Είναι χρόνια που το ‘χω διαπιστώσει και το λέω· πως αυτό που περισσότερο μας λείπει όταν αλλάζουμε τόπο διαμονής είναι οι συμμαθητές μας. Γιατί με τους συγγενείς κρατάς επαφή –δόξα τω Θεώ που υπάρχει το τηλέφωνο και τ’ αυτοκίνητο, φίλους, ευτυχώς, φτιάχνεις και καινούριους, χωρίς να ξεχνάς τους παλιούς και δοκιμασμένους, αλλά συμμαθητές; Οι συμμαθητές είναι πολλοί, δεν μπορείς να κρατήσεις επαφή με όλους, αλλ’ ούτε να φτιάξεις καινούριους μπορείς κι αυτό είναι και παραμένει ένα κενό που δεν αναπληρώνεται.
Σήμερα έζησα τη μέρα μου σαν να ήταν η παγκόσμια ημέρα των συμμαθητών, θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί. Σήμερα θυμήθηκα τις φορές που μπήκα να διδάξω σε καινούρια τάξη, ξεκινώντας από το μαγικό «συν» των συμμαθητών· αυτή την τόσο σπουδαία –αν και μονοσύλλαβη- λέξη, που «μαζί» σημαίνει και γι’ αυτό είναι μια πολύ ζεστή σαν αγκαλιά λέξη που διώχνει μακριά τη μοναξιά και τον φόβο της και υπόσχεται πως, ό,τι και να σου συμβεί, δε θα το ζήσεις μόνος σου, αλλά θα έχεις τα στηρίγματά σου για να μπορέσεις να το αντιμετωπίσεις.
Βέβαια, λέξεις που περιέχουν αυτό το «συν» είναι πολλές: συνάδελφοι, συγχωριανοί, συμπολίτες, συνδημότες,… Οι συμμαθητές όμως δεν είναι σαν όλους τους άλλους του «μαζί». Αυτοί ξεκινούν όλοι μαζί «από το νηπιαγωγείο» όπως λέω στους μαθητές μου, για να με διορθώσουν εκείνοι αμέσως: «Όχι, κυρία, από το νηπιαγωγείο. Από τον παιδικό σταθμό είμαστε μαζί!» και το δυναμώνουν το πράγμα, το κάνουν ατσάλινο και ακατάλυτο, αθάνατο θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς να διστάζουμε γι’ αυτό που λέμε.
Αυτό σημαίνει κάθε πρωί, όλο το πρωί μαζί. Μαζί στα αστεία και στα σοβαρά, μαζί στον δύσκολο αγώνα για την κατάκτηση της γνώσης, αυτό σημαίνει γνωριμία βαθιά, γνώση της κάθε λεπτομέρειας που χαρακτηρίζει τον καθένα. Γι’ αυτό και προχτές, στο πρώτο μάθημα της Γλώσσας, όπου κάθε παιδί έπρεπε να φτιάξει ένα αίνιγμα για τον εαυτό του και οι συμμαθητές του να μαντέψουν ποιος είναι, δεν υπήρξε ούτε ένα αίνιγμα που να μην απαντήθηκε αμέσως ολόσωστα. Τόσο καλά ξέρουν οι συμμαθητές ο ένας τον άλλον!
