ΟΔΟΣ 21.2.2019 | 974 |
Με τον πρωθυπουργό των Σκοπίων το περασμένο Σάββατο να δηλώνει σε συνέντευξη στο περιθώριο της Διάσκεψης του Μονάχου (αλλά και μπροστά) στον έλληνα πρωθυπουργό και σε πλήθος συνδαιτυμόνων, όχι μόνο ότι ο ίδιος είναι «Μακεδόνας», ούτε (μόνο) ότι ομιλεί την «μακεδονική γλώσσα» ή πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά (του) τα αναγνώρισε ο κ. Αλέξης Τσίπρας, αλλά και πώς η χώρα του, είναι πλέον η «Βόρεια» Μακεδονία· επειδή όπως είπε με δικά του λόγια, η Μακεδονία ως ευρύτερη γεωγραφική ζώνη απαρτίζεται από την Νότια «που ανήκει στην Ελλάδα», την Ανατολική «που ανήκει στην Βουλγαρία» και ένα μικρό τμήμα, δυτικά «που ανήκει στην Αλβανία» προφανές είναι, ότι η γειτονική χώρα, κήρυξε ήδη, σε διεθνές (έστω και άτυπο) βήμα τον νέο αλυτρωτισμό της.
Διότι ο κ. Ζόραν Ζάεφ κάπως έμμεσα, αλλά χωρίς πολλά-πολλά, στην ουσία αυτό που είπε, είναι ότι όλες αθροίζονται σε μία («Μακεδονία»). Και πως σε αντίθεση με το σκέτο «Μακεδονία» που ήταν ως τώρα η συνταγματική ονομασία, ο γεωγραφικός προσδιορισμός «Βόρεια» ενισχύει και δεν αποδυναμώνει τον «απελευθερωτικό» πόθο των ιδρυτικών σταδίων του κράτους του, επειδή η νέα ονομασία της Συμφωνίας των Πρεσπών, το επιτρέπει. Κρυφτό πίσω από τις λέξεις.
Με την διαφορά ότι επίσημα, στην Ελλάδα κανείς δεν έδειξε να αντιλήφθηκε τις διαστάσεις των δηλώσεων αυτών. Συμπεριλαμβανόμενης της Νέας Δημοκρατίας και του ΚινΑλ που συγκροτούν τον πολιτικό αντίλογο.
Με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας κ Αλέξη Τσίπρα πάλι, εκπρόσωπο της νεαρής ηλικιακά γενιάς των Ελλήνων και προπαντός εντολοδόχο της Αριστεράς, στο Μόναχο κι’ αυτός το περασμένο Σάββατο, να αναγνωρίζει (ευλόγως σε ένα βαθμό) το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού στους πολίτες του κράτους των Σκοπίων, περιορίζοντας όμως με την υπογραφή του ταυτόχρονα κατ’ ουσία το δικαίωμα ειδικότερου αυτοπροσδιορισμού των Ελλήνων της Μακεδονίας ως Μακεδόνων· εκχωρώντας δηλαδή ένα σημαντικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας, επιβεβαίωσε σημειολογικά τους ποπ ρομαντικούς στίχους για το ποιος έρχεται πίσω από τις λέξεις.
Και αυτό διότι εμφατικά επισημαίνει ο ίδιος (και όσοι υποστηρίζουν την πολιτική πράξη του) ότι η Συμφωνία των Πρεσπών διασφάλισε μόνο την αρχαία ελληνική κληρονομιά της Μακεδονίας και επιπλέον επειδή στο ίδιο συνέδριο του Μονάχου, είναι ο ίδιος που δήλωσε ότι μόνο η τόλμη έχει σημασία και ότι το βραβείο που έλαβαν μαζί με τον σκοπιανό συνάδελφό του, ανήκει στους δύο λαούς. Με δεδομένο ότι η Ελλάδα κυρίως ενέδωσε στις απαιτήσεις και τις κόκκινες γραμμές των Σκοπιανών και αμφισβητείται ζωηρά εάν κέρδισε κάτι, σαφές έγινε συνεπώς ότι ο έλληνας πρωθυπουργός ιδεολογικοποίησε τον πολιτικό ρεαλισμό — ακόμη και την υποχώρηση. Ή ακριβέστερα τον εξιδανίκευσε.
* * *
Ο τίτλος που κάποτε μεσουρανούσε στην Ελλάδα, το «πωλείται πατρίς», μένει πλέον στα αζήτητα. Κανείς δεν τολμά πια να εκστομίσει, δεδομένου ότι κυβερνά η πεφωτισμένη Αριστερά. Που κάθε αντίλογο τον θεωρεί εκ προοιμίου ύποπτο, εχθρικό, φασιστικό μάλιστα.
