ΟΔΟΣ 22.6.2017 | 891 |
Αγαπητή ΟΔΟΣ,
Καλά γνωρίζω, το ξέρω, το έμαθα: Η Ελλάς πέπρωται διά να ζήσει και ΘΑ ζήσει. Όπως ΘΑ ήταν (και έμεινε) η εκτροπή του Αχελώου, όπως δική μας, με χρόνια με καιρούς πάλε, η Πόλη ΘΑ γίνει. ΘΑ τον μεθούσαμε τον ήλιο – σίγουρα ΘΑ. Τελικά τα (άπειρα) θα, να και όταν, αποτελούν συστατικά της ελληνικής γνησιότητας.
Όμως, το τελευταίο ευχάριστο νέο, ότι τελικά η Ελλάδα ΘΑ ζήσει, το πρόβλεψαν με βεβαιότητα. Όχι η γερόντισσα της Πάτρας ή ο γέροντας της Κύπρου, που μαθαίνω τελευταία από μια κεντρική εφημερίδα ότι σπάνε όλα τα ρεκόρ των προφητειών, ούτε το υπό ίδρυση σωματείο «Tο βουλωμένο γράμμα» που εξέδωσε σχετική ανακοίνωση. Αλλά το πρόβλεψε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, -του οποίου εκείνο το περίλυπο ύφος, κάθε φορά (κάθε ημέρα για την ακρίβεια) που αναφέρεται στο πόσο καλή είναι η πατρίδα μας η Ελλάδα και πόσο παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, αφού το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας, πολύ με συγκινεί. Bollywood μου φαίνεται και όχι ατελείωτο φρενοκομείο η Ελλάδα.
Και για να μη παρερμηνευθώ, δεν έχω τίποτε προσωπικό με τον ίδιο τον ανώτατο άρχοντά μας. Μπορεί να διαφωνώ για ειδικούς λόγους, ακόμη και με τις επιστημονικές αναλύσεις του, όπως προχθές στην Θεσσαλονίκη, όπου ανέπτυξε την θεωρία «Το ευρωπαϊκό κράτος δικαίου ως ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη οικονομική παγκοσμιοποίηση», διότι όπως τεκμηριώνεται, δεν πείθει. Μου μοιάζει σαν μια προσπάθεια επιστροφής από την πίσω πόρτα του λαϊκισμού. Άλλωστε και αυτή η εχθρότητα στην παγκοσμιοποίηση, την στιγμή που δεν έχουμε λύσει τα βασικά προβλήματά μας, δεν νομίζω ότι ωφελεί σε κάτι. Ποιο πολύ όμως διαφωνώ με το Bollywood στυλ της νεοελληνικής σκηνής. Και μη βιαστείς να με κατακρίνεις, αφού βαθειά είναι η πεποίθησή μου ότι είναι Bollywood χωρίς να έχουν ιδέα τι εστί.
Έτσι, αφού επήλθε η συμφωνία που όλοι περιμέναμε, στο Eurogroup της περασμένης εβδομάδας, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε το πράσινο το φως στα Σκόπια –τα οποία αντί πινακίου φακής, με μια ακόμη γκάφα μας, θα εξασφαλίσουν το εισιτήριό τους στο ΝΑΤΟ -και ποιος ξέρει, ίσως και στην ΕΕ. Για να κάμψουν τις αντιρρήσεις μας, θα υιοθετήσουν στιγμιαία ή περιστασιακά την προσωρινή ονομασία FYRo-Macedonia. Για να αρχίσουν και πάλι –την επόμενη ημέρα ίσως την γνωστή τακτική τους –θα μου το θυμηθείς, έστω κι’ αν εύχομαι να διαψευστώ. Eκεί να δεις Bollywood.
Αφίχθη ακόμη και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, είπαν τα ίδια και τα ίδια με τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό μας, για το πόσο καλές γειτόνισσες είναι οι χώρες. Και πώς η Ελλάς αποτελεί το παράθυρο της Τουρκίας για την Ευρώπη. Και έτσι αφού κλείσαμε μεγάλες δουλειές με Ισραήλ και Κύπρο στην Θεσσαλονίκη την περασμένη εβδομάδα, με φυσικό αέριο και τα συναφή, νομίζω τα λύσαμε τα θέματα. Μπορούμε να πάμε στην σχόλη του καλοκαιριού, να πλανευτούμε από το θέρος το ελληνικό. Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής ζωής εννοώ. Διότι σε επίπεδο Καστοριάς, τα λόγια είναι περιττά. Όπως και το θέρος, που για την ώρα κοντοστέκεται και με τα ξεσπάσματα του καιρού δεν αποφασίζει να φθάσει.
