ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ. ΠΗΧΙΩΝ: Εκλογές 2019

ΤΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ

Τό 2019 θά εἶναι ἔτος ἐκλογῶν. Θά κληθοῦμε, οἱ ἔχοντες δικαίωμα ψήφου Ἕλληνες, νά ψηφίσουμε τέσσερις φορές. Μία γιά τό εὐρωκοινοβούλιο καί τρεῖς γιά τήν ἐκλογή α) ἀντιπροσώπων μας στό κοινοβούλιο, δηλαδή βουλευτῶν β) περιφεριαρχῶν καί περιφεριαρχικῶν συμβούλων καί γ) τήν ἐκλογή δημάρχων καί δημοτικῶν συμβούλων γιά τήν τοπική αὐτοδιοίκηση.

Ἡ ἐπιλογή τῶν προσώπων τούς ὁποίους θά ἀποστείλουμε στήν Βουλή ὡς ἀντιπροσώπους μας καθῶς καί ἡ ἐπιλογή αὐτῶν πού θά ἀναλάβουν τά ἠνία τόσο τῆς Περιφέρειας ὅσο καί τῶν Δήμων πρέπει νά γίνει μέ φρόνηση καί μόνο κριτήριο τήν ἰκανότητα τῶν ὑποψηφίων, γιά τήν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων τους, νά εἶναι εἰς θέσιν νά ἀντεπεξέλθουν στήν ὀρθή καί συμβατή μέ τό κοινό συμφέρον τῆς χώρας καί τῆς κοινωνίας, ἐπιτέλεση τῶν ὑποχρεώσεων πού θά ἀναλάβουν. 

Ἡ ὀρθή ἐπιλογή τῶν προσώπων τούς ὁποίους θά ἐπιλέξουμε, τόσο αὐτούς οἱ ὁποῖοι θά μᾶς ἐκπροσωπήσουν στήν Βουλή καί θά βουλεύονται καί νομοθετοῦν, ὅσο καί τούς ἄρχοντες τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης οἱ ὁποῖοι θά διοικοῦν τίς Περιφέρειες καί τούς Δήμους εἶναι ὐψίστης σημασίας γιά τήν εὔρυθμο λειτουργία τοῦ πολιτεύματος καί τήν εὔρυθμο διαβίωση τῶν πολιτῶν σέ μιά εὐνομούμενη κοινωνία.

Πρέπει νἀ εἶναι πρόσωπα, γυναῖκες ἤ ἄνδρες, σώφρονες, ἀξιόπιστοι, ἀνιδιοτελεῖς, πρόσωπα πού τηροῦν τόν λόγο τους καί δέν πρόκειται νά ἀποστοῦν ἀπό τίς ἐξαγγελίες τοῦ προγράμματός τους τό ὁποῖο παρουσίασαν στήν προεκλογική τους ἐκστρατεία ἤ νά ἀποστατήσουν καί ἀλλάξουν πολιτικό κόμμα μέ τό πρόγραμμα τοῦ ὁποίου ἐπιζητοῦν νά λάβουν τήν ψῆφο τῶν ψηφοφόρων τους. Μέ ἄλλα λόγια νά εἶναι οἱ ἄριστοι τῶν πολιτῶν.

Τό πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος χαρακτηρίζεται ὡς προεδρευομένη, πρωθυπουργοκεντρική, κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατἰας δέν ἔχει οὐσιώδεις ἐξουσίες τίς ὁποῖες ἔχει ὁ ἑκάστοτε πρωθυπουργός τῆς χώρας. Πρωθυπουργός ἀναλαμβάνει ὁ ἀρχηγός τοῦ πλειοψήσαντος κὀμματος στίς κοινοβουλευτικές ἐκλογές.

Ἡ Βουλή τῶν ἀντιπροσώπων συγκροτείται εἰς σῶμα ἀπό τούς ἀντιπροσώπους τῶν κομμάτων, οἱ ὁποῖοι ἐκλέχθηκαν στίς ἐκλογές, ὁ ἀριθμός τους εἶναι 300 βουλευτές τά δέ κόμματα ἐκπροσωπούνται μέ ἀριθμό βουλευτῶν ἀνάλογα μέ τό ποσοστό ἐπί τοῖς ἑκατό τῶν ψήφων πού ἔλαβαν στίς ἐκλογές (πρέπει νά εἶναι πάνω τοῦ 3% γιά νά μποῦνε στή Βουλή) πλήν τοῦ πλειοψηφήσαντος πρώτου κόμματος τό ὁποῖο λαμβάνει ἕνα bonus πενήντα βουλευτῶν ὥστε νἀ μπορεῖ νά σχηματισθεῖ σταθερή κυβέρνηση. 