Και όμως, η βράβευση του κ. Αλέξη Τσίπρα στο Μόναχο, σε μία Διάσκεψη που αναφέρεται στα έγκατα της συντηρητικής αντίληψης για τον φιλελευθερισμό και ευρω-ατλαντισμό, σε μία Διάσκεψη που όπως έγινε γνωστό, ότι με τα (ίδια) κριτήριά της, προηγουμένως έχει βραβεύσει τον αγαπημένο της ελληνικής Αριστεράς και της Ακροδεξιάς και κοινής γνώμης πιο γενικά, δηλαδή τον Χένρι Κίσινγκερ, που δαιμονοποιήθηκε όσο λίγα ιστορικά πρόσωπα, προβλήθηκε στην Ελλάδα σαν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός.
Βραβείο μάλιστα από τα χέρια του ίδιου του πρωθυπουργού της Βαυαρίας, που εκπροσωπεί την συντηρητική έκφραση της κεντρικής Ευρώπης. Ένα υπόλειμμα μεγαλοϊ δεατισμού του 19ου αιώνα.
Την επόμενη ημέρα κιόλας, ο εκπρόσωπος των ΑνΕλ, ενός βαθύτατα συντηρητικού κόμματος που κάλυψε χρονικά και πολιτικά, τυπικά και ουσιαστικά, πλήρως όλα τα στάδια, έως την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών και ακόμη εκτενέστερα έως την κύρωση από την Ελληνική Βουλή, και συγκεκριμένα ο κ. Θεόδωρος Τοσουνίδης, ο αντ’ αυτού του κ. Παναγιώτη Καμμένου, his Master voice, πρότεινε γελοιοποιώντας στην πραγματικότητα την Μακεδονία, την ονομασία (για τα Σκόπια) «Δημοκρατία, Βόρεια της Μακεδονίας» και μάλιστα στα σοβαρά. Η Μακεδονία ως κλωτσοσκούφι στις παλινωδίες των ΑνΕλ.
Τις ίδιες ημέρες και εβδομάδες, στην Καστοριά και την Δυτική Μακεδονία, η υποτακτικότητα των αιρετών σε Βουλή —περιλαμβανομένης της βουλευτή Καστοριάς με την Νέα Δημοκρατία κ. Μαρίας Αντωνίου, που δεν προβαίνει σε καμμιά δήλωση προθέσεων και θέσεων αρχών— των δημάρχων, υποψηφίων δημάρχων, περιφερειάρχη και αντιπεριφερειαρχών, όπως και των συμβούλων και όλων των εκλεγμένων σχεδόν, σκεπάζει τα πάντα. Η φερόμενη πολιτική ελίτ της Καστοριάς δείχνει ότι αδυνατεί να στελεχώσει πολιτικό λόγο και ανάστημα διατυπώνοντας τεκμηριωμένα, διαφωνία ή συμφωνία σε οτιδήποτε συμβαίνει. Πόσο μάλλον που (ξανα)γράφεται Ιστορία.
* * *
Ειδικότερα στην Καστοριά, όπου αρκετά της ευρύτερης περιφέρειας και δύο-τρία πολιτιστικά σωματεία της πόλης παρουσιάζουν στρεβλά ή έστω μονομερώς την μουσικοχορευτική παράδοση της περιοχής, αλλά μυούν τον κόσμο και ειδικά τους νέους σε αμφιλεγόμενες (στην καλύτερη περίπτωση) ατραπούς, στα οποία μάλιστα, ένα σύντομο ανέκδοτο που κανείς πάντως δεν θα το πίστευε, είναι να οργανώσουν στην Καστοριά μουσικοχορευτική εκδήλωση με κλαρίνα, νησιώτικα, κρητικά μέχρι και… συρτάκι, δηλαδή ένα κανονικό ελληνικό γλέντι, η παράλληλη σιωπή της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, το κενό της, έρχονται να εκμεταλλευθούν τοπικές τάσεις, που δεν περιορίζονται στον αυτοπροσδιορισμό τους, αλλά στον ετεροκαθορισμό των υπολοίπων.
Στην πιο επιθετική εκδοχή της αυτή η τάση, εκτείνεται ως την εδαφική επιβουλή και αυτό δεν αποτελεί κινδυνολογία. Από την άλλη πλευρά, οι σκεπτόμενοι πολίτες της Καστοριάς που προβληματίζονται αλλά αντιστέκονται, δεν μπορούν να εκφραστούν.
