ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Όψεις της παρακμής

ΟΔΟΣ 4.7.2019 | 993

⬛ Άστρο θαμπό του πρωϊνού

Τελειώνοντας από τη δουλειά, όταν η μέρα έχει οριστικά γύρει, με πολύ καπνό και στεγνό επαγγελματικό ξενύχτι, έχεις διαλέξει ενδομύχως τον κόσμο όπου αμετάκλητα ανήκεις.
Λεγεωνάριος της συνήθειας που γυρεύει να μεθύσει. Και με την απόγνωση «να τελεί χρέη ελπίδας».
Πάλι καλά που κατηφορίζοντας αξημέρωτα τη Συγγρού, έχει μονάχα ανοιχτά μπαρ και επαγγελματικά «Στούντια». Ο υπόλοιπος χρόνος, αριστοκρατικά αμέτοχος. Και κανείς επιτέλους δεν σου ξεφορτώνει αναίδεια.

Τουλάχιστον στα στενά εκεί έξω, λογαριάζεις πως δε θα σε γελάσει κανένας. Υπάρχει ευτυχώς και μια αθέατη ζωή, διάολε, έστω γεμάτη κυνισμό και έτοιμη στην παραμικρή στραβή να σε βάλει σκληρά στη θέση σου, γιατί ακόμα η νύχτα έχει άγραφους κανόνες. Και τους τηρεί! Δε χάνεται σε αχρείαστες φιλοφρονήσεις. Ούτε σε επιτηδευμένα ρούχα..

Οι άνθρωποι εκεί, συντονίζουν τα βήματά τους στην τέφρα της εποχής. Ανάμεσα σε φορτωμένους κάδους σκουπιδιών και χλωμές φωτεινές επιγραφές όπου καμία δε γράφει διθυραμβικά τ΄ όνομά σου. Δεν θα σου πει όμως κανείς με στόμφο ότι διαμορφώνει τίποτε. Και οι ίλιγγοι είναι προσωρινοί. Γύμνια με ανταλλαγή. Έχεις λεφτά; Τους πληρώνεις.

Στο μεταξύ, στον απάνω κόσμο, του Κοινοβουλίου, όλα σχεδόν κινούνται στην κλίμακα μιας θείας στειρότητας.
Συνωστίζεται τώρα να μπει εκεί μέσα το «νέο αίμα» για να ενισχύσει εν γνώσει του – κι άσε τις μπαρούφες που λένε…- αυτήν την ανίατη ροπή προς την έκπτωση και την αγιάτρευτη φθορά των διατυπώσεων. Την φθορά αυτήν, πρέπει να την ενθαρρύνουμε, παρόλα αυτά, λέω. Για λόγους ευνόητους. Μπας και τελειώνουμε μιαν ώρα αρχύτερα μαζί της.

Προφανώς μπορούμε να ζήσουμε ερήμην τους! Σαν τους αθόρυβους αητούς. Ξένοι προς το θάνατο που μας ετοιμάζουν.
Οι ατομικές και συλλογικές ήττες, θέλω να πω- και δεν αστειεύομαι καθόλου επ΄ αυτού-  απαιτούν ειδική αγωγή. Αλλοιώς, άμα είναι κανείς επιρρεπής στις νυχτερινές ασωτείες ενώ είναι άμαθος, τον πιάνουν μετά νυχτιάτικα στα δίχτυα τους οι ανελέητες ιντερνετικές ξόβεργες. Και γύρευε ύστερα… Δεν τον γλυτώνουν μούδε καν οι έμπειροι ηλεκτρονικοί ναυαγοσώστες. Ποιο είναι το παρασύνθημα; Για να μην παριστάνω τον καμπόσο, συνοψίζω ό,τι μετά βίας έμαθα έως τώρα:. Απογαλακτισμός…


⬛ Αυτές οι εποχές της παρακμής 

Θωρώ στο «Γιουτούμπ» -τη μόνη μας δυνατότητα πλέον ν’ ακούμε λαϊκά-αυτόν τον μέγα Καζαντζίδη, να κρέμονται οι γύρω του από το μεγαλείο της ιδιοτροπίας του, περιμένοντας πότε θα σταματήσει τους ατελείωτους ναρκισσιστικούς αυτοσχεδιασμούς του στην κιθάρα και ν΄ απλώσει τη θεϊκή φωνή του και σκέφτομαι με το φτωχό μυαλό μου πως, όλες οι μεγαλοφυΐες αντιμετωπίζουνε τον χρόνο σαν ένα παιχνίδι με σπάγκους. Περιμένουμε εμείς μετά, να μας ξανακάνουν παιδιά.