Ὁ πρωθυπουργός ἔχει τήν εὐχέρεια καί τήν δυνατότητα νά προκαλέσει νέες βουλευτικές ἐκλογές ὄποτε κρίνει αὐτός σκόπιμο και συμφέρον γιά τό κόμμα του προβάλλοντας σοβαρούς ἐθνικοὐς λόγους. Ἐπίσης καθορίζει κατά βούληση τόν ἀριθμό τῶν ὑπουργείων καί ἐπιλέγει τούς συνεργάτες του στά ὑπουργεία. Ὁ πρωθυπουργός ἐκτός αὐτοῦ ἔχει καί πολλές ἄλλες δυνατότητες καί ἐξουσίες, οἱ ὁποῖες καί θά ἀναφερθοῦν στήν συνέχεια τοῦ ἄρθρου.

Ὅλα τά πολιτικά κόμματα λειτουργοῦν σύμφωνα μέ τό καταστατικό τους. Οἱ ὑποψήφιοι πρός ἐκλογήν στίς ἑκάστοτε βουλευτικές ἐκλογές ὀρίζονται ἀπό τὀν ἀρχηγό τοῦ κόμματος σέ ἀριθμό, σέ ἐκάστη τῶν ἐκλογικῶν περιφερειῶν, διπλάσιο τοῦ ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν πού ἐκλέγονται σ’ αὐτές. Νά ὑποβάλει ὑποψηφιότητα γιά τήν ἐκλογή του ἀπό τούς συμπατριῶτες του ἕνας Ἕλληνας πολίτης, ὡς ἀνεξάρτητος, δέν ἔχει τό δικαίωμα ἐάν δέν ἐνταχθεῖ προηγουμένως σέ ἕνα πολιτικό κόμμα καί κατέλθει ὡς ὑποψήφιος ἐφ’ ὅσον συμπεριληφθεῖ, ὑπό τοῦ ἀρχηγοῦ, στήν λίστα τῶν ὑποψηφίων τοῦ κόμματος. 

Ἀπό τά ἀνωτέρω συνάγετει ὅτι οἱ βουλευτές τῶν πολιτικῶν κομμάτων εἶναι ὑποχείριοι τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ κόμματος ἀφ’ ἑνός γιατί τούς συμπεριέλαβε στήν λίστα τῶν ὑποψηφίων καί τοῦ ὀφείλουν εὐγνωμοσύνη, ἀφ’ ἑτέρου διότι κατά τήν θητεία τους στήν Βουλή ἐξαρτῶνται ἀπολύτως ἀπό τόν πρωθυπουργόν, ἐάν καί κατά πόσον θά τοποθετηθοῦν σέ μίαν ἐπιτροπή τῆς Βουλής, ἐάν συμπεριληφθοῦν στό κυβερνητικό σχηματισμό ὡς ὑπουργοί ἤ ὑφυπουργοί καί τό κυριότερο ὅτι ἐξαρτῶνται ἀπολύτως άπό τόν πρωθυπουργόν γιά τήν ἐπανεκλογή τους ὡς βουλευτῶν μιά καί τίς λίστες τῶν ὑποψηφίων τῶν κομμάτων τίς ἐγκρίνει ὁ ἀρχηγός.

Ὁ πρωθυπουργός ἐλέγχοντας ἀπολύτως τούς βουλευτές τῆς πλειοψηφίας στήν Βουλή ἐλέγχει καί τήν νομοθετική λειτουργία αὐτῆς. Τοποθετεῖ στήν θέση τοῦ προέδρου τῆς Βουλῆς πρόσωπο τῆς ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης του καί διά τῆς πλειοψηφίας τῶν βουλευτῶν του ψηφίζει ὅλα τά νομοσχέδια πού καταθέτει πρός ψήφιση στήν Βουλή. Ἔτσι ἐλέγχει καί τήν νομοθετική ἐξουσία τῆς χώρας.

