ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Οι Άραβες των Βάλτων

 

Καταγάλανος ο ουρανός εκείνο το απόγευμα. Ε, και ήταν κάτι που χαιρόμουν ιδιαίτερα από την ώρα που παράτησα την ομίχλη και το συνεχές ψιλοβρόχι του Βορρά και εγκαταστάθηκα στην ηλιόλουστη πατρίδα. Καθώς προχωρούσα λοιπόν ανέμελη και χάζευα στις ελκυστικές βιτρίνες της μεγαλούπολης, είδα από μακριά μία λάμψη, αμέσως μετά άκουσα έναν υπόκωφο κρότο και, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε, άνοιξαν τα ουράνια και άρχισαν να αδειάζουν τόνους νερού πάνω στη γη. Τα καταστήματα όλα κλειστά· κόσμος ελάχιστος στους δρόμους τέτοια ώρα και μέρα. Κάπου να βρω να προφυλαχτώ έψαξα, πρώτα με το βλέμμα και στη συνέχεια με ένα βηματισμό τρελό και αλλόκοτο, μια και τα ψηλοτάκουνά μου δεν βοηθούσαν καθόλου. Σε απόσταση περίπου εκατό μέτρων, είδα μια πόρτα ενός ημιυπόγειου ν’ ανοίγει κι ένα χέρι να με τραβάει προς τα μέσα. –«Έλα να προστατευτείς απ’ τη βροχή!», άκουσα μια ήρεμη φωνή να μου λέει, και μία μεσόκοπη γυναίκα να μου χαμογελάει. Κατεβήκαμε τα τρία σκαλοπάτια προς το εσωτερικό του υπογείου κι εκεί με περίμενε άλλη έκπληξη: το ημιυπόγειο ήταν ένας μακρόστενος χώρος, γεμάτος ράφια με βιβλία· βιβλιοπωλείο θα μπορούσα να πω, αλλά και πάλι... Για βιβλιοπωλείο με την παραδοσιακή έννοια της λέξης δεν έμοιαζε. Να, στο βάθος, σχεδόν στην άλλη άκρη του υπόγειου χώρου, δύο καναπέδες βαλμένοι αντικριστά, γλάστρες με φυτά που έφταναν μέχρι το ταβάνι και μικρά κλουβιά με ωδικά πτηνά πάνω σε έναν στενόμακρο πάγκο. Κοίταζα σαν χαμένη και ταυτόχρονα προσπαθούσα να τινάξω το νερό από τα ρούχα μου, πράγμα φυσικά αδύνατο, μετά από την τεράστια δόση νεροποντής, στην οποία είχα εκτεθεί. Η μεσόκοπη γυναίκα με πλησίασε, με οδήγησε στην άλλη άκρη του υπογείου, άνοιξε μία πόρτα, και, τείνοντάς μου μία μεγάλη πετσέτα είπε: –«Στο μπάνιο θα βρεις μερικά στεγνά ρούχα, όχι πολύ κομψά, αλλά θα σε σώσουν από βέβαιο κρυολόγημα». Όλα αυτά, με τόση ευγένεια και ενδιαφέρον, που ένιωσα να τα ‘χω χάσει εντελώς.

Όταν, στεγνή πια και με τα βρεγμένα ρούχα αγκαλιά βγήκα από το μπάνιο, με περίμενε με ένα φλιτζάνι ζεστό ρόφημα στο χέρι. –«Έλα, πιες λιγάκι, θα σου κάνει καλό!». Υπάκουσα δίχως να μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς μου συνέβαινε, ή πού βρισκόμουν. Οι δυο μας, καθισμένες η μία απέναντι από την άλλη, αυτή να με κοιτάζει με περισσό ενδιαφέρον και –στοργή να πω; κι εγώ να πίνω αμίλητη το ζεστό ρόφημα, μέσα σε μια φαρδιά και άκομψη κελεμπία. –«Σε μισή ώρα η μπόρα θα έχει κοπάσει και θα μπορέσεις ήσυχα-ήσυχα να συνεχίσεις τον περίπατό σου. Ή πήγαινες κάπου συγκεκριμένα; Εννοείται πως μπορείς να πάρεις μαζί σου το καφτάνι και να μου το επιστρέψεις κάποια άλλη φορά που θα περάσεις από δω». Η περιέργειά μου είχε φτάσει στο κατακόρυφο και δεν μπόρεσα να κρατηθώ. –«Ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα, ωστόσο, θα ήθελα πολύ να μάθω, σε τι χώρο βρίσκομαι και γιατί τα κάνετε όλα αυτά για μια άγνωστή σας γυναίκα;» –«Άγνωστη; Πως σου ήρθε αυτή η σκέψη; Όσο για τον χώρο, εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ και η δουλειά μου! Διαθέτω τη μεγαλύτερη συλλογή σπάνιων βιβλίων στην πόλη, για όσους φυσικά ξέρουν να το εκτιμήσουν, και ειλικρινά, δεν είναι και λίγοι! Θα σου πρότεινα να πάρεις να διαβάσεις τους "Άραβες των Βάλτων". Ξέρεις βέβαια, ότι σήμερα οι Άραβες αυτοί, ή μάλλον οι περιοχές αυτές δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον το βιβλίο!»