Παρεμπίπτον συμπέρασμα ότι οι υποταγμένες στους δανειστές πολιτικές ΝΔ και ΠαΣοΚ όλα αυτά τα χρόνια (και με την ασυγχώρητη συνηγορία του ΣυΡιζΑ για να΄ μαστε δίκαιοι) γυρίσανε την Ελλάδα στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και δεν έχουμε ακόμα φωνές σαν και τη δική του, ή έναν Μητσάκη* ας υποθέσουμε, να πούνε το «η Νύχτα είναι παγερή» και να τραγουδήσουνε τα πάθη μας και τα έπη των τωρινών παιδιών που ξενητεύονται ώστε, να φύγει αυτή η μελαγχολία και να μη λογαριάζει κανείς βραχνά εκείνη την ώρα, ότι δεν έχει τίποτε στον κόσμο.

Αυτό προσδοκούμε… Να βγούνε τώρα οι τεχνίτες της νέας γενιάς- και είναι παρήγορο ότι βγαίνουν!- να διυλίσουν κάπως σοφότερα σαν τους παληούς μαστόρους, αυτήν τη νοσηρότητα όπου μερικά από τα καλύτερα παιδιά μας έχουνε πάρει τον ομματιών τους και να ξαναβρούμε λίγο από αυτό που χάσαμε για την ώρα. Μια Ελλάδα μετρημένη, στην κλίμακα του λησμονημένου ήθους, αλλά, με πολλή επιείκεια και περισσότερο αξιοπρεπή, κι αυτή τη φορά ολότελα Δίκαιη γιατί, αλλοιώς αν δε ξεσηκωθούμε θα μας πάρει ξανά ο δριμύς αέρας και θ΄ ασπρίζουνε τα κόκαλά μας στις ξενητειές που έχουν οι ανθρώποι μέσα τους, υπό βροχήν.

(*) Σκέφτηκα τον ανεπανάληπτο Γιώργο Μητσάκη, επειδή (και το πιθανότερο βέβαια είναι να κάνω λάθος…) τον θεωρώ τον εισηγητή του Νεορεαλισμού- έστω κι αν ο ίδιος δεν το’ ξερε και σίγουρα δεν το’ ξερε- στην Ελλάδα. Ισάξιο του Κούνδουρου και του Κακογιάννη και του Τζαβέλλα ας πούμε. Είχανε οι Ιταλοί βγαίνοντας απ’ τον πόλεμο τον Βιτόριο Ντε Σίκα και τον Ρομπέρτο Ροσελίνι και αργότερα τους αδερφούς Ταβιάνι που στρώσανε το έδαφος για την έλευση του Φελίνι. Εμείς λοιπόν που πέσαμε στον αδελφοκτόνο Εμφύλιο είχαμε, μεταξύ άλλων, τον Μητσάκη και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι΄ αυτόν. (Όποιος ακούσει σεβαστικά το άσμα «Το καπηλειό» και εισχωρήσει ευλαβικά και καθαρός σε αυτήν την ατμόσφαιρα μπορεί να καταλάβει…).

Γιατί σήκωσε τους ανθρώπους από την μελαγχολία και την απόγνωση των εμφύλιων παθών. Τους σήκωσε λέω από την κατάθλιψη και τους έδωσε δικαίωμα να υπάρχουν μέσα στα ασπρόμαυρα ράκη τους.

