Στις μέρες μας, μέρες πολύ σκληρές, γεμάτες αγωνία για το παρών και το αύριο, γεμάτες πόνο για την κατάντια του τόπου μας που παραμένει για περίπου 17 χρόνια χωρίς πνευματικό κέντρο, για την κατάντια της χώρας μας καθώς η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η απλή ευγένεια έχουν βαρύτατα τραυματιστεί, η ψυχή του απλού ανθρώπου πασχίζει να κρατηθεί με διάφορους τρόπους και συχνά υποχρεώνεται να περιορίζεται στον εαυτό της. Το πολυτιμότερο για τον σκεπτόμενο άνθρωπο όργανο, η γλώσσα, έχει κακοποιηθεί. Βαρύγδουπες εκφράσεις, χωρίς πραγματικό νόημα, περίτεχνες φράσεις επίσης μας κατακλύζουν πραγματικά από κάθε πλευρά, με αποτέλεσμα να καταπνίγεται το αληθινό νόημα της ζωής και των έργων του ανθρώπου.
Ευτυχώς θεϊκό δώρο, αναπαλλοτρίωτο, έμεινε η δυνατότητα στον αληθινό καλλιτέχνη να εκφραστεί και να παρουσιάσει με την ευαισθησία και την δεξιότητά του, ό,τι ακουμπά στην ψυχή του και ό,τι τον απασχολεί. Τα χρώματα και το σχέδιο είναι τα μέσα που τον βοηθούν να φωνάξει και να ακουστεί. Κι όποιος εκφράζεται γνήσια, παραμερίζοντας σκοπιμότητες και ακούγοντας τον εαυτό του, αυτός έχει την χάρη να επικοινωνεί με τους συνανθρώπους του, προσφέροντας χαρά, ανακούφιση και προβληματισμό.
Την έκθεση ζωγραφικής “Χρόνης Μπότσογλου, απέναντι του βουνού” φιλοξενεί το αρχοντικό Βέργου έως τις 28 Μαΐου. Ο Μπότσογλου είναι ένας ζωγράφος που σίγουρα έχει την χάρη να επικοινωνεί με το κοινό προσφέροντας χαρά, συγκίνηση και ελπίδα. Όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του «είναι αίτημα όλων μας η τέχνη να είναι όσο το δυνατόν πιο απλή και άμεση, ώστε να μπορεί να είναι και αναγνωρίσιμη».
Ο Μπότσογλου είναι ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της γενιάς του ’70 ο οποίος καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ελληνική παραστατική ζωγραφική. Έψαξε σε βάθος την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και την αποτύπωσε σε έργο.Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Ι. Μόραλη. Πρωτοπαρουσιάσθηκε στην Biennale του Σάο Πάολο. Την περίοδο 1970-80 δημιουργεί έργα με έντονα πολιτικό χαρακτήρα. Το 1970-72 σπουδάζει στην École Superieure des Beaux Arts στο Παρίσι. Το 1972 συμμετέχει στην έκθεση “Πέντε νέοι έλληνες ρεαλιστές” στο Goethe Αθηνών και την επόμενη χρονιά στον “Κοχλία” στην Θεσσαλονίκη.
 |
| Χ. Μπότσογλου |
Από το 1978 δουλεύει την σειρά “Λιοτριβιό” και το 1985 η δημοτική Πινακοθήκη της Ρόδου παρουσιάζει αναδρομικά το έργο του. Το 1989 εκλέγεται καθηγητής ΑΣΚΤ και το 1992 παρουσιάζει στην γκαλερί “Ζουμπουλάκη” τα “Επαγγέλματα” και το έργο “Η Πτώση” με ζωγραφική και ανάγλυφο γύψο (ανήκει στην Εθνική Πινακοθήκη). Στην ζωγραφική του Μπότσογλου ο κόσμος ιχνηλατείται μέσα από μια σειρά “βασανιστικών” αυτοπροσωπογραφιών.
Ο Μάνος Στεφανίδης στο “Ελληνομουσείον-Έξι αιώνες ελληνικής ζωγραφικής”, αναφέρει: «Μια τέτοια ζωγραφική υποσκάπτει αθόρυβα τις ωραιοπαθείς αξίες της εικαστικής μας παράδοσης, δείχνοντας ένα δρόμο τόσο απροκάλυπτα προφανή, ώστε αυτή του ακριβώς η προφάνεια να τον καθιστά αόρατο».
Ο Χάρης Καμπουρίδης σημειώνει: «Κάθε κοίταγμα σ’ έναν καθρέπτη –εν προκειμένω στον καθρέπτη του εαυτού του, που διαμορφώνει ο ίδιος ο ζωγράφος πάνω στον πίνακα- είναι μια αναζήτηση ταυτότητας, μια προσπάθεια για διερεύνηση της ατομικής ιδιαιτερότητας και επανατοποθέτηση των σχέσεων με την ευρύτερη πραγματικότητα και μάλιστα με μια πραγματικότητα που διαφοροποιείται με τρόπο επαχθή για το υποκείμενο που την βιώνει…».
