29.1.18

Λόγος & Αντίλογος


Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Όχι πως δεν το ήξερα, αλλά πραγματικά κλονίστηκα διαβάζοντας στο προηγούμενο πρωτοσέλιδό σου για τα μπουζουκοτράγουδα με τα οποία αποχαιρέτισαν κάποια καστοριανά σχολεία τη σχολική χρονιά που πριν από λίγο τελείωσε. Κι αλήθεια υπάρχει κανείς που να μην ξέρει ότι τα τελευταία χρόνια έχουν καθιερωθεί οι γιορτές λήξης αυτού του είδους; Διότι είναι γνωστό πια πως εάν επρόκειτο για κάτι πραγματικά καλό δεν θα διαδιδόταν έτσι. Επειδή όμως δεν είναι, γι’ αυτό κι έχουν διαδοθεί τόσο πολύ που φαίνεται σαν να μην υπάρχει γυρισμός.


Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Εσύ βέβαια έθεσες δύο πτυχές του θέματος και δεν κατάλαβα ποια από τις δύο σε πείραξε περισσότερο: η ένταση των ήχων ή η ποιότητά τους. Εμένα όμως που δεν το έζησα, μια που ζω μακριά από τα σχολεία που αυτές τις μέρες «εκπέμπουν», στη διαπασών μάλιστα, σουξέ και καψουροτράγουδα της εποχής, αυτά της μιας χρήσεως, δεν με απασχόλησε η ένταση, αυτό το άφησα στην άκρη, αλλά μονάχα η ποιότητα∙ αυτή είναι αλήθεια πως με απασχολεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Και ισχύει και μια άλλη αλήθεια: αν δεν έγραφες για πρωινές «εκπομπές» από σχολεία, θα πίστευα ακράδαντα ότι πρόκειται για τα γνωστά βραδινά γλέντια στις σχολικές αυλές που διοργανώνουν οι σύλλογοι γονέων των σχολείων για να εκφράσουν τη χαρά τους για τη χρονιά που τέλειωσε φέρνοντας τους αναμενόμενους καρπούς.

Οι σύλλογοι γονέων, λοιπόν, γλεντάνε τα βράδια. Οπότε για τις πρωινές «εκπομπές» μάλλον τα ίδια τα σχολεία ευθύνονται. Κι έτσι τα πράγματα είναι χειρότερα, δυστυχώς. Όχι βέβαια πως αλλάζει πάρα πολύ το πράγμα όταν αλλάζει ο διοργανωτής, ενώ το περιεχόμενο παραμένει ίδιο. Όχι πως αλλάζει πολύ το πράγμα, αφού σε κάθε περίπτωση για σχολικό γλέντι πρόκειται και το ερώτημα που τίθεται είναι πόσο ταιριάζει σ’ ένα σχολείο να φιλοξενεί γλέντια τέτοιας ποιότητας.


Αγαπητή ΟΔΟΣ,

Δεν θέλω να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Και στο δικό μας σχολείο ένα βράδυ του Ιουνίου γίνεται τέτοιο γλέντι με ευθύνη των Γονέων. Ως εκεί όμως. Αυτό είναι όλο. Και ομολογώ πως δεν μας προβλημάτισε επειδή είναι ένα βράδυ στην αυλή του σχολείου μας με άλλους διοργανωτές και τέρμα.

Αυτό το πρωινό όμως μας έβαλε όλους σε σκέψεις∙ πρόβες έκαναν τα παιδιά ή διασκέδαζαν όπως οι μεγάλοι στα μπουζούκια; Ό,τι κι από τα δύο να συμβαίνει πάντως, σίγουρα αξίζει να μας προβληματίσει. Πρώτα γιατί κανένας από τους σκοπούς του σχολείου δεν υπηρετείται και δεν επιτυγχάνεται με τέτοια τραγούδια. Ούτε τις πρώτες ούτε τις τελευταίες ημέρες της λειτουργίας του. Ποτέ δηλαδή.

Κι έπειτα γιατί η ρότα του σχολείου πρέπει να ‘ναι σταθερή. Και να μην εμφανίζεται πότε έτσι και πότε αλλιώς. Το σχολείο είναι υπεύθυνο για την αγωγή που παρέχει στους μαθητές του. Και δεν μπορεί να παρέχει διαμετρικά αντίθετες «αγωγές» κι αλληλοσυγκρουόμενες κι αλληλοαναιρούμενες. Αυτό δε γίνεται. Γιατί δε γίνεται με το ένα χέρι να θεμελιώνεις και με τ’ άλλο να ξεθεμελιώνεις, αφού έτσι δεν προχωράει κανείς μπροστά.

