24.5.19

ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Οι ευρωεκλογές και το φάντασμα του Ανατόλ Φρανς




Στη τελευταία δημοσιονομική του έκθεση (Fiscal Monitor) που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, το ΔΝΤ παρατηρεί πως «το υψηλό δημόσιο χρέος δεν αφήνει περιθώρια στις κυβερνήσεις να αυξήσουν τις δαπάνες ή να μειώσουν τους φόρους για να ενισχύσουν την ανάπτυξη». Τι προτείνει γι΄ αυτό; Περισσότερη λιτότητα...

Με την κεκτημένη συνήθεια ενός σκαιού Οργανισμού που εφαρμόζει την ίδια συνταγή σε όλες τις χώρες όπου επεμβαίνει -διάλυση του κοινωνικού κράτους, υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών-το Ταμείο, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να διαπιστώνει χωρίς ενοχές τις συνέπειες της πολιτικής που επιβάλει, επιμένοντας την ίδια ώρα στην απάνθρωπη διαιώνισή της.

Η διαγραφή ενός σηµαντικού µέρους του χρέους µιας χώρας δεν κάνει την οικονοµία της λιγότερο αλλά περισσότερο αξιόπιστη, όπως διαπιστώνει μια Σχολή οικονομολόγων που κερδίζει ολοένα περισσότερο έδαφος.

Όσο για την απειλή των δανειστών ότι θα διεκδικήσουν τα λεφτά «τους» στα δικαστήρια, είναι καλό να ξαναθυμίσουμε μια βασική παραδοχή του διεθνούς Δικαίου πως καµία κυρίαρχη χώρα δεν µπορεί να υποχρεωθεί να συνοµολογήσει την οικονοµική αυτοκτονία της, εξαναγκαζόµενη σε µέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν τον λαό της.

Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και όταν δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαμβάνονται οι λαοί τους. Γι’ αυτό ακριβώς ο ισλανδικός λαός- μόλις 350.000 ψυχές και δίδαξαν αξιοπρέπεια- αρνήθηκε πριν από λίγα χρόνια να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ξεπληρώνοντας τα χρέη που είχε αναλάβει το τραπεζικό σύστηµα της χώρας του έναντι βρετανικών και ολλανδικών τραπεζών.

Ο µηχανισµός των χρεών, λένε οι ίδιοι οικονομολόγοι, είναι το κατ’ εξοχήν όπλο του οικονομικού πολέµου που έχει εξαπολύσει το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εναντίον των λαών. Κοστίζει φθηνότερα από τη στρατιωτική κατάκτηση, αλλά οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα: τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδοµών µιας χώρας και τον καταναγκασµό του λαού της να καταβάλλει τα λύτρα μιας υπόδουλης ελευθερίας εφ’ όρου ζωής.

Όλος αυτός ο µηχανισµός ονοµάζεται κατ’ ευφηµισµόν «µηχανισµός διάσωσης», σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της εργασίας, ενώ δεν είναι παρά ένας µηχανισµός αφαίμαξης του πλούτου µιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της. Άλλως, με ποιον τρόπο όπως την κατηγορεί η αντιπολίτευση, η Μέρκελ θα παρουσίαζε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς στο γερμανικό Κοινοβούλιο; Κερδοσκοπώντας πάνω στην ελληνική κρίση…

Στυλοβάτες αυτού του άθλιου συστήματος οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες ανέλαβαν τη βρώµικη δουλειά που δεν θα µπορούσαν να φέρουν εις πέρας τα δεξιά κόµµατα χωρίς ισχυρή λαϊκή αντίσταση: ανελέητη λιτότητα, πετσόκοµµα του εισοδήματος των εργαζομένων και στραγγαλισµό των οικονοµιών των χωρών τους, προκειµένου να περισσέψουν λεφτά για να πληρωθούν τα χρέη µε τα οποία τις έχουν φορτώσει οι τραπεζίτες.

Βλέποντας παντού «λαϊκιστές», όπως πρόσφατα η θλιβερή σύναξη των πρωθυπουργών της Ε.Ε, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες από κοινού με τους δεξιούς συνοδοιπόρους τους, ενώνονται τώρα μπροστά σε ένα κοινό εχθρό, τον «λαϊκισμό», έντρομοι κι αμήχανοι από τις καθολικές αντιδράσεις των λαών που αρνούνται να γίνουν υπόδουλοι του χρέους. Πόσο «λαϊκιστής» όμως είναι όποιος διεκδικεί μια καλύτερη ζωή για τον ίδιον και τα παιδιά του; Από τον τάφο του, το «φάντασμα» του Ανατόλ Φρανς γνέφει σαρκαστικά στην ευρωπαϊκή ηγεσία, θυμίζοντας ότι «ο νόμος απαγορεύει εξίσου σε πλούσιους και φτωχούς να κοιμούνται κάτω από γεφύρια»…


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Απριλίου 2019, αρ. φύλλου 983

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