Εδώ και μερικές μέρες ακούμε κάποιες ειδήσεις συνταρακτικές που μένουν τελείως ασχολίαστες, ενώ θα ‘πρεπε να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Όχι, δεν αναφέρομαι στο μακελειό της φιλήσυχης Ν. Ζηλανδίας -αυτό έχει σχολιαστεί δεόντως. Μιλώ για γεγονότα στην Ελλάδα, όπου πρωταγωνιστούν παιδιά.
Στην πρώτη είδηση πρωταγωνιστούν και παιδιά. Αφορά το κύκλωμα έκδοσης πλαστών διπλωμάτων οδήγησης. Δε θα με είχε προκαλέσει τόσο αν δεν είχα ακούσει εκείνον τον πατέρα να παραδέχεται δημοσίως: «Ναι, το ομολογώ. Κι εγώ πλήρωσα για να πάρει το δίπλωμα ο γιος μου, γιατί δεν ήθελε να κουραστεί». Έτσι, τελείως ξεκούραστα το καλό το παλικάρι βρήκε το άλλο μονοπάτι: ζήτησε από τον πατέρα του να λαδώσει και να λυθεί το ζήτημα, που δεν ήταν άλλο από την αποφυγή του κόπου. Με όλα τ’ άλλα να ακολουθούν τόσο πίσω σαν να μην υπάρχουν. Σημασία είχε να το πάρει το χαρτί που θα του επέτρεπε να οδηγεί το παιδί. Τώρα, αν δεν ήξερε και πολύ καλά να το κάνει, ε, κι αν χτυπούσε και κανέναν, τι να κάνουμε, αυτά συμβαίνουν. Όλα μες στη ζωή είναι.
Ακόμη και οι λόγοι για τους οποίους παρανόμησαν οι δράστες: για να βοηθήσουν οικονομικά την οικογένειά τους έλεγαν σήμερα, χωρίς μάλιστα καθόλου να ντρέπονται και σαν να μη γνωρίζουν πως όλοι μας για την οικογένειά μας νοιαζόμαστε, αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για ξεστρατίσματα και σοβαρές παρανομίες. Μα πρωταγωνιστές εδώ, εκτός από τα ενήλικα μέλη του κυκλώματος έκδοσης των διπλωμάτων οδήγησης, που έργο τους ήταν να ελέγχουν την ικανότητα οδήγησης των υποψηφίων, είναι οι γονείς. Και κόντεψε να με τρελάνει η σκέψη πώς γίνεται να μην ανησυχούν πρώτα για το ίδιο τους το παιδί κι έπειτα για τα πιθανά αθώα θύματά τους -αυτή η σκέψη με ξεπερνούσε για μέρες και μάλιστα κατά πολύ.
Η δεύτερη είδηση που μεγάλωσε κι άλλο την ανησυχία μου: «ανήλικοι ληστεύουν και μάλιστα με ιδιαιτέρως άγριο τρόπο». Το άκουσα κάμποσες φορές τις τελευταίες μέρες. Θυμάμαι πως τη μια φορά χτύπησαν με πέτρες μια γιαγιά προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους. Δεν άκουσα, αλλά και δεν με ενδιαφέρει κιόλας αν τα παιδιά ήταν ελληνόπουλα ή όχι, μου αρκεί που ήταν παιδιά. Και αυτό με σόκαρε. Περίμενα μάλιστα να ακούσω πως κάποια από τις εκπομπές που προσεγγίζουν τέτοια σοβαρά ζητήματα θα ασχολούνταν με το θέμα. Περίμενα επίσης μήπως κάποιο σοβαρό δελτίο ειδήσεων είχε καλεσμένο κάποιον επιστήμονα που να τοποθετηθεί επάνω στο θέμα αυτό. Δεν άκουσα ούτε έμαθα κάτι σχετικό. Μακάρι να έγινε και να το άκουσαν άλλοι, μακάρι!
Τις τελευταίες μέρες, όμως, ακούμε και για φοιτήτριές μας που έχουν μπλέξει σε κύκλωμα πορνείας προκειμένου να βγάζουν χρήματα. Προβληματισμένη πήγα να το μοιραστώ με αγαπημένο πρόσωπο, για να ακούσω εκείνο το γνωστό «Μα πού ζεις; Πρώτη φορά ακούς κάτι τέτοιο; Και δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένες κοπέλες που ανήκουν σε κύκλωμα. Λίγες είναι αυτές που το κάνουν μεμονωμένα για τα χρήματα;». Στις ειδήσεις μάλιστα άκουσα όχι μόνο μία, αλλά πολλές φορές την εξήγηση: «Κοπέλες που το κάνουν γιατί τους αρέσει η μεγάλη ζωή και το lifestyle». Να με συγχωρέσετε, αλλά πιστεύω πως εδώ, τον πιο μεγάλο ρόλο μετά την οικογένεια, παίζει η τηλεόραση: τα κορίτσια ζηλεύουν τις καλοντυμένες και στολισμένες τηλεοπτικές γυναίκες της και θέλουν πολύ να τις μοιάσουν. Βλέπετε, παλεύοντας με όλες τους τις δυνάμεις ν’ αποκτήσουν την τέλεια εικόνα, δεν πρόφτασαν να διαβάσουν το πραγματικά σοφό «Το lifestyle είναι το άλλοθι του τίποτα» ούτε και το «Δεν θα ανοίγαμε την πόρτα μας σε πρόσωπα που μπαίνουν στο σπίτι μας από την τηλεόραση», πρόσωπα που, μολονότι δεν έχουν να μας προσφέρουν κάτι αληθινά χρήσιμο, τα παρακολουθούμε και τ’ αντιγράφουμε, υπηρετώντας το δικό τους συμφέρον και μόνο. Ο τρόπος, λοιπόν, που τα κορίτσια παλεύουν να φτάσουν εκεί όπου θέλουν δεν τα ενδιαφέρει. Το αποτέλεσμα μετράει κι ο σκοπός, που αγιάζει τα μέσα. Ακόμα και τα πιο ανήθικα.
