19.2.18

ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ. ΠΗΧΙΩΝ: Αφελληνισμός III


ΟΔΟΣ 20.7.2017 | 895


Διαβολή τῆς Ἐκκλησίας 


Στό πρῶτο ἄρθρο μου γιά τόν προοδευτικό καί ἀνεπαισθήτως ἐπιχειρούμενο ἀφελληνισμό τῆς κοινωνίας μας ἀπό τούς ἐθνομηδενιστές, τόνισα ὅτι ὁ τρόπος πού μετέρχονται εἶναι «νά διαβάλουν, νά κατηγορούν καί νά ἀποδομούν τούς διάφορους βασικούς θεσμούς τῆς κοινωνίας, τίς βάσεις ἤ πυλῶνες (ὅπως θέλουν νά λέγονται σήμερα) ὅπως τήν θρησκεία, τά ἤθη καί ἔθιμα, τίς παραδόσεις, τήν παιδεία, τήν γλῶσσα κ.λ.π.».
Στό αὐτό πρῶτο ἄρθρο μου ἀναφέρομαι στήν ἀποδόμηση τῆς, στά ἑλληνόπαιδα, παρεχομένης παιδείας, στό δεύτερο τήν κακοποίηση καί ἀλλοίωση τῆς ἑλληνικής γλώσσας καί στό μετά χείρας ἄρθρο μου θά ἀναφερθῶ στήν ἐπιτελούμενη προοδευτική διαβολή, ἐπίρριψη κατηγοριῶν καί λάσπης στούς θρησκευτικούς θεσμούς καί ἄλλων παραγόντων, οἱ ὁποῖοι συμβάλλουν στήν διατήρηση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας ὡς Ἕλληνες.

Κατηγοροῦν συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (προσέξτέ το αὐτό, κατηγοροῦν ὄχι τήν θρησκεία γενικῶς καί ἀδιακρίτως, ἀλλά μόνον τήν Ὀρθόδοξο πίστη καί ἐκλεκτικῶς τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος), προβάλλοντας ἔωλα ἐπιχειρήματα ἅνευ οὐσιαστικής ἀξίας, ἀλλά πρός ἐντυπσιασμό τῆς κοινής γνώμης καί ἑνός κακῶς ἐννοούμενου λαϊκισμοῦ. Δέν εἶναι ἕνας ἁπλός ἀντικληρικισμός, ὅπως ἀναπτύχθηκε στήν Δυτική Εὐρώπη κατά τήν Γαλλικη ἐπανάσταση καί τόν Διαφωτισμό, γιατί στήν χώρα μας ὁ λαός σέβεται καί τιμᾶ τούς ἱερεῖς του, ἰδίως τῶν μικρῶν πόλεων καί χωριῶν, πού τούς ἔχει πάντοτε κοντά του καί ἀρωγούς στίς ἀνάγκες του, καί ἀναγνωρίζει τό προσφερόμενο ἔργο τους, παρά τίς προσπάθειες ἐλαχίστων, εὐτυχῶς, ἀρχιερέων περί τοῦ ἀντιθέτου.

Ὄχι μόνον δέν ἀποδέχονται τόν ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί γενικῶς τῆς Ἐκκλησίας στήν διατήρηση τῆς ἑλληνικότητος τοῦ ὑπόδουλου ἑλληνικοῦ ὀρθόδοξου πληθυσμοῦ τῆς Ὀθωμανικής αὐτοκρατορίας στά χρόνια τῆς μακραίωνης δουλείας του, ἀλλά φθάνουν στό σημεῖο νά τήν κατηγοροῦν γιά δῆθεν συνεργασία μέ τόν κατακτητή καί καταπιεστή τοῦ ποιμνίου της. Ἀμφισβητοῦν τίς ἑκατόμβες τῶν ἀρχιερέων καί ἁπλῶν κληρικῶν πού θυσιάσθηκαν εἴτε διʹ ἀγχόνης εἴτε διά μαχαίρας στό βωμό τῆς πίστεως καί τοῦ γένους. Ἀμφισβητοῦν καί λοιδωροῦν τήν ὕπαρξη τοῦ κρυφοῦ σχολειοῦ, ὡσάν ὁ ὁλιγογράμματος παπάς τοῦ χωριοῦ καί ὁ καλόγερος τοῦ μοναστηριοῦ πού μάθαιναν στά παιδιά τά ὁλίγιστα κολλυβογράμματα πού ἤξεραν, τά δίδασκαν σέ ὀργανωμένα σχολεία, ἐμφανῶς καί μπροστά στά μάτια τοῦ ἀγά ἤ τοῦ μπέη. 