Τι, λοιπόν, συνέβη κι έγινε το σήμερα ημέρα των συμμαθητών; Πρωί πρωί αντιμετώπισα ένα θέμα διαδικαστικό, που έπρεπε να λυθεί το γρηγορότερο. Θυμήθηκα την παλιά μου συμμαθήτρια στην αντίστοιχη υπηρεσία, τη Μαρία, με την οποία μάλιστα μοιραζόμασταν το ίδιο θρανίο στην Δ’ Γυμνασίου (είχαμε τότε 6τάξιο γυμνάσιο, γύρω στο 1977, αν θυμάμαι καλά, έγινε το λύκειο)· τη Μαρία από τα Κορέστια, που μαζί με άλλα κορίτσια από εκεί φοιτούσε στο Γυμνάσιο Θηλέων της Φλώρινας, μια που ήταν πιο κοντά απ’ ό,τι της Καστοριάς και υπήρχε τακτική συγκοινωνία με τα χωριά τους. Θυμάμαι πάντα πόσο τα θαύμαζα αυτά τα κορίτσια που, μολονότι περνούσαν την εφηβεία μακριά από το σπίτι και την οικογένειά τους, δεν ξεστράτιζαν και παρέμεναν αφοσιωμένα στο σχολείο και τα μαθήματά τους -τα θαυμάζω ακόμα και τώρα το ίδιο πολύ για εκείνο το κατόρθωμά τους! Ε, λοιπόν, δε χρειάστηκαν πολλές κουβέντες: της τηλεφώνησα, της είπα το πρόβλημά μου, το έλυσε μέσα σε δύο λεπτά. «Μαγικές συμμαθήτριες» είπα αμέσως, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μου που με απάλλαξε από χρονοβόρες διαδικασίες που απαιτούν τρέξιμο και προκαλούν άγχος ως την ολοκλήρωσή τους. Μαρία μου, πώς να σ’ ευχαριστήσω;
Έπειτα ήρθε μια πολύ πιο στενάχωρη ώρα: είχα να παρευρεθώ στην κηδεία του παλιού μας μαθητή, μα τόσο νέου, του Γιώργου. Πάντοτε τους πρόσεχα ιδιαίτερα τους συμμαθητές των μαθητών μας που χάνονταν πρόωρα, τους πρόσεξα και σήμερα: ήταν όλοι τους παρόντες, τόσο νέοι και τόσο λυπημένοι. Αν δεν ήταν η λύπη τους τόσο εμφανής και τα μαύρα τους ρούχα, θα έλεγε κανείς πως είχαν συνάντηση μετά από χρόνια οι συμμαθητές κι ήρθαν να πούνε τα νέα τους. Μα δυστυχώς δεν ήταν έτσι. Τον συμμαθητή τους είχαν έρθει να αποχαιρετίσουν, τον αγαπημένο τους Γιώργο που δε θα ξανάβλεπαν πια. Κι αυτό ήταν πολύ συγκλονιστικό για όλους τους. Κι αν είναι συγκλονιςτικό να παρευρίσκονται την ύστατη ώρα κοντά του, ποιος δε συγκινείται όταν οι συναντήσεις των συμμαθητών αρχίζουν με το μνημόσυνο αυτών από την τάξη που λείπουν; Αυτών που λείπουν από «την τάξη»;
Μα το αποκορύφωμα το έζησα μόλις μπήκα στην τάξη της μαθήτριάς μας που μόλις είχε χάσει τον πολυαγαπημένο της πατέρα κι εκείνοι οι συμμαθητές της, μόλις 9χρονα παιδιά, είχαν ήδη πάρει πρωτοβουλία και είχαν κανονίσει να περάσουν όλα μαζί από το σπίτι της το απόγευμα μόλις τελειώσουν τα μαθήματά τους, για να πάνε να παίξουν όλα μαζί, κάνοντας ιερότατη κοπάνα από τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες της ιδιαίτερης αυτής μέρας! Τι όμορφη εικόνα! Όλη η τάξη στο πλευρό της, όλοι οι συμμαθητές της κι όχι μόνο η πιο ολιγομελής συνηθισμένη της παρέα, σε μια ιερότατη αποστολή να λιγοστέψουν τη λύπη, να δυναμώσουν το χαμόγελο που πάγωσε στα χείλη τα σφιχτά, στα χείλη τα παιδικά τα ασυνήθιστα στην πίκρα την αβάσταχτη, που αβίωτη δείχνει στην αρχή, αλλά χάρη στην ουσιαστική συμπαράσταση των ιδικών σιγά σιγά αρχίζει και χάνει την κυριαρχία της, δίνοντας τη θέση της στη ζωή, που πάντοτε βγαίνει νικήτρια.
Σε αυτούς, λοιπόν, τους ιδικούς, τους πιο ιδικούς τελικά ανήκουν και οι συμμαθητές, αυτά τα μαγικά πλάσματα που ζουν μαζί σου χρόνια και με τα οποία μοιράζεσαι επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και προπαντός λύπες· αυτά τα πλάσματα που έχουν τη δύναμη να κάνουν τη χαρά σου μεγαλύτερη και να λιγοστεύουν τη λύπη σου με τον δικό τους τρόπο, τον τόσο μαγικό και τόσο σπάνιο και δυσεύρετο…
Φωτογραφία:
- Αλέκος Φασιανός (1935-), A young man with fruit (Νέος με φρούτα).
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Οκτωβρίου 2017, αρ. φύλλου 904
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.