13.2.18

Λόγος & Αντίλογος I

«Περί αρθρογραφίας & παιδείας»


Στο άρθρο του -μάλλον να ειπώ: στην πραγματεία του (εδώ)- ο διακεκριμένος επιστήμων ιατρός συμπατριώτης μας, γνωστός και την σοβαρή πάντοτε αρθρογραφία του, με τον ως άνω τίτλο τέμνει οριζοντίως και καθέτως την ελληνική κοινωνία και στοχαστικώς ως εθνικός κοινωνιολόγος και αναλυτής ορθοτομεί επί καιρίων ουσιαστικών θεμάτων της εθνικής μας ζωής επισημαίνοντας την αλλοίωση της Παιδείας και τους εξ αυτής κινδύνους για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και του Έθνους.

Είναι κείμενο τόσον ενδιαφέροντος και σοβαρού περιεχομένου, ώστε ως καθηγητής Μ.Ε –έστω και εν συντάξει- το κρίνω κατάλληλο να διδαχθεί σε Γυμνάσια και Λύκεια της Πατρίδος. Επισημαίνει ο κος Πηχιών ότι λέξεις, ως, εθνικός, πατριώτης, Έλλην, δεν ακούονται πολύ και δεν προκαλούν ρίγος και συγκίνηση, όπως σε παλαιότερους καιρούς. Να προσθέσω και εγώ το των πολιτικών μας απαράδεκτο: η χώρα μας, της χώρας μας, κάπου-κάπου η Ελλάδα, αντί των εθνοπρεπών λέξεων η πατρίδα μας, η Ελλάς! Από χρόνια το παρατηρώ. Προς παντοτινή τιμή και μνήμη του αειμνήστου Κων/νου Μητσοτάκη: Ήταν από τους ελαχίστους που χρησιμοποιούσε συχνά την λ. Ελλάς, όπως και η κ. Αλέκα Παπαρρήγα. Ψευτομοντέρνοι επέβαλαν την λ. Ελλάδα.

Τονίζει ο κος Αναστάσης Πηχιών τις αρνητικές συνέπειες και επιπτώσεις στρεβλής Παιδείας και Εκπαιδεύσεως οφειλόμενες σε σκόπιμες δράσεις αριστερών αποδομητών της Ελληνικής Ιστορίας και της Ελληνοχριστιανικής μας γνήσιας Παραδόσεως. Η αθλία κατάσταση των σημερινών Πανεπιστημίων θυμίζει, έστω και κατ’ ελάχιστον τις παλαιότερες εποχές. Τότε που είχαμε αρχές ως φοιτητές και εν συνεχεία ως πολίτες ή επαγγελματίες. Σεβασμός στους καθηγητές μας, ευπρέπεια και ευταξία στα πανεπιστημιακά κτήρια, όλο το είναι μας η μάθηση και επιστημονική κατάρτιση, καθώς αποφοιτώντας από την Σχολή δίναμε τον όρκο: Θα ασκήσω το επάγγελμα «δίκην θρησκείας και ουκ επί χρηματισμώ». Ειδικά για τον κλάδο των εκπαιδευτικών, στον οποίο υπηρέτησα με πίστη και ευσυνειδησία, θέλω να εκφρασθώ ότι επί των ημερών μας και αργότερα πιστεύαμε δάσκαλοι και καθηγητές στην συντριπτική τους πλειοψηφία ότι όντως ασκούσαμε λειτούργημα! Τόλμησα ως λυκειάρχης σε μια συνεδρίαση του Συλλόγου το 1990 να ειπώ: Σας θυμίζω, κοι συνάδελφοι, ότι ασκούμε λειτούργημα! Αυτόχρημα με διακόπτει νέος σχετικά καθηγητής λέγοντας: Τι μας λες, Διευθυντή; Ακόμα εκεί είσαι; …το ημεροκάματο! Δεν ξέρω, ούτε έχω… στατιστική ενημέρωση αν είναι μικρό ή μεγαλύτερο το ποσοστό εν ενεργεία καθηγητών που προ οφθαλμών έχουν μόνο το… ημεροκάματο!