Και για να επανέλθω σε ένα από τα θέματά μου, δεν έχει δα σημασία που εγώ -ας πούμε- ένας στα 11 με 12 εκατομμύρια των Ελλήνων δεν την καλοβλέπω την συνεννόηση με τα Σκόπια. Όχι τουλάχιστον σ’ αυτό το πλαίσιο, ούτε με αυτό το περιεχόμενο. Διότι όπως το σκέφτομαι, από τότε που κάναμε εκείνες τις υποχωρήσεις με τα προσωρινά ονόματα FYRoM, τις άρσεις του εμπάργκο, τα μέτρα εμπιστοσύνης κ.ο.κ. επί Κώστα Σημίτη και άλλων επαράτων, παρά τις καλές προθέσεις της δικής μας χώρας, η κατάσταση έχει κλιμακωθεί αρνητικά. Με αποκλειστική ευθύνη και κρατική δολιότητα των γειτόνων.
Ώστε, την στιγμή που ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ, για ποιο λόγο θα πρέπει η χώρα να γυρίσει τόσο back στον χρόνο. Σε αυτά που είχαν συμφωνηθεί ΤΟΤΕ, για την ονομασία, τα μέτρα «οικοδόμησης» εμπιστοσύνης και την αποφυγή προκλήσεων. Ενώ τίποτε απ’ όλα αυτά δεν τήρησαν τα Σκόπια. Μόνο, που άλλο ήταν το τότε, άλλο είναι το ΤΩΡΑ.
Οι γείτονές μας αντί για μέτρα «οικοδόμησης» εμπιστοσύνης, ανοικοδομούν τα Σκόπια με μεγαλειώδη κτήρια, αψίδες αγάλματα. Εκεί να δεις. Όχι μόνο Bollywood ή Hollywood, αλλά και Las Vegas μαζί: Kαζίνο και κτήρια μνημειακών διαστάσεων για την απόδειξη του… κλέους.
Πώς μπορεί λοιπόν να αρκεστεί η Ελλάδα σε όσα συμφωνήθηκαν τόσα πολλά χρόνια προηγουμένως. Και να προσποιηθεί η χώρα, –δηλαδή όλοι εμείς– ότι δεν μεσολάβησαν όλα τα φαρμάκια, τα βέλη και οι κακίες της κρατικής προπαγάνδας των Σκοπίων. Ακόμη και μέσα στην καρδιά της Καστοριάς, που εξακολουθεί να (υπο)μένει την ανεξέλεγκτη (;) και απροκάλυπτη προπαγάνδα των καλών γειτόνων. Που επιμένουν (να νομίζουν) ότι είναι απόγονοι του Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου και όχι απλοί Σλάβοι. Ότι είναι... χώρα της Μεσογείου, και να τους καλούν μάλιστα ακόμη και στην Καστοριά στην Κουμπελίδικη σε φεστιβάλ… “Mediterraneo”, αναγνωρίζοντας εμμέσως (από γκάφα ολκής προφανώς) την προπαγάνδα για… έξοδο στο Αιγαίο;
Τέλος πάντων. Μακάρι να διαψευστώ, δεν λέω. Αν όμως επαληθευθούν όλα αυτά, τι θα έχει απομείνει στην Ελλάδα σαν διαπραγματευτικό όπλο; Τα... “ραγκουτσάρια”; Ή το “φεστιβάλ Mediterraneo”;
Δεν ήταν όμως μόνο αυτά τα θέματά μου. Μέρα που ήταν η χθεσινή (21/6), παγκόσμια και αφιερωμένη στην Μουσική, μου είναι αδύνατο να αποφύγω τον πειρασμό. Διότι ακόμη καλάκαλά δεν ολοκληρώθηκε το σχολικό έτος, φρόντισαν εκεί, στο υπουργείο Παιδείας, στην διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης θαρρώ, για μέρες πολλές και πρωϊνά ακόμη περισσότερα, στα δημοτικά σχολεία της Καστοριάς, να κλείσουν το σχολικό έτος για το καλοκαίρι με μπουζουκοκατανύξεις. Περιβάλλον Bollywood.
Με γνωστά άσματα και τραγούδια του πενταγράμμου στην διαπασών, στους εξωτερικούς κιόλας χώρους των σχολείων, να μερακλώσουν από τώρα τις νέες γενιές των νεοελλήνων. Να κάνουν τα αγόρια θεριακλήδες και τις κοπελίτσες καψούρες. Να γνωρίζουν από τώρα τα παιδιά της αυριανής Ελλάδας, τον νταλκά, το πώς θα βαράνε, πώς θα ενοχλούν τον γείτονα με την κ(λ)αψουρομουσική στην διαπασών.
