Αγαπητή ΟΔΟΣ,
Η εβδομάδα της γκαζόζας πέρασε ανεπιστρεπτί, και μαζί της η κοινοβουλευτική χυδαιότητα ορισμένων στελεχών του ελληνικού κοινοβουλίου. Ανταλλαγές, συναλλαγές, μπίζνες, εκβιασμοί και απειλές συγκροτούν το πολιτικό κλίμα αυτήν την εποχή, με το πρώην κυβερνητικό εταίρο να έχει απασφαλίσει και να βάλλει κατά πάντων και κυρίως κατά του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα.
Κι αν τα περισσότερα απ’ αυτά που εξαγγέλλει ο πρ. των ΑνΕλ κ. Καμμένος δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά υπόψιν (δεν έχει καταθέσει αποδεικτικά για όσα υποστηρίζει), θα όφειλε τουλάχιστον ένας εισαγγελέας να τον έχει καλέσει, για τα όσα καταγγέλλει. Κι αν, οι προθέσεις του φάνηκαν μέσω των όσων κατηγόρησε τον πρ. υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά, ο κ. Καμμένος έφτασε στο σημείο να τον απειλήσει μέσω τηλεοπτικής του παρουσίας πως «θα τον καθίσει στο σκαμνί, για την διευθέτηση των συμφερόντων του κ. Σόρρος, μέσω των εταιριών βίζας που έχουν συνάψει συμβάσεις με το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών».
Και σαν να μην έφτανε, το παραπάνω βαρύ κατηγορώ του πρώην κυβερνητικού συμμέτοχου, ο ίδιος απείλησε ευθέως τον πρωθυπουργό και τους λοιπούς κυβερνητικούς, πως αν δεν του γίνουν τα πολιτικά χατίρια «η κυβέρνηση δεν θα κάνει παρέλαση», υπονοώντας σαφέστατα πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα καταφέρει να ρίξει την κυβέρνηση πριν την 25η Μαρτίου. Εκτός κι αν εννοούσε την επόμενη εντός του έτους εθνική εορτή, εκείνη της 28ης Οκτωβρίου. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πώς ερμηνεύονται όλα όσα αναφέρει ο πρ. των ΑνΕλ. Μοιάζει περισσότερο πως πρόκειται για εργασία ειδικών πολιτικών αναλυτών. Ή και όχι. Με απλά λόγια, ο κ. Καμμένος μοιάζει πως γνωρίζει πολλά, έχοντας το κυβερνητικό team στο χέρι. Πως αν δεν ικανοποιηθούν τα όσα ζητάει, θα το κάνει Κούγκι. Όπως είχε απειλήσει και τους ευρωπαίους εταίρους το 2015.
Από την απέναντι μεριά, εκείνη του εκβιαζόμενου, ο κ. Τσίπρας ως επικεφαλής των μεταξύ τους διαπραγματεύσεων, προσπάθησε αναίμακτα να διευθετήσει όλα όσα του ζητά ο κ. Καμμένος. Ωστόσο, κι ενώ ο πρωθυπουργός έμοιαζε περισσότερο διατεθειμένος να του κλείσει το στόμα με πολιτικές πράξεις, προσέκρουσε στον κανονισμό της Βουλής. Με την τροποποίηση που ανακοινώθηκε (για να αποσυρθεί στην συνέχεια) θα διατηρούνταν τα αρχηγικά δικαιώματα των προέδρων πρώην κοινοβουλευτικών ομάδων. Φωτογραφικές αντιθεσμικές ρυθμίσεις, για την αφεντιά των κκ Καμμένου και Θεοδωράκη. Γιατί ουσιαστικά, για αυτούς τους δύο πολιτικούς αρχηγούς έγινε η όλη θορυβώδης συζήτηση.
Που αν επιχειρούνταν υπό διαφορετικές πολιτικές συνθήκες και σε διαφορετικό timing, θα ήταν πράγματι μια ενδιαφέρουσα κοινοβουλευτική συζήτηση. Χωρίς να γεννώνται υπόνοιες στην κοινωνία για πολιτικά μαγειρέματα και πολιτικές δοσοληψίες. Ήδη είναι έντονες οι κοινωνικές υποψίες για την προκειμένη κυβερνητική θητεία. Που εκλέχτηκε σαν η πλέον «άφθαρτη» και «κάθε λέξη του Συντάγματος». Διατυμπανίζοντας σύσσωμη η αντιπολίτευση του δημοκρατικού τόξου πως πρόκειται για τον ορισμό του «δούναι και λαβείν» αγαπητή ΟΔΟΣ. Σύμφωνα πάντα μ’ όσα έχουν καταγγελθεί, από τους ίδιους τους «συνδιαλλαζόμενους».