Προσπαθοῦν νά ἀπαλείψουν, ἐάν δέν τό ἔχουν κάνει ἤδη, ἀπό τά σχολικά βιβλία, καί δέν διδάσκεται πλέον ἡ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας σʹ ὅλους τούς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους, τόσο κατά τήν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας ὅσο καί κατά τόν ἀγῶνα τῆς Ἀνεξαρτησίας, τόν Μακεδονικό Ἀγῶνα, καί τούς μετέπειτα πολέμους, τήν ξένη κατοχή, καί τώρα στήν οἰκονομική κρίση. Ἀποσιωποῦν σκοπίμως τό τεράστιο κοινωνικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως στίς ἡμέρες μας μέ τά συσσίτια της καί τίς ἄλλες βοήθειες, πού παρέχει, ὄχι μόνον στούς ἀναξιοπαθοῦντες συμπολίτες μας ἀλλά καί στούς πρόσφυγες καί μετανάστες, ἔργο τεράστιο τό ὁποῖο, ἐν πολλοίς, ἀντικαθιστά τό ἀναμενόμενο νά ἐπιτελεῖται ἀπό τήν πολιτεία. Τό μόνο πού ξέρουν νά κάνουν καί τό ἐπαναλαμβάνουν, ξανά καί ξανά, εἶναι νά λένε, χωρίς νά διαθέτουν στοιχεῖα, γιά τήν τεράστια δῆθεν περιουσία τῆς Ἐκκλησίας τήν ὁποία λυμαίνεται είς βάρος τοῦ λαοῦ, παρ’ ὅλο πού τό πλεῖστον αὐτής εἶναι δεσμευμένο ἀπό τό κράτος καί τά ἔσοδα τῆς ὑπολοίπου διατίθενται σέ ἀγαθοεργούς σκοπούς.

Τά ἀνωτέρω ἀφοροῦν τήν διοικοῦσα Ἐκκλησία, πλήν ὅμως οἱ ἐθνομηδενιστές δέν ἀρκοῦνται μόνον στήν κατασυκοφάντηση τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά προσπαθοῦν νά ἀμβλύνουν καί προοδευτικά νά ἐξαλείψουν ἀπό τόν λαό τό πηγαῖο θρησκευτικό του αἴσθημα. Ἀπηγόρευσαν διά νόμου νά ἀναγράφεται στήν ἀστυνομική ταυτότητα τό θρήσκευμα, ἐπιδιώκουν νἀ ἀφαιρεθεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν θέση της ἄνωθεν τῆς ἕδρας τῶν δικαστῶν καί ἀπό τούς θαλάμους τῶν νοσοκαμείων, ἀντιδροῦν στό νά λέγεται στά σχολεῖα ἡ πρωϊνή προσευχή (καθῶς καί ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας), θέλουν νά καταργήσουν τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα καί νά τό ἀντικαταστήσουν μέ μάθημα θρησκειολογίας, δηλαδή ἀντί νά διδάσκονται οἱ ἑλληνόπαιδες τίς διδαχές τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί τῆς Ὀρθόδοξης πίστης, νά διδάσκονται τά δόγματα τοῦ Ἰσλάμ, τῶν Βουδιστῶν, τῶν Ἰνδουιστῶν καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν, προσπαθοῦν νά ἀπαξιώσουν τίς ἐκκλησιασικές τοπικές ἑορτές καί πανηγύρεις μέ τήν ἀντικατάσταση αὐτῶν μέ τά διάφορα φεστιβάλ τῶν κομματικῶν νεολαιῶν, λοιδωροῦν τούς χριστιανούς ὅταν κάνουν τόν σταυρό τους ἤ ὅταν φέρουν στόν λαιμό τους σταυρουδάκι καί πολλά ἄλλα πού τά θεωροῦμαι, ἐκ πρώτης ὅψεως, ἀσήμαντα πλήν ὅμως ἐπιτελοῦν ἀνεπαισθήτως τόν σκοπό τῶν ἐθνομηδενιστῶν.

