9.2.18

ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ. ΠΗΧΙΩΝ: Αφελληνισμός II


ΟΔΟΣ 6.7.2017 | 893

Κακοποίηση τῆς Γλώσσας



Σέ προηγούμενο ἄρθρο μου (εδώ) ἀναφέρθηκα στήν ἐπίδραση πού ἔχει ἡ ἐλλιπῶς παρεχομένη παιδεία στόν προοδευτικά ἐπιχειρούμενο ἀφελληνισμό τῆς κοινωνίας μας. Στό παρόν ἄρθρο θά ἀναφερθῶ στήν καταστροφή τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ ὁποία βαθμιαίως καί ἀναπαισθήτως ἀλλοιώνεται τόσο στήν γραφή της (ὀρθογραφία), ὅσο καί στήν ὁμιλία μέ τήν χρησιμοποίηση ξένων λέξεων ἀντί τῶν ὑπαρχόντων ἀντίστοιχων ἐλληνικῶν, τήν μή ἀπόδοση ἐπακριβῶς τῆς ἔννοιας λέξεων, φράσεων καί πραγμάτων μέ τίς ὑπάρχουσες ἑλληνικές λέξεις καί ὄρους, ἀλλά μέ ξένων γλωσσῶν ἤ παραποιημένων ἑλληνικῶν, καί στήν χρησιμοποίηση λατινικῶν στοιχείων στήν γραφή ἀντί τῶν ἑλληνικῶν, καί ἄλλων τινῶν τά ὁποία θά ἀναφερθούν λεπτομερῶς στήν συνέχεια τοῦ ἄρθρου.


Αὐτό τίς περισσότερες φορές δέν γίνεται σκοπίμως, ἀλλά ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνώσεως τοῦ λαοῦ μας τῆς ἀξίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τό τί διαμάντι γνωρίζουν, χρησιμοποιούν καί διαχειρίζονται, πράγμα τό ὁποῖο ὀφείλεται στήν κακή ἐκπαίδευση πού παρέχεται στόν λαό μας, τόν μιμητισμό κάθε τι ξένου, τήν ξενομανία καί τήν στρεβλή ἰδέα πού ἔχουν οἱ περισσότεροι ὅτι ἄν χρησιμοποιήσουν ξένες λέξεις στήν ὁμιλία καί τήν γραφή τους, θά θεωρηθούν μορφωμένοι, γνώσται ξένων γλωσσῶν, κοσμοπολίτες, ἐνώ εἶναι ἁπλῶς ἀνόητοι.

Δέν ἔχουν διδαχθεῖ ποτέ οἱ ἑλληνόπαιδες, γιά νά εἶναι ὑπερήφανοι γι’ αὐτό, ὅτι ὁμιλοῦν καί γράφουν μιά γλῶσσα ἡ ὁποία ἔχει μιά ἱστορία τεσσάρων χιλιάδων καί πλέον ἐτῶν, ἡ ὁποία ὅλο αὐτό τό διάστημα ὁμιλεῖται συνεχῶς καί ἀδιακόπτως στόν ἑλλαδικό χῶρο, μέ τίς ἀναμενόμενες σχτικές ἀλλοιώσεις της· λόγω τοῦ ὅτι ἡ γλῶσσα εἶναι ἕνας ζωντανός ὀργανισμός καί ὅπως κάθε ζωντανός ὀργανισμός ὑφίσταται καί αὐτή τήν ἐξέλιξή της, τίς ἀλλοιώσεις της, πλήν ὅμως παρέμεινε ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀναλλοίωτη στήν βάση της. Λέξεις καί φράσεις οἱ ὁποῖες ἀποκρυπτογραφήθηκαν στήν γραμμική γραφή Β τῶν Μινωϊκῶν καί Μυκηναϊκῶν χρόνων, ἀνευρίσκονται καί στήν σύγχρονη χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, πράγμα πού ἀποδεικνύει χωρίς καμίαν ἀμφισβήτηση τήν συνέχεια τῆς γλώσσας μας.