Όλα αυτά, μέχρι το πρωί της περασμένης Δευτέρας, όταν ο πρωθυπουργός «πέταξε το γάντι» στον πρώην κυβερνητικό του συνέταιρο μέσω προσωπικής του επιστολής στον πρόεδρο της Βουλής. Από τον οποίο ζήτησε (!) να μην γίνει καμία αλλαγή επί του κανονισμού της Βουλής. Μπερδεύοντας, για ακόμη μια φορά την Εκτελεστική με την Νομοθετική εξουσία. Υποδεικνύοντας στον πρόεδρο της Βουλής τι να κάνει και τι να μην κάνει. «Δημοκρατία α λα καρτ» λένε κάποιοι. Και από τους οποίους δεν θα διαχώριζα την θέση μου. Τουναντίον. Θα συμφωνούσα με τα περισσότερα γλυκανάλατα περί υπεράσπισης της Δημοκρατίας, με αφορμή την διατήρηση των αρχηγικών δικαιωμάτων των δύο πρώην αρχηγών κοινοβουλευτικών ομάδων.
Όμως θα περίμενα από τον κ. Τσίπρα, να μην υπερασπίζεται κατά το δοκούν τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά στο σύνολο τους. Κι όπως ακριβώς «θίχτηκε» για την κοινοβουλευτική αρχηγία των κ.κ. Θεοδωράκη και Καμμένου, θα έπρεπε να έχει αναγνωρίσει, πως για το συγκεκριμένο κοινοβουλευτικό status, ευθύνεται ο ίδιος και μόνο εκείνος. Για παράδειγμα, η κοινωνία δεν τον παρατήρησε να ταράσσεται με την δημοκρατική εκτροπή που ενώ οι πρώην βουλευτές των ΑνΕλ εκλέχτηκαν με διαφορετικό προεκλογικό πρόγραμμα και με καταστατικό υπέρ της ελληνικότητας και μοναδικότητας της Μακεδονίας, αυτοί γύρισαν την πλάτη στην λαϊκή εντολή και ψήφισαν κατά την κρίση τους (!) υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών. Με ή χωρίς ανταλλάγματα. Με ή χωρίς υπουργικές καρέκλες, με ή χωρίς ευνοϊκές δανειακές ρυθμίσεις δυσανάλογες του ύψους του δανείου κοκ.
Και παρακολουθώντας όλα αυτά από την μακρινή Καστοριά, του βορειοδυτικού τμήματος του Α’ συμβαλλόμενου μέρους, ήθελα να σου γράψω αρκετά και για την τοπική αυτοδιοίκηση. Για τις ανακοινωθείσες υποψηφιότητες για τον δημοτικό θώκο αλλά και για την μυστηριώδη ησυχία στα της Περιφέρειας. Με τις φιλοδοξίες όλων των εμπλεκόμενων υποψηφίων αλλά και την πολιτική οπισθοδρόμηση του νυν αντιπεριφερειάρχη κ. Σωτήρη Αδαμόπουλου. Ως συνήθως, οι άλλοτε εκλεγμένοι νομάρχες -νυν αντιπεριφερειάρχες- κοιτούσαν για το παραπάνω πολιτικό τους βήμα, εκείνο του βουλευτικού αξιώματος. Που ενδεχομένως να μπλόκαρε στις εσωκομματικές διεργασίες αλλά τουλάχιστον επιχειρούσαν το παραπάνω βήμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αντί της βουλευτικής υποψηφιότητας, προτίμησε εκείνη της δημαρχιακής. Ένα βήμα μπρος, και δύο πίσω. Καμία σωτηρία για τους ίδιους, και πόσο δε για την Καστοριά. Και μπράβο τους, και μπράβο μας. Για τις επιλογές μας εντός του παραβάν.
Ιωάννης Σκόρδας
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Φεβρουαρίου 2019, αρ. φύλλου 972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.