Το 1969 στην Ελλάδα εμφανίζεται δημόσια η ομάδα των “Νέων ελλήνων ρεαλιστών”, η οποία αποτέλεσε φως για μια πάρα πολύ σκοτεινή εποχή. Σ’ αυτήν την ομάδα εκτός από τον Χρόνη Μπότσογλου, συμμετέχουν οι Γιάννης Βαλαβανίδης, Κλεοπάτρα Δίγκα, Κυριάκος Κατζουράκης, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Σόρογκας, Λ. Κανακάκης και ανάμεσά τους και ο Λευτέρης Ρόρρος, με λίγα αλλά πολύ χαρακτηριστικά έργα. Ο Ρόρρος με καταγωγή από την Καστοριά, έφυγε από την ζωή απρόσμενα μόλις 28 ετών.
 |
| Λ. Ρόρρος |
Αρκετές φορές στο παρελθόν αναφέρθηκα με άρθρα μου στην ΟΔΟ στο έργο του Λευτέρη Ρόρρου, αναδρομική έκθεση του οποίου παρουσιάστηκε στο μουσείο Μπενάκη τον Απρίλιο του 2007. Πάντα είχα την ελπίδα πως τα έργα του Λευτέρη Ρόρρου θα μας αντίκριζαν ακουμπώντας σε μια πινακοθήκη της πόλης. Δεν έγινε.
Όμως τα έργα του Χρόνη Μπότσογλου, φίλου του Λευτέρη Ρόρρου, ήρθαν να μας χαρίσουν χίλια συναισθήματα, εικόνες και φόρμες. Λυρικά, γεμάτα παλμό και χρώμα, γεμάτα ήχους. Με πολύ απλό, ζωντανό και μαγικό τρόπο, η ευγένεια και η αρμονία του χρώματος, δημιουργούν έναν κόσμο που σε τραβά από τον χώρο μέχρι να χαθείς. Η αλήθεια της τέχνης φθάνει σε μια πραγματική ποιότητα και η δουλειά του ζωγράφου είναι φύσημα που σε ταξιδεύει ανάλαφρα ανάμεσα στα τοπία, μακριά από τα χρώματα του πανιού. Ό,τι είναι τελικά βίωμα και αγάπη, βρίσκει τον δικό του δρόμο.
Η επίσκεψή μου στην έκθεση του Μπότσογλου στην πόλη μας, συνειρμικά με γύρισε πίσω, στο μουσείο Μπενάκη, στην έκθεση του Ρόρρου και σε έναν μαγικό δρόμο που μπορεί να ενώνει πρόσωπα, καταστάσεις, μνήμες. Ξαφνικά αισθάνθηκα πως ο χώρος και ο χρόνος είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που νομίζουμε και πως σημασία έχει η πτήση σ’ αυτήν την ζωή και η ποιότητά της.
Ο Ρόρρος αναζήτησε όχι το κόκκινο, αλλά την ζεστασιά του, όχι το γυμνό, αλλά τον αισθησιασμό του και αναπάντεχα με τους ζωγραφικούς αγγέλους του έφυγε ψηλά. Ο Μπότσογου χάρηκε την δημιουργία, την μαγεία της ζωγραφικής. Δεν αναζήτησε μόνο το χρώμα, αλλά και την μουσική του, δεν είδε την φύση , αλλά το φως της, δεν στάθηκε στο πουλί αλλά στο πέταγμά του. Ένοιωσα ανάλαφρη βλέποντας τα έργα του. Αισθάνθηκα, ταξίδεψα, πέταξα και αναρωτήθηκα όπως τότε στο μουσείο Μπενάκη, πόσοι από όλους εμάς αναζητούν τέτοιου είδους πετάγματα.
ΥΓ Οφείλονται συγχαρητήρια στον αντιδήμαρχο Πολιτισμού του δήμου Καστοριάς κ. Λεωνίδα Παπαδημητρίου που κατάφερε για δεύτερη φορά, να φέρει σε επαφή το κοινό της Καστοριάς με έναν τόσο σπουδαίο και ξεχωριστό στο ελληνικό εικαστικό πανόραμα ζωγράφο, τον Χρόνη Μπότσογλου.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Μαΐου 2017, αρ. φύλλου 887
Σχετικά:
εξαιρετικό το έργο στην φωτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρώματα του Καστοριανού τοπίου απαράμιλλα ωραία και μελαγχολικά...
Μπράβο Μερόπη!
α υ τ ό χ θ ω ν