ΟΔΟΣ 7.2.2019 | 972 |
«Ο πολιτικός είναι ο τελευταίος που κατανοεί
τι συμβαίνει στην κοινωνία»
Ίσως έχει έρθει ο καιρός να σκεφτούμε για ποιους λόγους η πολιτική ελίτ προσφέρει στις μέρες μας ένα τόσο ανυπόφορο θέαμα.
Ασφαλώς δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο κι ας πέφτει η βροχή στις πλάτες δικαίων και αδίκων. Γιατί, ο περισσότερος κόσμος καταλογίζει συλλήβδην στους πολιτικούς ότι ως επιτήδεια συντεχνία ενός κατ’ εξοχήν συντηρητικού μηχανισμού νοιάζονται μονάχα για την αναπαραγωγή του, λατρεύουν την εξουσία, εμφανίζουν κλασσικά συμπτώματα ιδρυματισμού, είναι άπληστοι, ιδιοτελείς και μετρίων δυνατοτήτων και εν κατακλείδι είναι ανίκανοι για κριτική σκέψη, γεγονός στο οποίο οφείλεται ο παληομοδίτικος και ξύλινος λόγος τους.
Μπορεί η συζήτηση συνήθως να περιστρέφεται γύρω από τα οικονομικά τους. Ωστόσο, οι απολαβές τους δεν μπορούν να συγκριθούν με τα αστρονομικά ποσά των τηλεοπτικών αστέρων (τύπου Αυτιά, Χατζηνικολάου, Παπαδάκη, Έλλης Στάη και δεν συμμαζεύεται…) που θεωρούν την υποκρισία και τον δικό τους λαϊκισμό, νόμιμη πηγή εσόδων. Στην πραγματικότητα –και το διαπιστώνω από επαγγελματική πείρα– το πορτοφόλι των πολιτικών εμφανίζει περιορισμένο ενδιαφέρον –σε μια χώρα που η φοροδιαφυγή είναι διασκεδαστικό άθλημα– σε αντίθεση προς τα θηριώδη ποσά που εισρέουν στα ταμεία των κομμάτων από επιχειρηματικούς κύκλους που ενδιαφέρονται να κάνουν –και την κάνουν!–τη δουλειά τους κι ας επαναλαμβάνουν μονότονα χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις ότι «θα πατάξουν το λαθρεμπόριο στον καπνό και στα καύσιμα»…
(Είναι ν’ απορείς παρεμπιπτόντως για το πώς θα βγάλουν το κάρο απ’ τη λάσπη αυτοί που όχι μόνο καταχρέωσαν τη χώρα, αλλά και τα ίδια τους τα κόμματα [ΝΔ κυρίως αλλά και ΠαΣοΚ] κι ας είχαν δεχθεί τόσες «γκρίζες» χρηματοδοτήσεις και τώρα σφυρίζουν αδιάφορα…)
Η ηθικολογία ως συνήθως συσκοτίζει το πραγματικό πρόβλημα. Διότι η πολιτική τάξη έχει όλα τα ελαττώματα και τις αρετές που έχει ο γενικός πληθυσμός. Σύμφωνα με ένα νόμο της βιολογίας, οι γενετικές ιδιότητες υπακούουν στη φυσιολογική κατανομή. Όθεν, οι πολιτικοί μας είναι τόσο ευφυείς και έντιμοι, όσο κατ’ αναλογίαν κι εμείς.
Περισσότερο διαφωτιστική, ωστόσο, σύμφωνα με τους ειδικούς, θα ήταν μια κοινωνιολογική προσέγγιση, καθώς όπως λένε, αν ρίξουμε μια ματιά στην πορεία τους, βλέπουμε πως ο επαγγελματίας πολιτικός είναι κατά κανόνα ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα. Ήδη από τα πρώιμα χρόνια περνά τον καιρό του σε μια μαθητική ή σε μια νεολαιίστικη πανεπιστημιακή οργάνωση (σας θυμίζει κάποιον ή κάποιους αυτό;).
Και μόνο όποιος παραμελεί τις σπουδές του, δηλαδή όποιος μελετά όσο τον δυνατόν λιγότερο, καταφέρνει να γίνει εκπρόσωπος, αντιπρόσωπος, πρόεδρος κι ανερχόμενο ραγδαία στέλεχος. Βαθμηδόν, σε ένα «συνδικαλιστικό» παιδαγωγικό έδαφος όπου κυρίως μαθαίνει να χρησιμοποιεί τους αγκώνες του, καθίσταται περιττή η αναζήτηση ενός βιοποριστικού επαγγέλματος. Πρόκειται, λέει, ο γερμανός διανοητής και... δημοσιογράφος, Χ. Μ. Ερτσενμπέργκερ, για μια ειδική μορφή ανεργίας.