Όπως και οι προαναφερθέντες σκηνοθέτες που σκιαγράφησαν ένα ήθος διαφορετικό από το κλάμα του Ξανθόπουλου- και δεν φταίει ο Ξανθόπουλος κι ούτε η Βούρτση. Αλλά, αυτούς επέβαλλε η τρέχουσα τότε και σκαιά και αποκρουστική δεξιά αισθητική. Συναισθηματική εκτόνωση με λαϊκό εισιτήριο. (Το συμπλήρωσε από τη μεριά της, όσο μπόρεσε και η καθημαγμένη επίσημη κομματική Αριστερά- στυλοβάτης και αυτή με τον τρόπο της του λαϊκισμού στη χώρα- αλλά και τότε ακριβώς πρωτοπόρησαν αγνοώντας την οι μεγάλοι καλλιτέχνες της, υπό συνθήκες ανυπόφορων και αμφίπλευρων διωγμών. Υπάρχουν υπόψιν, πολλοί Αριστεροί καλλιτέχνες που αντιμετώπισαν αυτήν την διπλή δίωξη, μεγαλουργώντας στην συμμετρική έρημο του στυγνού καθεστώτος και των σταλινικών προτύπων).

 Μια ακόμη παρατήρηση που έχει την σημασία της. Τότε, γύρω στα 1977 έκανε στην Καστοριά την εμφάνισή της η Κινηματογραφική Λέσχη. Και χάρη σε αυτήν ξεστραβωθήκαμε κάποιοι από μας κι είδαμε αληθινό κινηματογράφο. (λόγου χάρη, τον κλασσικό «Κλέφτη ποδηλάτων», που μας καθήλωσε και το «Συνοικία το Όνειρο» του Αλέκου Αλεξανδράκη σε σενάριο των Λειβαδίτη- Κοτζιά!). Αλλά, υπήρχε τότε Πνευματικό Κέντρο- έστω εχθρικό και απρόθυμο, αλλά, υπήρχε!- ώστε να παίζονται αυτά. Όπως και για να’ ρχεται ο αείμνηστος Πλάτων Γαλάτης φερ’ ειπείν και να δίνει –σε πείσμα του αρτηριοσκληρωτικού μουσικοφιλογικού συλλόγου…- δωρεάν ρεσιτάλ κλασσικής κιθάρας, πληροφορώντας συμφιλιωτικά εμάς τα ανίδεα επαρχιωτάκια, ότι «η κλασσική μουσική δεν είναι πένθιμη, ήταν η λαϊκή μουσική της εποχής της»…

Ο αγαπημένος Πλάτωνας για τον οποίον ο Λουντέμης έχει γράψει σ’ ένα βιβλίο του, «Όλη νύχτα ακούγαμε από την παραλία τις οιμωγές του ψηλού κιθαρίστα», όπου τον είχανε σταυρώσει στη Γυάρο, αφού προηγουμένως τον είχανε πετάξει οι βασανιστές του στη θάλασσα- τον γλυκύτατο Πλάτωνα!- κλεισμένο σ’ ένα τσουβάλι με γάτες που του σκίζαν τις σάρκες…
Τέτοια βαριά κληρονομιά μεταξύ άλλων, διαχειρίστηκε με την διάθεση του ανθρώπου που έχει το ίδιο ύφος για κάθε περίσταση, ο ανεπίγνωστος κύριος Τσίπρας… Αλλά, προφανώς και δεν θα ντραπούμε εμείς εξαιτίας του για τ όνομα μας!


⬛ Ας το συνειδητοποιήσουμε

Δεν υπάρχει πιο άχρηστη αποσκευή από την ελπίδα. Το ξέρουμε καλά αυτό, όσοι δεν ανήκουμε στην αναιδή Ελλάδα των επαγγελματιών της ΝΔ, του Πα ΣοΚ, και της εφαρμοσμένης "αριστεράς".
Την κόπωσή μας διαχειρίζονται και το ξέρουν, ελλείψει ικανότερων καπάτσων.

Μαθημένοι να εξαργυρώνουν στο προσωπικό τους ταμείο τη γόνιμη βλακεία του πλήθους, οι διεφθαρμένοι και ανίδεοι πολιτικοί μας, δυσκολεύονται τώρα, να επινοήσουν έναν εγερτήριο μύθο που θα γοητεύσει και θα συναρπάσει εκ νέου, την πόλη.

