμητη» τη λένε την εγκυμοσύνη της μάνας τους, στιγματίζοντας και τα ίδια, αλλά προπαντός τη μητέρα.
Ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες συνέβαιναν και παλιότερα, συμβαίνουν και τώρα που υπάρχουν τρόποι να τις προλάβεις. Και υπάρχουν για να δοκιμάζουν τους ανθρώπους. Τις κοπέλες που κυοφορούν, αλλά και τους πατεράδες που τα έσπειραν και τα σπέρνουν.
Ανεπιθύμητες καθώς είναι οι εγκυμοσύνες αυτές δεν φέρνουν τη χαρά που φέρνουν οι άλλες, οι πολυπόθητες. Αναφέρομαι σ’ εκείνες που έρχονται δίχως να αργούν ιδιαίτερα, μα και στις άλλες, τις περιπετειώδεις, εκείνες που χρειάζονται ιδιαίτερες ιατρικές παρεμβάσεις, με ιδιαίτερους τρόπους και μέσα εξίσου ιδιαίτερα. Αυτές, οι τελευταίες, όταν προκύπτουν και στεριώνουν, σκορπάνε κύματα χαράς γύρω τους. Σε πολλούς ανθρώπους κι όχι μόνο στους δύο γονείς, που δεν μπορούν να κρύψουν την ευτυχία τους. Και δε θέλουν.
Οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες φέρνουν τους δύο γονείς αντιμέτωπους με ιδιαίτερες και ιδιαιτέρως βασανιστικές δυσκολίες, με διλήμματα που λίγο θέλουν να τους διαλύσουν. Και τότε είναι που ο άνθρωπος δείχνει τις μέσα του δυνάμεις και τις αρχές του.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο πατέρας αποχωρεί. Αδύναμος να αναλάβει τις ευθύνες του φεύγει, καθώς δεν μπορεί να πείσει την ως χτες αγαπημένη του να …ομαλοποιήσει και πάλι τα πράγματα. Και τότε είναι που μένει η μέλλουσα μανούλα μόνη, αντιμέτωπη με δυσκολίες που δείχνουν ανυπέρβλητες, καθώς μεγάλες είναι έτσι κι αλλιώς οι δυσκολίες στη ζωή των νέων ανθρώπων σήμερα πριν καν αποκτήσουν παιδιά.
ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ την ώρα βλέπει κανείς ως χτες εύθραυστα κορίτσια να δυναμώνουν και να θεριεύουν, να παίρνουν αποφάσεις ηρωικές. Παραμερίζοντας την κοινωνία, που, όσο κι αν δείχνει πως έχει αλλάξει, καταβάθος παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, με τα δίχως στάλα κατανόηση σχόλιά της, με τη χαρακτηριστική ευκολία να καταδικάζει και να στιγματίζει∙ την κοινωνία, που δεν έχει μάθει κι ούτε θα μάθει ποτέ πως ό,τι συμβαίνει στο διπλανό σπίτι σήμερα μπορεί αύριο να συμβεί και στο δικό μας ή, όπως το λέει μια σοφή μας παροιμία, «Δέντρο που περιγελάς στον κήπο σου φυτρώνει».
Μα τα ως χτες εύθραυστα αυτά κορίτσιαθαρρείς πως μέσα σε μια στιγμή αλλάζουν, πως μεταμορφώνονται σε ηρωίδες∙ μιλώ για τη στιγμή εκείνη όπου αποφασίζουν να το κρατήσουν αυτό το μωρό που πήρε τον δρόμο να ‘ρθει πριν το καλέσει κανείς, για τη στιγμή που ίσως και να ζυγίζουν τα πράγματα και να διαλέγουν τη μεριά της ζυγαριάς που γέρνει προς τα κάτω, αλλά ίσως και να μην τα ζυγίζουν καθόλου και να προχωρούν κατευθείαν στην απόφαση τη δυσκολότερη, αυτήν που τους υπαγορεύει το ένστικτό τους.