Το θέμα της Εκπαιδεύσεως, εκπαιδευτικών προγραμμάτων, γενικά της Παιδείας, είναι πελώριο και δυσθεράπευτο με τις εξελίξεις και με την ελεεινή και αθλία κατάσταση σήμερα στα σχολεία και τα Α.Ε.Ι στην διάλυση των οποίων με τις σκόπιμες μεθοδεύσεις και μέτρα οδηγεί η «για πρώτη φορά Αριστερά!» Θαυμάσιες οι προτάσεις σου, κε Αναστάση, για ανόρθωση της Παιδείας, αν εύρισκαν «ευήκοον ους» από όλα τα κόμματα αλλά λίαν χλωμό το βλέπω. Για τον ρόλο και σημασία του έργου των διδασκάλων (όλων των βαθμίδων) και την επίδραση των βιβλίων στο πνεύμα και την ψυχή των μαθητών, θα αναφερθώ σε προσωπικές εμπειρίες και βιώματα. Καυχώμαι ότι είμαι εθνικόφρων (όπως εκατομμύρια συνελλήνων) με την ευρεία έννοια του όρου. (Δεν διστάζω να χρησιμοποιήσω τον όρο, παρότι ξέρω, κάποιοι μπορεί να το συνδυάσουν με κάτι άλλα –όφρων!). Εκ των προτέρων τους λέγω ότι ματαιοπονούν και οπωσδήποτε θα με αδικήσουν, αλλά και ότι δεν ανακαλώ. Νά πώς διαμορφώθηκε ο εθνικός μου προσανατολισμός και η παιδιόθεν προσήλωσή μου στα τίμια ιδεώδη της Πατρίδος μας.

1ο Μαθητής ων Δ’ Δημοτικού (από μικρός αγαπούσα το διάβασμα) είχα διαβάσει στο Αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού ένα αφήγημα-διασκευή Αν. Μέγα- από τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πην. Δέλτα: Ο Μικρός Μακεδών. Σε γλαφυρή -απλή- καθαρεύουσα. Με είχε ενθουσιάσει τόσο, ώστε με επαναλήψεις το απεστήθισα. Σεισμό από συγκίνηση στην ψυχή του τότε μαθητή προκάλεσε το ανάγνωσμα για ένα μικρό ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα. Η εικόνα του έμεινε μέσα μου για πάντα, μέχρι σήμερα. Εγώ δεν χειρίζομαι υπολογιστή. Όποιος αναγνώστης το βρει στο Internet «Ο Μικρός Μακεδών» Ε΄ Δημοτικού 1948- 1949, θα συμφωνήσει μαζί μου για την δικαιολογημένη συγκίνηση.

2ο Φεβρ. 1947, βαρύς χειμώνας. Ο πατέρας μου διά τον φόβο των «Ιουδαίων» εγκατέλειψε το χωριό και έφυγε στην Καστοριά. Ένα μεσημέρι είχε ειδοποιηθεί από την ΕΤΑ η μητέρα μου να ετοιμάσει για κατάλυμα φαγητό για δύο άτομα. Αντάρτες, ένας άντρας και μια συντρόφισσα με πολυβόλο. Ανύποπτος διάβαζα το βιβλίο που ανέφερα (το είχα πάντα στο προσκέφαλο). Ο αντάρτης μου είπε να διαβάσω κάτι (προηγουμένως σε αφελείς ερωτήσεις της αειμνήστου μάνας μου μεταξύ άλλων είπε ότι είναι από τη Χαλάρα). Εγώ άρχισα άνετα να διαβάζω: Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος. Σε λίγο με διακόπτει: για δος μου το βιβλίο σου… Τέτοια χαζά γράφει; Αμέσως σχίζει το φύλλο με την εικόνα του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου πάνω στο άλογό του να σκοτώνει Βουλγάρους και το ρίχνει στη θερμάστρα, που έκαιε ζωηρά, για να τον θερμάνει… μαζεύθηκα «εις εμαυτόν». Μέσα μου κάτι λειτούργησε κι ας ήμουν άωρο παιδί. Είναι εχθρός…, δεν αγαπά τον Έλληνα Μακεδόνα Αυτοκράτορα!...Πού να καταλάβει ο αγροίκος ΕΑΜ ο Βουλγαρίζων τότε ότι με την μία του χειρονομία σφυρηλατούσα μέσα μου εθνικό φρόνημα. Πέτυχε δηλ. το αντίθετο του επιδιωκομένου σκοπού του: να με κάνει… συντροφάκι.