Έτσι κι αλλοιώς είναι μάταιο να περιμένεις εθνικό σχέδιο από ανθρώπους που τα ρούχα τους, καπνίζουν συναλλαγή… Δεν είναι πάντως, «βουβές» αυτές οι εκλογές. Έχει κριθεί το αποτέλεσμα στις ευρωκάλπες. Εκλογές απόγνωσης είναι μετά τη βαριά απογοήτευση που προκάλεσε ο ΣυΡιζΑ. Εκλογές χωρίς ελπίδα. Αν εξαιρέσεις τους ιδιοτελείς (κι είναι κάμποσοι…) και το κουτουρντισμένο πλήθος, οι υπόλοιποι, για άλλη μια φορά δεν έχωμε δογματικές βεβαιότητες. Όποιος κι αν βγει, κουμάντο θα κάνει η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, που αναφέρεται απευθείας στο Βερολίνο. Αξίωμα κι αυτό, αλλά, πώς να το διαψεύσεις;


⬛ Ψοφίμια που λαχανιάζουν στο κενό

Ας προβάλει ένας σοβαρός οικονομολόγος ή ένας έστω μετριοπαθής πολιτικός, να υποστηρίξει την βία με την οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, αυτά τα άγρια του ΔΝΤ μέτρα. Προφανώς το εγχώριο σύστημα χρειαζόταν βαριές εκλογικεύσεις που η ιδιοτελής και ανίκανη πολιτική τάξη δεν ήταν σε θέση να μας εξηγήσει την αναγκαιότητά τους. Συνέχισαν λοιπόν στο ίδιο μοτίβο. Όθεν διέπρεψαν και πάλι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, αεριτζήδες των Μέσων Ενημέρωσης που αντικατέστησαν με μάτι που γυάλιζε για εύκολο πλούτο τους παλαιούς εκδότες, εξαχρειωμένα υπηρεσιακά στελέχη στο Δημόσιο, διεφθαρμένοι συνδικαλιστές, τραπεζίτες που θα έπρεπε τώρα να βρίσκονται σαράντα υπόγεια κρατούμενοι υπό το έδαφος και δε συμμαζεύεται. Η ίδια ιστορία δύο αιώνες τώρα. Κανένας από αυτούς, δεν νοιάστηκε για μας.

Έπρεπε όμως, να προηγηθεί μια εκστρατεία ηθικής εξαχρείωσης των Ελλήνων. Να ειπωθεί εκκωφαντικά και ενοχικά το «Μαζί τα φάγαμε» του ανεκδιήγητου Πάγκαλου, την ώρα που οι Έλληνες πολίτες σώζανε αιματηρά τις Γερμανο-Γαλλικές Τράπεζες, όπως παραδέχθηκε ακόμα και ο Σημίτης…
Κι έτσι την κρίσιμη ώρα έκαναν την επιλογή τους: στον Καιάδα εμείς που δουλεύουμε (ακόμα…) στη ιδιωτική αγορά, στο (σχετικό) απυρόβλητο οι κομματικοί στρατοί στο Δημόσιο.

Υπάρχει όμως η παράλληλη Ελλάδα που εργάζεται και προσφέρει έξω από αυτούς τους κύκλους. Δάσκαλοι, γιατροί, νομικοί, ειδικευμένοι εργάτες και μαστόρια και επιστήμονες στιβαροί που μπορούνε από το τίποτε να ξαναφτιάξουν τον Κόσμο! Κανείς από την πολιτική τάξη δεν απευθύνεται σε αυτούς.
Παραμονές της βέβαιης νίκης του ο… εκσυγχρονιστής Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ότι η εκλογή της νέας ηγεσίας στην Δικαιοσύνη, είναι συνταγματική αρμοδιότητα της επόμενης κυβέρνησης. Κι η… Δικαιοσύνη διόλου δεν αντιδρά! Μητριά πατρίδα… Μας φυλάει ο Θεός της περιφρόνησης λέω και παρά τους πειρασμούς, δεν υπογράφουμε αυτήν την κατάφαση.
Με τις υγείες μας και καλό βόλι!

Φωτογραφία: William Kentridge (1955-), Seated Couple (Back to Back) [καθήμενο ζευγάρι (πλάτη-πλάτη)] 1998, ΜοΜΑ Νέας Υόρκης.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Ιουλίου 2019, αρ. φύλλου 993

Σχετικά:

• ΟΔΟΣ: Η επόμενη ημέρα