Εγκαταλειμμένη και σε σοβαρή κρίση αξιών η Καστοριά, όπως και η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας στο τέλος της μοιραίας αυτής περιόδου της, αναζητεί στίγμα σε τοπικές γραφικότητες και ακρότητες.
Η στάση του εκλεγμένου και νυν περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας κ. Αποστόλου Τζιτζικώστα που δήλωσε ευθαρσώς ότι θα προασπίσει την μοναδική ελληνικότητα της Μακεδονίας και ότι δεν θα συμπράξει σε μετονομασίες και άλλες υποτακτικές εκδουλεύσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών, αποτελεί για μερικούς ένα σχετικό ανάχωμα. Προκλήθηκε βέβαια ο επίσης δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιαστής (όπως ο κ. Θ. Καρυπίδης) της ΕΤ3 κ. Χρήστος Γιαννούλης που διεκδικεί την εκλογή του στην θέση του περιφερειάρχη. Επιπλέον η αντικειμενική ΕΡΤ ήδη του παρέχει μαθήματα νομιμοφροσύνης.
Ανεξάρτητα από τις αντοχές και την πολιτική ειλικρίνεια του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, σημασία έχει ότι στην Θεσσαλονίκη η συνείδηση του κόσμου, για το μείζον αυτό εθνικό θέμα και το σοβαρό ζήτημα της ταυτότητας, εκφράζεται. Εκπροσωπείται δημοκρατικά. Αυτό αποτελεί κάτι που μπορεί να είναι και ελπιδοφόρο ακόμη και για την Δυτική Μακεδονία. Εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες και εάν ξεχωρίσουν πρόσωπα με πυγμή και το θάρρος της τεκμηριωμένης θέσης. Ώστε να εκφρασθεί η κυρίαρχη άποψη, χωρίς κραυγές και ακρότητες και χωρίς να παρέχονται ευκαιρίες σε γραφικούς, εθνικιστές και υστερικούς να καπηλεύονται τις ευαισθησίες. Με τον ρωσικό παράγοντα φυσικά να τις ενισχύει και να καραδοκεί, όπως παράλληλα ενεργεί και στα Σκόπια.
Και για τον λόγο αυτό, οφείλουν όσοι διεκδικούν αξιώματα στην Καστοριά να τοποθετηθούν. Προεκλογικά. Τόσο απλά. Η δυσαρμονία δεν μπορεί να παραμένει βουβή. Μέρες που είναι, μπορεί τα Σκόπια να μην είναι Δημοκρατία Βόρεια της Μακεδονίας (όπως την πρότεινε το κόμμα που πίστευε και στους ψεκασμούς), στα σίγουρα όμως η Καστοριά είναι Ανατολικά της Εδέμ.
Φωτογραφίες
Εξώφυλλο: Το μετάλλιο και η καρφίτσα πέτου του βραβείου Ewald von Kleist που απενεμήθη στον έλληνα πρωθυπουργό για την Συμφωνία των Πρεσπών.
3η σελίδα: Το μετάλλιο και η καρφίτσα πέτου του βραβείου Ewald von Kleist σε γερμανική θυρίδα.
4η σελίδα: Το σιντριβάνι με τις «Τρεις Mητέρες της Μακεδονίας» στην πλατεία των Σκοπίων.
- Το έργο του Τζον Ερνστ Στάινμπεκ (1902-1968) “Ανατολικά της Εδέμ” αφηγείται την ιστορία δύο οικογενειών αντλώντας έμπνευση και δύναμη από την βιβλική ιστορία του Κάιν και του Άβελ. Πατώντας με το ένα πόδι στο ρεαλισμό και με το άλλο σε μια μυθική, αρχετυπική σύλληψη του κόσμου ως κονίστρας όπου το καλό αντιμάχεται το κακό, ο Στάινμπεκ πλάθει μερικούς από τους πλέον αλησμόνητους χαρακτήρες του, που μέσα από τις ανησυχίες τους προσπαθούν να βρουν την ταυτότητά τους. Μέσα από τις βιοτικές περιπέτειες των οικογενειών αυτών ο Στάινμπεκ εξετάζει σε βάθος τα πλέον διαχρονικά θέματά του: το μυστήριο της ταυτότητας, το ανεξήγητο της αγάπης και τις μοιραίες συνέπειες της απουσίας της και βάζει τους ήρωές του να παίζουν για μία ακόμα φορά το πανάρχαιο δράμα της εξορίας στα Ανατολικά μιας μόνιμα φευγαλέας Εδέμ.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 21 Φεβρουαρίου 2019, αρ. φύλλου 974
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.