3ο Στην ΣΤ΄Δημοτικού 1950-51. Ο φωτισμένος δάσκαλός μας, μακαρίτης Βας. Μακαβός, αφού με ζωηρότητα και παραστατικότητα λόγου μας μίλησε για την Άλωση και τον Κων/νο 11ο Παλαιολόγο, μας συνέστησε να μάθουμε από στήθους την ηρωική απάντηση στον Μωάμεθ Β΄τον Πορθητή: Τό τήν Πόλιν σοι δούναι… αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών. Ο δάσκαλος χάρασσε με τον τρόπο του τον διδακτικό στις αγνές παιδικές ψυχές υποθήκες για αγάπη και προσήλωση στην Πατρίδα, στο Έθνος.

4ο  Στα γυμνασιακά χρόνια. Ο αείμνηστος Β. Δόικος με ζήλο και πατριωτική θέρμη στην Δ΄ Γυμνασίου (1953-54) διδάσκοντάς μας με επιμονή να αποδίδουμε ρυθμικά και σωστά το «επίγραμμα» Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη του Κ. Παλαμά, δάκρυζε και μας μετέδιδε άθελά του την συγκίνηση από το γεγονός της εθνικής μας ιστορίας,

5ο Ο μακαρίτης επίσης Απόστολος Ραφαηλίδης (1956) φιλόλογος, ιδεολόγος κομμουνιστής, με φιλολογικό πάθος μας μιλούσε για την αξία της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας και ιδιαίτερα για τον Όμηρο και τα αθάνατα έπη του. Απήγγελε εκ στήθους, πολλούς στίχους και δεν κρυβόταν ο ενθουσιασμός και η συγκίνησή του. Συχνά επαναλάμβανε το: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων». Ένας υπουργός Παιδείας της Κυβερνήσεως της Αριστεράς δυστυχώς την αριστεία την χαρακτηρίζει άχρηστη ματαιότητα και αντίθετη (!) στην ισότητα… Δεν ξεχνώ ποτέ την μεγάλη συγκίνηση των μαθητών της Γ΄ Λυκείου του Γυμνασίου Καστοριάς στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, καθώς παρέδιδα (19 66) το διήγημα: Το Φίλημα του Μητσάκη. Ήταν η υπό του διδάσκοντος ανάγνωση μετ’ ήθους; Συγκινημένοι μαθητές και μαθήτριες, ποιος να μιλήσει και να κάνει τις ανάλογες, εύστοχες παρατηρήσεις και σχόλια επί του κειμένου. ‘Ηταν εποχές, κατά τις οποίες το σχολείο επηρέαζε τα παιδιά στις σκέψεις τους και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.
Πήρε έκταση η επιστολή μου, γιατί θέλησα να τονίσω πώς μας γαλούχησαν (πρώτα βεβαίως οι γονείς) δάσκαλοι, που πίστευαν στην αποστολή τους και πιστοί στον όρκο να διδάσκουν αγάπη στην Πατρίδα και την Ιστορία, όχι σαν σημερινούς (που δεν είναι και λίγοι) οι οποίοι ανερυθρίαστα κάνουν το παν να αλλοιώσουν και να διαστρεβλώσουν την ελληνική Ιστορία και την Παιδεία.

Ευχαριστώ διά την φιλοξενίαν
Λάζαρος Γ. Νικηφορίδης


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Ιουλίου 2017, αρ. φύλλου 895


Σχετικά:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