Ἐκτός τῶν τριῶν βασικῶν θεσμῶν τῆς κοινωνίας, τῆς παιδείας, τῆς γλώσσας καί τῆς θρησκείας, στούς ὁποίους ἀναφέρθηκα ἐκτενέστερα, οἱ ἐπεργαζόμενοι τόν ἀφελληνισμό τοῦ λαοῦ μας, ἀποσκοποῦν, ὡς μέσο ἐπίτευξης τοῦ σκοποῦ τους, τήν ἀποδόμηση τοῦ κοινωνικοῦ ἰστοῦ τῆς κοινωνίας, καί βάλλουν κατά τῆς ἱστορικῆς, διαχρονικῆς συνέχειας τοῦ Ἔθνους, τῆς κοινωνικής συνοχής τῆς κοινότητος, τόν θεσμό τῆς οίκογένειας, τήν ἀπαξίωση τῶν ἠθῶν καί ἐθίμων τοῦ λαοῦ μας, τίς παραδόσεις μας, ἀκόμη καί τίς διατροφικές μας συνήθειες.

Ἔτσι διαστρέφουν, ἀλλοιῶνουν ἤ ἀπαλείφουν ἀπό τά σχολικά βιβλία ἱστορικά γεγονότα πού ἀναδεικνύουν τῆν συνέχεια τῆς φυλής, (ἔφθασαν στό σημεῖο νά λένε ὅτι τό Ἑλληνικό ἔθνος εἶναι κατασκεύασμα τοῦ διαφωτισμοῦ καί τῶν ξένων καί ὅτι ὁ ἑλληνισμός συγκροτήθηκε ὡς Ἕθνος τόν 19ο αἰῶνα μέ τήν δημιουργία τοῦ σύγχρονου ἑλληνικοῦ κράτους μέ τήν ἐπανάσταση του1821 – Βερέμης καί ἄλλοι σέ τηλεοπτική ἐκπομπή τοῦ Σκάϊ μέ τίτλο «το 1821 καί ἡ γένεση ἑνός ἔθνους»). Κλονίζουν τόν θεσμό τῆς οίκογένειας μέ τήν ὀνομασία τοῦ θεσμοῦ συμβιώσεως ὡς γάμου, σκοπίμως, γιά νά μειώσουν τήν ἀξία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου καί τί ἀκριβῶς συμβολίζει τό μυστήριο αὐτό τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τήν κατά κόρον προβολή τῆς ὁμοφυλιφιλίας ὡσάν νά εἶναι αὐτή κάτι τό φυσιολογικό στίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί ὄχι παρά φύσιν. Ἀναδεικνύουν είς τό ἔπακρον τόν ἀτομικισμό, είς βάρος τοῦ συνόλου τῆς κοινότητος (πολλά τά παραδείγματα καί στήν Καστοριά), ἀκόμη καί αὐτή ἡ αὐτοδιοικητική διαρύθμιση μέ τόν Καλλικράτη εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα (πιθανῶς αὐτός νά ἦταν καί ὁ σκοπός της) νά μειωθεῖ τό συλλογικό αἴσθημα τῆς κοινότητος, ὅπως δέ ὅλοι μας γνωρίζουμε ἀλλοιῶς ἦταν τό συλλογικό αἴσθημα τῆς κοινότητας ὅταν ὑπήρχαν οἱ μικροί Δήμοι καί οἱ κοινότητες καί ἀλλοιῶς εἶναι τώρα.

Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά συντελοῦν στό νά ἐθίζεται ὁ ἑλληνικός λαός σέ ξένα πρός τήν παράδοση του ἤθη, καί μέ τήν ἐγγενῆ του ξενομανία καί τάση πρός μιμητισμό νά ἀλλοιώνουν τήν ἰδιομορφία καί ἰδιοστασία τοῦ λαοῦ μας. Σκοπός μας πρέπει νά εἶναι, ὡς ἀντίδραση καί προφύλαξη ἀπό τίς ἐνέργειες τῶν ἐθνομηδενιστῶν, ἡ διατήρηση, παντί σθένει, τῆς ἐθνικής μας ταυτότητας καί ἰδιοπροσωπίας τόσο σέ ἐθνικό ἐπίπεδο ὅσο καί σέ τοπικό τοιοῦτο. Αὐτό θά ἐπιτευχθεῖ μόνον μέ ἀλώβητο τήν διατήρηση τῶν ἠθῶν καί ἐθίμων τοῦ λαοῦ μας, τῶν παραδόσεών μας, τῆς διατηρήσεως τῶν λατρευτικῶν μας στοιχείων καί τῆς ὀρθής χρήσεως τῆς γλώσσας, μιά καί τήν ἐκπαίδευση καί τήν ἐν γένει παιδεία τοῦ πληθυσμοῦ τήν ἔχει, ὑπό τήν ἀπόλυτο ἐξουσία του (καί αὐθαιρεσία), τό Κράτος. Αὐτό βέβαια δέν πρέπει νά εἶναι ταμποῦ καί νά ἀποτρέπει τήν πρόσληψη καί ξένων στοιχείων, τά ὁποία ἐάν εἶναι χρήσιμα γιά τόν λαό καί δέν ἀντίκεινται στήν νοοτροπία τοῦ Ἕλληνος, θά πρέπει νά γίνονται ἀποδεκτά. Ἡ Καστοριά λόγω τῆς ἐπεξεργασίας τῆς γούνας καί τῶν σχέσεων τῶν Καστοριανῶν μέ τίς μεγάλες πόλεις τῆς Εὐρώπης καί τίς ΗΠΑ δέχθηκε, ἀπό τά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας ἀκόμη, ἀρκετές ξένες ἐπιδράσεις, τίς ὁποῖες ἐνσωμάτωσε στήν καθημερινή της ζωή, χωρίς ὅμως νά ἀπεμπολήσει τά ἤθη καί τίς παραδόσεις της, καί διεκρίνετο πάντοτε γιά τήν ἐξωστρέφειά της καί τόν κοσμοπολιτισμό της. 

Αὐτό πού κυρίως πρέπει νά προσέξουμε εἶναι ἡ ἀμιγής διατήρηση τῶν τοπικῶν ἠθῶν καί ἐθίμων καί παραδόσεων. Κάθε λαός ἔχει τά δικά του ἤθη καί τίς δικές του παραδόσεις ὅπως καί κάθε τοπική κοινωνία ἔχει τά δικά της, τά ὁποία πρέπει νά διατηρεῖ καί φυλάσσει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ διότι αὐτά εἶναι πού τήν διακρίνουν τῶν ἄλλων περιοχῶν καί ἀναδεικνύουν τήν ἰδιαιτερότητά καί τόν πολιτισμό της. Ἐάν αὐτά ἀναμιγνύονται μέ πολιτιστικά στοιχεῖα ἄλλων λαῶν ἤ καί ἄλλων περιοχῶν τῆς χώρας, τότε ἀπαξιώνονται γιατί χάνουν τήν αὐθεντικότητά τους.