Εδώ και μερικά χρόνια φοβάμαι να παροτρύνω τους μαθητές μου να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Άρχισα να φοβάμαι από τη στιγμή που διαπίστωσα πως δεν διαλέγουν όλα τα παιδιά όνειρα που θα τα οδηγήσουν ψηλά, που θα τα ωφελήσουν πραγματικά. Κι έτσι άρχισα να μιλάω για «ευγενικά όνειρα», εξηγώντας τι ακριβώς εννοώ. Γιατί τα καημένα ζουν μες σ’ έναν πολύ μπερδεμένο κόσμο, πλάι σε ενήλικες που σπέρνουν μέσα στα ίδια τη σύγχυση: το νόμιμο, το ηθικό, το ορθό, ελευθερία που ταυτίζεται με την ασυδοσία, δίκαιο είναι το συμφέρον, ό,τι δεν φτάνεις με την ευθεία οδό φτάσε το με κάποια πλάγια κ.ο.κ.
«Ο άνθρωπος βεβαίως δεν είναι τίποτα εκ φύσεως. Τέτοιον ή άλλον τον κάνουν οι κοινωνικές συνθήκες. Αυτές σήμερα οδηγούν στον “άνθρωπο χωρίς ενσυναίσθηση”. Στον άνθρωπο που υποτάσσει τα συναισθήματά του στο κέρδος. Σύνθημα του απομονωμένου ανθρώπου των σημερινών συνθηκών δεν είναι η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση αλλά το “να συντρίψουμε τον άλλο”» γράφει ο Rafaël Gluksmann στο βιβλίο του με τον εύγλωττο τίτλο «Τα παιδιά του κενού – Από το αδιέξοδο του ατομικισμού στην αφύπνιση των πολιτών» κι εγώ δεν μιλώ για την ενσυναίσθηση, που δείχνει προχωρημένη κι ας μην είναι, μιλώ απλώς για την ηθική που τείνει να εκλείψει και το βλέπουν όλοι όσοι δεν εθελοτυφλούμε και δεν στρουθοκαμηλίζουμε, όχι γιατί είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, αλλά επειδή ανησυχούμε για τα παιδιά μας και τα παιδιά τους και προβληματιζόμαστε έντονα για τον κόσμο μες στον οποίο αυτά μεγαλώνουν.
«It takes a village to raise a child» λέει η πάνσοφη παροιμία κι εμείς ανησυχούμε κι έχουμε λόγους. Κι όσο κι αν εδώ στην επαρχία τα πράγματα είναι ή φαίνεται πως κρατούν ακόμη, δυστυχώς πιστεύουμε πως τελευταία το κακό εξαπλώνεται με πιο γρήγορους ρυθμούς κι ο κατήφορος γίνεται όλο και πιο γλιστερός, όλο και πιο κατηφορικός και, δυστυχώς, όλο και σαγηνευτικότερος και θελκτικότερος. Και πάνω απ’ όλα πιο αποτελεσματικός - με τον σταυρό στο χέρι προκοπή δεν κάνεις, φαίνεται να πιστεύει ο σημερινός άνθρωπος. Και, τελικά, αν το κακό δεν σοκάρει πια κι η πλειονότητα έχει εξοικειωθεί μαζί του, τότε από πού να κρατηθούν τα παιδιά και πού να πατήσουν προκειμένου να το αποφύγουν; Από πού και πώς άραγε;
ΥΓ: Πιστεύω πως οι σύλλογοι και οι ενώσεις γονέων των μαθητών μας δεν πρέπει να αδρανήσουν. Επιστήμονες καλούς έχουμε. Ας τους καλέσουν για να συζητήσουν με τους γονείς τι μπορούν και τι πρέπει να κάνουν για να προστατεύσουν τα παιδιά τους (και) από αυτόν τον κίνδυνο. Το ένα, βεβαίως, το ξέρουμε ήδη: να μην τα μαθαίνουν στο εύκολο και στο ακοπίαστο, σ’ αυτό που αποκτιέται χωρίς κόπο και χωρίς προσπάθεια. Είναι από τα βασικότερα αξιώματα όχι μόνο της παιδικής αλλά και της ενήλικης ζωής το «Τα καλά κόποις κτώνται», που τείνει να ξεχαστεί στην εποχή μας, με όλα τα κακά που αυτό συνεπάγεται, δυστυχώς για όλους μας…
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 28 Μαρτίου 2019, αρ. φύλλου 979
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.