«Περί παιδείας & εκπαιδευτικού συστήματος»
Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
Επιτρέψτε μου να καταχραστώ για λίγο το χώρο της εφημερίδας σας με ένα μικρό απαντητικό σχόλιο στον σεβαστό καθηγητή Λάζαρο Νικηφορίδη βασισμένο στο δημοσίευμά του στο φύλλο της «Οδού» (αρ. 895, 20 Ιουλίου 2017, σελ.16-17).
Είχα και στο παρελθόν την ευκαιρία, σεβαστέ δάσκαλε, να «αντιπαρατεθώ» στις απόψεις σας μέσω άλλης τοπικής εφημερίδας. Διαβάζω πάντοτε με σεβασμό και προσοχή τις δημοσιοποιούμενες σκέψεις σας περί ποικίλων θεμάτων και δη των γλωσσικών, καθώς τυχαίνει να είμαι φιλόλογος, εν ενεργεία ακόμη, αν και στη δύση πια της εκπαιδευτικής μου διαδρομής. Ανήκω δηλαδή σε μια νεότερη από τη δική σας γενεά, σ’ αυτήν που θα τη χαρακτήριζα ενδιάμεση μεταξύ της παλαιάς (της δικής σας) και της καινούργιας των συναδέλφων με ολιγόχρονη ακόμη παρουσία στη δημόσια εκπαίδευση. Κατά συνέπεια έχω το προνόμιο να εντοπίζομαι στο χώρο που γεφυρώνει αυτό το «χάσμα» των εκπαιδευτικών γενεών που φαίνεται έντονα αποτυπωμένο στη σκέψη και τις απόψεις σας.
Θέλω λοιπόν πολύ απλά να σας βεβαιώσω ότι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας (ή φαντασίωσης;) αυτή η σφυρηλατημένη εντός σας άποψη περί μειωμένου πατριωτισμού των νέων εκπαιδευτικών και δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να εξάγει κανείς συμπεράσματα γενικεύοντας αυθαίρετα κάποια περιπτωσιολογικά παραδείγματα. Οι επουσιώδεις επισημάνσεις περί «χώρας» ή «πατρίδας», περί της καθαρευουσιάνικης εκφοράς του ονόματος της πατρίδας μας («Ελλάς» αντί «Ελλάδα») κλπ νομίζω πως δεν χρήζουν περαιτέρω σχολιασμού, μιας και εξηγούνται πανεύκολα μέσα από τις γλωσσικές εμμονές του καθενός. Δικαίωμά σας να είστε «αμύντωρ» της λόγιας εκδοχής της γλώσσας μας, αλλά επισήμως και πρακτικώς η επικρατούσα μορφή της είναι η λεγόμενη «δημοτική», όπως κληροδοτείται από γενιά σε γενιά μέσα από την προφορική πρωτίστως παράδοση!
 |
| Αναστάση Πηχιών: Αφελληνισμός | ΟΔΟΣ 29.6.2017 | 892 Λόγος & Αντίλογος [I] [Λ. Νικηφορίδης] «Περί αρθρογραφίας & παιδείας» («Ο “Αφελληνισμός: Αλλοίωσις της Παιδείας” του κ. Αναστάση Πηχιών, σήμαντρον για όλους μας») | ΟΔΟΣ 20.7.2017 | 895 |
Η ψευδαίσθηση όμως που τείνει να παγιωθεί ως αντικειμενική πραγματικότητα περί του σεβασμού των παλαιών μαθητών προς τους δασκάλους τους οφείλω να δηλώσω με έντονο τρόπο πως πρέπει επιτέλους να απομυθοποιηθεί. Δεν υπήρχε σεβασμός, δάσκαλέ μου! Φόβος υπήρχε! Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Το πειθαρχικό σύστημα εκείνου του καιρού, εξόφθαλμα αυταρχικό έως απάνθρωπο, διαμόρφωνε μιαν επίφαση σεβασμού. Κι εσείς κάπου χρησιμοποιείτε τον όρο «λυκειάρχης» (εν είδει διοικητή στρατιωτικής μονάδας), ο οποίος πλέον ορθώς έχει αντικατασταθεί με τον όρο «διευθυντής λυκείου». Κι αν θεωρείτε υπερβολή τον χαρακτηρισμό «απάνθρωπο», θα μπορούσα πολύ εύκολα να σας παραθέσω προσωπικές μου εμπειρίες βάναυσης συμπεριφοράς δασκάλων μου κι ας ήμουν άριστος μαθητής! Αλλά ας μην προσφύγω κι εγώ στην περιπτωσιολογία.
Τέλος, ως «ενδιάμεσος» - όπως προανέφερα – των εκπαιδευτικών γενεών, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι οι νεότερες γενεές υπερτερούν σαφώς των παλαιοτέρων σε γνώση του διδακτικού τους αντικειμένου και παιδαγωγική κατάρτιση. Επιτρέψτε μου να πω ότι το να αποστηθίζεις κατεβατά κειμένων ή στίχων δεν συνιστά απαραιτήτως γνώση! Η σύγχρονη διδακτική έχει άλλες προτεραιότητες, πολύ ουσιαστικότερης και βαθύτερης διερεύνησης της γνώσης από την επιδερμική προσέγγιση του παρελθόντος. Σας βεβαιώνω πως σήμερα η δουλειά του δασκάλου είναι πολύ απαιτητικότερη και δυσκολότερη απ’ ό,τι στη δική σας εποχή.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Δημήτρης Κωστούλας
Φιλόλογος
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Σεπτεμβρίου 2017, αρ. φύλλου 900
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.