Αδιαφορώντας επιδεικτικά, αν την ίδια ώρα σε κάποιο διπλανό χώρο, κάποιοι εργάζονται, κάποιοι άλλοι ενοχλούνται, κάποιοι ίσως πονούν ή και πενθούν και κάποιοι άλλοι, τέλος πάντων, δεν χρωστούν σε τίποτε και κανένα για να ενοχλούνται από κραυγές, μουσικές, μπούγιο.
Πώς θα μάθουν από τώρα, οίκαδε, να μην ακούν την μουσική της Εσπερίας, από την οποία υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να γίνουν οι νέες γενιές τίποτε ευρωλιγούρηδες και παγκοσμιοποιημένοι. Πώς θα γίνει πράξη το... κοινωνικό κράτος ala ελληνικά για την ανάσχεση της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, που δεν μας εξήγησε ο Πρόεδρός μας, πώς μπορεί να είναι ελεγχόμενη και ταυτόχρονα παγκόσμια;
Και για να επιστρέψω στο σχολικό Bollywood της Καστοριάς, ευτυχώς που δεν πρόφθασαν κάποιοι παλιοί ρομαντικοί σαν τον αείμνηστο Βασίλειο Δόϊκο, που οραματίσθηκαν εξημέρωση των ηθών μέσα από την μουσική στα σχολεία. Να δουν και να ακούσουν με τα μάτια τους όλο εκείνο το απίστευτο που πέρασα επί ημέρες και ολόκληρα πρωϊνά, ακούγοντας τα «καγκέλια» μιας αοιδού, τους αμανέδες και τις σχολικές καψούρες τους στην διαπασών. Κάθε μέρα, κάθε πρωϊνό, για μια εβδομάδα...
Μπράβο, μπράβο στους εκπαιδευτικούς μας. Με τέτοιους νέο-νεοέλληνες, την έχουμε στα σίγουρα την παγκόσμια πρωτιά: Να μη περνάει ο χρόνος από πάνω μας, να έχει κολλήσει ο δείκτης του χρόνου και της ιστορίας, εκεί στα χρόνια του Οσμάν, έστω και του Σουλεϊμάν. Που θα συμμετάσχει κι’ αυτός – δια των απογόνων του- στο περίφημο Mediterraneo φεστιβάλ της Καστοριάς.
Γι’ αυτό λύθηκα στα γέλια όταν διάβασα ότι, η ίδρυση του δημόσιου μουσικού εκπαιδευτηρίου, που εξήγγειλαν στην ακριτική «μας» περιοχή με την «πλούσια πολιτιστική κληρονομιά», έρχεται «να συνδυάσει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον του τόπου».
Σκέφθηκα ότι ίσως, η Καστοριά, εκτός από τόπος αποκλειστικά δια θρησκευτικούς γάμους ομοδόξων ευλαβών Ρώσων και Ρωσίδων, τόπος με «παγκόσμια πλεονεκτήματα», ίσως η Καστοριά, πέπρωται να γίνει Bollywood. Σάμπως από εδώ δεν ξεκίνησε ο Μέγας Αλέξανδρος και εκεί κοντά στην Βομβάη (εξής και το Bollywood) στην Ινδική, δεν τελείωσε το Βασίλειό του;
Γιατί να μην υπάρχει από ένα Bollywood στην αρχή και το τέλος; Πώς υπάρχει η Ψαλίδα δώθε - κείθε;
ΟΔΟΣ 22.6.2017 | 891 | σ.3 |
Διάβασα και μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση - από την οποία δεν κατάλαβα τίποτε «Το Μουσικό Σχολείο επιχειρεί μια πρωτοποριακή προσπάθεια που αποβλέπει στην οργάνωση του πλέγματος των μουσικών σπουδών των παιδιών μας με καινοτόμο αντίληψη σε ότι αφορά τη μουσική, ενώ παράλληλα θα αποτελέσει και μοχλό αναβάθμισης των κοινωνικών και πολιτιστικών δρώμενων της ευρύτερης περιοχής μας». Και πολύ το ευχαριστήθηκα.