Δεν πρόφτασα να απαντήσω. Ξύπνησα από δυνατές φωνές. Είδα τότε, ότι έτρεχε νερό από το ταβάνι και είχε καταβρέξει όχι μόνο το κρεβάτι· το πρόσωπό μου κάθυγρο, σαν να είχα μόλις βγει από το ντους. Τινάχτηκα επάνω και προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Οι φωνές τώρα ήταν πιο καθαρές. Κάποια φώναζε: «βοήθεια, σας παρακαλώ, δεν μπορώ να σταματήσω το νερό! Έσπασε ο σωλήνας στο μπάνιο!». Έριξα επάνω μου βιαστικά μία ρόμπα, βρεγμένη κι αυτή, και ανέβηκα πετώντας τα σκαλιά μέχρι τον επάνω όροφο. Η πόρτα κλειδωμένη, και η γυναικεία φωνή να συνεχίζει να καλεί σε βοήθεια κλαίγοντας. Πίσω στο διαμέρισμα, κάλεσα αμέσως την άμεση δράση και ντύθηκα με ό,τι στεγνό βρήκα στη ντουλάπα. Πρόσεξα τότε στο κομοδίνο μου ένα βιβλίο, βρεγμένο κι αυτό, με τίτλο "Οι Άραβες των Βάλτων". Το είχα αγοράσει την προηγούμενη μέρα, επειδή μου είχε κάνει εντύπωση ο τίτλος και το εισαγωγικό του σημείωμα. Αμέσως ανέβηκα στον επάνω όροφο και άρχισα να φωνάζω προς το εσωτερικό στη γυναίκα ότι ειδοποίησα ήδη την άμεσο δράση. Καμία αντίδραση στον καθησυχαστικό μου τόνο. Οι άντρες που άνοιξαν την πόρτα, βρήκαν την άτυχη γυναίκα λιπόθυμη μέσα στο λουτρό του διαμερίσματος, το οποίο είχε μετατραπεί σε λίμνη. Στην προσπάθειά της να σταματήσει την ροή νερού, γλίστρησε και έσπασε το χέρι της, οπότε, θες από αφόρητο πόνο, θες από υπερβολικό άγχος, έχασε τις αισθήσεις της.

Τι παράξενο όνειρο! Αυτή ήταν η γυναίκα με το υπόγειο βιβλιοπωλείο, την οποία όμως δεν είχα προφτάσει να γνωρίσω, παρά μόνο να δω για μια και μοναδική φορά στο πρατήριο άρτου της γειτονιάς, την πρώτη μέρα της εγκατάστασής μου στο καινούργιο σπιτικό. Ζούσε μόνη, στο διαμέρισμά της, όπως διαπίστωσα κατά την επίσκεψή μου μετά την επιστροφή της από το νοσοκομείο. Είχε μεν πολλά φυτά, ούτε ίχνος όμως ωδικών πτηνών και βιβλίων! Πάντως, καλές φίλες γίναμε, αν και θέμα συζήτησης επί δύο μήνες τώρα, παραμένει το ατύχημα του σπασμένου σωλήνα στο μπάνιο της.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Ιουνίου 2023, αρ. φύλλου 1181.

-Στην φωτογραφία τα Έλη της Μεσοποταμίας, γνωστά και ως Ιρακινά Έλη. Λίγο πριν συναντηθούν ο Ευφράτης και ο Τίγρης, ενωθούν και σχηματίσουν τον ποταμό Σατ Αλ Αράμπ, υπήρχαν οι βάλτοι, σε μια έκταση όση της Πελοποννήσου και κατοικούσαν σε αυτή μισό εκατομμύριο Άραβες, οι λεγόμενοι Μαντάν. Στα μέσα της δεκαετίας του '90, ο δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν βρήκε τον τρόπο να τους εξολοθρεύσει. Σχετικά: Γουίλφρεντ Θέσιγκερ (1910–2003) ''Οι Άραβες των Βάλτων''.