Θά ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα. Τά καρναβάλια γιορτάζονται διαφορετικά στίς διάφορες περιοχές τῆς χώρας μας καί σέ διαφορετικές ἡμερομηνίες καί διαφορετική εἶναι ἡ ὀνομασία πού τά χαρακτηρίζει. Στήν Νάουσα εἶναι οἱ Μποῦλες, στήν Κοζάνη ὁ Φανός, στήν Πάτρα τά καρναβάλια της κ.ο.κ. Ὁλα ἔχουν καί διατηροῦν τήν ἰδιαιτερότητά τους ἀναλοίωτη. Ἐμεῖς στήν Καστοριά ἔχουμε τήν ἰδιαιτερότητα νά γιορτάζουμε τά καρναβάλια σέ διαφορετική χρονική περίοδο, μοναδική περίπτωση, καί παλαιότερα μέ μοναδικό δικό μας τρόπο. Τά τελευταῖα χρόνια θεωρήθηκε σκόπιμο ἀπό τούς τοπικούς ἄρχοντες, κακῶς κατά τήν γνώμη μου, νά εμπλουτιστοῦν τά Καστοριανά καρναβάλια μέ ξένα καί ἀλλότρια στοιχεῖα καί μέ ἀλλαγή καί τής ὀνομασίας τους ἀκόμη, μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουν τήν αὐθεντικότητά τους καί τόν τοπικό τους χαρακτῆρα. Ἡ ἀντικατάσταση τῶν παραδοσιακῶν ὀργάνων μέ τά ξενικά χάλκινα καί μάλιστα ἄλλου κράτους, τά ὁποία παίζουν ἐκτός τῆς τοπικής μουσικής καί ἄσματα ξενικά μέ ἀντεθνικούς σκοπούς, ἡ παρέλαση ἁρμάτων καί ὁμάδων ὁμοιομόρφως ἐνδεδυμένων μέ τό πρόσχημα ὅτι θέλουν νά παρουσιάσουν ἕνα θέμα, καί τίς ἄλλες παραλλαγές, πού ὅλοι καλῶς γνωρίζουμε, ἡ προσπάθεια νά μιμηθοῦν καί νά ἀντιγράψουν ξένα πρότυπα, κατέστησαν τά καρναβάλια μας ἕνα κακέκτυπο ξένων καρναβαλιῶν. Ἔχουν χάσει, μέ τήν τωρινή διεξαγωγή τους, τήν αἴγλη πού εἶχαν μέ τήν αὐθεντικότητά τους, μέ τήν πάνδημο συμμετοχή τῶν Καστοριανῶν στά δρώμενα, τήν εὐθυμία καί εὐφορία πού παρεῖχαν σʹ ὄλους τούς κατοίκους τῆς πόλεως, ἦταν κυριολεκτιπως μιά πανύγηρις τῆς κοινωνίας μας μέ καλῶς συνδιασμένα στοιχεῖα τόσο διονυσιακά ὅσο καί χριστιανικά. 

Ἀνέφερα ὡς παράδειγμα τά καρναβάλια μας ὡς δεῖγμα ἐνεργειῶν πού ἀλλοιώνουν τήν γνησιότητα τῶν ἐθίμων καί παραδόσεών μας καί πρέπει νά ἀποφεύγονται γιατί, χωρίς νά τό ἀντιλαμβανόμαστε, ἀφαιροῦν κάτι ἀπό τόν πολιτισμό καί τήν ἰδιαιτερότητά μας. Δέν πρέπει νά ἐφησυχάζουμε καί πρέπει νά εἴμαστε πάντοτε σέ ἐτοιμότητα νά ἀντισταθοῦμε στούς διάφορους τρόπους καί ἐνέργειες πού ἐπέρχονται τόσο οἱ διεθνιστές ἀριστεροί ὅσο καί οἱ καπιταλιστές οἰ ὁποῖοι, κάθε ἕνας μέ τήν ἰδεολογία του, προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν ἕναν ἐννιαῖο κόσμο, πολυπολιτισμικό, χωρίς τίς ἰδιατερότητες κάθε ἐθνικής ὀντότητος . Εὐτυχῶς ὁ πηγαῖος πατριωτισμός τοῦ Ἕλληνος καί ἡ ἐμμονή του στίς παραδόσεις του ἀποτελοῦν, ἀκόμη, ἀσπίδα ἀντιστάσεως καί μᾶς δίδουν ἐλπιδοφόρο μήνυμα ὅτι θά κατισχύσουμε τοῦ ἐχθροῦ. Γένοιτο.



Φωτογραφία: Λεπτομέρεια από την ψηφιδωτή σύνθεση της «Δεήσεως» (Ιωάννης ο Πρόδρομος) του 13ου αιώνα, στο υπερώο της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Ιουλίου 2017, αρ. φύλλου 895

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