Θα πρέπει να είναι κάτι πολύ σπουδαίο και σοβαρό, σκέφτηκα, για να μη καταλαβαίνω λέξη. Τι είναι πάλι η «οργάνωση του πλέγματος των μουσικών σπουδών»; Μήπως -με δεδομένη την μουσικοχορευτική σχολική εβδομάδα στα δημοτικά σχολεία- να γίνει η Καστοριά και επισήμως τόπος – φυτώριο νέων για καριέρα σε τηλεοπτικές εκπομπές στυλ x-factor, Voice, Star Academy;
Και αφού «η ίδρυση του Μουσικού Σχολείου στην Περιφερειακή Ενότητα Καστοριάς είναι ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα για τον τόπο μας και για τα μουσικά και πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής μας», συμφώνησα στο κάλεσμα, ότι «πρέπει να αγκαλιαστεί το εγχείρημα από όλη την κοινωνία και φυσικά, να τύχει της υποστήριξης που του αναλογεί από όλους μαζί και τον καθένα χωριστά».
Ναι, αγαπητή ΟΔΟΣ, με κάλεσαν και εμένα «χωριστά». Θα είμαι και εγώ «χωριστά» και «με όλους μαζί», για να διαπιστώσω -του χρόνου τώρα, πόσο ποια περισσότερη μουσική καλλιέργεια, θα αντέξουν τα παιδιά μετά την πρόσφατη επιδημία σχολικών μπουζουκατανύξεων. Αντί να ανασκουμπωθούν οι ταγοί μας να κάνουν καμιά Σχολή στην Καστοριά, την εξελίσσουν ως τόπο μουσικών κλαυθμών.
Ώστε αφού πετύχαμε όλοι μαζί, χθεσινοί, σημερινοί και αυριανοί Έλληνες μέσα σε μόλις μια εβδομάδα τόσες πολλές νίκες και επιτυχίες, ήλθε η ώρα η καλή. Εκτός από το ελληνικό θέρος, ήλθε η περίοδος της ανταμοιβής μας. Γι’ αυτό άλλωστε, εδώ και ένα περίπου χρόνο (ίσως και δύο), ο καλός μας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν όχι κάθε μέρα, οπωσδήποτε πάντως μέρα παρά μέρα, όπου σταθεί και όπου μιλήσει, πάντα θα πει και θα επαναλάβει, με δικά του λόγια βεβαίως, ότι «εμείς οι Έλληνες δώσαμε τα φώτα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας στον κόσμο». Όταν βεβαίως, όλοι οι άλλοι ήσαν ακόμη στις βελανιδιές. Και ότι «τώρα που εμείς οι Έλληνες κάναμε αυτό που μας αναλογούσε, εκπληρώσαμε όλες (!) τις υποχρεώσεις μας στο ακέραιο, ήλθε επιτέλους η ώρα».
Ναι ήλθε η ώρα, να κάνουν και οι Ευρωπαίοι, οι σύμμαχοι, εταίροι και δανειστές μας, το ΚΑΘΗΚΟΝ τους απέναντι στην χώρα μας. Έτσι περίπου τα λέει. Με το ύφος που ανέφερα πιο πάνω. Bollywood και βάλε.
Έτσι, με μια φωνή, «όλοι μαζί» και «χωριστά ο καθένας» μας, θυμίζουμε για την ιερή υποχρέωση που έχουν απέναντί μας οι Κουτόφραγκοι. Να μας χαρίσουν και επισήμως τα δανεικά και να γίνουν αγύριστα. Διότι αυτό αισθάνομαι ότι κατά βάση θέλει να μου πει.
Και καθώς, ενώ ως τα χθες νόμιζα ότι μόνο οι οφειλέτες έχουν οφειλές, τώρα έμαθα –χάρη στον Πρόεδρό μας–ότι έχουν και οι δανειστές μας: απέναντι στην Ελλάδα. Και ότι το ρητό «εκεί που μας χρωστούσαν», είναι αρχαιόθεν ελληνικό. Στο κάτω κάτω, είναι πασίγνωστο ότι οι «ωραίοι έχουν χρέη». Πανταχόθεν -και όχι μόνο αρχαιόθεν.
Και έτσι αγαπητή ΟΔΟΣ, την πέρασα κι’ αυτή την ατραπό και νομίζω ότι πράγματι την αξίζουμε την ποσοτική την χαλάρωση. Περάσαμε τον κάβο. Ήδη στην πόλη μας την Καστοριά, την χαλάρωση, όχι μόνο ποσοτική αλλά και ποιοτική, την κάνουν χρήση οι καλοί μας εκλεγμένοι. Από παλιά. Bollywood και ξερό ψωμί.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν κατάλαβα καλά, γράφουμε στ’ αλήθεια από την αρχή την παγκόσμια ιστορία. Τα λύσαμε όλα τα προβλήματά μας το λοιπόν, και αναρωτιόμουν αν ξέρεις κανένα να μας δανείσει, να λύσουμε το δικό του. Διότι θέρος που είναι, ίσως και να χρειαζόμαστε ένα ξεμούδιασμα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Ιουνίου 2017, αρ. φύλλου 891
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.