Χρησιμοποιοῦμε σήμερα φράσεις καί λέξεις αὐτούσιες τῶν Ὁμηρικῶν χρόνων, οἱ ὁποῖες ἀποδίδουν ἐπακριβῶς τήν αὐτήν ἔννοιαν καί εἶναι ἀπολύτως κατανοητές καί ἀπό τούς ἀμόρφωτους ἀκόμη συμπατρῶτες μας. Εἶναι ἡ μόνη νοηματική γλῶσσα στόν κόσμο, σέ ἀντίθεση μέ ὅλες τίς ἄλλες, οἱ ὁποῖες εἶναι συμβατικές. Οἱ λέξεις καί φράσεις τῆς ἑλληνικής γλώσσας, ὡς νοηματικῆς, ἀποδίδουν ἀπόλυτα τήν ἔννοια ἤ τό εἶναι τοῦ πράγματος καί δέ εἶναι ἀποτέλεσμα συμβάσεως μεταξύ τῶν ἀτόμων μιᾶς κοινωνίας νά ὀνομάζεται ἕνα πράγμα ἔτσι ἤ ἀλλιῶς. Εἶναι ἡ μητέρα τῆς Λατινικής γλώσσας καί κατά συνέπεια καί ὅλων τῶν λατινογεννῶν γλωσσῶν. Ἡ πλουσιότερη σέ λεξιλόγιο γλῶσσα στόν Κόσμο, ἡ μόνη πού μέ τήν προσθήκη τῶν διαφόρων προθέσεων σέ μία λέξη ἀλλάζει τήν ἕννοια τῆς λέξεως π.χ. ἐάν προσθέσουμε στήν λέξη λόγος τίς διάφορες προθέσεις σχηματίζουμε τίς διάφορες λέξεις, διάλογος, παράλογος, κατάλογος, ἀντίλογος κ,λ,π. Μέ τελείως διαφορετική ἔννοια ἡ κάθε μία ἀπό αὐτές.

«Εἶναι πασίγνωστο μὲ πόση ἀνεπανάληπτη λεπταισθησία, κι ὡστόσο πάντα μὲ σαφήνεια καὶ συνοπτικότητα, μπορεῖ ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα νὰ ἐκφράσει, χάρη στὰ γένη, τοὺς χρόνους καὶ τὶς ἐγκλίσεις τῶν ρημάτων της, τὶς ἀποχρώσεις τοῦ ἐνδεχομένου καὶ τοῦ ἀναγκαίου, τοῦ εὐκταίου, τοῦ στιγμιαίου καὶ τοῦ διαρκοῦς, τοῦ χρονικὰ κοντινοῦ καὶ μακρινοῦ» [1]. Ἡ ρήση αὐτή τοῦ διάσημου Αὐστριακοῦ διανοητοῦ καί λογίου, καθῶς καί τά ἀναφερόμενα στήν προηγούμενη παράγραφο προτερήματα τῆς Ἑλληνικής γλώσσας, συνετέλεσαν σέ μέγιστο βαθμό καί βοήθησαν ἀφάνταστα τήν ἑλληνική σκέψη νά διατυπώσει τά ἀνεπανάληπτα διανοήματά της καί τήν ἄνθηση τῆς φιλοσοφίας, ὅπως ἐκ παραλλήλου ἡ ἑλληνική σκέψη καί φιλοσοφία συνετέλεσαν τά μέγιστα στόν ἐμπλουτισμό τῆς γλώσσας. Ἡ σχέση τους ἦταν ἀλληλένδετος. Ὁ ἴδιος Αὐστριακός λόγιος [2] τονίζει ὅτι «τὸ πρῶτο καὶ ἴσως μεγαλύτερο καλλιτεχνικὸ δημιούργημα τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἡ γλῶσσα τους» καί «αὐτὸ ποὺ πρῶτα - πρῶτα ἐξυψώνει τὰ Ἑλληνικὰ πάνω ἀπʹ ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσσες (μὲ ἐξαίρεση ἴσως τῆς Ἰταλικῆς) εἶναι ἡ μουσικότητά τους, συνέπεια τοῦ πλούτου τους σὲ εὔηχα φωνήεντα καὶ διφθόγγους καὶ τῆς σπανιότητας τῶν σκληρῶν συνιζήσεων καὶ ἐπανωτῶν συμφώνων». Τήν θεσπέσια, τήν ἀγγελικήν ὅπως τήν χαρακτήρισε ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος σέ ποίημά του [3], τήν γλῶσσα αὐτήν δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τήν κακοποιοῦμε καί τήν κακομεταχειριζόμαστε.

Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα ἐπί μίαν καί πλέον ἐκατονταετίαν ταλαιπωρήθηκε μέ τήν διαμάχη τῶν ὀπαδῶν τῆς καθαρεύουσας καί τῆς δημοτικής, γιατί δυστυχῶς ἐπεισῆλθε καί στό ζήτημα αὐτό, ὅπως καί σʹ ὅλα τά ἄλλα, ἡ πολιτική. Μέ τήν ἀποκατάσταση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος μετά τήν πτώση τῆς δικτατορίας, ἔπαυσε ἡ διάκριση καθαρεύουσας καί δημοτικής καί χρησιμοποιεῖται πλέον καί ἐπισήμως μιά στρωτή καθομιλουμένη καί γραπτή γλῶσσα, χωρίς τίς ἀκρότητες τόσο τῆς καθαρεύουσας, ὅσο καί τῆς δημοτικής. Καί ἐδώ ὅμως ἐπεισῆλθε ἡ πολιτική μέ ἀγαστή συνεργασία καί διαπλοκή, μέ ἰσχυρό δημοσιογραφικό συγκρότημα καί πραξικοματικά μέ νομοθετική ρύθμιση, ἐπέβαλαν (πρωτοφάνες γεγονός παγκοσμίως νά ρυθμίζεται ἡ γραφή μιᾶς γλώσσας νομοθετικῶς διά τῆς ψήφου 35 μόνον βουλευτῶν καί μάλιστα σέ τροποποίηση νόμου καί ἄνευ διαβουλεύσεως) τό μονοτονικό σύστημα γραφής τῆς γλώσσας, καταργώντας μέ τόν τρόπο αὐτό τούς τόνους καί τά πνεύματα, ἡ χρησιμοποίηση τῶν ὁποίων ἴσχυε ἐπί δύο χιλιετίες· βοηθοῦσε τήν ὀρθή ὀρθογραφία λέξεων καί ἀποτελοῦσε τόν συνδετικό κρίκο μεταξύ τῆς νεωτέρας μορφής τῆς γλώσσας μέ τήν ἀρχαϊκή της μορφή.

Αὐτή ἡ πράξη ἀποτέλεσε τήν πρώτην μεταδικτατορικήν κακοποίηση τῆς γλώσσας ἀπό τό ἐπίσημο κράτος καί ἐπακολούθησε ἡ παντελής ἔλλειψη ἐλέγχου τῶν ἡλεκτρονικῶν μέσων ἐνημέρωσης ὡς πρός τόν ἐκφερόμενο λόγο ἀπό αὐτά, τήν χρήση ξένων λέξεων καί γενικά τήν κακοποίηση τῆς γλώσσας, ἐμφανή σέ ὅλους μας. Πρόσφατα τό Ὑπουργεῖο Παιδείας κατήργησε καί τό μάθημα τῆς λογοτεχνίας ἀπό τό Γυμνάσιο καί Λύκειο, μάθημα ἀπαραίτητο γιά τόν ἐμπλουτισμό τοῦ λεξιλογίου τῶν μαθητῶν καί τῆς ὀρθής χρήσεως τῆς γλώσσας στήν ἔκφραση τῶν διανοημάτων καί συναισθημάτων τῶν μαθητῶν. Ἀλλά καί στό κοινοβούλιο κακοποιεῖται ἡ γλῶσσα κατά τίς ἀγορεύσεις τῶν βουλευτῶν μέ τήν χρησιμοποίηση ἐκφράσεων, πολλές φορές ἐπιπέδου χαμαιτυπείου, ἐκτός βεβαίως εὐάριθμων ἐξαιρέσεων.