Ὁ θεσμός τῆς κοινοβουλευτικῆς Δημοκρατίας, ὅπως ἐφαρμόζεται στόν Δυτικό Κόσμο, στηρίζεται καί ἐφαρμόζεται σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τήν φιλοσοφική ἄποψη τοῦ Montesquieu περί τῶν τριῶν ἀρχῶν ἐξουσίας, τῆς Νομοθετικῆς, τῆς Ἐκτελεστικῆς καί τῆς Δικαστικῆς. Μετέπειτα προστέθηκε καί τετάρτη "ἐξουσία", αὐτή τοῦ Τύπου. Ἐπίσης στήν δημοκρατία αὐτή δημιουργούνται καί ἄλλες ἀνεξάρτητες Ἀρχές ὅπως π.χ. ἡ Ἀρχή Προστασίας τοῦ Πολίτη, τῶν Προσωπικῶν Δεδομένων, τό ΕΣΡ τό γνωστό Ἐθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, κ.ἄ. 

Οἱ τέσσσερις αὐτές Ἀρχές καθῶς καί οἱ ἀνεξάρτητες τοιαύτες ἔχουν διακριτή ἐξουσία. Ἡ Νομοθετική μελετά καί ψηφίζει τούς νόμους τοῦς ὁποίους καταθέτει στήν Βουλή πρός ψήφιση ἡ κυβέρνηση, ἡ Ἐκτελεστική ἐφαρμόζει καί κυβερνᾶ τήν χώρα σύμφωνα μέ τούς νόμους πού ψήφισε ἡ Νομοθετκή Ἀρχή καί ἡ Δικαστική ἐλέγχει κατά πόσον ἐφαρμόζονται ὀρθά καί σύμφωνα μέ τό Σύνταγμα, οἱ νόμοι ἀπὀ τήν Ἐκτελεστική ἐξουσία.

Ἐξ’ ὅσων ἀναφέρονται πάρα πάνω μπορεῖ κανείς νά ἀντιληφθεῖ ὅτι τό πρωθυπουργικό σύστημα κοινοβουλευτικῆς Δημοκρατίας, τό ὁποῖο ἰσχύει καί ἐφαρμόζεται στήν χώρα μας, δέν ἀνταποκρίνεται πλήρως στίς ἀνωτέρω ἀνεξάρτητες ἀλλήλων διακριτές Ἀρχές. Μπορεῖ κάλλιστα νά χαρακτηρίσει κανείς τό πολίτευμά μας «λόγῳ μέν Δημοκρατία, ἔργῳ δέ ἐνός ἀνδρός Ἀρχή». Καί ἐξηγοῦμαι:

Στήν Βουλή τό πολιτικό κόμμα τό ὁποῖο πλειοψηφεῖ καταθέτει νομοθετήματα καί τά ψηφίζει, πολλές φορές μέ διαδικασίες ἀντικείμενες στίς δημοκρατικές διαδικασίες καί συμπεριφέρεται ἀπαξιωτικά στίς -πολλές φορές- ὀρθές αἰτιάσεις τῶν κομμάτων τῆς ἀντιπολίτευσης γιά τήν καταστρατήγηση οὐσιωδῶν συνταγματικῶν ἤ τοῦ κανονισμοῦ τῆς Βουλῆς διατάξεων. 

Ἡ Ἐκτελεστική ἐξουσία, ἡ κυβέρνηση, συγκροτεῖται ἀπό μέλη τοῦ κοινοβουλίου, δηλαδή βουλευτές ἐν ἐνεργεία. Μέ τόν τρόπο αὐτό παρατηροῦμε τό φαινόμενο πρόσωπα τά ὁποία νομοθετοῦν καί ψηφίζουν τούς νόμους τοῦ κράτους εἶναι τά ἴδια τά ὁποία καί καλοῦνται νά ἐφαρμόσουν αὐτούς, δηλαδή, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, «Γιάννης κερνάει καί Γιάννης πίνει».

Τελευταῖως παρουσιάστηκαν φαινόμενα προσπάθειας χειραγωγήσεως τῆς Δικαιοσύνης ἀπό μέλη τῆς παρούσης κυβερνήσεως. Δέν ὑπάρχουν ἀποδείξεις ἀλλά μόνον ἀποχρώσεις ἐνδείξεις. Αὐτό καί μόνον πρέπει νά μᾶς ἐμβάλλει σέ σκέψεις γιατί ἐάν ὄντως συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε ὑπάρχει κίνδυνος γιά ἐκτροπή τοῦ πολιτεύματος. 

