«Αρχόντισσα Βιολέτα Παπαθανασίου! Εμβληματική προσωπικότητα της Βλαχόφωνης Ρωμιοσύνης του Μοναστηρίου, δραστήρια και ενεργή πολίτις, με πλούσια προσφορά στα κοινά, προήγαγε με όλες τις δυνάμεις της την ελληνική γλώσσα. Καλοτάξιδη...» έγραψε η αντιδήμαρχος Φλώρινας κ. Όλγα Μούσιου, αποχαιρετώντας την αγαπημένη μας Βιολέτα. Κι η φωτογραφία που συνόδευε τον αυτόν τον αποχαιρετισμό ήταν από την παρουσία της σε εκδήλωση του Συλλόγου Ορεστίς, στο Άργος Ορεστικό -την είχαμε τιμήσει και στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα της πόλης μας σε εκδήλωση για το πολύπαθο και πολύκλαυστο Μοναστήρι.
«Είναι κάποιοι άνθρωποι που ο θάνατός τους βαραίνει πολλαπλά πολύ κόσμο. Ένας από αυτούς τους πολύ σημαντικούς ανθρώπους –"Μπουμπουλίνα" την αποκαλούσαν πολλοί που γνώριζαν το μεγάλο της έργο– η αγαπημένη μας Βιολέτα Παπαθανασίου, Μοναστηριώτισσα στην καταγωγή, Πρόεδρος του εν Θεσ/νίκη Συνδέσμου Μοναστηριωτών "Η Καρτερία", μοναδική κι αναντικατάστατη ξεναγός μας στο Μοναστήρι, τα Βιτώλια... Ας είν' ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει! Όσοι τη γνωρίσαμε θα τη θυμόμαστε πάντα, αυτό είναι σίγουρο...» ήταν ο δικός μας αποχαιρετισμός και δεν τα είπαμε όλα. Γιατί η Βιολέτα ήταν πολλά και σπουδαία. Το κενό που άφησε πίσω της, φεύγοντας τόσο ξαφνικά, είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο κι η ίδια είναι αναντικατάστατη.
Όποιος κι αν τη διαδεχτεί, όσο άξιος κι αν είναι, δε θα είναι σαν τη Βιολέτα, γιατί απλούστατα, ό,τι κι αν μπορέσει να κάνει, δε θα καταφέρει να‘χει τα δικά της βιώματα. Γιατί το Μοναστήρι, τα Βιτώλια, δεν ήταν μονάχα ο τόπος καταγωγής της, ήταν ο δικός της τόπος κι αυτό δεν ισχύει για άλλον. Βλέπετε, η Βιολέτα, σε καιρούς δύσκολους, απροσπέλαστους κι εχθρικούς, με την έντονη και ταυτόχρονα όσο γινόταν πιο διακριτική κινητικότητά της, μια κινητικότητα που άνετα θα της χάριζε τον τίτλο της σπουδαίας διπλωμάτισσας –με την καλή έννοια του όρου, όχι την μειωτική–, δούλευε με τα μάτια καρφωμένα στο μέλλον και πετύχαινε πολλά.
Ένα από τα σημαντικότερα που πέτυχε αυτή η ξεχωριστή Ελληνίδα ήταν η ίδρυση και λειτουργία των φροντιστηρίων ελληνικής γλώσσας στο Μοναστήρι και αλλού μέσα στα Σκόπια, σχολών με θαυμαστό τρόπο λειτουργίας και θαυμαστό έργο. Τα φροντιστήρια που ‘φτιαξε η Βιολέτα άνθιζαν και λουλούδιζαν όπως η ίδια, έφερναν θαυμαστούς καρπούς. «“Κυρία Βιολέτα”σε αποκαλούσαν όλοι στο Μοναστήρι. Δούλεψες όσο λίγοι, με πάθος και αφοσίωση, για την πραγματική φιλία και συνεργασία με τη γειτονική ΠΓΔΜ, σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών και λαών και στις δυο πλευρές των συνόρων. Το στίγμα σου είναι ανεξίτηλο στις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων της πατρώας γης που τόσο αγάπησες και λάτρεψες και που τόσο πολύ σε αγάπησαν και σε λάτρεψαν και αυτή με τη σειρά τους», έγραψε, μόλις έμαθε το θλιβερό και ξαφνικό νέο της αναχώρησής της, παλιός καλός της συνεργάτης στο σπουδαίο αυτό έργο της και τα είπε όλα.
Η Βιολέτα, λοιπόν, ομολογουμένως, κατάφερνε, χωρίς ίχνος φανατισμού –ακόμα και μιλώντας με τους οικείους κι έμπιστούς της ανθρώπους δε φανατιζόταν ποτέ!–, να κερδίζει νίκες που ούτε οι καλύτεροι(;) πολιτικοί δεν καταφέρνουν και αυτό έκανε το έργο της αξιοζήλευτο κι αξιομίμητο, άξιο να αντιγραφεί για το καλό όλων και στις δύο πατρίδες της, σπουδαίο ζητούμενο, αλλά άπιαστο, καθώς οι άνθρωποι που το επιδιώκουν επ’ ουδενί διαθέτουν τη γνώση, την ευαισθησία και τον ιδανικό τρόπο της Βιολέτας…
Με αυτά τα λίγα, τα πιο άγνωστα, θέλησα να την αποχαιρετίσω σήμερα, ημέρα της κηδείας της στη Θεσ/νίκη, όπου και η έδρα της Καρτερίας, της οποίας ήταν Πρόεδρος. Προσωπικά, έγινα φανατική της θαυμάστρια από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα. Και, καθώς πριν από λίγα χρόνια δίδαξε κι εμάς τους δασκάλους της Καστοριάς σ' εκείνη τη θρυλική πια εκπαιδευτική επίσκεψη, όπου όλοι κρεμόμασταν από τ' ακούραστα χείλη της που έσταζαν Ιστορία –γι’ αυτό κανείς δε σκέφτηκε καν να φύγει από την τεράστια ομάδα των 100 δασκάλων που μάθαιναν βιωματικά την Ιστορία από τη μοναδική Βιολέτα–, νιώθω μια κάποια ικανοποίηση που συνέβαλα στη γνωριμία των δασκάλων της Καστοριάς μαζί τους, νιώθω περήφανη που η ζωή μού χάρισε τη σπουδαία γνωριμία μαζί της κι ευχαριστώ κι από εδώ τον φίλο μας τον Νώντα Τσίγκα, που «φίλη» μου την αποκάλεσε και με συγκίνησε τόσο πολύ...
ΥΓ: Με ξάφνιασε η Βιολέτα, τηλεφωνώντας μου μέσα στις διακοπές για να μου ζητήσει να είμαι κι εγώ στις 7/1 στον Μελά, που τον είχε υιοθετήσει και τον υπεραγαπούσε, για να χαρούμε μαζί το άνοιγμα του κλειστού σχολείου και τη μετατροπή του σε στέγη του εκεί συλλόγου, που προσπαθεί να ζωντανέψει το ηρωικό χωριό και να το βγάλει από την αφάνεια. Πρόκειται για μια ωραία και δίκαιη προσπάθεια των νέων κατοίκων του Μελά, στην οποία αξίζει να συμπαρασταθούμε όλοι με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Ίανουαρίου 2019, αρ. φύλλου 969
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.