Είναι ηρωίδες οι κοπέλες αυτές. Που διαλέγουν ό,τι κοστίζει, μα και ό,τι αξίζει περισσότερο, τη ζωή. Κερδίζοντας έτσι ένα παιδί, το παιδί τους, που, μόλις το πιάσουν στα χέρια τους, σπρώχνουν παραπέρα τις σκέψεις τις σκοτεινές και λούζονται με το φως του παιδιού που αξιώθηκαν και που κέρδισαν με μια πολύ δύσκολη απόφασή τους.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ, λοιπόν, αυτά τα μωρά που, άθελά τους, προκάλεσαν δισταγμό πολύ και σκέψη πολύ περισσότερη απ’ ό,τι συνήθως. Είναι τα μωρά που δεν τα υποδέχονται με αγκάλες ολάνοιχτες από την αρχή. Που οι δικές τους γιαγιάδες δεν είχαν την πολυτέλεια να τους κεντήσουν ολόχαρα σεντονάκια, γαλάζια για αγοράκια που λεβέντες τα ονειρεύονται πριν καν γεννηθούν, ή ροζ για κοριτσάκια πριγκίπισσες γεμάτες ομορφιά και χάρη. Μωρά που οι γιαγιάδες τους δεν πρόφταιναν να σκεφτούν πώς θα φτιάξουν τις λαλαγγίτες και σε ποιους θα τις μοιράσουν αμέσως μετά τη γέννα τους(κάτι τόσο απλό, μα και τόσο ξεχειλισμένο από χαρά), γιατί είχαν άλλα πολύ σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν. Κι ο νους τους δεν πήγαινε μακρύτερα από αυτά.
Υποκλινόμαστε στις ανύπαντρες μητέρες. Σε αυτές που διάλεξαν το δυσκολότερο, αψηφώντας φωνές, καβγάδες, απόρριψη ακόμη κι από τους πιο αγαπημένους. Υποκλινόμαστε και χαιρόμαστε που σήμερα υπάρχουν δομές που τις βοηθάνε. Υποκλινόμαστε γιατί οι δομές αυτές δεν λύνουν όλα τους τα προβλήματα∙ «είναι σκληρό για μια γυναίκα να ‘ναι μόνη» λέει το τραγούδι της Χαρούλας κι εμείς μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι πολλαπλά σκληρό να μεγαλώνει μια γυναίκα μόνη της το παιδί της.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και καταλαβαίνουμε και τις άλλες, τις κοπέλες που, ζυγίζοντας τα πράγματα, δεν μπόρεσαν να διαλέξουν τα δύσκολα. Αν εμείς, η κοινωνία που τις περιβάλλει, δεν ήμασταν τόσο σκληροί όσο συνήθως είμαστε, ίσως να τις βοηθούσαμε με τη στάση μας να το κατάφερναν. Ας αναγνωρίζουμε κι εμείς τα φταιξίματά μας∙ αν το κάναμε συχνότερα και για τα άλλα θέματα, θα ήταν όλα γύρω μας καλύτερα. Αυτό είναι βέβαιο.
ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ λοιπόν διαλλακτικότεροι με τους ανθρώπους. Ας δείχνουμε στους άλλους περισσότερη κατανόηση, ακόμα ακόμα ας ανοίξουμε πλατύτερα και τις αγκαλιές μας. Κάνοντάς το, αυτός που βοηθιέται περισσότερο είναι σίγουρα ο ίδιος ο εαυτός μας…
ΥΓ: Ακριβώς πριν από μία εβδομάδα ακούσαμε δύο ειδήσεις που μας αναστάτωσαν και πάλι: ένα βρέφος 5 μηνών έχασε τη ζωούλα του εξαιτίας της βίας του ίδιου του πατέρα του στην Κρήτη και τρία κοριτσάκια εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς τους στην Πάτρα. Οι ειδήσεις επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά πως η μοίρα των πιο αθώων πλασμάτων επάνω στη γη εξαρτάται άμεσα από εμάς τους μεγάλους και πως, δυστυχέστατα, αυτά, περισσότερο απ’ όλους, πληρώνουν τους μικρούς και μεγάλους παραλογισμούς μας.
Αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά που ζούνε χάρη στη γενναιότητα των γονιών τους. Μα και στις ψυχούλες που χάθηκαν γιατί οι γονείς τους δίστασαν…
Φωτογραφία: George Minne(1866-1941) 'Μητρότητα' (1916) Μουσείο Καλλών Τεχνών Γάνδης Βελγίου.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Ιανουαρίου 2017, αρ. φύλλου 870
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.