Μας μάγεψε στα μέσα του καλοκαιριού με την ερμηνεία της, σε ένα υπέροχο προαύλιο της πόλης. Μας χάρισε απλόχερα την ενέργειά της και κατάφερε να ξαναζωντανέψει, έστω για λίγο στο μυαλό μας, τους πρώτους μας έρωτες. Γιατί, μη μου πείτε ότι εσείς δεν προσπαθήσατε να θυμηθείτε το όνομα της πρώτης σας αγάπης; Ο λόγος για την Μαρία Κουμπάνη, μια νέα αέρινη καστοριανή φιγούρα που περπατά στους δρόμους του θεάτρου…
- Γεννήθηκες στην Καστοριά, σε μια πόλη που οι επιλογές μακριά από τη γούνα ήταν ελάχιστες (και μάλιστα σε χρόνια που ακόμα ο κλάδος μεσουρανούσε). Υπήρξε κάποια καθοριστική στιγμή που έγινε η στροφή προς το θέατρο;
Ως πιτσιρίκι ανέβαινα στα τακούνια της μαμάς και τραγουδούσα με της κουτάλες μπροστά στον καθρέφτη. Αισθανόμουν ότι ήταν ο φυσικός μου χώρος από μικρή, απλώς ο τρόπος και η στην κοινωνία που μεγάλωσα το όνειρο ήταν απαγορευμένο σπορ, ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο, το θέατρο κτλ. Έτσι ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μπορούσε να μου συμβεί. Κάποια στιγμή είχα την ευκαιρία να πάω στην δραματική σχολή και το έκανα, ήταν μια δύσκολη περίοδος γιατί είχα χάσει τα χνάρια του πεντάχρονου κοριτσιού, άρα και της φυσικής μου δυνατότητας και βγήκα από την σχολή μάλλον μπερδεμένη, ένα κουβάρι. Έκανα κινηματογράφο, τηλεόραση, αλλά θέατρο δεν μπορούσα να κάνω. Αυτό που με βοήθησε να βρω την άκρη στο κουβάρι ήταν τα αλλεπάλληλα σεμινάρια από διαφορετικές μεθόδους και σημαντικούς δασκάλους. Νομίζω πως αυτό κράτησε μια ζωντανή φλόγα μέσα μου. Αλλά αυτό που με συνέδεσε με το πεντάχρονο κοριτσάκι, δηλαδή την φυσική μου δύναμη, ήταν ο ερχομός της κόρης μου. Εκεί ξεκαθάρισε το τοπίο, έφυγε η ομίχλη και το κουβάρι έγινε νήμα, έτοιμο να πλεχτεί και να μπλέξει.
- Στην τελευταία σου παράσταση στην Καστοριά, στις 25 Ιουνίου, αναμετρήθηκες με κάτι καινούργιο… την ενέργεια, τη δοτικότητα και τα βλέμματα των δικών σου ανθρώπων. Είναι η πρώτη φορά που έπαιξες στην πόλη σου και μάλιστα σε έναν πολύ γνώριμο χώρο για σένα. Πώς ένοιωσες και πώς το εισέπραξες όλο αυτό;
Ναι, ήταν η πρώτη φορά. Η παράσταση για μένα ξεκίνησε βγαίνοντας από το σπίτι μου. Η μικρή Μαρία με πήρε από το χέρι και διασχίζοντας μια αγαπημένη και σε πολλά σημεία τραυματισμένη διαδρομή, όπως η απουσία της Έλλης (το άλλοτε πνευματικό κέντρο), η απώλεια της γεωμετρικής πρασινάδας του Αη-Γιώργη σημείο αναφοράς την ώρα της λειτουργίας για το παιχνίδι των παιδιών, της αγαπημένης μυρωδιάς από το φούρνο του Κίτσου, με παρέδωσε στα χέρια των Αγίων Αναργύρων, εκεί στην αυλή, βουτούσα τον άρτο όσο πιο βαθιά μπορούσα στο κρυστάλλινο ποτήρι με τη μαυροδάφνη, εκεί σε αυτή την αυλή έγινε η συνάντηση της μνήμης και η συνειδητοποίηση και η αποκάλυψη του κρυφού μου γλυκού, μπλεγμένο με τις μνήμες και τις εικόνες μιας πόλης μαγικής. Μιας πόλης που σε υποχρεώνει με την κρυφή της μεγαλοπρέπεια, γοητεία και μελαγχολία να γίνεις βαθύτερος άνθρωπος.