Επομένως, είναι καλύτερα αντί να βρίζουμε τους πολιτικούς να μιλήσουμε για την αθλιότητά τους. Μια αθλιότητα υπαρξιακή- η είσοδος στην πολιτική είναι σαν ν’ αποχαιρετάς την αληθινή ζωή. Ιδού μερικοί λόγοι:
◾Η συμμετοχή σε ατέρμονες συνεδριάσεις σημαδεμένες από την ανήκουστη πλήξη και την αέναη επανάληψη.
◾Η καταναγκαστική ανάγνωση κειμένων φρικαλέου ύφους. Για ό,τι γράφεται για τους ίδιους επιφορτίζονται να τους πληροφορούν εντεταλμένοι συνεργάτες. Αλλά η ανάγνωση από δεύτερο χέρι τους αποξενώνει από την πραγματικότητα, καθώς πληροφορούνται συνήθως μόνο τα ευχάριστα
◾Δεν επιτρέπεται να εκφράζονται ανοικτά για τίποτε. Και την ίδια στιγμή επιβάλλεται και μάλιστα ακαταπαύστως να μιλούν. Οπότε θεωρείται πλεονέκτημα στις ομιλίες τους –ενίοτε με …βενιζέλεια ευφράδεια– να μη λένε τίποτε. Μοιραία καταλήγουν να χάνουν τη δυνατότητα να μιλούν φυσιολογικά.
◾Η ανάγκη διαρκούς αυτοπροβολής τους υποχρεώνει να εξευτελίζονται με ταπεινωτικά πράγματα που θα απέφευγε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Ο πολιτικός, πηγαίνει σε λαϊκές, κρατάει απαραιτήτως γκλίτσα (βλ. Κώστα Καραμανλή) όταν εκδράμει στην ορεινή επαρχία, με την στεντόρεια προτροπή των επιτηδευμένα άξεστων γηγενών μπροστά στις επιστρατευμένες κάμερες – «για να τους μαζεύεις Πρόεδρε!», φοράει γαλότσες αλά Σταύρο Θεοδωράκη σε άθλιους στάβλους, δοκιμάζει τσίπουρα και ρακές ή πιάνεται χαμογελώντας αμήχανα και συμπαθητικά, όσο «συμπαθητικά» τουλάχιστον μπορούσε να χαμογελάσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από τις χειρολαβές του τρόλλεϋ για να δείξει ότι είναι άνθρωπος του λαού ή όπως ο Κώστας Σημίτης μπροστά στην «στημένη» τηλεφωνήτρια που στο άκουσμα ότι μιλά με τον πρωθυπουργό της χώρας, αναφωνούσε «ανέλπιστο!» ή και πρόσφατα στην κακοστημένη φάρσα του επικοινωνιακού επιτελείου του Κυριάκου (σ.σ: το οποίο ήθελε «ξήλωμα» αυθωρεί εδώ που τα λέμε…), όταν του σπρώξανε δήθεν αυθόρμητα μπροστά μια μικρομάννα με το παιδικό καροτσάκι να του λέει με λατρεία στην Κυψέλη «Τι γκόμενος είσαι!», επειδή ο Τσίπρας έχει πέραση σε τμήμα της νέας γενιάς…
◾Δεν έχει καμία απολύτως κυριαρχία πάνω στο χρόνο- κινείται συνεχώς σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Και βρίσκεται υπό διαρκή επιτήρηση. Και σε κατάσταση αγωνίας, η οποία προκαλεί κατάθλιψη. Επιτρέπεται να το δείχνει; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό είναι μονίμως εριστικός και καταφεύγει στην άλλη όψη που είναι η μανία και σε εκδηλώσεις προσωπικού μεγαλείου. Δρόμος χωρίς επιστροφή…
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι απολαμβάνει το αφροδισιακό της δύναμης και όντως αυτό καμιά φορά συμβαίνει. Ο κόσμος είναι γεμάτος χαροκαμένες υπάρξεις. Αλλά στην πράξη είναι σαν ένας Γκιούλιβερ δεμένος με χίλια σχοινιά. Το βεβαιώνω, έχοντας δει πολλές φορές με οίκτο, επαρχιώτες βουλευτές, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, να τρώνε μοναχικά με τα τσαλακωμένα τους κοστούμια, βουλιμικά, στα σουβλατζίδικα του αθηναϊκού κέντρου, είτε να συνοδεύονται από κάτι ξεπλυμένες –αρσενικές και θηλυκές…- υπάρξεις που γυρεύουν ισόβιο βόλεμα, έναντι κάποιου βραχύβιου ανταλλάγματος.
Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια, όσο βαθύτερα ο πολιτικός που προορίζεται για τα ανώτερα ενδιαιτήματα εισχωρεί στην συνθηκολόγησή του, τόσο περισσότερο να ξεκόβει από την κοινωνία, αφού παύει να έχει κάθε ιδέα για το πόσο κοστίζει ένα κιλό ζάχαρη ή μια μπίρα, πως ανανεώνει κανείς ένα δίπλωμα ή πως βγάζει εισιτήριο για τον ηλεκτρικό. Διόλου τυχαία λοιπόν ο πολιτικός είναι ο τελευταίος που κατανοεί τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Δεν είναι ανάγκη να τον συμπαθήσουμε. Αλλά, όπως συνοψίζουν οι στωικοί, αντί να αηδιάζουμε με όσα βλέπουμε σήμερα, ίσως θα’ πρεπε να του χαριστεί η επιείκεια της αναλυτικής σκέψης…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Φεβρουαρίου 2019, αρ. φύλλου 972
Εύγε στον Γιώργο. Πραγματικά εξαιρετικά τα άρθρα του.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η ηθικολογία ως συνήθως συσκοτίζει το πραγματικό πρόβλημα. Διότι η πολιτική τάξη έχει όλα τα ελαττώματα και τις αρετές που έχει ο γενικός πληθυσμός."
ΑπάντησηΔιαγραφήγράφει ο κ. Γιώργος Χατζηδημητρίου.
Προσωπικά δεν τον γνωρίζω, αλλά αυτό δεν αποτελεί κώλυμα να εκτιμήσω το άρθρο του.
Συμφωνώ με το πνεύμα του και ιδιαίτερα στο παραπάνω απόσπασμα.
Μια και προτείνει λοιπόν στο τέλος την αναλυτική σκέψη (όπως τουλάχιστον το κατάλαβα), θέλω να εκφράσω κάτι που γέννησε η σκέψη μου αυτές τις ημέρες που πλησιάζουν οι Εκλογές.
Όλα τα πολιτικά κόμματα προσπαθούν να προσεταιρισθούν τους πολίτες κυρίως σε υποσύνολα της κοινωνίας, ώστε να γίνει πολλαπλασιασμός των ψήφων.
Αυτό αρχικά δεν είναι αθέμιτο. Γίνεται όμως, όταν χρησιμοποιούν δύο μέτρα και δύο σταθμά, ειδικά όταν από ένα πλήθος θέλουν μόνο να παίρνουν και όχι να παρέχουν.
Συγκεκριμένη απόδειξη οι Έλληνες του εξωτερικού, οι λεγόμενοι ομογενείς.
Σύμφωνα με τον Νόμο, ως φορολογικοί κάτοικοι άλλης χώρας απαλλάσσονται της φορολογίας στην Ελλάδα για όσα βγάζουν από την εργασία τους στο εξωτερικό (όχι όμως ακόμη και για ένα λεπτό από τους τόκους σε ελληνική Τράπεζα).
Όλοι όμως, ακόμη και αυτοί που δεν έχουν εισοδήματα στην Ελλάδα (ενοίκια, περιουσία, καταθέσεις κλπ, όπως οι περισσότεροι νέοι) υποχρεούνται στην Εισφορά Αλληλεγγύης για ετήσιο εισόδημα τους στο εξωτερικό άνω των 12.000 ευρώ (ξέρετε εσείς να ξενιτεύτηκε κανείς, για να αμείβεται με λιγότερα από 1000 ευρώ το μήνα, τα οποία αντικειμενικά δεν του φτάνουν για να ζήσει έξω;)
Ως εδώ, όλα καλά. Ξηγημένα πράγματα. Η χώρα βρίσκεται σε κρίση και τα παιδιά της από φιλότιμο την ενισχύουν, αφού το λέει και ο Νόμος.
Όμως, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι ως πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα ψήφου στις Εθνικές Εκλογές στη χώρα διαμονής τους.
Στις Ευρωεκλογές (ναι, αυτές με τα σαράντα ψηφοδέλτια) θα στηθούν κάλπες σε Πρεσβείες και Προξενεία. Στις Εθνικές Εκλογές θα θυμηθούν το "ήταν δίκαιο και έγινε πράξη";
Ή θα επικρατήσει περισσότερο ο φόβος για το "μαύρο" που θα τους φλομώσουν οι Έλληνες, πολλοί εκ των οποίων ουσιαστικά αυτοεξορίστηκαν κι ας κατηγορήθηκαν ακόμη και σαν "προδότες";