15.5.19

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Από το γραμματόσημο με αγάπη...




Αγαπητοί μου,
Θα μπορούσα να σας συστηθώ από την αρχή, λέγοντάς σας με στόμφο το πεντασύλλαβο όνομά μου. Δε θα το κάνω γιατί θέλω να σας μιλήσω πρώτα για το ποιος ακριβώς είμαι, μια που είμαι κάτι δυσεύρετο στην εποχή σας, καθώς όσο περνούν τα χρόνια τόσο ο λόγος της ύπαρξής μου εκλείπει όλο και περισσότερο.

Είμαι λοιπόν ένα μικρό μικρούτσικο χαρτάκι ορθογώνιου σχήματος, με αμελητέες θα ‘λεγε κανείς διαστάσεις-κάποια λίγα εκατοστά του μέτρου, γεμάτο δοντάκια γύρω γύρω και στην επιφάνεια αυτού του μικρού κομματιού χαρτιού μία ζωγραφιά που απεικονίζει διάφορα ενδιαφέροντα θέματα, άλλοτε τοπία, άλλοτε πρόσωπα ξεχωριστά του πνεύματος και της τέχνης, άλλοτε μνημεία, άλλοτε αθλητικά θέματα, άλλοτε ήρωες...

Υπάρχω γιατί είμαι το εισιτήριο για να ταξιδέψει κάθε επιστολή μέχρι τον παραλήπτη της και όσο πιο μακριά από τον τόπο αποστολής ταξιδεύω τόσο πιο πολύ κοστίζω. Με συναντάτε, δε, όλο και σπανιότερα, γιατί όλο και σπανιότερη γίνεται η μεταξύ σας αλληλογραφία, αφού αυτή η γοητευτική διαδικασία έχει υποκατασταθεί πια από άλλες μορφές επικοινωνίας που μέσω της τεχνολογίας υλοποιούνται∙ έχει υποκατασταθεί κι όχι αντικατασταθεί, γιατί είναι σαφές πως η επιστολογραφία πάντοτε απαιτούσε μια φροντίδα μεγαλύτερη από αυτή που χρειάζονται οι σύγχρονες μορφές επικοινωνίας και συχνά μας έδινε διαμάντια λογοτεχνικά. Πιστεύω πως θα αρκούσαν οι επιστολές από το μέτωπο του πολέμου του ’40 για να πεισθείτε για τη λογοτεχνική (αλλά κι ιστορική αξία) των παλιών επιστολών μέσω των οποίων επικοινωνούσαν οι ήρωες πολεμιστές μας με τους δικούς τους∙ εκείνες οι επιστολές που οι παραλήπτες τους τις διάβαζαν και τις ξαναδιάβαζαν όποτε τους κατέκλυζε η νοσταλγία κι έπειτα τις δίπλωναν προσεχτικά και τις φύλαγαν στην τσέπη της καρδιάς τους, νιώθοντας πως κουβαλάν επάνω τους τον ίδιο τους τον αποστολέα, που ήταν γι’ αυτούς πολύ αγαπημένος. Και σίγουρα θα ‘χετε δει κάποια επιστολή που έσταξε επάνω της το δάκρυ του συγκινημένου παραλήπτη της κι άπλωσε τη μελάνη σε κυκλάκια που μόνο η αγάπη ξέρει να σχηματίζει επάνω στα όμορφα φροντισμένα γράμματα ενός αποστολέα που δεν ξεχνάει, αλλά θυμάται πάντα...

Η δική μου ελάχιστη ύπαρξη, λοιπόν, έχει τη δύναμη, ακόμη και σήμερα όπου επιστολές δεν πηγαινοέρχονται πια, να σας θυμίζει μια γοητεία που χάθηκε, αλλά ποτέ δεν ξεπεράστηκε, αφού η ταχύτητα με την οποία συμβαίνουν κάποια πράγματα σήμερα δεν εγγυάται και την ποιότητά τους - θα λέγαμε κιόλας πως συμβαίνει το αντίθετο σε πολλές περιπτώσεις. Μένουμε όμως εμείς, γιατί κάποιοι δεν μπορούν να μας αποχωριστούν και γιατί επιμένουν να επικοινωνούν μεταξύ τους με τον παλιό κι αγαπημένο τους τρόπο, μα κι επειδή μας κρατούν κλεισμένα στα συρτάρια τους, μέσα σε ειδικά άλμπουμ, ταξινομημένα ανάλογα με τη χώρα προέλευσής μας ή με το θέμα ή με τη χρονολογία έκδοσής μας, σίγουρα ανάλογα με το πόσες φορές μας έχει ο ιδιοκτήτης μας, αν είμαστε δηλαδή μονά, άρα μοναδικά, ή διπλά, οπότε συνιστάται η ανταλλαγή με άλλον φιλοτελιστή, προκειμένου να γίνει η συλλογή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα.