- Η Μαρία τι σχέσεις έχει με την Αλεξία; Έχεις βρει κοινά στοιχεία ανάμεσα σε σένα και ‘κείνη;
Νομίζω ότι η Μαρία και η Αλεξία έχουν τις ίδιες συναισθηματικές θερμοκρασίες, στον τρόπο που αισθάνονται, σκέφτονται και αντιδρούν. Η Αλεξία έχει κάτι κοριτσίστικο που μου πάει πολύ. Μια ανάλαφρη στατικότητα. Παρ’ ότι δεν είχα στενή σχέση με τη γιαγιά μου κι ο πρώτος μου έρωτας έφυγε στο δημοτικό και δεν πρόλαβα να του το πω.
- Στην παράσταση νομίζω πως υπήρχε μια έντονη δοτικότητα και ενέργεια. Αυτό μου δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που μάχεται! Πόσο αντιπροσωπευτικό είναι αυτό για σένα;
Μαχητής με την έννοια του στρατηγικού σχεδίου, δεν είμαι καθόλου όμως. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν κατεβαίνω στη μάχη… γεμάτη τραύματα είμαι…. Στις συνθήκες που δημιουργούνται καθημερινά νομίζω πως θέλοντας και μη οι μάχες είναι καθημερινές και σε πολλά επίπεδα. Δοτική όμως, μάλλον είμαι πολύ. Νομίζω πως στην απόλυτη ταύτιση δημιουργείται χρόνος ζωής, εκεί μπορούν να συμβούν πράγματα που μας αλλάζουν και μας βοηθούν να κατανοήσουμε και τα πιο δύσβατα κομμάτια μας.
- Τι πιστεύεις πως μπορεί να προσφέρει η τέχνη γενικότερα αλλά και το θέατρο στον απογοητευμένο σημερινό Έλληνα;
Η τέχνη και χθες και σήμερα και αύριομ είναι μια παρηγοριά απαραίτητη. Οι άνθρωποι που εμπλέκονται με αυτή τη σχέση νομίζω πως τους είναι αναγκαία και πολύτιμη, είτε είναι πομποί είτε είναι δέκτες
- Αν χαρακτήριζες τον εαυτό σου με πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Δεν θα σου πω πέντε λέξεις που πιστεύω πως με χαρακτηρίζουν. Αλλά θα σου πω πέντε λέξεις που όταν τις συναντώ στους συνανθρώπους μου, μου δίνουν κουράγιο και μου δίνουν πίστη και ελπίδα για να πάω παρακάτω: Σκέψη, αυτο-έλεγχος, διαύγεια, ταχύτητα, ενσυναίσθηση
- Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Πέρα από την ενηλικίωση του πεντάχρονου (γέλια), θεατρικά σχεδιάζω κι ονειρεύομαι ελεύθερα πια και πρακτικά. Αυτή τη στιγμή συμμετέχω στην παραγωγή μιας σειράς ντοκιμαντέρ για το κανάλι της Βουλής που αφορά έλληνες δημιουργούς από τον χώρο τω τεχνών και των γραμμάτων.
Με την Μαρία αφού συζητήσαμε λίγο ακόμη, έφυγε όπως ήρθε, αέρινα κι αθόρυβα. Και υποσχέθηκε να γυρίσει ξανά, να μας χαρίσει λίγο από τη μαγεία του θεάτρου. Και της υποσχέθηκα πως θα είμαστε εκεί… ξανά!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Σεπτεμβρίου 2017, αρ. φύλλου 900
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.