Πάντοτε πίστευα πως και η μουσική, κυρίως αυτή -θυμηθείτε πως η μουσική ανήκε στα βασικά μαθήματα των Ελληνόπουλων της Αρχαίας Ελλάδας- διδάσκει. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να έχουμε τους μουσικούς στα σχολειά μας. Αλλά, επειδή κι οι μουσικοί συχνά είναι είδος δυσεύρετο στα σχολεία, εμείς οι δάσκαλοι δε γινόταν και δε γίνεται να μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα∙ ιδίως επειδή η Ελλάδα έχει γεννήσει συνθέτες πολύ αξιόλογους, που θα έκαναν –και κάνουν- τη δουλειά του σχολείου πλουσιότερη και καλύτερη: «Γίνονται φίλοι, αγγέλοι και διαβόλοι, με τη μουσική» λέει ο Νίκος Γκάτσος, μα λέει και κάτι ακόμα∙ πως «Μ’ ένα τραγούδι πάντα ανοίγει ο δρόμος για τους ουρανούς», και αυτό, το τελευταίο, τα λέει όλα. Το έχω δοκιμάσει επί πάρα πολλά χρόνια και το επιβεβαιώνω κατηγορηματικά-είναι μεγάλη αλήθεια!

Ένα, λοιπόν, είναι το ζητούμενο: το σχολείο να γνωρίζει κυρίως το πόση δύναμη διαθέτει –ακόμα και σήμερα-, και να υπερασπίζεται τον ρόλο του με κάθε θυσία. Ιδίως σήμερα που τα παιδιά βομβαρδίζονται από παντού αλλού με πράγματα που στερούνται ποιότητας, το σχολείο πρέπει να παραμένει ένας φάρος που δείχνει τον δρόμο. Μόνο που για να τον δείξει αυτόν τον δρόμο ανάμεσα σ’ ένα σωρό δρομάκια που μοιάζουν λεωφόροι ενώ απότομοι κατήφοροι είναι, πρέπει να το συνειδητοποιήσει πρώτα το ίδιο. Κι έπειτα να το πιστέψει και να το υπερασπιστεί με όλη του τη δύναμη και σε κάθε στιγμή του.





Μέρος 2ο:

Εν αντιθέσει…

Σάββατο απόγευμα στο αρχοντικό Βέργου το Εργαστήριο «Γραμμές» της Μερόπης Σωτηροπούλου-Μάγγελ μας παρουσίασε για άλλη μία φορά τη δουλειά που έγινε εκεί τη φετινή σχολική χρονιά. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες αυτές οι παρουσιάσεις, απεικονίζουν τη δουλειά ενός έτους, δίνοντας και σ’ εμάς τους μεγάλους τη σπάνια ευκαιρία να ακούσουμε, να δούμε, να μάθουμε μέσα από αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά μας.

Ειδικά στη φετινή εκδήλωση του Εργαστηρίου «Γραμμές» είδαμε πως εδώ γίνονται πράγματα που θα ‘πρεπε οπωσδήποτε να γίνονται και στα σχολεία μας, όπως: γνωριμία των Καστοριανόπουλων με τον Καστοριανό ποιητή Αθανάσιο Χριστόπουλο, που υπήρξε σημαντικός-μ’ ένα δικό του αντίτυπο ποιημάτων ο Σπυρίδων Τρικούπης (λόγιος πολιτικός, σαν αυτούς που η χώρα μας δε διαθέτει σήμερα)έκανε μαθήματα στον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, θέλοντας να τον εμψυχώσει και να τον βοηθήσει να συμπληρώσει τα κενά του στην ελληνική γλώσσα, καθώς ο Σολωμός έγραφε στα ιταλικά ως τη στιγμή που συναντήθηκαν οι δυο τους κι ο Τρικούπης του είπε πως εδώ στην Ελλάδα χρειαζόμασταν έναν ποιητή της δικής του μεγαλοφυΐας, για να δώσει πνοή σε ανώτερα έργα, γνωριμία με τον Καστοριανό θαλασσογράφο Βασίλειο Χατζή, με μεγάλους Έλληνες ζωγράφους σπουδαίους και θαυμάσιους, γνωριμία με την καταπληκτική τέχνη των φαγιούμ,...

Ευκαιρίες μοναδικές και σπουδαιότατες- ζηλέψαμε που οι μαθητές της Μερόπης τις έχουν, εν αντιθέσει με τα άλλα παιδιά που η στείρα και ακραία κάποιες φορές επιμονή μας στη Γλώσσα και στα Μαθηματικά κυρίως εμποδίζουν εμάς τους μεγάλους, που …ξέρουμε το καλό τους, να τους ανοίξουμε πολύχρωμους ορίζοντες, εμποδίζοντας τους εν δυνάμει μεγάλους καλλιτέχνες, που ασφαλώς υπάρχουν, να ανακαλύψουν την όποια κλίση τους, εμποδίζοντάς τους να βρουν τον δικό τους δρόμο, όπου θα μπορούσαν και να μεγαλουργήσουν ακόμα.

Μερόπη, σ’ ευχαριστούμε θερμά για τα όσα προσφέρεις στα παιδιά αυτού του τόπου, τα πολλά, τα αληθινά ωραία, τα μεγάλα. Σ’ ευχαριστούμε που επιμένεις να μας δείχνεις τον δρόμο. Σ’ ευχαριστούμε για όλα!

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Ιουνίου 2017, αρ. φύλλου 892


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