Τά μέσα ἡλεκτρονικής ἐνημέρωσης, περισσότερο οἱ τηλεοπτικοί δίαυλοι καί ὀλιγότερο οἱ ραδιοφωνικοί σταθμοί, πού ἀποτελούν δυστυχῶς σήμερα στήν χώρα μας τά κύρια μέσα ἐπιμορφώσεως τοῦ πληθυσμοῦ, ἀποτελούν τούς κύριους παράγοντες τῆς κακοποίησης τῆς γλώσσας. Χρησιμοποιούν κατά κόρον ξένα προγράμματα καί τηλεοπτικές σειρές καί δέν ἀλλάζουν οὔτε κἄν τούς τίτλους τούς ὁποίους διατηρούν εἰς τήν γλῶσσα τῆς προελεύσεως, συνήθως τῆς Ἀγγλικής καί αὐτής κακοποιημένης. Δέν ἔχουν κἄν τήν εὐγένεια νά μεταφράσουν τούς τίτλους στήν ἑλληνική, ὡσάν νά ἀπευθύνονται σέ ἰθαγενεῖς ἀποικιακοῦ κράτους. Γιατί νά ἔχει ἐκπομπή τόν τίτλο «2night show» καί ὄχι «Ἀποψινό θέαμα»; ἤ «Your face sounds familiar» ἀντί τοῦ ἑλληνικοῦ «Κάπου σέ ξέρω», ἤ τό «Tatiana live» ἀντί «Ζωντανά μέ τήν Τατιάνα» καί τόσα ἄλλα; Καί οἱ ἴδιοι οἱ παρουσιαστές τῶν εἰδήσεων καί τῶν διαφόρων προγραμμάτων, κακοποιούν τήν γλῶσσα μέ τήν χρησιμοποίηση ξένων λέξεων ἀντί τῶν ἀντίστοιχων ἑλληνικῶν, ὅπως π.χ. χρησιμοποιούν κατά κόρον τήν λέξη break, ἀντί τοῦ ὀρθοῦ ἑλληνικοῦ διάλειμα ἤ διακοπή γιά τίς διαφημήσεις.
Κακή χρήση τῆς γλώσσας καί κακοποίηση αὐτής προκαλούν καί τά λαϊκά περιοδικά τά ὁποία χρησιμοποιούν κατά κόρον τά λεγόμενα Greekglish, ἀνάμειξης ἑλληνικῶν καί ἀγγλικῶν λέξεων καί γραμμάτων.

Παρασυρόμενος ἀπ’ ὄλα τά ἀνωτέρω, ὁ ἁπλός λαός ἀναγράφει τήν ἐπιγραφή στό μαγαζί του μέ ξένικό ὄνομα καί μέ λατινικούς χαρακτῆρες, ἡ συνοικιακή κομμώτρια ὀνομάζει τό κομμωτήριό της σέ «haute coiffure», τό ζαχαροπωλεῖο σέ «patisserie» καί τόσα ἄλλα. Δέν παραλείπω βεβαίως νά ἀναφέρω καί τήν κακοποίηση τῶν κυρίων ὀνομάτων, κυρίως τῶν γυναικῶν, μέ τήν ἀντικατάσταση τῶν ὡραίων βαπτιστικῶν τους ἑλληνικῶν ὀνομάτων μέ ξενικά. Δέν ἀναφέρω παραδείγματα φοβούμενος μήπως δυσαρεστήσω πολλές των ἀναγνωστριῶν τῆς ἐφημερίδας.

Τά τελευταῖα ἀναφερόμενα συμπτώματα κακοποίησης τῆς Ἑλληνικής γλώσσας δέν ἐπιτελούνται σκοπίμως ἀλλά κυρίως ἀπό ἄγνοια, ξενομανία καί τήν στρεβλή ἐντύπωση πού ἔχει ὁ πολύς κόσμος ὅτι κάθε τί ξένο ὑπερέχει τοῦ Ἑλληνικοῦ. Ἐν τέλει, ὅλα εἶναι θέμα παιδείας, ἡ ὁποία δυστυχῶς δέν παρέχεται ὡς πρέπει στόν λαό μας.


1. Egon Friedell: Πολιτιστικὴ Ἱστορία τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος σελ: 66.
2. ὄ.π.π σελ. 62 καί 63.
3. Νικηφόρος Βρεττάκος:
Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα
Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς
θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα
ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.
Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς
μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ
δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε
μεταξὺ τους μὲ μουσική. 



Φωτογραφίες: α) Αττικό αγγείο της γεωμετρικής εποχής με το ελληνικό αλφάβητο. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. β) Μελαμβαφής κάνθαρος με το βοιωτικό αλφάβητο. 450-425 π.Χ. από τις Θεσπιές Βοιωτίας. Μουσείο Λούβρου (δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας).


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Ιουλίου 2017, αρ. φύλλου 893

Σχετικά:

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος9/2/18

    Αναρτήθηκε σήμερα, 9/2, Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, να ζει αιώνια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