Ἐκτροπή τοῦ πολιτεύματος στήν ἐποχή μας δέν ἐπέρχεται μόνον βιαίως κατόπιν ἑνός πραξικοπήματος ἤ ἄλλου βιαίου γεγονότος, ἀλλά καί μέ τήν προοδευτική διάβρωση καί ἐξουδετέρωση τῆς ἐξουσίας τῶν ἀνεξαρτήτων Ἀρχῶν, μέ τήν τοποθέτηση ἤ διορισμό στά διοικητικά τους συμβούλια ἡμετέρων τῆς Κυβερνήσεως προσώπων, τήν κατάθεση καί ψήφιση στήν Βουλή ἀντιδημοκρατικῶν νόμων καί κυρίως τήν ὑποδούλωση στήν Ἐκτελεστική ἐξουσία τῆς Δικαστικῆς, διά τῆς ἐπιλογῆς καί τοποθετήσεως στά ἀνώτερα ἀξιώματα τῆς Δικαιοσύνης φίλα προσκείμενα πρός τήν κυβέρνηση πρόσωπα καί διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ χειραγώγηση τῆς Δικαιοσύνης καί νομοποιήσεως ἀντιδημοκρατικῶν νόμων καί διαταγμάτων. 

Ὅσον ἀφορᾶ τήν τετάρτη "ἐξουσία", τόσο τοῦ ἔντυπου ὅσο καί τοῦ ἡλεκτρονικοῦ Τύπου, ἡ παρέμβαση καί χειραγώγηση αὐτοῦ ἀπό τήν παροῦσα κυβέρνηση εἶναι ἐμφανέστατη.

Δυστυχῶς στήν χώρα μας ἰσχύει ἡ κομματοκρατία. Τά πολιτικά κόμματα, τά πλείστα ἀρχηγικά, ἐναλλασσόμενα στήν διακυβέρνηση τῆς χώρας, ὡς ἀρχηγικά μέ τήν ἀπόλυτο ἐξουσία τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ κόμματος ἐπί τῶν μελῶν του καί τῶν βουλευτῶν πού διαθέτει στήν βουλή, συμπεριφέρονται καί λειτουργοῦν ὡς νά τούς ἀνήκει τό Κράτος καί ὡς ἐκ τούτου θεωροῦν ὅτι εἶναι δικαίωμά τους νά νέμονται πρός ὄφελός τους τήν ἀρχή καί τά ἐξ αὐτῆς προνόμοια καί ἀπολαβές. 

Δέν ἐνδιαφέρονται γιά τό κοινό καλό ἤ ἀκόμη καί τό ἐθνικό τοιοῦτο, ἀλλά προτάσσουν αὐτῶν τό κομματικό συμφέρον καί πολλές φορές τό ἀτομικό τους συμφέρον. Παράδειγμα τό λεγόμενο "πολιτικό κόστος". 

Οἱ προβάλλοντες τό πολιτικό κόστος εἶναι ἔνοχοι ἐσχάτης προδοσίας, γιατί ἐνῶ ἀναγνωρίζουν καί ὁμολογοῦν ὅτι ἕνα μέτρο τό ὁποῖο πρέπει νά ληφθεῖ εἶναι ἀναγκαῖο καί ὠφέλιμο γιά τό Ἔθνος καί τό κοινό συμφέρον ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ἀνερυθριάστως διακηρύττουν, ὅτι δέν τό λαμβάνουν γιατί αὐτό δέν συμφέρει σέ μέρος μόνον τοῦ πληθυσμοῦ, στό κόμμα τους ἤ μόνον σ’ αὐτούς τούς ἰδίους. Βάζουν ὑπεράνω τοῦ ὅλου, τό μέρος, πράγμα τό ὁποῖο ἀποτελει ὄχι μόνον πολιτικό ἀλλά καί ἠθικό ἁμάρτημα. Δέν κατέρχονται στήν πολιτική οἱ ἄριστοι τῶν πολιτῶν γιά νά ὑπηρετήσουν τό σύνολο, ἀλλ’ οἱ ἐπαγγελματίες πολιτικοί τῶν ὁποίων κύριος σκοπός εἶναι ἡ διαχείρησις καί ἡ ἐκ ταύτης νομή τῆς ἐξουσίας. 

Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω τά ὁποία χαρακτηρίζουν τό ποιόν τοῦ πλεῖστον τῶν βουλευτῶν, ἐκτός εὐαρίθμων τινῶν οἴτινες τιμοῦν τό λειτούργημά τους, παρατηρεῖται συχνά τό ἀχαρακτήριστο φαινόμενο βουλευτές νά ἐγκαταλείπουν τό κόμμα μέ τό ὁποῖο ἐκλέχθηκαν, καί ἀντί νά παραδίδουν τήν ἕδρα τους, νά παραμένουν στήν Βουλή ὡς ἀνεξάρτητοι ἤ νά προσχωροῦν στήν ὁμάδα ἄλλου κόμματος, πολλές φορές μάλιστα ἀντιθέτου ἰδεολογίας καί πολιτικοῦ προγράμματος. Ὁ ἀπόλυτος ἐξευτελισμός τοῦ βουλευτικοῦ λειτουργήματος καί τῆς ἀξιοπρέπειας ἑνός προσώπου. 

Τό αἴσχιστο αὐτό φαινόμενο ἔλαβε μεγάλη διάσταση τελευταίως πρό τῆς αἰτήσεως στήν Βουλἠ τῆς ψήφου ἐμπιστοσύνης στήν κυβέρνηση καί τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν. Παρατηρήθηκαν σημεῖα καί τέρατα μέ τό πλέον αἴσχιστο τήν ἐξαγορά τῆς ψήφου μέ τήν προσχώρηση ὅρισμένων βουλευτῶν στό κυβερνητικό στρατόπεδο μέ ἀντάλλαγμα τήν διατήρηση μιᾶς ὑπουργικῆς καρέκλας ἤ τήν προσφορά μιᾶς θέσεως στό ὑπουργικό συμβούλιο ὡς ὑφυπουργοῦ. Ἥ ποιός ξέρει μέ τί ἄλλα ἀνταλλάγματα.

Εἶναι λυπηρό ἄνδρες καί γυναῖκες πού τίμησαν μέ τήν ψῆφο τους οἱ συμπατριῶτες τους καί τούς ἔστειλαν στό Κοινοβούλιο νά τούς ἐκπροσωπήσουν, νά τούς ἐξαπατήσουν καί νά κάμουν τά ἀντίθετα τῶν προεκλογικῶν τους ὑποσχέσεων καί τελικῶς νά πουλήσουν καί τήν συνείδησή τους -ἐάν ἔχουν- καί νά πουλήσουν ἕνα μείζονος ἐθνικῆς σημασίας θέμα, ὅπως αὐτό τῆς χορήγησης στήν πΓΔΜ τῆς Μακεδονικῆς ἰθαγένειας καί Μακεδονικῆς γλώσσας, γιά ἕνα εὐτελές ἀντάλλαγμα, μιά θέση ὑπουργοῦ ἤ ὑφυπουργοῦ, ἤ τήν ὑπόσχεση ἐπανεκλογῆς τους· θέσεις εὐτελοῦς ἀξίας σήμερα, διότι τό νά εἷσαι βουλευτής ἤ ὑπουργός σήμερα δέν ἔχει τήν ἀξία πού εἷχε παλαιᾶ, γιατί δυστυχῶς ἀπαξίωσαν τά λειτουργήματα αὐτά οἱ ἴδιοι οἱ θεράποντες αὐτῶν μέ τίς πράξεις τους. 

Ἡ Δημοκρατία εἶναι τό καλύτερο σύστημα διακυβερνήσεως μιᾶς χώρας, πλήν ὅμως εἶναι καί τό πλέον δύσκολο στήν ἐφαρμογή του.Ὑπάρχει πάντοτε ἕνας συνεχῆς κίνδυνος νά παρεκκλίνει καί νά καταστρατηγηθεῖ. 

Γιά νά ἀποφευχθεῖ ἕνα τέτοιο συμβάν πρέπει ὅλοι οἱ πολίτες νά βρίσκονται πάντοτε σέ ἐγρήγορση, νά παρακολουθοῦν τά τεκταινόμενα τῶν κυβερνώντων καί νά ἐπεμβαίνουν ἐλέγχοντας αὐτούς. 

Αὐτό μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ μόνον καί ἐφʹ ὅσον λειτουργοῦν σωστά οἱ διακριτές, ἀνεξάρτητες Ἀρχές καί τό Κοινοβούλιο συγκροτεῖται ἀπό τούς ἀρίστους τῶν συμπατριωτῶν μας τούς ὁποίους καλούμαστε ἐμεῖς νά τούς ἐκλέξουμε καί νά τούς στείλουμε στήν Βουλή ὡς ἐκπροσώπους μας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Μαρτίου 2019. αρ. φύλλου 976