Μολονότι, όμως, μικρά στο μέγεθος, είμαστε πολύ απαιτητικά πλασματάκια: χρειάζεται να έχουμε, π.χ., όλα μας τα δοντάκια γύρω γύρω και το κανονικό πάχος του χαρτιού μας, πράγμα που σημαίνει πως ο άνθρωπος στα χέρια του οποίου φτάνουμε οφείλει να ξέρει πώς να μας ξεκολλήσει από το γράμμα και πώς να μας προσέξει. Κι οι απαιτήσεις που έχουμε είναι ευθέως ανάλογες με την αξία μας, αυτό να το θυμάστε πάντα, γιατί από καθένα από εμάς ο άνθρωπος έχει να μάθει πράγματα σημαντικά κι ας είμαστε μικρά, με σημαντικότερο απ’ όλα όσα έχει να μάθει το ότι μπορούν και τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα να κρύβουν τεράστια αξία και να είναι πηγή γνώσης μοναδική, πράγμα πολύ σημαντικό στη σημερινή εποχή όπου κυριαρχεί η εντύπωση σε βάρος της ουσίας πολύ συχνά, δε συμφωνείτε;

Αγαπητοί μου,
Μιλώντας τόση ώρα για τον εαυτό μου, ίσως να σας έχω φανεί σαν ένα υπερφίαλο κι εγωιστικό πλάσμα, όμως, πιστέψτε με, δεν είμαι∙ αρκεί να σας θυμίσω πόσα αληθινά ευτελή και πόσοι πραγματικά ασήμαντοι γίνονται θέματα στις «ειδήσεις», χωρίς να μας κάνουν ούτε καλύτερους ούτε σοφότερους. Εγώ, το ξέρετε όλοι σας, πως και καλύτερους έχω τη δύναμη να σας κάνω και σοφότερους∙ όταν ένας σημερινός άνθρωπος διαθέτει μέρος από τον χρόνο του («πολύτιμο» επιμένουμε να τον χαρακτηρίζουμε, αλλά όποιος βλέπει πώς τον σπαταλάτε οι περισσότεροι από εσάς τους ανθρώπους του σήμερα, όσο κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να καταλάβει πού έγκειται η πολυτιμότητά του, αφού σπαταλιέται τόσο πολύ σε πράγματα τόσο δευτερεύοντα και επουσιώδη) στην τρυφερή του ενασχόληση μαζί μας, τότε μεγαλώνει η πιθανότητα να γίνει καλύτερος αυτός ο άνθρωπος και πολλαπλασιάζεται η βεβαιότητα να γίνει ταυτόχρονα και σοφότερος - υπάρχει τίποτε καλύτερο από αυτό;

Λέω να σας αφήσω σιγά σιγά. Φοβάμαι μήπως σας έχω κουράσει με την πολυλογία μου. Προηγουμένως, όμως, θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους παλιούς υπαλλήλους των ΕΛΤΑ που στη δεκαετία του ’70 όργωναν τα σχολεία, μιλώντας στους μαθητές για την αξία του φιλοτελισμού και την ιστορία τη δική μου. Γιατί δημιούργημα δικό σας, ανθρώπινο, είμαι κι εγώ και λέω τώρα σε όσους δεν το ξέρουν πως με γέννησε η ανάγκη να πληρώνουν για μένα, καθώς ένα ζευγαράκι ερωτευμένο στη Βρετανία είχε βρει το κόλπο να μαθαίνει ο ένας τα νέα του άλλου, χωρίς να πληρώνει για να παραλάβει το γράμμα, μια που στην αρχή ο παραλήπτης πλήρωνε τα ταχυδρομικά τέλη κι έπειτα άλλαξε ο τρόπος και τα τέλη πληρώνονταν από τον αποστολέα, για να εξασφαλίζεται η πληρωμή τους.

Από τέτοιες ιστορίες σαν αυτήν γοητεύονταν, λοιπόν, τα παιδιά των προηγούμενων γενιών, που δεν ήταν μαθημένα (εθισμένα) στις υπερπαραγωγές με τα άφθονα οπτικά και ηχητικά εφέ, που σήμερα τα έχουν χορτάσει και να δούμε τι άλλο θα αναγκαστεί να εφεύρει ο άνθρωπος για να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους... Και για να δούμε πόσο καλό και ωφέλιμο για τα ίδια και την ανθρωπότητα θα είναι ό,τι θα εφευρίσκεται με κύριο σκοπό την αύξηση του οικονομικού κέρδους, μια που αποκλειστικά αυτό φαίνεται πως απασχολεί τους περισσότερους από εσάς τους σημερινούς ανθρώπους και δυστυχώς δεν κάνω λάθος, πράγμα που θα το ευχόμουν, αν με καλορωτάτε…

ΥΓ: Με συγχωρείτε! Πήγα να κλείσω χωρίς να σας πω ποιος είμαι. Αν και πιστεύω πως όλοι σας το έχετε καταλάβει από πολύ νωρίς μάλιστα... Με αγάπη για όλους σας, ακόμη και γι’ αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για μένα Ένα μικρό μικρούτσικο γραμματόσημο με όλα του τα δοντάκια και με σφραγίδα από την πανέμορφη Καστοριά.



Το κείμενο έγραψε η Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου, δασκάλα-συγγραφέας, μετά από συζήτηση με την κ. Αγγελική Βαρελλά σχετικά με τα πράγματα που η αξία κι η πολυτιμότητά τους είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μικρό τους μέγεθος και αμέσως μετά την προτροπή της αγαπημένης όλων μας συγγραφέως να γράψουμε για τα μικρά πολύτιμα γραμματόσημα-είδος προς εξαφάνιση σήμερα που η επιστολογραφία, δυστυχώς, πνέει τα λοίσθια... Το κείμενο της κ. Σ. Ευθυμιάδου το δημοσίευσε, με το υπέροχο γραμματόσημο με θέμα την Καστοριά, η εφ. Κηφισιά (φύλλο 1329-Ιανουάριος 2019) και είναι το πρώτο της σειράς «Κάθε γραμματόσημο μία ιστορία», μιας σειράς κειμένων που γράφτηκαν από συγγραφείς οι οποίες, ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα της κ. Βαρελλά, έγραψαν για τι άλλο; Για το γραμματόσημο, φυσικά...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Φεβρουαρίου 2019, αρ. φύλλου 972

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